Politie arresteert man op verdenking ‘pump en dump’ met zelfgemaakte cryptocoins

De Nederlandse politie heeft een man van 39 uit Deventer aangehouden op verdenking van grootschalige oplichting met zelfgemaakte cryptovaluta. Dat las ik bij Tweakers. In het jargon heet dit een “pump and dump scheme”: je praat de koers omhoog en daarna verkoop je snel je eigen voorraad, waarna je er met het geld vandoor gaat en iedereen ineens door een koersdaling gedupeerd is. Dat is niet hetzelfde als speculeren, omdat de koers hier kunstmatig opgedreven werd. En dat kan dus ook bij cryptomunten, hoewel die niet onder de Wet financieel toezicht vallen.

De cryptowereld kent ondertussen een heleboel shady figuren, die op allerlei manieren proberen mensen geld afhandig te maken door ze te pushen “nu in te stappen”. De NOS had er een mooi achtergrondartikel over. Nou is dat op zich natuurlijk legaal – handig naïeve mensen bespelen is moreel niet echt netjes maar dat is wat anders. Maar dit soort trucs evolueren snel tot “koop zelf goedkoop, laat anderen instappen en verkoop zodra de koers omhoog gegaan is door hun aankopen”. En dát is wel een juridisch probleem.

In eerste instantie dacht ik, waarom is het de politie en niet de AFM die ingrijpt. Maar bij nader inzien logisch natuurlijk: cryptomunten vallen buiten de Wft omdat ze geen financiële instrumenten in de zin van die wet zijn. En dan valt dus handhaving op grond van art. 5:58 Wft af.

In het persbericht spreekt de politie van oplichting, wat me een tikje verrast omdat er gewoon een specifiek artikel in het Wetboek van Strafrecht is dat hierover gaat, namelijk art. 334:

Hij die, met het oogmerk om zich of een ander wederrechtelijk te bevoordelen, door het verspreiden van een leugenachtig bericht de prijs van koopwaren, fondsen of geldswaardig papier doet stijgen of dalen, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren of geldboete van de vijfde categorie.
Mogelijk dat men twijfelt of een cryptomunt een “koopwaar of fonds” is? In ieder geval is er jurisprudentie dat het verspreiden van half-ware berichten ook “leugenachtig” oplevert – zeggen dat de koers aan het stijgen is door een groot aantal aankopen, waarbij je niet zegt dat jij de persoon bent die die aankopen doet.

Wanneer je het oplichting noemt, kom je volgens art. 326 Strafrecht aan de vraag of je handelt

door het aannemen van een valse naam of van een valse hoedanigheid, hetzij door listige kunstgrepen, hetzij door een samenweefsel van verdichtsels.
Ik zou het dan op dat laatste gooien, daarmee wordt namelijk grofweg bedoeld zo veel mooie verzonnen praatjes dat mensen je gaan geloven en doen wat je zegt. De vaste jurisprudentie is dat je laat meewegen:
de vertrouwenwekkende aard, het aantal en de indringendheid van de (geheel of gedeeltelijk) onware mededelingen in hun onderlinge samenhang, de mate waarin de in het algemeen in het maatschappelijk verkeer vereiste omzichtigheid degene tot wie de mededelingen zijn gericht aanleiding had moeten geven de onwaarheid te onderkennen of zich daardoor niet te laten bedriegen en de persoonlijkheid van het slachtoffer.
Omdat bitcoins en andere cryptovaluta ‘goederen’ zijn in de zin van het strafrecht (de Runescape-zaak), voldoe je ook aan de eis dat men iemand beweegt tot afgifte van “enig goed”.

De tegenwerping is natuurlijk dat iedereen die met crypto bezig gaat, moet weten dat het gaat om speculatie op zeer snel op en neer bewegende koersen. Het kan bij iedere munt gebeuren dat je net instapt voor een crash, pardon dipje, al dan niet veroorzaakt doordat Elon Musk een emoji twittert. Dat is dan gewoon pech, en dat je adviseur wél net goed in- en uitstapte dat is dan wrang, meer niet.

Het gaat uiteindelijk echter om het oogmerk van de adviseur en om het kunstmatig karakter van de koersstijging. Dat is wat het oneerlijk maakt. De koers van die cryptomunt stijgt niet omdat de markt deze meer waard vindt, maar omdat iemand allemaal mensen voor het lapje houdt waardoor die gaan kopen. Zo’n self fulfilling prophecy is geen marktwerking maar oplichting. En als dat ook nog eens de bedóeling was van de adviseur, dan overtreedt zhij de strafwet.

Dit bewijs zal natuurlijk lastig zijn, als deze verdachte slim is en de mond houdt over motieven. Je houdt dan over dat er afgezien van deze persoon geen kopers waren tot het moment dat de reclame begon, en toen eigenlijk alleen de door deze persoon benaderde mensen aan het kopen sloegen, waarna de verdachte als eerste én grootschalig de cryptomunt verkocht. Ik kan dat niet anders zien dan lekker de winst pakken die je zelf gecreëerd hebt met je mooie praatjes, en dat is dus een vorm van oplichting.

Arnoud

Wat moet ik juridisch nou weer van NFT’s vinden?

In onze digitale wereld, ons ecosysteem dat bestaat uit enen en nullen, onze vrijplaats waar alles kan wat in het echt niet kan, daar is het heel lastig om zaken uniek te maken. Dat las ik in een recent Tweakers Plus-artikel, dat me wijs zou gaan maken over de lol van de non-fungible tokens oftewel NFT’s die nu hot, pardon cool, pardon wreed, pardon populair zijn. U ziet het: ik voel me oud bij het lezen over deze nieuwe technologie. Ik zag het recent voor het eerst voorbij komen als het digitale equivalent van Panini-voetbalplaatjes: de NBA Topshots, flitsen van een spannend basketbalmoment. Maar daar word je dan weer geen eigenaar van. Leeswaarschuwing: blockchain.

Waarom staan nft’s nu ineens zo in de belangstelling? Dat komt doordat Christie’s, een traditioneel kunstveilinghuis, ineens een nft ging veilen. Dat gaf “real world” aandacht voor een internethype, en omdat het ook nog eens over blockchain en crypto gaat is de hype dan snel gegroeid.

De kern van een nft is dat ergens (op de blockchain dus) wordt genoteerd dat jij ‘eigenaar’ bent van een bepaald stukje informatie. Net zoals je eigenaar bent van zo’n zeldzaam voetbalplaatje, of van een koekblik van Rembrandt om het Tweakers-artikel nog even te citeren. En dat is dus niet hetzelfde als eigenaar zijn van waar het echt om gaat; de afbeelding van de voetballer (u mag zelf zeggen of u zich oud voelt bij a) Messi b) Gullit c) Van der Kuijlen) dan wel het schilderij van Rembrandt.

Wat je dan in feite koopt of krijgt, is een token  dat gekoppeld is aan een bepaald digitaal bestand. Dat bestand is gewoon een serie nullen of enen en daar kan van alles mee gebeuren. Maar er is maar één token met die koppeling, en als jij dat token onder jouw beheer bent dan kun je jezelf dus ‘eigenaar’ van dat bestand noemen. De geregistreerde houder van het token kan worden gewijzigd, en zo draag je eigendom dan over. Door dit aan smart blockchains, pardon smart contracts te koppelen kan dat zelfs volledig automatisch gebeuren – na betaling, na een zekere periode, als het bestand ergens verplaatst wordt of ga zo maar door.

Juridisch betekent dit allemaal heel weinig. De échte eigendom op bijvoorbeeld dat schilderij van Rembrandt blijft liggen waar het ligt, en ook de auteursrechten op het werk veranderen niet van eigenaar. Dat vereist namelijk een ondertekend contract (een akte) en een nft is dat niet. Men heeft dus een digitale parallelle handelswereld gecreëerd, waarbinnen ruimte is om geheel eigen regels voor de zelfbedachte “nft eigendom” te hanteren. En dat mag, maar juridisch is daar weinig van te vinden.

Arnoud

Een notaris is toch een stuk duidelijker dan een blockchain voor een authenticiteitsverklaring

Programmadirecteur Sylvia Bronmans krijgt de eerste notarisverklaring dat de coronameldersoftware in de appstore dezelfde is als de open source software op github. Dat meldde Brenno de Winter op Twitter. De software die recent uitkwam, is als open source ontwikkeld vanuit het oogpunt van transparantie. Hartstikke leuk, maar daarna moet deze vanuit de appwinkels van Apple of Google gedownload worden. En hoe weet je dan zeker dat daar toch dezelfde versie in zit? Ik hoor van de achterste rij de suggestie van een smart blockchain, dank u. Maar ik vond “omdat de notaris dat zegt” toch net wat praktischer.

De coronamelder-app is zo transparant mogelijk ontwikkeld, met als publicitair hoogtepuntje de push to master van onze minister, voor zover bij mij bekend de eerste keer dat een bewindspersoon een stuk software live zette. (En het voelde echter dan het welbekende lintje doorknippen of rode knop indrukken, vooral omdat die rode knop zelden ergens mee verbonden is.)

De broncode is volledig in te zien op Github, het wereldwijd grootste platform voor opensourcesoftwareontwikkeling. Wie wil zien of er rare achterdeurtjes in de melder zitten: voel je vrij en ga je gang, je kunt alles nakijken. Daar zit alleen één snag aan, namelijk dat uiteindelijk de eindversie naar de appwinkels moet. En dan zóu er iemand tussen kunnen zitten die even snel de software verwisselt voor een malafide versie.

Met deze notarisverklaring is dat opgelost: de notaris heeft geconstateerd dat de software zoals te verkrijgen in de appstore hetzelfde is als de eindversie zoals beschikbaar via Github. De verklaringen staan ook op Github: daaruit volgt zonder voorbehoud dat de softwareversies inhoudelijk hetzelfde zijn.

Waarom niet met de blockchain, of met gesigneerde certificaten zo las ik op diverse plekken. Dat zijn immers juist technieken om dit soort dingen te bewijzen en verifiëren. Klopt, maar met één groot nadeel: je moet dan die technieken vertrouwen, inclusief hun implementatie. En voor mij is een notaris een stuk praktischer en transparanter. De functie van notaris is die van vertrouwde persoon – een functie die in het Amerikaans recht vrijwel geheel ontbreekt (de notary public heeft een veel beperktere rol), vandaar dat men steeds met technische oplossingen komt. Dus nee, heel goed dat het zo gaat.

Arnoud

Hoe verhoudt de AVG zich tot de (permissionless) blockchain?

Interessante kwestie opgeworpen op Twitter:

Verwerkingen zonder verantwoordelijke(n) zijn niet te vatten in door technologie alweer ingehaalde Avg. Permissionless blockchain verbieden? Avg n.v.t. verklaren? Beide zullen niet werken terwijl fundamentele rechten en vrijheden in het geding zijn. #spannend @toezicht_AP

De context was het rapport Het gebruik van blockchaintechnologie in het verkiezingsproces dat recent verscheen. Hierin werd -grof samengevat- negatief geadviseerd over de inzet van blockchain bij verkiezingen. Een zijdelings relevant aspect daarvan was deze kwestie: wie is de verwerkingsverantwoordelijke bij een blockchainsysteem, oftewel wie is onder de AVG aan te spreken op persoonsgegevens die verkeerd worden verwerkt in de blockchain?

De AVG gaat er vanuit dat bij verwerkingen van persoonsgegevens er uiteindelijk altijd iemand is die de eindbeslissing neemt over het waarom en hoe (doel en middelen). Deze partij is dan de verwerkingsverantwoordelijke en kan worden aangesproken op niet-naleving of gewoon uitoefening van rechten. Die constructie zou je achterhaald kunnen noemen als je kijkt naar (permissionless) blockchain: iedereen doet mee en iedereen stemt met één stem mee over de uitvoering, dus is er dan wel één partij die de eindverantwoordelijk draagt?

Toch denk ik dat de AVG niet zo achterhaald is als hier wordt gesteld. De AVG kent namelijk het concept van de gezamenlijke verwerkingsverantwoordelijken, twee of meer partijen die gezamenlijk de doeleinden en middelen van de verwerking bepalen (artikel 26). Hoe hun onderlinge relatie er dan precies uitziet, is niet van doorslaggevend belang. Het gaat erom dat er tezamen wordt besloten, zo gaan we het doen.

Die omschrijving past denk ik prima bij wat er in een blockchain gebeurt. Iedereen denkt mee en stemt mee. En je kunt kiezen een bepaalde fork niet te volgen, in het ergste geval. Daarmee ben je dus (een klein stukje) medeverantwoordelijk voor die blockchain.

Dat wordt dan in zoverre interessant dat de deelnemers dan een onderlinge overeenkomst moeten sluiten over hoe hun verdeling van taken en verantwoordelijkheden eruit zien. En minstens zo interessant, dat iedere betrokkene elke deelnemer voor nakoming van de AVG kan aanspreken (lid 3). Daarmee zou je dus een behoorlijk risico lopen als je deel gaat nemen aan zo’n open blockchain waar persoonsgegevens in geplaatst worden. Het voordeel daarvan zou voor mij zijn dat deelnemers dan niet al te snel zullen accepteren dat dit gebeurt, zo mag je dan hopen. AVG compliance in de blockchain?

Arnoud

Wat is nu echt het juridisch nut van de blockchain?

De blockchain afserveren als een hype, het begint op zichzelf een hype te worden volgens mij. Maar ergens wel terecht: als iets ondertussen de oplossing voor alles begint te worden, dan moet je daar ook kritisch tegenover kunnen staan: wat is dan nu echt het nut van die blockchain? Het systeem is technisch zeer vernuftig en bitcoin was een heel goed idee, maar wie deze blog volgt weet dat ik de overige toepassingsgebieden niet perse nuttig vindt. En na deze rant wordt het tijd daar ook eens juridisch op te reflecteren.

Eerste en lastigste vraag is wat mensen nu precies bedoelen als ze “de blockchain” zeggen. De meest gehoorde omschrijving is dat het een gedistribueerd grootboek is, wat dan wordt gezegd alsof iedereen wel eens zo’n administratieve verzamelmap met documenten in de hand heeft gehad. Iets praktischer is “multiple copies of a giant Excel spreadsheet”, maar ik geef toe dat dat in je investeringspitch iets minder sjiek staat. Maar in de kern is het dat wel – een registratie van transacties, waarbij er niet één authentiek origineel is maar een hoop mensen elk een kopie hebben en middels consensus vaststellen of een nieuwe transactie klopt met de geregistreerde geschiedenis.

Er zit een heleboel technologie achter om dit te laten werken, vervalsingen tegen te houden en mensen te stimuleren hieraan mee te werken (zoals het minen of delven van bitcoins, in dat blockchainsysteem). Maar uiteindelijk gaat het daar niet om. De kern is dat je het idee van een centrale autoriteit of een authentiek origineel loslaat en in plaats daarvan consensus over de administratie haalt bij een grote groep mensen. Gedistribueerde consensus in plaats van autoriteit. Grote voordeel daarvan is dat die grote groep mensen veel lastiger (of eigenlijk onmogelijk) te manipuleren is om informatie aan te passen.

Nu is het natuurlijk een probleem dat registraties van van alles en nog wat aan te passen zijn als je niet uitkijkt. Foutjes worden overal gemaakt, en beheerders kun je omkopen, bedreigen en wat al niet meer. Het blockchainsysteem voorkomt dat inderdaad. Maar dan dringt zich de vraag op, is dat voordeel zo veel groter dat we over moeten stappen?

In de juridische wereld kennen we dat probleem natuurlijk al veel langer. En er zijn dan ook al lang oplossingen voor bedacht, zoals de notaris die als taak heeft als vertrouwde derde te fungeren. Als de notaris het zegt, dan is het waar (art. 156 Rechtsvordering). Idem voor bijvoorbeeld de constatering door een deurwaarder, of de registratie bij het Kadaster van perceelgrenzen. Natuurlijk zitten hier zwakke punten, in theorie is een notaris omkoopbaar of te foppen, maar dit is uiterst zeldzaam en vrijwel altijd te detecteren als het toch speelt. Het voelt dan wat zwaar om dat hele systeem af te schaffen.

Daar komt bij dat de blockchain net als elk nieuw systeem last heeft van het rewrite syndrome. Laten we het opnieuw bouwen, want het huidige systeem is rommelig, oud en zit vol met rare constructies waarvan we de helft niet snappen. Dit is een bekende reflex bij software-ontwikkelaars, en het is zeer begrijpelijk maar het probleem is dat dat oude systeem zo rommelig en raar is omdat het tien jaar aan bug fixes en ondersteuning voor randgevallen heeft meegekregen. Dat nieuwe systeem wordt dan strak en fris opgezet en blijkt vervolgens al die randgevallen en bugs niet te kunnen adresseren, wat dan de komende tien jaar weer allemaal opnieuw toegevoegd moet worden.

We hebben het hier dan over juridische randgevallen. Zaken waarover geen consensus is, moet je niet met een consensusmechanisme beslissen. Neem de situatie dat iemand met een ernstige ziekte een grote transactie doet. Het is goed denkbaar dat dat niet de bedoeling was, en dat die dus teruggedraaid moet worden. In het oude systeem ga je dan naar de rechter, die toetst aan redelijkheid, billijkheid en verwachtingen over en weer en hakt dan een knoop door. Zulk maatwerk krijg je niet in een blockchainsysteem geïmplementeerd. Dat systeem kent alleen de binaire optie dat het klopt en de optie dat het niet klopt.

Natuurlijk, dit is een randgeval en de overgrote meerderheid van de gevallen zijn prima te automatiseren. Maar als ik één ding heb geleerd van het recht, dan is het wel dat iedere situatie een uitzondering of randgeval kent en dat het recht al zesduizend jaar lang daar rekening mee probeert te houden. Dát lijkt me de grote uitdaging voor de blockchain.

Arnoud

Wie gaat er nou zijn NDA’s in de blockchain stoppen?

Powered by AI and blockchain, het nieuwe boek van Willem Vermeend en Rian van Rijbroek? Nee, de tagline van het World NDA project van het Global Legal Blockchain Consortium, blockchainprovider Integra en AI-leverancier IBM. Het project heeft als doel “the reduction of burden, cost, and risk associated with the current NDA lifecycle”, wat kennelijk betekent dat je je geheimhoudingscontracten makkelijker beheert en overziet als je ze in de blockchain hangt. Voor mij is het duidelijk, de blockchain is nu écht een hype geworden.

Ik blijf het moeilijk door marketingreutel heen te komen, maar als ik het goed begrijp dan is het idee dat je metadata van je geheimhoudingscontracten (NDA’s) in de blockchain stopt, bijvoorbeeld de namen van partijen en de datum van tekenen. Dan kan daar achteraf geen discussie over zijn. Tevens stop je de NDA zelf in de AI van IBM, waarna die kan adviseren over hoe handig het was om die te tekenen. (“Welcome IBM, seriously” zegt NDA Lynn.)

Het kennelijke idee is dat je daar makkelijk informatie in terug kunt vinden en dat er geen discussie kan zijn over de vastgelegde zaken. Wat ik dus niet snap, is waarom dat een probleem is – ik ken weinig tot geen zaken waarbij de discussie was “hadden wij nou een NDA of niet” dan wel “stond mijn naam daar onder”. Het gaat eigenlijk altijd over de inhoud en scope – valt wat hier is gebeurd onder de NDA, en in hoeverre ben ik daar voor aansprakelijk.

En ja, het klopt dat vrijwel ieder bedrijf er een zootje van maakt in hoe ze met NDA’s omgaan. Veel meer dan andere contracten; waar een beetje service agreement nog wel netjes een approvaltraject doorgaat en wordt geadministreerd inclusief alert op het verlengmoment, heb je mazzel als iemand de getekende NDA nog terug kan vinden in zijn Sent Mail van drie jaar geleden. Het is immers een fire-and-forget documentje, je moet het tekenen en daarna kun je praten. Ik heb alleen serieuze twijfels bij het idee dat je het oplost door een nieuw administratief systeem. Als men het niet in het oude officiële systeem stopt, waarom dan wel in de AI Blockchain?

Het ligt vast aan mij maar ik begrijp niet hoe dit een oplossing is.

Arnoud

Kan de blockchain je makerschap en auteursrecht bewijzen?

security-beveiliging-ketting-slot-chainEen lezer vroeg me:

Bewijzen dat je auteur bent van een werk, blijft een lastige. Nu zie ik mogelijkheden om dat in de blockchain vast te leggen. Hoe juridisch houdbaar zou dat zijn?

De wet stelt geen eisen aan het bewijs dat je auteursrecht hebt. Bewijs mag met alle middelen worden geleverd (art. 152 Rechtsvordering). Dat is met name van belang als het auteursrecht nog steeds bij de originele maker ligt, aangezien er voor het krijgen van auteursrecht geen registratie of iets dergelijks nodig is. Er is dan een werk en iemand die zegt dat hij het gemaakt heeft, maar geen officieel stuk waaruit dat onomstotelijk blijkt.

Als het auteursrecht wordt verkocht, moet dat op papier met handtekening (art. 2 Auteurswet). Dat kan dan tellen als bewijs, maar niet helemaal: hoe weet je dan dat de verkoper écht de maker is van het werk?

Bestaande systemen waar je “je werk vastlegt” komen er eigenlijk altijd op neer dat de dátum wordt vastgelegd waarop het werk bestond samen met iemands naam. Het idee is dan dat als die naam en die datum vastliggen, het bewijs rond is: wie anders dan de auteur kon als eerste het werk registreren?

Maar waterdicht is dat niet. Vrijwel elk van die systemen staat toe dat je andermans werk deponeert. Ze voeren immers geen inhoudelijke check uit, en dat kan ook niet zonder een hele bewijsprocedure. Dus de toegevoegde waarde van zulke systemen is voor mij nul. (En als ze dan óók nog gaan roepen dat je “je idee kunt vastleggen” dan noem ik het oplichting. Maar dat terzijde.)

De blockchain is een technologie om dingen vast te leggen op zo’n manier dat er niet mee gesjoemeld kan worden achteraf. Ook niet door de centrale autoriteit om te kopen of de database te hacken. Dat is allemaal zó ver gedecentraliseerd dat je geen single point of failure meer hebt. Het is dus op zich prima om een blockchain-gedragen systeem op te zetten om werken mee te dateren inclusief naam (beweerdelijk) auteur. Ik kan me niet voorstellen dat daar ooit discussie over komt. Maar de discussie “hee je hebt mijn werk gedeponeerd” wordt er niet mee opgelost.

Arnoud

Betekent de #daohack het einde van slimme contracten?

Vrijdagochtend bleek via de Ethereum-blockchain dat er ether (een soort bitcoins) weglekte van The DAO, waar mensen geld in stortten tijdens de crowdfundcampagne van deze organisatie. Dat meldde Tweakers dit weekend. The DAO is een systeem van slimme contracten op de blockchain van Ethereum, alleen daarin zat een fout waarmee een derde nu met dik 50 miljoen euro aan de haal dreigt te gaan. The DAO wil dit tegengaan door een fork, zeg maar een grote reset waarbij de betreffende transacties ongedaan gemaakt worden. Velen zijn tegen, want dan had je maar een slimmer contract moeten maken.

Oké, wacht, te veel nieuwe termen. Ik begin (ook voor mezelf, want ik snapte er weinig van) bij het begin. Blockchain is de naam voor technologie om berichten gedecentraliseerd en onvervalsbaar vast te leggen. Deze is populair geworden door de virtuele valuta Bitcoin, maar er kan veel meer mee. Je kunt bijvoorbeeld contractuele afspraken in zo’n bericht stoppen, dan ligt die afspraak ook onbetwistbaar vast. En je kunt zelfs die contracten ‘slim’ maken, zeg maar dat ze zelf nagaan welke bepalingen van kracht worden en dat uitvoeren ook. Bijvoorbeeld constateren dat het 1 juli is en bedrijf X nog steeds niet failliet, dan bedrag X betalen aan bedrijf X. (Wat we vroeger autonomous agents noemden.)

The DAO is een gedecentraliseerd investeringsvehikel dat opgezet is middels een berg van die slimme contracten, gebruik makend van de Ethereum-blockchainimplementatie. In een van die contracten staat een foutje, althans een onbedoelde feature, waardoor een hacker een zogeheten child DAO, zeg maar een dochtermaatschappij van DAO, op kon zetten waar hij eigenaar van is en waar hij vervolgens rustig geld heen kon pompen.

Ik zeg “foutje, althans onbedoelde feature” want hoewel het namelijk evident is dat The DAO dit niet heeft gewild, zijn er geen illegale hacks of dergelijke uitgevoerd. De hacker zegt zelf:

I have carefully examined the code of The DAO and decided to participate after finding the feature where splitting is rewarded with additional ether. I have made use of this feature and have rightfully claimed 3,641,694 ether, and would like to thank the DAO for this reward. It is my understanding that the DAO code contains this feature to promote decentralization and encourage the creation of “child DAOs”. I am disappointed by those who are characterizing the use of this intentional feature as “theft”. I am making use of this explicitly coded feature as per the smart contract terms and my law firm has advised me that my action is fully compliant with United States criminal and tort law.

Dit standpunt is niet meteen absurd; The DAO is opgezet als een systeem van slimme contracten waarbij de code van die contracten bepalend is voor wat er kan en mag. DAO zegt zelf:

The terms of The DAO Creation are set forth in the smart contract code existing on the Ethereum blockchain at 0xbb9bc244d798123fde783fcc1c72d3bb8c189413. Nothing in this explanation of terms or in any other document or communication may modify or add any additional obligations or guarantees beyond those set forth in The DAO’s code.

Bijgevolg is dus een clausule uit dat slimme contract kennelijk bindend, ongeacht wat er elders is gezegd of wat de bedoeling zou zijn geweest.

Althans, dat zou je denken want smart contracts, Ethereum en het splitten van gedistribueerde autonome organisaties, dat is wel nieuw maar gaatjes vinden in contracten, daar dealen juristen al zo’n 3000 jaar mee. En voor mij als jurist voelt het als standaardtruc 37 om in een contract te zeggen “alleen wat hier in het contract staat, is bindend en wel ongeacht bedoeling”. Daarmee win je echt niet volautomatisch het pleit.

Standaardclausule 37 in contractenland is namelijk:

This agreement contains the entire understanding of the parties hereto with respect to the transactions and matters contemplated hereby, from and after the effective date, and supersedes all previous agreements between the parties concerning the same.

De Hoge Raad bepaalde in het Lundiform/Mexx arrest (2013) echter dat je er daarmee niet automatisch bent. De rechter kan en mag nog steeds kijken naar “verklaringen die zijn afgelegd dan wel gedragingen die zijn verricht, in het stadium voorafgaand aan het sluiten van de overeenkomst.” In jargon: mogen Haviltexen kan niet worden weggecontracteerd. Wat hadden partijen bedoeld toen ze dit zo opschreven (programmeerden?) in het slimme contract? Wat beoogde deze clausule te bereiken en hoe is deze ingezet? Lag dit voor de hand of is het een zeer vergezochte lezing die eigenlijk gewoon niet had gemoeten?

De clausule is natuurlijk wel een relevante factor. De rechter zal heus niet zomaar het hele contract wegmikken en zelf verzinnen wat partijen ongeveer bedoeld zullen hebben. Maar al te bijdehante lezingen van een contract, zeker als ze leiden tot hele rare conclusies en/of grote schade bij een partij, gaan al snel het raam uit, ongeacht wat er in het contract nu letterlijk stáát.

Maar goed, ondertussen zit die The DAO wel met de gebakken peren want deze transactie is juridisch lastig terug te draaien (vind de hacker maar eens) en binnen het netwerk lijkt men er niet aan te willen. Dan corrumpeer je het hele idee immers van betrouwbare slimme contracten; als één partij kan zeggen, sorry we gaan terug naar vorige week met alles, dan kun je dat netwerk niet meer decentraal noemen. Bovendien zou de hacker dan aangifte kunnen doen van diefstal bedenk ik me nu: zijn waardevolle ethers zijn hem ineens via eigenrichting ontnomen terwijl er een contract lag dat hem er recht op gaf.

Betekent dat nu het einde van slimme contracten in het algemeen? Dat denk ik niet. Voor dit soort zeer geavanceerde constructies zal nu een stuk koudwatervrees ontstaan, maar het idee is niet superspannend en de implicaties zijn gewoon te overzien als je er goed voor gaat zitten met een slimmecontractenschrijver (m/v).

Arnoud