Tag: Filesharing

About Filesharing

Subscribe Feeds

“Comcast saboteert BitTorrent-verkeer”

Geplaatst op in Intellectuele rechten, Ondernemingsvrijheid, Security, nog geen reacties

De Amerikaanse provider Comcast nam wel een heel aparte maatregel om ongewenst Bittorrent-verkeer tegen te gaan, meldt Tweakers. Een klant merkte dat zijn Bittorrent-verkeer wel erg traag ging, en ging op onderzoek uit:

In twee van de drie gevallen mislukte de overdracht, in het derde geval begon deze pas na tien minuten. Toen de onderzoekers nagingen waarom het misging, bleek dat de sessie werd gesloten doordat beide computers een zogenaamd ‘reset’-packet ontvingen, een verzoek om de communicatie te staken. Het afzendadres was dat van de andere computer. Uit de netwerklogs van de computers bleek echter dat zij deze packets niet hadden verzonden. De conclusie was dat ze ergens in het netwerk van Comcast waren toegevoegd.

Ars Technica dook er dieper in, en vond dit citaat uit de New York Times:

Another Comcast executive told the New York Times that the company “occasionally” delays P2P traffic, “postponing” it in some cases. His rather clumsy analogy was that of getting a busy signal when making a phone call and eventually getting through after several attempts. “It will get there eventually,” is the takeaway message.

Alleen, het gaat hier niet om afknijpen of vertragen. Dat men Bittorrent (P2P)-verkeer minder prioriteit geeft, zou tot daar aan toe zijn. Bij een grote download doen tien minuten er niet echt toe. Dan liever mijn mailtjes en chatboodschappen (en de pingtijd van mijn online games) wat sneller.

Wat Comcast doet, is echter het opzettelijk sturen van “reset” packets. Dat is een speciaal soort IP-pakket, dat wordt gestuurd om een verbinding dicht te doen. Inderdaad, dat pakketje zorgt voor die cryptische “Connection reset by peer” boodschap.

Is dit nou strafbaar? Je zou het kunnen zien als het veroorzaken van een “stoornis in de gang of in de werking van werk voor telecommunicatie”, en dat is strafbaar als netwerkvandalisme (art. 161sexies Strafrecht). Maar ik verwacht niet dat de politie snel prioriteit zal geven aan een actie als deze.

Wel kun je je afvragen of Comcast zo wanprestatie pleegt: zij schrijft in haar voorwaarden immers

Our customers enjoy unfettered access to all the content, services, and applications that the Internet has to offer. We respect our customers’ privacy and we don’t monitor specific customer activities on the Internet or track individual online behavior such as which Web sites they visit.

Als je onbeperkte toegang belooft, en vervolgens opzettelijk dingen gaat frustreren, houd je je niet aan jouw kant van het contract. De klant kan dan schadevergoeding eisen.

Arnoud

Recordbedrag schadevergoeding voor illegaal filesharing

Geplaatst op in Intellectuele rechten, 1 reacties

Het eerste echte vonnis over filesharing in de VS: vorige week werd de 30 jaar oude Jammie Thomas veroordeeld tot het recordbedrag van $222,000 voor inbreuk op auteursrechten. Ze zou via Kazaa zo’n duizend liedjes aangeboden hebben, en filesharing is meestal illegaal. Downloaden niet trouwens.

Volgens de jury was bewezen dat ze 24 liedjes uitgewisseld had, en daar stond een schadevergoeding van $9,250 per liedje op. Er zijn weinig artiesten die $9,250 per kopie aan royalties kunnen vragen, dus hoe komt men bij zo’n bedrag?

Het antwoord: ‘statutory damages’, wettelijk voorgeschreven schadevergoedingen. Een probleem bij inbreuk op auteursrecht is heel vaak hoe hoog de schade is die de rechthebbende lijdt door een inbreukmaker. Is dat de opbrengst of de winst die de inbreukmaker maakt? De verkoopprijs die de rechthebbende normaal gekregen zou hebben? Het winstdeel van die verkoopprijs? Je standaardtarief? Een gemiddeld tarief in de branche? Om die vragen te vermijden, heeft de Amerikaanse wetgever een bijzonder systeem ingevoerd: de wet schrijft voor dat de rechthebbende een standaardbedrag tussen de $750 en $30,000 mag eisen, waarbij de jury bepaalt hoe veel het uiteindelijk precies moet zijn. In dit geval dus $9,250.

In Nederland doen we niet aan dergelijke constructies, en al helemaal niet aan boetes voor inbreuk op auteursrecht. De rechthebbende moet aantonen welke schade hij lijdt, en die krijgt hij dan vergoed. Wel kan deze eventueel de door de inbreukmaker genoten winst opeisen, zoals bijvoorbeeld in de Sjopspel-zaak. En natuurlijk kun je, zoals bij de publicatie van verkiezingssoftware, eisen dat de inbreuk moet ophouden, eventueel met een dwangsom. Ongeacht of je op geld waardeerbare schade lijdt door de inbreuk.

Dan was er ook nog een hele discussie over het bewijs. Kun je wel bewijzen dat een bepaalde persoon die specifieke werken heeft gedeeld via Kazaa? Tenslotte kan iedereen je PC gebruiken, al dan niet via kaapsoftware. En als de eiser een screenshot laat zien, wie bewijst dan dat dat screenshot echt is?

Meer algemeen: hoe zit het met de bewijslast (waarover Ars Technica uitgebreid bericht, en The Register korter en wat hatelijker). In dit soort zaken geldt in de VS de standaard van “preponderance of the evidence”, is het ene net iets waarschijnlijker dan het andere. Oftewel, wat ligt meer voor de hand: dat de gedaagde muziek zat uit te delen op Kazaa, of dat de RIAA screenshots vervalst om een willekeurige internetter er bij te lappen voor $222,000?

Je kunt dus wel allerlei theoretische mogelijkheden verzinnen, maar daarmee kom je niet weg. Bij een strafzaak wel: daar geldt de eis dat “beyond a reasonable doubt” bewezen moet zijn dat de verdachte het feit gepleegd heeft. Je zou redelijke twijfel kunnen hebben over de echtheid (of accuratesse bij het maken) van een screenshot, maar het is waarschijnlijker echt dan nep.

Wat wel een lastige vraag is, is of het enkele aanbieden van een werk via Kazaa al telt als “distributie” van het werk. Naar Amerikaans recht pleeg je pas inbreuk als je een kopie hebt gemaakt, en niet als je aanbiedt er eentje te maken. Mevrouw Thomas gaat dan ook in hoger beroep tegen dit aspect van de zaak.

Arnoud

Ook porno-industrie heeft last van piraterij

Geplaatst op in Intellectuele rechten, 5 reacties

U en ik hebben daar natuurlijk geen weet van, maar de hoeveelheid porno op file sharing netwerken schijnt gigantisch te zijn. Onlangs stak men (ahem) de koppen bij elkaar om mondeling (haha) te kunnen overleggen. Ars Technica meldt:

The porn industry is sick of people pirating its content, and some players in the industry have finally decided to take an official stand against it. A group of 65 producers, attorneys, and other industry members held a piracy conference last week, billed as one of the first major roundtables for the industry to get together and address what has become a big problem for porn sales.

Men is hard (haha) op zoek naar oplossingen. Een porno-Buma wellicht? Zodanig diep gaan (haha) met de prijs dat de illegale verspreiders er geen meer in zien? Of zijn combinaties van films en fysieke producten wellicht een gat (haha) in de markt?

De creatiefste oplossing las ik in de comments op Tweakers: een porno-BUMA die namen van verspreiders achterhaalt, en een sommatie met betalingsverzoek stuurt in grote opvallende envelop. Liefst gericht aan je vrouw natuurlijk.

Wie nog meer leuke woordspelingen heeft, kan ze hieronder kwijt. Het is tenslotte vrijdagavond!

Arnoud

Legaliteit van linksites

Geplaatst op in Intellectuele rechten, Ondernemingsvrijheid, nog geen reacties

Mag je zomaar links naar films verzamelen en publiceren? Marco Raaphorst citeert het -volgens mij machinaal vertaalde- auteursrecht-beleid van Flowed, de Nederlandse Joox:

Wij bevorderen geen piraterij. Wij moedigen onze bezoekers niet aan om onwettige video’s te uploaden. Dit is slechts een vrij openbaar-archief van verbindingen aan media beschikbaar op andere plaatsen. Het verzekeren van de wettigheid van het video beschikbare materiaal zou door moeten worden behandeld uploadt beleid van de websites die wij hebben verbonden met, maar gewoonlijk aan hun uploadersdiscretie verlaten.

Hyperlinks zijn legaal. Op zich is het dan ook geen probleem om een linksite te bouwen, of dat nu met links naar webpagina’s is of naar MP3’s of zelfs streaming video. Of torrents natuurlijk.

Er zijn echter grenzen. Voor linksites blijken die uit de Techno Design zaak:

  1. het soort materialen dat je indexeert (waar je links naar verzamelt) wordt overwegend illegaal aangeboden

    2. <li>je weet dat je bezoekers met name naar de illegaal aangeboden materialen zoeken</li>

<li>je verdient daar geld mee</li>

Arnoud

Torrents aanbieden: geen inbreuk op auteursrecht, wel onrechtmatig

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, Intellectuele rechten, 1 reacties

Hosting provider Leaseweb moet illegale torrentsite afsluiten, zo kopt BREIN na haar gewonnen zaak tegen Leaseweb. Maar wat is er illegaal aan torrents? Het zijn niet meer dan inhoudsopgaven en verwijzingen.

Bittorrent is het populairste peer-to-peer filesharing systeem ter wereld. Zoals bij alle filesharing systemen wisselen de gebruikers bestanden met elkaar uit. Het unieke aan Bittorrent is dat er niet één persoon is die het hele bestand verstuurt. Elk bestand wordt in delen opgehakt, en elk deel wordt afzonderlijk verstuurd. Zodra iemand een deel heeft, deelt hij dat deel ook weer met iedereen die op zoek is naar dat bestand. Dit bespaart natuurlijk nogal wat bandbreedte.

Om dit mogelijk te maken, heb je een zogeheten torrent-bestand of gewoon een “torrent” nodig. Een torrent is grofweg een lijstje dat aangeeft hoe je een werk in delen ophakt, en wat dan de hash-waarde is van elk deel. Zeg maar “dit boek heeft 390 pagina’s: op pagina 1 staan 622 woorden, op pagina 2 598, …”. Vervolgens kun je overal op zoek gaan naar de pagina’s, en wat je binnenkrijgt controleren en in de juiste volgorde zetten.

Het verspreiden van muziek, films of andere werken is zonder toestemming van de maker inbreuk op het auteursrecht. Maar een torrent is geen kopie van het werk. Het is hooguit een inhoudsopgave, een beschrijving van de pagina’s van het werk. Dat kan dus geen inbreuk op het auteursrecht zijn.

In de recente zaak BREIN/Leaseweb (met dank aan ISPam voor de platte tekst) legt de rechtbank uit:

In dit kort geding, waarin geen nader onderzoek naar de feiten mogelijk is, kan niet zonder meer worden vastgesteld of het handelen van Everlasting kan worden aangemerkt als een zelfstandige openbaarmaking in de zin van de Auteurswet (of WNR). De werken worden immers rechtstreeks van gebruiker naar gebruiker gekopieerd en de rol van de server beperkt zich tot het regelen van het up- en downloaden. In een bodemprocedure kan uitvoerig onderzoek worden gedaan naar alle aspecten van dit (relatief nieuwe) technische proces. In dit kort geding kan in ieder geval wel worden vastgesteld dat Everlasting structureel inbreuken op auteursrechten en naburige rechten faciliteert en dat (de houder van) Everlasting zich hiervan bewust moet zijn. Het handelen van Everlasting is derhalve onrechtmatig, omdat het in strijd is met de jegens de rechthebbenden in acht te nemen zorgvuldigheid.

Vrijwel dezelfde benadering werd ook gevolgd door de rechtbank in Den Haag in januari:

Omdat de werken rechtstreeks van gebruiker naar gebruiker worden gekopieerd en de rol van de server zich in dit opzicht beperkt tot het regelen van het proces van uploaden en downloaden, kan de voorzieningenrechter Stichting Brein niet volgen in haar standpunt dat het handelen van de websitehouder moeten worden aangemerkt als zelfstandige openbaarmaking.

[D]e websitehouder [faciliteert] structureel inbreuken op auteursrechten en naburige rechten. Reeds gelet op de aard van de bestanden kan het niet anders, dan dat de websitehouder zich hiervan bewust is. Voorts is van belang dat met de website inkomsten gegenereerd worden omdat een gebruiker – alvorens torrents te kunnen downloaden – een bedrag dient te betalen. Onder deze omstandigheden moet voorshands worden geoordeeld dat het handelen van de websitehouder onrechtmatig is, niet omdat de websitehouder inbreuk maakt op de aan de rechthebbenden toekomende auteurs- of naburige rechten, maar omdat zijn handelen in strijd is met de jegens de rechthebbenden in acht te nemen zorgvuldigheid.

Arnoud