Hoe zet je opensourcelicenties in huwelijkse voorwaarden?

| AE 12379 | Intellectuele rechten | 20 reacties

Via Twitter kreeg ik de vraag wat er gebeurt als je open source schrijft en in een vechtscheiding gewikkeld raakt. Kan je ex dan die software van je afpakken? Dit naar aanleiding van een Amerikaanse familierechtadvocaat die tweette dat zoiets zeker wel mogelijk is, omdat de scheidingsrechter volgens equity regels de boedel opsplitst, en auteursrechten zitten daar gewoon in.  Dus dan kan de rechter die zomaar toewijzen aan je ex, als dat eerlijkheidshalve zo uitkomt.

Ook bij ons in Nederland is het natuurlijk zo dat auteursrechten in de huwelijkse boedel (gemeenschap van goederen) kunnen zitten. Juridisch zijn het vermogensrechten, die je kunt kopen en verkopen. En die kun je dus ook met je partner delen als je trouwt of een geregistreerd partnerschap sluit. Ongeacht of de partner enige bijdrage levert aan de software.

Sinds 2018 is het wel zo dat je standaard in een beperkte gemeenschap van goederen trouwt (huwelijkse voorwaarden). Grofweg is datgene dat je vóór het huwelijk al had, van jou alleen blijft tenzij je anders afspreekt. Dat wat je tijdens het huwelijk verkrijgt (schulden en bezit) is gemeenschappelijk. Ook weer tenzij je anders afspreekt.

Werkte je al aan die open source voordat je trouwde, dan ligt deze dus buiten de boedel en is dat recht alleen van jou. Ook als je er na het huwelijk nog verder aan werkt; het blijft hetzelfde vermogensrecht waar je aan schaaft. Wel heeft je partner bij de echtscheiding recht op een redelijke vergoeding

Zou je ná het huwelijk aan een nieuw project beginnen (en dus een nieuw auteursrecht scheppen) dan lijkt het erop dat dit een gemeenschappelijk recht zou zijn. Ik zeg ‘lijkt’ want ik kan geen recente basis daarvoor vinden. Onder het oude recht was dat in ieder geval wél zo. Raar voelt dat wel, zo’n creatieve prestatie lijkt me typisch iets dat alleen aan de makende partner toe moet komen. De wet kent het begrip ‘verknochtheid’ – goederen die aan één partij verknocht zijn, zijn in principe van die partij alleen. Maar dat lijkt vooral te gelden voor de morele rechten (naamsvermelding, verminking) en niet de economische rechten.

Wel is het zo dat de makende partner het ‘bestuur’ heeft over dit vermogensrecht. En dus tijdens het huwelijk zelf kan beslissen wat ermee gebeurt. Zoals dus het onder een opensourcelicentie gratis weggeven. Daar is dan geen instemming van de partner voor nodig.

Bij een scheiding is dus allereerst de vraag of het auteursrecht bij beiden ligt (met de maker als bestuurder) of alleen bij de maker. In het eerste geval kun je een discussie krijgen over of je een vergoeding aan je partner moet betalen voor de genoten winsten. Maar bij open source zijn de (financiële) winsten meestal nihil, mensen betalen niet voor licenties. Wel voor SLA’s en dergelijke, maar als je dat structureel aanbiedt dan ben je ondernemer en dan krijg je weer een heel andere discussie over de gemeenschap en de inkomsten uit onderneming.

Kort en goed: als je hier bezorgd over bent, maak dan huwelijkse voorwaarden waarin je dit specifiek regelt. Dat kan ook ná je huwelijk, je moet er alleen wel voor naar de notaris.

Arnoud

Hoe verhoudt de AVG zich tot mijn huwelijkse gemeenschap van goederen?

| AE 11755 | Privacy, Security | 13 reacties

Ik ben voor deze posting even mevrouw van Dam. Gehuwd in gemeenschap van goederen. Zo opende een forumbericht bij Security.nl onlangs. Met daaraan gekoppeld de vraag: hoe zit dat dan met de AVG, stel dat je een bestelling van je vrouw wilt ophalen of van een account van je man een inzage- of correctieverzoek wil doen? En is het dan relevant of je in gemeenschap van goederen bent getrouwd? Of, iets pikanter -zoals de vraagsteller- kun je daarmee achterhalen of je man stiekeme accountjes heeft bij een niet-nader te noemen immorele datingdienst die aanzet tot echtbreuk maar toch van de RCC mag blijven adverteren?

Privacy en de bescherming van persoonsgegevens zijn grondrechten, en die zijn persoonlijk. Dus als partner in een huwelijk heb je daar in principe niets over te zeggen, het gaat jou niet aan hoe je partner daarmee omgaat. Althans, juridisch niet; natuurlijk mag je er best wat van vinden omdat je nu eenmaal getrouwd bent. Maar bij de rechter is dat niet afdwingbaar.

Uitzondering zou zijn als de gegevens ook die van jou betreffen, denk aan een gezamenlijke bestelling of hypotheek. Maar een bestelling is niet al gezamenlijk enkel omdat je in gemeenschap van goederen bent getrouwd, deze staat op naam van een van de partners en die is dan AVG-technisch de ‘betrokkene’. Dat je via het vermogensrecht als partner opdraait voor de kosten als je partner niet betaalt, staat daar los van.

Heel formeel zie ik dus onder de AVG geen grond om de persoonsgegevens van je partner op te vragen, ook niet als de aanwezigheid van die persoonsgegevens ergens in een systeem kunnen leiden tot financiële claims op jou. Of omdat je er sterker mee komt te staan in een echtscheidingsprocedure. Het zijn niet jouw gegevens.

Wellicht is er wel een uitweg als je zegt, in een huwelijk is het gebruikelijk dat je voor elkaar ook rechtshandelingen uitvoert. Ik bestel iets voor mijn vrouw omdat zij het druk heeft, iemand belt naar de apotheek voor een medicijn voor zijn man, je vrouw boekt een afspraak bij de kapper voor je, en ga zo maar door.

Juridisch gezien zeg je dan, ik ben gemachtigd om dit te doen althans de wederpartij mag veronderstellen dat ik dat mag. Daarmee zou je dan ook kunnen zeggen dat je onder de AVG inzageverzoeken (en correctie, verwijdering et cetera) mag doen. Dat zijn immers ook gewoon rechtshandelingen, en daar ben je dan toe gemachtigd. Wel zou de wederpartij dan bewijs kunnen vragen dát je gemachtigd bent, zeker als in hun systemen niet na te gaan is dat jullie getrouwd zijn. Tot nu toe heb ik zelf alleen maar knipperende ogen gehad als ik met zo’n stuk papier namens mijn vrouw me ergens meldt, maar het zal onwennigheid zijn.

Arnoud
PS en ja dat laatste is de premisse van mijn verhaal A New Intelligence, mocht je het nog niet gelezen hebben.

Mag een webshop mij informatie weigeren over mijn vrouws bestelling?

| AE 9723 | Ondernemingsvrijheid | 28 reacties

Een lezer vroeg me:

Mijn vrouw had recent wat geretourneerd bij een webshop, en na twee weken wilde ik eens bellen over de voortgang. Maar dat mocht niet “vanwege de Wet op de privacy”. Mijn vrouw moest toen aan de telefoon mij machtigen en toen kreeg ik wel alle informatie. Doet mij een tikje gek aan, zeker omdat ik iedere vrouwenstem dit had kunnen laten doen. Maar klopt het dat de privacywetgeving verbiedt dat je als echtgenoot mag informeren over elkaars bestellingen?

Op zich is het vanuit de Wet bescherming persoonsgegevens natuurlijk verboden om bestelgegevens van iemand te verstrekken aan een ander. Als ik bel over jouw bestelling, dan mag ik hopen dat ze me dat niet geven.

Binnen een huwelijk ligt dat anders, daar hebben de partners in principe recht op toegang tot elkaars persoonsgegevens. In ieder geval bij bestellingen, omdat ze beiden juridisch aansprakelijk zijn voor de bestelling. Er is dan een recht onder de goede uitvoering overeenkomst (artikel 8 sub b Wbp). Denk ik, ik kan er geen jurisprudentie over vinden.

Wie heel formeel insteekt, zal concluderen dat er een machtiging nodig is van de vrouw naar de man. Dat mag telefonisch, dus op zich doet de winkel het juridisch goed. Alleen pakken ze het wel heel slordig aan met de authenticatie. Beter was geweest als ze hadden gezegd, dit kan alleen per mail, of als ze je dingen ter verificatie hadden gevraagd (naam, adres, bestelnummer, zoiets).

Tegelijk snap ik ook wel dat dat best vervelend is. Zeker omdat je als consument wettelijk het récht hebt om te bellen over je bestelling, dus ze moeten in staat zijn een telefonisch verzoek te authenticeren.

Hebben jullie suggesties hoe je dat het beste kunt doen als winkel?

Arnoud