Mag ik een game op CD (ja, op CD) twee maal installeren op twee computers?

Via Reddit:

Hello, I own the physical copy (bought legally from a store over 10 years ago) of a game that (for those who never bought games during the CD era) installs the game files on the computer and allows the game to be run without disk. I was wondering: Is installing the game using the disk on a laptop A and then moving the game files on a computer B considered illegal?
In de tijd van games streamen en alles maar online is het verfrissend zo’n ouderwets aandoende vraag aan te treffen. En het is juridisch nog iets gecompliceerder dan je zou denken.

Hoofdregel van de Auteurswet is natuurlijk dat je werken niet mag kopiëren zonder toestemming. Maar we hebben daar een uitzondering op, en die heet de thuiskopie. Je mag van een legaal verkregen werk (dus niet illegaal downloaden) een kopie maken, dat is ook waar je de thuiskopieheffing voor betaalt die op je laptop en andere lege muziek- en filmopslagmedia wordt berekend. Een film mag je dus rippen van dvd naar een digitaal bestand om op je laptop af te spelen, bijvoorbeeld.

Specifiek bij software was de lobby iets succesvoller: daar geldt het recht op thuiskopie namelijk niet, zo staat expliciet in de Auteurswet (artikel 45n). Weliswaar mag je een reservekopie maken (artikel 45k) maar dat is niet bedoeld voor een apart speelbare kopie van een spel. Wat de vraagsteller wil, mag dus binnen dat kader alleen als de ‘move’ naar B bedoeld is om van laptop A over te stappen naar computer B, met name wanneer laptop A kapot is gegaan of iets dergelijks.

Als het erom gaat om het spel op twee computers tegelijk te kunnen spelen (de laptop op het werk, de computer thuis) dan kan dat alleen als de licentie het toestaat. Daarvoor zul je dus terug moeten naar de verpakking die je tien jaar geleden weggegooid hebt, of kijken of de bij installatie langskomende EULA hier wellicht wat over zegt. Sommige spelaanbieders waren redelijk inschikkelijk, dus het is niet uitgesloten.

(Het maakt niet uit of de vraagsteller het spel twee maal installeert vanaf CD of de geïnstalleerde versie op A kloont naar computer B.)

Arnoud

Chinese politie en Tencent halen sites die gamecheats verkochten offline

Door gezamenlijke inzet van de Chinese politie en game-ontwikkelaar Tencent is een collectief opgepakt dat gamecheats verkocht. Volgens de politie verdiende het collectief zo’n 64 miljoen euro met de verkoop van cheat-abonnementen aan gamers in honderd landen en regio’s. En kennelijk is dat dan illegaal, hoewel voor niet iedereen duidelijk was waarom dan precies.

Wie bij cheaten nog denkt aan in je eigen spelletje idspispopd intypen en dan door muren kunnen lopen, die loopt een beetje achter. Cheaten of valsspelen kan zeer lucratief zijn, denk aan de vele toernooien waar je geld verdient door goed te spelen. Of alleen maar het makkelijker kunnen veroveren (en daarna verhandelen) van zeldzame spullen of het uplevelen van een personage dat je daarna overdraagt aan een luie medespeler.

De grote game-aanbieders hebben er dan ook al jaren lang een dagtaak aan om valsspelers buiten de deur te houden. Want voor de duidelijkheid, het gaat dus niet om het ontdekken van ingebouwde achterdeurtjes maar om het exploiteren van programmeerfouten, onbedoelde trucs en dergelijke. En natuurlijk is dat in de algemene voorwaarden van zo’n online spel verboden, maar daar krijg je de politie niet mee in beweging. Dat heet juridisch een civiele kwestie, doe ze maar zelf een rechtszaak aan.

De Chinese autoriteiten lijken het te gooien op een vorm van computervredebreuk: binnendringen in de servers van de game-aanbieder op een manier die niet geautoriseerd is, namelijk door het versturen van data die gemanipuleerd is. Want dat is waar cheaten op neerkomt, bijvoorbeeld het doorgeven van eigenlijk onmogelijke bewegingen of het verkrijgen van data waar je niet bij mag. En als je het strafrecht noemt, dan kan de politie natuurlijk wél in actie komen.

Naar Nederlands recht zou ik dat een lastige vinden. Bij ons geldt dat je natuurlijk niet mag binnendringen, maar het versturen van valse data is nog geen binnendringen. Eind vorig jaar blogde ik over onder valse personalia verkrijgen van een internetabonnement; dat is geen binnendringen in de servers van Ziggo. Evenmin is binnendringen het vervalsen van betaalopdrachten die je gewoon via een bankiersysteem aanbiedt. Pas als de data zélf zorgen voor ongeautoriseerde toegang, dan kom je bij computervredebreuk terecht.

Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe cheaten strafbaar zou zijn in Nederland. (Natuurlijk is het hier wél schending game-voorwaarden en dus einde abonnement.) Ik kan geen delict bedenken waarmee je dit via de politie zou kunnen aanpakken. Vrijwel altijd komt het neer op manipuleren van de gegevens op je eigen computer (hetzij versturen van nepgegevens, hetzij het uitlezen van gegevens die je hier niet mocht gebruiken, hetzij het door een programma laten doen wat jouw handwerk had moeten zijn). Ik hoor graag wie daar een bepaling uit het wetboek van strafrecht op weet!

Arnoud

Mag je een historisch relevant bedrijf met merknaam opvoeren in je online game?

Red Dead Redemption 2-uitgever Take Two heeft detectivebureau Pinkerton aangeklaagd, las ik bij Nu.nl. Het detectivebureau wil geld hebben omdat er Pinkerton-agenten voorkomen in de game, en stuurde een juridische blafbrief, waarna de uitgever preventief naar de rechter stapte om een uitspraak te krijgen dat dit gewoon mag. Ik vind het een lastige. Ik zie het argument van historische accuratesse zeker wel, maar het zou wel wat ver gaan als je met dat argument ieder merk mag opvoeren dat je tegenkomt. Coca-Cola dronken ze ook al sinds 1886 en Levi’s spijkerbroeken waren uit 1873, dus kan dit spel gesitueerd in 1899 die mogen tonen?

De westerngame verscheen eind oktober en bevat een aantal Pinkerton-agenten. Zulke agenten waren gangbaar in 1899, het jaar waarin de game zich afspeelt. Maar de term Pinkerton is ook een beschermd merk van beveiligingsbedrijf Securitas AB, en andermans merknaam gebruiken om je eigen aanhaakproducten te promoten is normaal merkinbreuk. Dat levert dus een spanningsveld op: is dit gewoon een deel van het historisch verhaal, of is dit gewoon gebruik van andermans merk om meer winst te maken?

De voor mij belangwekkende voorvraag is wat een computergame nu eigenlijk is. Want de context maakt nogal uit: een logo op een t-shirt drukken en verkopen vind ik heel wat anders dan een historisch tijdschrift dat een onderbouwd artikel publiceert en daarbij het logo toont als illustratie van de wereld destijds. Take Two presenteert haar game als een soort interactieve film, speel de hoofdrol in deze historische documentaire, zoiets. Dat komt dan goed uit natuurlijk, want in een documentaire moet en mag je historisch accuraat zijn, inclusief relevante merken uit die tijd.

De Pinkerton-agenten spelen een relevante rol in het spel: in 10 van de 106 missies krijg je deze figuren achter je aan, wat je missie complexer maakt. Securitas zal daarmee het minder een documentaire vinden als wel een handig gebruik van hun merk, nu nóg spannender dankzij 10% Pinkerton. Net zoiets dus als ineens Levi’s spijkerbroeken kunnen dragen of een Winchester geweer vinden als upgrade.

Ik vind het moeilijk hier een harde grens in te trekken. Gevoelsmatig zou ik in een racespel het niet logisch vinden dat echte auto’s daar ineens opduiken zonder toestemming van de ontwerper/merkhouder, maar in een Wild West game geen Winchester met haar typerende vorm (of de Colt 1866) hebben zou ik héél raar vinden. Die zijn zodanig symbolen van die tijd, en gevoed door zó veel films en literatuur dat die er gewoon moeten zijn.

Natuurlijk is Take Two hartstikke commercieel met haar game, maar dat is de History Channel ook en toch zouden we het raar vinden als die merken gaat blurren in een aliendocumentaire garageboxjacht spokenzoektocht historische documentaire. Zijn games dan toch wezenlijk anders dan film?

Arnoud

Is een loot box een verboden kansspel?

In een online spel iets kopen waarvan je op voorhand niet weet wat er in zit, is dat een kansspel? Die las ik (dank, tipgever) bij Eurogamer. Een loot box heet dat in gamer jargon. Ze zijn de laatste jaren erg populair geworden. Sommige loot boxes geven je daadwerkelijk voordeel, anderen hooguit een cosmetische verbetering van je personage of gameplay. Er is de nodige controverse over, onder meer omdat ze best duur kunnen zijn en je dus fors geld uit kunt geven zonder wat te krijgen. Mag dat dan van de wet?

Volgens de Wet op de kansspelen is sprake van een kansspel wanneer

de aanwijzing der winnaars geschiedt door enige kansbepaling waarop de deelnemers in het algemeen geen overwegende invloed kunnen uitoefenen

Die definitie lijkt mij prima te passen bij zo’n loot box: je hebt nul informatie over de inhoud en nul mogelijkheid om te beïnvloeden wat voor inhoud je gaat krijgen. Het is een gok wat je gaat krijgen dus, en daarmee mag dit in principe alleen als daarvoor vergunning is verleend onder de Wet op de kansspelen.

Als tegenargument zou je kunnen zeggen dat je hier eerder een product koopt waarvan je niet exact weet wat je gaat krijgen. Ik moet nu denken aan mijn Panini-voetbalplaatjes, waar je ook op voorhand niet wist wat er precies in zou zitten. Ik had nooit het idee dat ik daardoor aan een kansspel meedeed. En je hebt natuurlijk ook nog een hoop webwinkels met verrassingspakketten, waarvan ik ook niet zou zeggen dat het kansspelen zijn.

Ik neig er dus naar om dit géén kansspel te noemen, in ieder geval niet als elke loot box je iets van waarde oplevert. Dan ben je nooit echt je geld kwijt maar is het hooguit meer of minder een verrassing wat je koopt. Dat zie ik nog wel als legitiem in een spel, waar immers ook op willekeurige momenten dingen kunnen gebeuren die het spel verrassend beïnvloeden.

Arnoud

Mag een online spel bezorgd de politie naar je huis sturen?

Beetje raar verhaal: een Nederlandse League of Legends-speler kreeg bezoek van de politie na een tip van de maker van dat spel, las ik bij Numrush (dank, tipgever). Nee, geen reverse swatting van het bedrijf maar een stukje bezorgdheid: “Ze hebben ons laten weten dat je suïcidaal bent en daarom komen we een kijkje bij je nemen. Om te checken of alles goed met je gaat”, aldus de aanbellende agenten. En nee, dit waren ook geen medespelers of trollen in politiekostuum. Dus eh, wacht, wat krijgen we nou?

Numrush lijkt de oorzaak te hebben gevonden:

Soms gaat het niet zo lekker in de game, is hij aan het verliezen, en dan wil Xavieros zich nog wel eens uitdrukkingen met termen als “I want to kill myself” of “ow god please kill me”.

Daarnaast had hij mogelijk zich wel eens teneergeslagen geuit in de chat vanwege een hernia en andere frustraties. Dit leidde tot de conclusie dat het bedrijf berichten scant met algoritmes (of keywordscans) en bij bepaalde combinaties dan een suïcide-vermoeden concludeert en dan de autoriteiten inlicht. Wat ergens wel netjes voelt maar ook een tikje raar.

Mag het? Dit raakt aan persoonsgegevens, meer specifiek de zogeheten bijzondere persoonsgegevens van gezondheid en dergelijke. En die mag je als bedrijf eigenlijk helemaal niet verwerken. (Ik moet nu zeggen dat de GDPR of AVG hier streng op gaat zijn want dan verkoop ik meer boeken daarover, maar ook onder de Wbp mag dit eigenlijk al niet.)

Helemaal niet, nou ja er is een uitzondering: het zogeheten “vitaal belang” uit de Wbp en straks de AVG, zeg maar een dringende medische noodzaak. Ik citeer dat boek dan maar even, dan was die link geen reclame:

Een vitaal belang raakt aan het leven van die persoon. Te denken valt aan verwerkingen van medische gegevens bij een ongeval, of meer algemeen humanitaire doeleinden, onder meer voor het monitoren van een epidemie en de verspreiding daarvan of in humanitaire noodsituaties, met name bij natuurrampen of door de mens veroorzaakte rampen. Verwerking van persoonsgegevens op grond van het vitale belang voor een andere natuurlijke persoon is in beginsel alleen toegestaan indien de verwerking kennelijk niet op een andere rechtsgrond kan worden gebaseerd (overweging 46).

Een serieuze vrees dat iemand zichzelf om het leven gaat brengen, zou je kunnen zien als het dienen van een vitaal belang. De ultieme zaakwaarneming zeg maar. En het is vrij lastig in die situaties toestemming te vragen, waardoor dus deze route open staat.

Verdedigbaar dus, juridisch gezien. Maar het blijft gek aanvoelen. Ik weet niet hoe dit te zeggen zonder heel cru te klinken, maar is het echt zo’n reëel probleem specifiek bij online games, dat mensen daar een zelfdoding aankondigen en dat vervolgens uitvoeren ook? Is dat probleem zo groot dat het maatschappelijk relevant wordt dat aanbieders daar wat aan gaan doen? Ik heb denk ik iets gemist.

Arnoud

Je mag een kind niet bannen zonder ouderlijke toestemming?!

you-are-banned-permabanEen lezer vroeg me:

Ik beheer een (gratis) online spel en daar zitten regelmatig kinderen op. Prima, maar die misdragen zich soms en dan krijgen ze van mij een tijdelijke en soms een permanente ban. Meestal gaat dat goed, en komen ze met hangende pootjes terug of ze alsjeblieft weer mogen spelen. Alleen nu heb ik er eentje wiens moeder zich boos meldt: alleen ouders zijn bevoegd strafmaatregelen jegens de kinderen op te leggen, en we hadden dus met haar moeten overleggen voor we zoonlief hadden geband. Klopt dat?

Eh, nee.

Wanneer kinderen gebruik maken van diensten van derden, mogen die derden daar huisregels aan stellen, net zo goed als ze dat bij volwassenen doen. En als die huisregels worden overtreden, dan mogen de exploitanten van die diensten gepaste maatregelen nemen, zoals een ban of permaban.

Het is wel zo dat kinderen niet zomaar contracten kunnen sluiten zonder toestemming van hun ouders – tenzij het soort contract normaal is voor kinderen van die leeftijd (art. 1:234 BW). Ook mogen kinderen niet zonder ouderlijke toestemming op diensten die hun persoonsgegevens verwerken (art. 5 lid 1 Wbp). Een argument dat het kind niet gebonden is aan het contract voor die dienst, is dus wel te maken. Alleen: de consequentie is dan dat het kind de dienst niet mag gebruiken, permaban tot je 18e dus.

Ik ken werkelijk geen enkele regel uit de wet die zegt dat een dienstverlener geen maatregelen jegens een kind mag opleggen, aangenomen natuurlijk dat de maatregel op zich redelijk is gezien de overtreding (en in het reglement is beschreven). Ook overleg met de ouders is voor zover ik weet geen wettelijke eis, en ik vind het ook onredelijk om bij een internetdienst te verlangen dat je dat doet als exploitant.

Iemand enig idee waar moeder dit op baseert?

Arnoud

Een permaban voor een betalende speler, mag dat?

you-are-banned-permabanEen lezer vroeg me:

Bij een spel waar ik al jaren speel (tegen betaling) ontdekte ik recent een beveiligingsfout op de server. Hierdoor kon ik snel een heleboel kredieten vergaren en zo mijn voertuig versterken. Echter, gisteren is het beheer hier achter gekomen en ze hebben me nu een permaban opgelegd. Nu ben ik dus niet alleen die kredieten kwijt, maar ook al mijn investeringen én ik krijg het restant van mijn jaarabonnement niet terugbetaald. Mag dat zomaar?

In principe lijkt het me gerechtvaardigd dat men een of andere vorm van straf oplegt als een speler de spelregels schendt. Als iemand bij het voetbal een overtreding van de spelregels pleegt, kan hij het veld uitgestuurd worden. Bij ernstige overtredingen kan hij zelfs een paar wedstrijden op de bank zitten. Dat die speler lidmaatschap betaalt aan de club, doet daar niets aan af. Een reglementaire ban is legaal.

De overtreding zou wel uit de spelregels moeten blijken. Slim opereren binnen de spelregels of bij een ongereguleerd gebied lijkt me niet iets waar je mensen voor behoort te bannen.

Lastiger wordt het bij permabans. Dan wordt in feite de gehele dienstverlening gestaakt, en dat is toch iets ernstigers dan uit een lopend spel geschopt worden of drie wedstrijden op de bank moeten zitten. Permabans bestaan ook in het echte leven, maar zijn daar een zeer zwaar middel. In de gaming-industrie niet. Volgens mij worden er per jaar meer mensen gepermaband uit online spellen dan er voetballers sinds de invoering van het betaald voetbal permanent geschorst zijn.

Mag Dat®? Nou ja, niet zomaar. Allereerst moet er wel ergens een spelvoorwaarde zijn die rechtvaardigt dat je nóóit meer met deze speler zaken wilt doen. Je kunt mensen moeilijk schorsen zonder dat je ergens hebt staan waarom. Heb je geen spelregel dan moet het wel extreem fout zijn wat de speler deed, zeg maar de “ben jij wel goed bij je harses”-toets.

Het is niet zo simpel als “Exploitant mag op ieder moment iedereen permabannen” in je TOS of EULA zetten. Zo’n botte bijl is namelijk in strijd met de wet. Op de zwarte lijst voor algemene voorwaarden staat namelijk:

Bij een overeenkomst tussen een [bedrijf] en een [consument] wordt als onredelijk bezwarend aangemerkt een in de algemene voorwaarden voorkomend beding […] dat de [consument] geheel en onvoorwaardelijk het recht ontneemt de door [het bedrijf] toegezegde prestatie op te eisen.

Een dergelijke permaban-clausule ontneemt je geheel en onvoorwaardelijk het recht om toegang tot het spel te eisen. Immers, als je dat eist, dan zegt de exploitant “permaban, doei” en dan sta je met lege handen. Dat kan dus niet.

Een permabanclausule moet dus ingevuld zijn met enige nuance. Bijvoorbeeld: als u bij herhaling zware overtredingen begaat of andere spelers lastigvalt, dan wordt u er permanent uitgeschopt. Dan heb je een escalatie én een waarschuwing ingebouwd. Dat lijkt me wel redelijk. Er zou wel iets van een discussie of hoger beroep mogelijk moeten zijn. Ook bedingen als “Het beheer beslist wanneer u overlast veroorzaakt” en vooral een onredelijke uitleg daarvan, zijn namelijk juridisch dubieus. Op diezelfde zwarte lijst staat namelijk:

[Het is verboden je TOS zo te schrijven] dat de bevoegdheid van de wederpartij om bewijs te leveren uitsluit of beperkt, of dat de uit de wet voortvloeiende verdeling van de bewijslast ten nadele van de wederpartij wijzigt,

Als je zegt “wij beslissen en u heeft pech, dan sluit je dus de mogelijkheid van tegenbewijs door de wederpartij uit. Dat mag dus niet.

Krijg je je geld terug bij een permaban? Dat lijkt me dan weer niet redelijk. Je beging immers een zware overtreding. Dat je dan je in-game spullen kwijt bent, voelt als een logisch gevolg daarvan. Ook al heb je daar veel in geïnvesteerd. Ik zou dit wel expliciet in de TOS vastleggen, maar ik zie er geen regels tegen.

Voor het restant van je abonnementsgeld ligt dat volgens mij anders. Wat je in feite doet als je “permaban, doei” zegt, is de overeenkomst beëindigen of zelfs ontbinden. In dat geval is er te veel betaald, en ik denk dan ook dat dat gewoon echt moet worden terugbetaald.

In de praktijk werkt dat anders. Ik zie bij allerlei verenigingen dat in de statuten staat “bij schorsing geen restitutie” maar dat gaat over lidmaatschapsgelden, en dat voelt net wat anders dan betaalde abonnementsprijzen. Een lid is wat anders dan een klant. Dus daarom twijfel ik of je je klanten ook mag opzeggen en het geld mag houden als ze zich misdragen.

Arnoud

Steam-spellen versus de gemeenschap van goederen

steam-valve-gamingEen lezer vroeg me:

Als ik als getrouwde vrouw een bordspel koop, dan valt dit in de gemeenschap van goederen die ik met mijn man heb. Wij mogen dan beiden het bordspel spelen en het is ons beider eigendom. Echter, als ik een spel koop via Steam dan is dat alleen voor mij; mijn man mag niet in mijn account en als hij het ook wil dan moet hij het apart kopen. Waarom zijn de regels zo anders bij online spellen?

De wet zegt inderdaad (art. 1:94 BW) dat wie trouwt of een geregistreerd partnerschap aangaat, daarmee in een gemeenschap van goederen terechtkomt. Alle goederen die je dan hebt of die je daarna verkrijgt, zijn automatisch van beide partners. (Via huwelijkse voorwaarden kun je dit anders regelen als je wilt.)

‘Goederen’ is de meest algemene term uit de wet, er vallen zowel fysieke spullen (“zaken”) onder als niet-tastbare rechten (“vermogensrechten”), zoals een auteursrecht. Een fotograaf die trouwt, deelt vanaf dan dus zijn auteursrechten met zijn partner.

Een spel dat je via Steam koopt, is volgens Steam eigenlijk een stukje dienstverlening waarbij je een contract sluit. Of zo’n dienst een vermogensrecht is, is een lastige vraag. Maar wellicht is er een makkelijker antwoord: als je standaardsoftware koopt tegen een eenmalig reëel bedrag, dan noemen we dat een “koop”, aldus de Hoge Raad én het Hof van Justitie. We doen dan dus of dat een zaak is, en daarmee is dat spel dus gemeenschappelijk eigendom.

Steam staat in de voorwaarden echter gebruik door familieleden toe, en dat lost het probleem gedeeltelijk op. Het is dus niet verboden om je partner op je Steam-account te laten en zo beiden van je gezamenlijke eigendommen te genieten. En er is zelfs een Family Sharing-programma.

Wil je tegen elkaar spelen, dan werkt dit niet. Je zult dan beiden vanaf een eigen computer moeten inloggen, en dat kan niet vanaf hetzelfde account. Dat vereist dus dat je allebei de volle mep betaalt voor het spel, en dat druist dus in tegen het systeem dat iets gemeenschappelijk eigendom is als je getrouwd bent. Alleen, wat doe je eraan? En vooral: hoe zou dat moeten werken in de praktijk, stuur je dan je trouwakte naar Valve zodat zij twee accounts kunnen synchroniseren?

Arnoud

Ontwikkelaar adviseert speler om ‘verboden’ game illegaal te downloaden

verklaring-ontwikkelaarDe game Hotline Miami 2 mag in Australië vooralsnog niet worden uitgebracht omdat hij wegens strijdigheid met de fatsoensnormen geen leeftijdskeuring krijgt. Een ontwikkelaar van het spel Hotline Miami 2 heeft iemand geadviseerd om het “illegaal te downloaden”, las ik bij Tweakers. Het spel heeft in Australië geen leeftijdskeuring gekregen wegens seksueel geweld. Een redditor vroeg vervolgens een ontwikkelaar hoe hij het spel nu kon spelen, waarop die zei “just pirate it after release”. Oké, journalistiek opmerkelijk, maar wat betekent dit juridisch?

Niet bijster veel. Je kunt als individuele werknemer niet zomaar tegen mensen verklaren dat ze de auteursrechten van je werkgever mogen schenden. Een dergelijke verklaring is niet bindend voor die werkgever, die kan dus nog steeds mensen aanspreken die inbreuk maken op die auteursrechten.

Pas als het publiek bij zo’n verklaring erop mag vertrouwen dat dit namens de werkgever is gezegd, zou dat anders worden. Hee, net als met die fouten prijzen waar je soms op mag vertrouwen? Exact, dat is hetzelfde principe, maar er is ook nog art. 3:61 BW dat ditzelfde herhaalt specifiek bij volmachten om namens een ander te mogen spreken.

Wanneer mag je er nu op vertrouwen dat iemand namens een bedrijf spreekt? Specifiek bij werknemers soms sneller dan je denkt. Ik vond dit vonnis over een contract voor vuilnisophalen, waarbij een werknemer zonder toestemming het contract had getekend en de facturen onder zich hield (waarom is me een raadsel). Het bedrijf wilde niet betalen toen het uitkwam, omdat meneer niet in het handelsregister als bevoegd stond genoteerd. Maar dat hielp ze niet: meneer had de opdracht gekregen “het afval te doen” en kon daaruit concluderen dat hij zulke opdrachten mocht geven. Dat hij vervolgens de facturen verstopte zodat niemand doorkreeg wat er aan de hand was, is niet het probleem van de vuilverwerker.

Vertaald naar deze situatie: als deze ontwikkelaar de opdracht had gehad teleurgestelde klanten uit Australië te helpen die de software willen, dan is het ergens begrijpelijk dat hij zo’n opmerking maakt. Dan kun je als werkgever niet meer zeggen “ho ho dat mocht hij helemaal niet zo zeggen”.

Het is dan alleen wel jammer dat hij de verklaring tegen één persoon deed, want nu mag alleen die ene persoon de software legaal illegaal downloaden. De verklaring was immers niet voor iedereen bedoeld maar werd in privéconversatie gemeld.

Arnoud

Hoe bewijs je je gelijk in een online game?

persoon-gebruiker-verbannen-bannedEen lezer vroeg me:

Laatst werd ik geband in een online spel, omdat ik volgens de beheerder onfatsoenlijk taalgebruik had gebruikt. Op mijn vraag wat dan, kreeg ik te horen dat logs vertrouwelijk zijn maar dat zij volgens de spelvoorwaarden altijd gelijk hadden. Kan dat zomaar?

Dergelijke situaties kom ik vaak tegen. Het is erg frustrerend voor spelgebruikers om te merken dat ze zomaar ineens verbannen zijn, al dan niet permanent, op basis van bewijs dat ze niet mogen inzien.

We hadden die recente discussie bij hosters die niet willen overleggen met hun gebruikers. Dit is in feite het omgekeerde perspectief: wat doe je als een bedrijf zegt “je zit fout, kickban, toedeledokie”.

Ik heb nog eens zitten denken over welke grond je nu kunt gebruiken tegen zo’n toedeledokie-opzegging. Volgens mij kom je met dit artikel van de grijze lijst een eind:

d. dat de gebruiker van zijn gebondenheid aan de overeenkomst bevrijdt of hem de bevoegdheid daartoe geeft anders dan op in de overeenkomst vermelde gronden welke van dien aard zijn dat deze gebondenheid niet meer van hem kan worden gevergd;

Opzeggen zonder genoemde grond of zonder ernstige grond (“kan niet worden gevergd”) door de gebruiker van de voorwaarden (de dienstverlener dus) is dus verdacht, en de dienstverlener moet dus bewijzen dat hij wél zomaar mag opzeggen zonder genoemde grond of op basis van iets triviaals. Dat geeft hem een achterstand maar een keihard verweer is het niet.

Maar goed, stel er staat iets in de AV van “geen onfatsoenlijk taalgebruik” of “verboden vals te spelen bv. met een bot“en men zegt “onze logs bewijzen dat je dat deed, ernstige en genoemde overtreding, toedeledokie”. Wat dan?

Allereerst is er de vraag of je het bewijs mag inzien. Dat lijkt me vrij evident vanuit mijn juridische onderbuik maar een specifiek artikel heb ik niet. Eisen dat iets gemotiveerd wordt met bewijs, zou ik alleen vanuit de algemene regels van redelijkheid en billijkheid kunnen onderbouwen. Of heel misschien via de Wbp – dan doe je een inzageverzoek voor persoonsgegevens over jou. Men is verplicht je die inzage te geven, maar dat is een apart traject los van de discussie of het bewijs terecht is.

Vervolgens zou je dan tegenbewijs willen leveren. Wellicht maak je filmpjes van alles dat je doet, en kun je die terugkijken om te zien of je werkelijk raar speelgedrag vertoonde. Art. 6:236 sub k BW zegt dat algemene voorwaarden niet mogen bepalen dat de gebruiker geen tegenbewijs kan leveren, of dat het bewijs van de dienstaanbieder altijd bindend is. Er moet dus ruimte zijn voor tegenbewijs.

Heb je geen tegenbewijs, dan houdt het vrij snel op denk ik. En soms ís het ook gewoon een vrije beoordeling; wanneer is taal onfatsoenlijk of wanneer is spelgedrag nu typisch iets voor een bot?

Arnoud