Bezorging bij de buren van je koop op afstand

Dingen kopen via internet is hartstikke handig, maar het laten bezorgen blijft een probleem. Ik ben nooit thuis, maar gelukkig heb ik betrouwbare buren die de pakketjes dan voor mij aannemen. Maar wat nu als je dat niet wilt?

TNT Post zegt hierover:

Het merendeel van onze klanten vindt het prettig dat zendingen bij de buren wordt bezorgd. Hierdoor hoeft men de zending niet van het Postkantoor af te halen. Er is een mogelijkheid bezorging bij buren te voorkomen. U regelt dat met de afzender van het pakket. Die dient op het pakket de tekst “Alléén huisadres” te vermelden. Voor de verzender van een pakket is op het Postkantoor ook een sticker met deze tekst verkrijgbaar.
Sorry, geen link, want hun site is zo brak dat je die tekst alleen kunt vinden door te zoeken naar “pakket buren”.

Desondanks is het mij een tijd geleden gebeurd dat de postbode zo servicegericht was dat hij een pakket voor mijn buren met die tekst toch bij mij afgaf zonder dat ik iets hoefde te tekenen. Wat nu als ik dan staalhard had ontkend iets te hebben aangenomen?

Dan hadden mijn buren de verzender kunnen aanspreken. Verzending is immers voor risico van het bedrijf (art. 7:11 BW). Gezien die tekst had het pakket bij hen bezorgd moeten worden en niet bij eventuele buren. En zelfs als toch vast komt te staan dat het pakket bij mij bezorgd is, dan nog heeft de verzender het pakket niet bij de juiste ontvanger laten bezorgen, zodat de schade voor zijn risico is.

Verstandiger is dan ook om de bestelling aangetekend te laten versturen (“met handtekening retour”). Dan moet de ontvanger tekenen, en aangezien jouw buurman niet voor jou mag tekenen, heb je zo meer controle over waar het pakket terechtkomt. Iets lastiger ligt het bij een huisgenoot. Als een huisgenoot van jou het pakket aanneemt, dan mag de postbode veronderstellen dat die huisgenoot gemachtigd is om pakketjes in jouw naam aan te nemen, tenzij er “uitsluitend de geadresseerde mag tekenen” op het pakket staat (de duurste optie bij aangetekend versturen).

Er zijn trouwens ook bedrijven die alleen van maandag t/m donderdag tussen 10 en 4 bezorgen, geen tijdstip kunnen noemen, niet vooraf kunnen/willen bellen, niet bij de buren afgeven en hun distributiecentrum op een industrieterrein in Oost-Patagonië dan wel Twente gevestigd hebben waar je het alleen na afspraak en met een brief van je directeur op geschept bedrijfspapier kunt afhalen. Erg fijn als je dan als particulier iets geleverd wilt krijgen. Jammer genoeg is het vaak onmogelijk om bij een webwinkel vooraf uit te zoeken welk bezorgbedrijf men zal gebruiken.

Arnoud

Gedeeltelijk ontbinden van koop op afstand

Stel ik koop een hengel en wat levend aas bij een online viswinkel, mag ik dan de hengel binnen zeven dagen terugsturen?

Op grond van de Wet Koop op Afstand, art. 7:46d BW om precies te zijn, heeft de consument het recht om binnen zeven werkdagen na de ontvangst van de zaak de koop op afstand zonder opgave van redenen te ontbinden. Logisch ook, want bij een webwinkel kun je maar gedeeltelijk inschatten wat je nu precies koopt. Die mooie trui kan in het echt behoorlijk vloeken bij je garderobe. En de hengel kan ook vies tegenvallen. Die mag je dus terugsturen, en de verkoper moet je dan je geld teruggeven. Alleen de kosten van het terugsturen komen voor jouw rekening.

Een pak melk mag niet worden geretourneerdNu gelden daarbij wel een aantal uitzonderingen. De belangrijkste hier is zaken die snel kunnen bederven of verouderen. Een pak melk online bestellen moet kunnen, maar dat na zeven dagen terugsturen is niet bepaald de bedoeling. Ook niet als het nog ongeopend is. Hetzelfde geldt voor een bestelling van levend aas. Die mag je dus niet retourneren.

Als je een hengel en levend aas koopt en de hengel zou willen retourneren, dan wil je juridisch gezien de overeenkomst gedeeltelijk ontbinden. De Wet Koop op Afstand zegt nergens of dat kan. Ook de Europese Richtlijn waar deze wetsbepalingen uit komen, regelt hier niets over.

Elders in de wet (art. 6:265 BW) staat dat je een overeenkomst gedeeltelijk mag ontbinden als de wederpartij tekortschiet. Stel de leverancier heeft alles geleverd op één artikel na, dan kun je de overeenkomst ontbinden voor dat ene artikel en dan blijft de rest gewoon jouw eigendom. Zou je de hele overeenkomst ontbinden (dat mag ook), dan moeten alle artikelen terug.

Nou is in het geval van de koop op afstand de verkoper niet tekort geschoten, dus strikt gesproken helpt deze bepaling hier niet. Maar je zou naar analogie kunnen redeneren dat dit mechanisme ook zou moeten gelden voor koop op afstand.

De bedoeling van deze regeling uit de Wet koop op afstand is tenslotte dat mensen artikelen terug kunnen sturen als ze na ontvangst toch tegenvallen. Dan moeten de uitzonderingen beperkt worden uitgelegd. Het recht om een hengelsportuitrusting van 900 euro te mogen retourneren, mag niet worden aangetast door het feit dat er 1 potje levende wormen bij zit.

Deze redenering is alleen nog nooit toegepast in de rechtszaal, en in de literatuur heb ik er nog niets over kunnen vinden. Als mensen dit willen gaan uitproberen, succes! 😉

Arnoud

De pizzaboer op afstand – met vervalste gegevens geplaatste bestelling

Het is een oude truc: bel een paar pizzabakkers en laat ze allemaal een paar dure pizza’s bezorgen bij de buurman. Tegenwoordig werkt die truc meestal niet meer, maar op internet kan het vaak nog wel. Als een site de mogelijkheid heeft om per acceptgiro te betalen, dan kun je in naam van een ander producten bestellen en laten bezorgen, zodat hij met de rompslomp zit. En als hij niet uitkijkt, met een incassobureau ook.

Die buurman riep destijds gewoon heel hard dat hij niks besteld had, waarna de bezorgers mopperend weggingen. Met de pizza’s uiteraard. Alleen, als het gaat om een ongevraagde toezending via internet, dan hebben we een bijzondere wettelijke regeling: die mag je houden en je hoeft niets te betalen.

Een maas in de wet? Je kunt tenslotte op die manier iets bestellen, en vervolgens de incasso afpoeieren door te zeggen dat je niets besteld hebt.

Even terug naar de basis. De winkel zal zeggen dat er toch echt een overeenkomst is gesloten en dat hij heeft geleverd. Dus betalen graag. De ontvanger zal zeggen dat hij niets besteld heeft en dus ook niet hoeft te betalen. De bewijslast ligt dan in eerste instantie bij de winkel: die stelt dat er een overeenkomst is, en dat moet hij dan maar bewijzen. Hij heeft dan een ingevuld webformulier, maar omdat hij met een acceptgiro werkte, is dat erg mager als bewijs dat de ontvanger ook werkelijk dat formulier heeft ingevuld.

Lukt de winkel dat toch, dan moet de ontvanger bewijzen dat hij niet degene was die het formulier heeft ingevuld. Dat kan ook lastig zijn natuurlijk. Is hij onder een ander account al klant bij die winkel, dan kan dat een aardig begin zijn voor zo’n bewijs.

Kan de winkel niet bewijzen dat er een overeenkomst is, dan is er dus geen overeenkomst.

In beide gevallen zal de winkel vervolgens stellen dat hij iets geleverd heeft zonder geldige reden, en dan kan hij dat terugeisen. Onverschuldigd betaald, noemen juristen dat. Artikel 6:203 BW. En daar heeft de ontvanger dus dat artikel 7:7 van het Burgerlijk Wetboek als tegenargument. Het was een niet door hem bestelde zaak (want er was geen overeenkomst), met het verzoek tot betaling van een prijs.

Wat nu?

In het recht geldt een algemene regel: speciale wet gaat boven algemene wet. Hier hebben we een algemene wet die zegt “terug als onverschuldigd betaald”, en een specifieke wet over het mogen houden van toegezonden zaken met een verzoek tot betalen. Die specifieke wet zou dan moeten winnen.

Bovendien is de bedoeling van die specifieke wet om de consument te beschermen tegen zomaar toegezonden artikelen. Het is moeilijk om het verschil te zien tussen een agressieve verkoopactie en een aflevering op grond van een door een grapjas aangegane bestelling. Dus ook daarom zou die specifieke wet de consument moeten beschermen in dit geval, zodat hij het artikel niet terug hoeft te geven.

Een slimme webwinkel laat de klant dus eerst betalen. Dan speelt deze hele discussie niet. De winkel heeft zijn geld, en de ontvanger van het product is óf blij met het bestelde, óf hij kiepert het in de vuilnisbak. Maar dat is niet meer de zorg van de winkel.

Arnoud