Internetrecht door Arnoud Engelfriet

Een man uit Tiel die voor het inbreken op de website van een Haagse huisartsenpost werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van twee maanden, waarvan één maand voorwaardelijk, is in hoger beroep vrijgesproken, las ik bij Security.nl. Dit omdat een website volgens het gerechtshof Den Haag niet als geautomatiseerd werk kan worden aangemerkt. Is dat een pietluttig zoeken naar spijkers op laag water of zit hier meer achter?

Eerst een organisatie hacken, en vervolgens voor veel geld aanbieden om het ‘lek’ te dichten. Dat was volgens het OM het business model van de 29-jarige man uit Tiel. Hem werd computervredebreuk ten laste gelegd, het OM kon zijn beroep op “white hat hacken” niet serieus nemen. Het was een mooie casus om eens te bepalen wat er wel en niet kan als je tegen lekken aanloopt en het je werk is die te dichten.

Die kans is gemist, want na een veroordeling in eerste instantie ging de man in hoger beroep. En daar werd hij vrijgesproken vanwege de semantische discussie dat een website geen “geautomatiseerd werk” is zoals de wet dat bedoelt, namelijk “een inrichting die bestemd is om langs elektronische weg gegevens op te slaan, te verwerken en over te dragen”. In 2013 hadden we nog een discussie over die term ‘inrichting’, dat mag best een samenstel van fysieke dingen zijn maar er moeten wel fysieke ding(en) gehackt zijn, uiteindelijk. (Ook de tegenwoordige definitie, die nog niet gold ten tijde van dit feit, vereist een of meer stukken hardware.)

In 2020 deed ditzelfde Hof ook zoiets, toen het ging om het hacken van een Facebook-account: “Een account op Facebook bestaat feitelijk slechts uit een samenstel van gegevens en heeft daarmee geen fysieke vorm. ” Het OM was daar destijds op voorbereid, door subsidiair “de server achter het account” op te nemen als voorwerp van hack, maar dat mocht dan ook weer niet:

Twee mannen die regelmatig reisden met gehackte ov-chipkaarten krijgen een taakstraf van 120 uur, las ik bij Tweakers. Ze hadden bestaande kraaksoftware gevonden en verbeterd, waardoor hun excuus van “geïnteresseerd in hoe dat werkt” niet werd geaccepteerd. Ze reisden ook zo’n anderhalf jaar met de gehackte kaarten, en moeten daarom TLS een schadevergoeding betalen van 7.500 euro de man:het bedrag dat de vervoersmaatschappijen misliepen door hun acties. En daar zag ik wat vragen over, want hoe is die berekening tot stand gekomen en is het niet stiekem een verkapte boete die TLS hier probeert te innen?

Hoewel het om een strafzaak gaat, is de claim van Trans Link Systems gewoon een burgerlijke schadeclaim. Dat kan, je kunt je voegen in de strafzaak als je benadeeld bent door het strafbare feit. Zo hoef je niet een aparte rechtszaak op te starten om je schade te claimen, want als vaststaat dat iemand strafbaar handelde dan kan in principe jouw daardoor geleden schade zo worden toegewezen.

Je moet natuurlijk nog wel bewijzen dát je schade hebt geleden, dat de dader die behoort te vergoeden en hoe veel schade het dan precies is. Dat TLS schade lijdt door zwartrijden, lijkt me niet zo moeilijk. De bedoeling is dat mensen betalen voor hun reis, wie dat niet doet die a) ontzegt TLS geld voor dienstverlening en b) ondermijnt het systeem van openbaar vervoer. Dus dat je moet gaan betalen, spreekt voor zich.

Alleen: hoe groot is de schade dan precies? Omdat het zo’n fors en afgerond bedrag lijkt, voelt het als een verkapte straf: betaal maar een flink bedrag, dat zal je leren. Maar zo werkt dat niet in het schadevergoedingsrecht, schade moet worden onderbouwd. Precies dezelfde discussie inderdaad als bij illegaal downloaden, waar Dutch Filmworks tegenaan loopt. Wat kost een download? Of, wat we ook vaak zien: wat kost een foto?

Bij het OV is dat iets makkelijker: we wéten wat een treinritje kost, meer specifiek wat de reis Alkmaar-Utrecht destijds kostte die de twee heren namen met hun vervalste kaart. Bepaal het aantal keer dat men zwart reed (heen en terug, het was woon-werkverkeer), vermenigvuldig dat met de prijs van een kaartje (enkeltje Alkmaar-Utrecht: 28 euro, in de relevante periode) en je hebt de schade.

Maar ho, zo lees ik dan: het is toch veel goedkoper om bij zulk frequent reisverkeer een trajectkaart te nemen of misschien zelfs een Dal Vrij of Altijd Vrij-abonnement? En ja, dat is zo natuurlijk. Als je netjes kaartjes koopt, dan kun je doorrekenen wat het goedkoopste abonnement of traject is en daar de prijs op afstemmen.

Bij een onrechtmatige daad worden dat soort argumenten echter buiten beschouwing gelaten. De veroorzaker van de schade kan zich niet op voordeel beroepen dat in een onderhandeling verkregen zou zijn. Stel je kopieert iemands foto zonder toestemming, en de normale licentieprijs was 250 euro. Dan wil ik graag geloven dat jij er de helft vanaf had gekregen, of zelfs dat de fotograaf bijna altijd mensen 50% korting geeft. Maar feit blijft dat de prijs van die foto dan 250 euro was, en dan gaan we niet je 50% korting geven omdat dat gebruikelijk is of voor de hand ligt of zo.

Voor dat zwartrijden zeggen we dus ook: de schade is de prijs van het kaartje enkele reis, zonder kortingen, abonnementen of vrij reizen op welke wijze dan ook. Dat kun je regelen als je kaartjes koopt. Of, iets anders bekeken: je hebt 330 dagen twee maal per dag zwart gereden, dat zijn dus 660 zwartritjes – 660 onrechtmatige daden die je apart van elkaar afrekent. Je krijgt geen korting op de schadevergoeding omdat je váák iemand schade berokkent.

Arnoud

Het schenden van de gebruiksvoorwaarden van een site is toch geen computervredebreuk, las ik bij Ars Technica. Een federale rechter in Washington, DC heeft geoordeeld dat de strenge Amerikaanse Wet Computercriminaliteit (Computer Fraud and Abuse Act) niet van toepassing is enkel omdat iemand op een site actief is in strijd met de gebruiksvoorwaarden. Dat zal enige rust geven bij veel onderzoekers, want in de literatuur werd vaak gedacht van wel: je bent dan immers ergens waar je niet mag zijn, en dat zou naar de letter van de wet al computervredebreuk zijn. Maar de rechter wijst erop dat je dan private partijen de strafwet laat schrijven, en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

De zaak was aangespannen door onderzoekers die raciale discriminatie wilden vaststellen op banenzoeksites. Daarvoor moeten ze data scrapen van die sites, iets dat in de voorwaarden natuurlijk verboden is. Ook wilden ze nepprofielen aanmaken, en ook dat is tegen de voorwaarden. Hun zorg was niet dat ze dan een schadeclaim zouden krijgen (wat in theorie kan, mits de schade aan te tonen is) maar vooral dat de sites dan de FBI op ze los zouden laten wegens computervredebreuk.

De CFAA verbiedt namelijk ” intentionally accessing a computer without authorization or in excess of authorization”, waarbij onduidelijk is wat “authorization” dan precies is. De gedachte dat dat is wat men toestaat in de gebruiksvoorwaarden is geen gekke; op iemands privé-eigendom mag je doen wat die je toestaat en niet meer, dus dat zou ook bij computers gelden. Dat maakt het wel heel makkelijk voor site-eigenaren om ongewenst gedrag af te schrikken: formuleer een verbod en bel de FBI (het is een federale wet immers) wanneer iemand het toch doet.

Met name bij onderzoekers in securitygebied gaf dit veel zorgen, maar ook in andere gebieden zoals hier onderzoek naar gedrag van grote sites is dit een punt van zorg. Daarom de rechtszaak, die overigens mede ingestoken was op het First Amendment want als onderzoeker niet mogen zoeken in openbare data is toch wel een ernstige inbreuk op je informatievrijheid – ook het vergaren van informatie valt onder dit recht, namelijk. Ook bij ons.

De rechtbank heeft dat echter niet nodig, en concludeert simpelweg dat het niet de bedoeling is dat website-eigenaren zelf stukjes strafwet mogen schrijven:

Under such circumstances, the CFAA’s prohibition on “access[ing] a computer without authorization,” even though phrased “in the form of a general prohibition” that can often escape nondelegation worries, see Silverman v. Barry, 845 F.2d 1072, 1086 (D.C. Cir. 1988), becomes unworkable and standardless. Criminalizing termsof-service violations risks turning each website into its own criminal jurisdiction and each webmaster into his own legislature. Such an arrangement, wherein each website’s terms of service “is a law unto itself,” Emp’t Div., Dep’t of Human Res. of Or. v. Smith, 494 U.S. 872, 890 (1990), would raise serious problems. This concern, then, supports a narrow interpretation of the CFAA.

Dit is niet de eerste uitspraak langs deze lijn. Ars Technica citeert een 3-2 uitkomst van zaken die voor en tegen dit argument aanliepen. Dat betekent dat het naar de Supreme Court moet om een definitieve uitspraak te krijgen, iets dat nog wel even zal duren.

In Nederland zou ik overigens eveneens niet verwachten dat iemand wordt vervolgd enkel omdat de voorwaarden iets verbieden. Als je er ‘gewoon’ bij kunt komen, dan is het civiel onrechtmatig maar daarmee nog lang niet strafbaar. Data scrapen waar je zonder exploits bij kunt, is daarvan een voorbeeld. Idem voor een nepprofiel. Pas als wat je doet sowieso al strafbaar is (een nepprofiel ten behoeve van identiteitsfraude of oplichting bijvoorbeeld) dan krijg je het OM achter je aan.

Arnoud

Pretpark Walibi Holland gaat aangifte doen tegen een ontwikkelaar die een datalek meldde bij het bedrijf en om vier gratis toegangskaarten vroeg. Dat meldde Tweakers vorige week. De aangifte zou zijn vanwege chantage dan wel afpersing. De ontwikkelaar verwijst naar eerdere toezeggingen van het park dat kaartjes een gebruikelijke beloning zijn. Natuurlijk is het buitengewoon… Lees verder

“Zet nooit, maar dan ook helemaal nooit, je boardingpass op Twitter @peterverhaar. En roep al helemaal niet mensen op om het te doen.” Aldus techjournalist Daniel Verlaan op Twitter vorige week. Aanleiding was een actie van bankier Verhaar tegen de ‘klimaatterroristen’ waarbij je door een Tweet met je boardingpass laat zien dat je tegen klimaatverandering… Lees verder

Een voormalig ambtenaar van de gemeente Lopik heeft een taakstraf van 240 uur gekregen voor het hacken van de gemeentelijke rioolinstallatie, las ik bij Nu.nl. Eind 2017 had hij na een ontslag diverse keren ingelogd op de server van de rioolwatervoorziening van de gemeente, en daar bestanden gewist maar ook bedieningssystemen van de riolering geprobeerd… Lees verder

Een lezer vroeg me: Ietwat hypothetisch, maar stel de AIVD, politie of een ander overheidsorgaan hackt mij (hallo aluhoedje!) en ik ontdek dat, verzamel de technische details (manier hoe ze zijn binnen gekomen) en deel dit op een blog. Dan valt te argumenteren dat ik de werkwijze van de overheid onthul en daarmee zelfs staatsgeheime… Lees verder

Honderden Nederlanders hebben met een illegale modem gratis internet en televisie gehad, las ik bij Nu.nl. De maker van de gekloonde modems is gearresteerd voor computervredebreuk en oplichting, en de kopers worden mogelijk vervolgd voor heling, las ik dan. Maar dan ben ik dus een tikje in de war, want volgens mij gaat het om… Lees verder

Radio-dj Giel Beelen heeft het begin van zijn nieuwe ochtendshow aangegrepen voor een opvallende promotiestunt, las ik bij de NOS. Hij ‘hackte’ een plaat die werd gedraaid bij zijn oude werkgever 3FM om reclame te maken voor zijn nieuwe programma. “Ik denk dat we effe van iemand het wachtwoord moeten wijzigen”, concludeert de NOS-opvolger. Dus,… Lees verder

De Eerste Kamer nam gisteravond een wet aan waarmee de geheime diensten het internet op grote schaal kunnen aftappen, en de verzamelde mailtjes en appjes drie jaar mogen bewaren. Dat las ik bij RTL Nieuws. Maar de wet gaat niet alleen over aftappen: de nieuwe wet maakt het ook mogelijk dat de AIVD kennissen van… Lees verder