Tag: Kopie

About Kopie

Subscribe Feeds

Heb ik recht op een kopie van mijn oude werkmailbox?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, Privacy, 11 reacties

Een lezer vroeg me:

Ik heb de afgelopen 10 jaar bij 6 werkgevers gewerkt. Graag zou ik een kopie van mijn persoonlijke emailboxen bij deze bedrijven willen. Het gaat hier om outlook pst bestanden. Het gaat dus om een kopie van mijn persoonlijke zakelijke mailbox bij de betreffende ex-werkgevers. Hoe kan ik dat onder de AVG bewerkstelligen?

Volgens de AVG heb je recht op een kopie van je persoonsgegevens (artikel 15). Als je die zelf hebt geupload op basis van toestemming of overeenkomst, dan kun je die kopie zelfs in een machine-leesbaar formaat verlangen (artikel 20). Dat laatste zal hier niet spelen, een mailbox voldoet niet aan die criteria. Maar een printout van de mails zou in principe tot de mogelijkheden behoren. Als ze er nog zijn.

De eerste vraag is dus altijd of je ex-werkgever die bestanden nog heeft. Er is geen bewaarplicht voor dergelijke mailberichten (of mailboxen), dus het staat ze vrij die weg te gooien na einde dienstverband. Wat er niet is, kun je ook niet opvragen en je kunt op dat gemis geen schadeclaim baseren.

Zijn ze er wel, dan heb je dus in beginsel recht op een kopie. Een mail van of aan jou bevat immers jouw persoonsgegevens, al is het maar je naam of e-mailadres. Maar ook zaken als wat er aan je werd gevraagd of wat je antwoord was, zijn te zien als persoonsgegevens. Dat begrip is immers veel breder dan enkel de administratrivia over jou.

Ik zeg “in beginsel”, want lid 4 van artikel 15 zegt enigszins cryptisch:

3. Het in lid 3 bedoelde recht om een kopie te verkrijgen, doet geen afbreuk aan de rechten en vrijheden van anderen.

De strekking van dit lid 4 is dat jouw inzageverzoek geen rechten van anderen mag schenden, zoals hun privacy (denk aan de collega met wie je mailt) of intellectuele rechten zoals bedrijfsgeheimen of auteursrechten. Echter, dat betekent niet dat men eenvoudigweg “ja ho privacy van collega’s” of “oh noes bedrijfsgeheim” mag zeggen en dan inzage weigeren. Overweging 63 bij de AVG eist dat er een belangenafweging plaatsvindt met een poging ergens een middenweg te vinden.

Wat die middenweg moet zijn bij je zakelijke mailbox, dat weet ik zo net nog niet. Het praktische probleem dat ik zie, is vooral dat die mailbox zelden zo gestructureerd is dat je de persoonlijke mails eruit kunt lichten. De hele pst mailbox afgeven voelt als te veel voor het verzoek, en eisen dat de werkgever maar even door de mailbox heengaat om de relevante dingen te vinden, is ook weer disproportioneel. Maar “dat is heel veel werk” is dan weer geen argument onder de AVG (artikel 12 lid 5). Alleen als het echt buitensporig veel werk is, mag je weigeren.

Ik denk dat voor mij de hoofdvraag zou zijn om wat voor mails het dan precies gaat. Als je bedoelt “alle mails die vanaf mijn voornaam punt achternaam at bedrijfsnaam punt extensie zijn verzonden en ontvangen”, dan zou ik daar toch die bedrijfsgeheim-uitzondering tegenaan gooien. Dergelijke mails zijn primair zakelijk en dus bedrijfsvertrouwelijk. De meer persoonsgebonden mails (zeg, je correspondentie met de bedrijfsvertrouwenspersoon, de kattenbelletjes met je partner, de naar kantoor gemailde vakantiefoto’s om in kleur te printen) kan ik moeilijk als zakelijk vertrouwelijk zien, maar die uit een grote mailbox vissen zonder verder enige structuur zou ik wel buitensporig vinden.

Samenvattend denk ik dat een ex-werkgever dit dus mag weigeren. Tenzij je altijd heel braaf je privémails in een apart mapje hebt gestopt en het verzoek beperkt tot dat mapje (dat je dus bij naam noemt, met uitleg van de criteria van wat daar in ging). Alleen: dat mapje hoorde op de dag na einde dienstverband te zijn gewist, want er was nooit enige reden om dit te bewaren. Dus netto krijg je dan nog steeds niets, volgens mij.

Arnoud

Overheid lanceert nieuwe versie van KopieID-app

Geplaatst op in Privacy, Security, 15 reacties

De Rijksdienst voor Identiteitsgegevens heeft een nieuwe versie van de KopieID-app gelanceerd die het eenvoudiger voor gebruikers moet maken om een kopie van hun identiteitsdocument te maken. Dat meldde Security.nl vorige week. Er zijn de nodige verbeteringen doorgevoerd; zo is het et doorstrepen nu eenvoudiger gemaakt en is het watermerk beter leesbaar. Ook kan de kopie nu worden opgeslagen voor later gebruik en is het versturen vergemakkelijkt. Allemaal mooie stappen binnen het gegeven “men wil een kopie van mijn ID, hoe maak ik dat veiliger” maar ik erger me dood dat het nodig is. Zeker in combinatie met dit bericht dat “we” onze identiteitsbewijzen kwijtraken en dat “we” dus beter op moeten letten. Dat is toch de wereld op zijn kop?

De KopieID app is een hele handige oplossing voor het probleem dat veel mensen bij organisaties tegenkomen: die willen een kopie van je identiteitsbewijs, en slaan daarmee allerlei overbodige en risicovolle gegevens op, zoals je pasfoto of je burgerservicenummer. Deze app komt je dan te hulp, je kunt dan een kopie inleveren met een watermerk (waarmee vaststaat wie de data lekte) en niet-nodige gegevens netjes uitgebalkt (zodat de impact van een datalek minder is). En ik kom zowaar steeds vaker organisaties tegen die dat accepteren, een digitale kopie via deze app in plaats van “geef nou maar gewoon je rijbewijs, of wil je die auto niet”.

De hamvraag voor mij blijft echter altijd, hoezo moet je überhaupt een kopie van mijn rijbewijs, paspoort of identiteitsbewijs maken? Daar komt meestal geen antwoord op, of het is “dat is nu eenmaal het proces” of tegenwoordig de nog leukere “dat moet van de AVG, u weet wel die privacywet, misschien heeft u er van gehoord”. Ik moet me dan altijd héél erg inhouden met uitleg waarom dat helemaal niet moet van de AVG.

Want nee, als hoofdregel kun je prima zeggen dat de AVG noch andere wetgeving van organisaties eist dat ze een kopie van je identiteitsbewijs bewaren. Er zijn bedrijven (met name banken) die verplicht een kopie moeten hebben, maar die kunnen daar een specifieke wettelijke regel over aanwijzen. Verreweg de meesten doen het omdat ooit intern bedacht is dat het handig is als check of een identiteitscontrole goed is uitgevoerd, en omdat je achteraf dan dat kopietje kunt laten zien aan politie of rechtbank als bewijs. En dat is leuk en aardig maar natuurlijk zwaar overdreven. In veel gevallen kun je prima volstaan met het nummer van de identiteitskaart noteren. Daarmee is de identiteit terug te halen, wat genoeg moet zijn bij een aangifte.

En oh ja, dat andere bericht. In 2018 zijn in Nederland bijna 340.000 officiële identiteitspapieren als vermist of gestolen opgegeven, las ik bij de NOS. “Veel mensen zijn zich niet bewust van de risico’s. Mijn advies is: let op uw identiteitsbewijzen”, aldus staatssecretaris Knops. De boodschap begrijp ik, maar ik mis wel heel erg de focus op de bedrijven die identiteitsbewijzen bewaren of kopiëren. Dáár zitten toch de risico’s?

Kunnen we niet vanuit de overheid eens zeggen, als u een kopie ID maakt dan bent u strafbaar tenzij? Of heel simpel, in die app eerst een checklistje met drie vragen doorlopen en dat een filmpje van Knops dan zegt “Hoho bedrijfje, dit mag u helemaal niet van de AVG!”

Arnoud

Ik wil een kopie van mijn clouddata van de curator!

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, 42 reacties

disc-data-weg-bewaren-kruis.jpgEen lezer vroeg me:

Wij nemen een clouddienst af waar onze klantdata (contactgegevens en dergelijke) mee beheerd wordt. Maar nu is de clouddienstverlener failliet en de dienst dus uit de lucht. De hostingpartij heeft nog wel een kopie van de data, maar hij wil deze niet afstaan tenzij we fors gaan betalen. De curator wil ook geen data afgeven. Wat kan ik doen? Die data is toch ons eigendom?

Nee, die data is niet je eigendom. Die data is juridisch helemaal niets en daarom valt er dus niets te eisen omtrent die data.

Het hosten van data is voor de wet een vorm van dienstverlening. Dat daarbij bits worden gemanipuleerd, is leuk maar juridisch niet relevant. Afgezien van specifiek virtuele objecten in digitale werelden is data niet iets dat voor eigendom in aanmerking komt, omdat het daar niet tastbaar genoeg voor is.

Afspraken maken dus. De dienstverlener moet “de zorg van een goed opdrachtnemer in acht nemen”, staat in de wet. Vandaag de dag mag je daar wel uit concluderen dat hij moet zorgen voor toegang tot data, bij voorkeur in een algemeen leesbaar formaat. Zo kun je backups maken van je data voor een eventuele migratie of calamiteit zoals faillissement. (Hoewel dit nog nooit bij de rechter bevestigd is en menig clouddienstverlener data opsluit in een eigen formaat waarna je er alleen via hun tools bij kunt.)

Alleen: bij faillissement houdt alles op wat je contractueel hebt afgesproken. De curator heeft maar één taak en dat is de schuldeisers tevreden stellen. Als hij daarbij wanprestatie moet plegen, dan is dat toegestaan. Een contractuele afspraak dat je bij faillissement gauw een kopie mag downloaden, is dus het papier niet waard waar deze op afgesproken is.

Met de hoster valt wellicht wat af te spreken. Die is niet failliet dus die zou een kopie van de data kunnen geven. Maar omdat je daar niet al een contract mee had, is hij daartoe niet verplicht en zou hij zijn kans schoon kunnen zien even wat verlies goed te maken. Beter is dus dit vooraf af te spreken, bijvoorbeeld via de stichting Continuïteit (waar ik bestuurslid van ben).

Wellicht heb je auteursrecht op de data. Ook dat gaat niet helpen: het is geen inbreuk op auteursrecht of databankrecht om te weigeren toegang tot een kopie van het werk te verschaffen. Dat weten we uit een rechtszaak in mei waarbij de toegang tot een databank werd geblokkeerd door de dienstverlener. “Geen toegang tot de gegevens” hebben is niet het soort schade waar deze intellectuele-eigendomswetten voor gemaakt zijn.

Een goede backupstrategie en/of afspraken met hoster en dienstverlener zijn dus de enige middelen om dit probleem op te lossen. En als je dat pas achteraf wilt regelen, dan gaat het een hele dure grap worden.

Arnoud

Het cc-veld bij e-mail als privacyschending

Geplaatst op in Privacy, 18 reacties

carbon-kopie-copy-cc-bcc.pngEen lezer vroeg me:

Bij onze vereniging heeft laatst het bestuur iedereen een mail gestuurd met ieders e-mailadres zichtbaar in het cc-veld. Nu weet ieder lid mijn e-mailadres! Is dat strafbaar? Wat kan ik hieraan doen?

E-mailadressen in het kopieveld (cc) in plaats van het blindekopieveld (bcc) zetten, het kan iedereen gebeuren. Netjes is het niet, en het leidt ook vaak tot een storm van reacties (en daar weer reacties op dat iedereen moet ophouden met reply-to-all en dan daar weer reacties op, afijn..). Er is eigenlijk geen enkele reden waarom je grote hoeveelheden ontvangers zo zou moeten mailen, en het zou goed zijn als mailprogramma’s weigeren mails te versturen met meer dan zeg tien ontvangers in To of Cc velden.

Maar goed, dit is geen feedbackforum voor Thunderbird of Gmail maar een juridische blog: kun je nu juridisch gezien iets doen tegen een actie als deze?

De enige optie die ik kan verzinnen, is het over de boeg van de verwerking van persoonsgegevens te gooien. Het idee is dat je je dan beroept op artikel 13 Wet Bescherming Persoonsgegevens: je moet “passende technische en organisatorische maatregelen” nemen om persoonsgegevens (zoals e-mailadressen) te beschermen tegen “verlies of tegen enige vorm van onrechtmatige verwerking”.

De constructie wordt dan: je hebt mijn e-mailadres niet afdoende beschermd tegen onrechtmatige verwerking, want die ontvangers kunnen er zomaar mee aan de haal gaan. Het doet me wat gezocht aan, en ik twijfel of het de giecheltoets zal overleven. Maar uitsluiten dat het werkt, kan ik niet.

Arnoud