kopen Archives - Ius Mentis

Politie stuurt waarschuwingsbrief naar vermeende afnemers ddos-dienst

Geplaatst op 20 oktober 202115 oktober 2021 in Regulering, 10 reacties

De politie heeft afgelopen maandag een waarschuwingsbrief gestuurd naar 29 mensen die in verband worden gebracht met het afnemen van ddos-diensten. Dat meldde Security.nl onlangs. “We hebben je geregistreerd in ons systeem en je krijgt nu een laatste waarschuwing. Als zich in de toekomst nieuwe soortgelijke feiten voordoen, gaan we over tot vervolging. Houd in dat geval rekening met een veroordeling, strafblad en het kwijtraken van je computer en/of laptop”, zo staat in de brief vermeld.

De briefontvangers zouden via de website MineSearch ddos-diensten hebben afgenomen, waarmee het mogelijk was om tegen betaling ddos-aanvallen te laten uitvoeren. Vorig jaar juli doorzocht politie de woningen van twee verdachten die vermoedelijk bij de website betrokken zijn. Daarbij kwamen deze klantgegevens (ik moet nu zeggen: allegedly-klant) kennelijk naar boven, en dan is het logisch dat je die mensen eens héél serieus aanspreekt.

Maar mag het, is dan gelijk de vraag die ik her en der zie. Het deed me denken aan die zaak uit januari waarbij de politie sms-berichten had gestuurd naar contacten die in de telefoons van vermeende drugsdealers werden aangetroffen. Logisch zou je zeggen, dat zullen vermoedelijk wel klanten zijn en het kopen van drugs is strafbaar, dus dat geeft een redelijk vermoeden van schuld.

De hoofdregel uit strafvordering (opsporing en bestrijding van strafbare feiten) is dat de politie alleen mag doen wat in het wetboek geregeld is. Ja, behalve wat geen of geringe inbreuk maakt op de grondrechten. Een praatje maken op straat is dus bijvoorbeeld gewoon prima, dat kun je moeilijk een inbreuk op je grondrechten noemen. Iemand meenemen naar het bureau voor een verplicht praatje is dat wel, en dat is dan ook wettelijk geregeld. Idem voor het doorzoeken van een in beslag genomen administratie of C&C server van een botnet.

Voor mij speelt hier ook mee dat er meer aanwijzingen zijn dan “je staat in de telefoon van een dealer”: je gegevens van een betaalde transactie voor een criminele dienst staan in de administratie van de (vermoedelijke) crimineel die deze verzorgde. Je bent onschuldig tot het tegendeel bewezen is, maar hier de vermoorde onschuld bepleiten is toch wel erg ingewikkeld in deze omstandigheden.

We hebben je geregistreerd in ons systeem en je krijgt nu een laatste waarschuwing. Als zich in de toekomst nieuwe soortgelijke feiten voordoen, gaan we over tot vervolging. Houd in dat geval rekening met een veroordeling, strafblad en het kwijtraken van je computer en/of laptop.

Er lijkt mij gezien die feiten eigenlijk al genoeg aanleiding te zijn om direct tot onderzoek en aanhouding over te gaan, dus dan is deze brief volgens mij juist een tegemoetkoming en niet een juridisch probleem.

Arnoud

ACM legt last onder dwangsom van 100.000 euro op aan webshop die neplikes kocht

Geplaatst op 25 januari 202119 januari 2021 in Ondernemingsvrijheid, 23 reacties

De Autoriteit Consument en Markt heeft een voorwaardelijke boete van 100.000 opgelegd aan een webwinkel die neplikes gebruikte op sociale media, las ik bij Tweakers. De webshop is het bedrijf van influencer Mo Bicep, die neplikes en nepvolgers gebruikt om zichzelf op Instagram populairder te laten lijken dan hij daadwerkelijk is. Dit is volgens de wet alleen een oneerlijke handelspraktijk. Bicep moet deze neplikes en volgers verwijderen.

Het bedrijf van Mo, dat Bicep Papa heet, verkoopt voedingssupplementen en aanverwante producten via de website biceppapa.nl en maakt reclame via social media. Volgens het onderzoek van de ACM heeft Bicep Papa over de periode september 2018 tot en met augustus 2020 98.000 volgers en 27.000 likes gekocht. Deze volgers en likes zijn nep, omdat ze niet van echte consumenten afkomstig zijn.

Het voelt natuurlijk niet goed, dat je likes of volgers zou kopen. Het hele punt van vindikleukjes is dat het een weergave is van wat mensen van je product of bedrijf vinden. Idem voor volgers: dat zijn mensen die wat over jou willen weten. Maar goed, zo werkt het natuurlijk al een hele tijd niet meer. Zo ver zelfs dat het voor hele groepen mensen doodnormaal is dat je volgers of likes koopt.

De ACM trekt nu hard aan de bel, in wat hopelijk een wake-up call moet zijn voor influencers en iedereen die oneigenlijk hard wil groeien (de grap over voedingssupplementen en spieren kweken mag u zelf maken). Ik dacht zelf dat ze zouden gaan zitten op het “zich op bedrieglijke wijze voordoen als consument” (art. 6:193g sub v BW) maar dat gaat over zelf geschreven testimonials. Hier is wat anders aan de hand:

Het is verboden om informatie te verspreiden die feitelijk onjuist is of die de gemiddelde consument misleidt of kan misleiden, onder andere ten aanzien van een verklaring of een symbool in verband met directe of indirecte sponsoring of erkenning van (de producten van) Bicep Papa. Ook is het verboden om misleidende informatie te verspreiden over de hoedanigheid en kenmerken van Bicep Papa of zijn tussenpersoon zoals zijn status, erkenning of connecties. Dit zijn overtredingen van artikel 8:8 Whc in samenhang met artikel 6:193c, eerste lid, onder c en f, BW.

Je mag immers mensen niet misleiden door onjuiste informatie te verstrekken over

de hoedanigheid, kenmerken en rechten van de handelaar of zijn tussenpersoon, zoals zijn identiteit, vermogen, kwalificaties, status, erkenning, affiliatie, connecties, industriële, commerciële of eigendomsrechten of zijn prijzen, bekroningen en onderscheidingen;

De ACM zet hier dus een like of aantal volgers gelijk aan een “status, erkenning of connecties”, wat ik een hele mooie lezing van de wet vindt.

Arnoud

Is een privé betaalde licentie van mij of van het werk?

Geplaatst op 11 maart 201428 februari 2014 in Intellectuele rechten, Ondernemingsvrijheid, 9 reacties

Een lezer vroeg me:

Als ik zelf software koop om te gebruiken voor mijn werk ( omdat mijn werkgever niet met paypal kan betalen ), en ik krijg dat aankoop bedrag terug als onkosten-vergoeding. Wie is dan de eigenaar van de software/licentie?

Normaal zou ik zeggen dat je die aanschaf echt zakelijk hebt gedaan. Het was immers voor je werk en met instemming van je werkgever. Dat je het dan privé betaalt en het geld terugkrijgt, lijkt me een bijzaak.

Net zoals je zakelijk inkopen doet als je bij de kantoorboekhandel spullen koopt en privé betaalt en declareert. Die aankooptransactie was ook bedoeld voor het werk. Wie betaalt, is niet doorslaggevend voor de vraag wie de kooptransactie verrichte. Als werknemer en werkgever beiden weten dat de aankoop voor het werk is, dan is die dat. En het geld komt dan apart wel goed.

De licentie staat hier echter op je eigen naam. Dat compliceert de zaak enigszins, want nu zou de licentiegever kunnen denken dat deze voor privégebruik is aangeschaft. Hij weet in ieder geval niet dat het bedrijf de licentienemer is. En dat zou problemen kunnen opleveren als de licentiegever erachter komt en een auteursrechtclaim legt.

Praktisch gezien is natuurlijk de vraag, komt hij er ooit achter. Maar stel dat hij dat doet, dan moet je werkgever dus aantonen dat hij de koop geautoriseerd heeft en dat het invullen van jouw persoonsnaam even tijdelijk nodig was om de transactie af te ronden. Dat is niet het probleem van de werknemer op zich, maar het is wel verstandig om deze reden om dit toch even op papier vast te leggen.

Arnoud

Koop ik nou een dvd of een licentie?

Geplaatst op 24 oktober 201321 oktober 2013 in Intellectuele rechten, 28 reacties

Een lezer vroeg me:

Als ik een dvd koop, mag ik dan een kopie van diezelfde film downloaden? Ik wil die film graag op mijn laptop kijken maar ik hb geen dvd-lezer waarmee dat kan. Plus, downloaden is sneller. En ik had ooit gehoord dat je eigenlijk niet de dvd koopt maar betaalt voor een licentie. Die geldt dan toch ook voor de gedownloade kopie?

Hier lopen een paar dingen door elkaar. Je koopt wel degelijk de dvd, en je krijgt inderdaad een gebruiksrecht oftewel licentie op de inhoud daarvan. Maar dat gebruiksrecht zit verknocht aan het gekochte exemplaar.

De koop betreft de materiële drager, het stuk polycarbonaat met putjes dus plus het doosje en de andere dingen die bij het product ‘dvd’ horen. Je wordt eigenaar van die drager en mag daarmee doen wat je wilt. In je dvd speler stoppen, als onderzetter gebruiken, aan de muur hangen, leef je uit.

Wat de inhoud betreft is het lastiger: daar zit auteursrecht op en daar word je géén eigenaar van als koper van de drager. Je krijgt daarop alleen een gebruiksrecht, plus natuurlijk wat je wettelijk gezien mag met auteursrechtelijk beschermd werk. Je mag die dvd afspelen en voor eigen gebruik kopiëren, je mag eruit citeren en je mag het werk parodiëren.

Soms worden er grenzen gesteld aan die licentie. Zo zie je vaak dat er op een dvd staat dat deze alleen gelicentieerd is voor thuisgebruik en niet voor verhuur of vertoning in bioscopen e.d. Het openbaar vertonen van een werk is iets waar je toestemming voor moet hebben, en op deze manier wordt die toestemming je dus ontzegd.

Die licentie is echter onlosmakelijk gekoppeld aan de kopie die je krijgt. Raak je de dvd kwijt, dan heb je dus geen recht op een gratis digitale kopie van die film. Je licentie is met de dvd verloren gegaan.

Wel is het zo dat je voor eigen gebruik muziek en films mag downloaden, ook uit illegale bron. Dus via die route kom je er alsnog – en sterker nog je hóeft dan niet de dvd gekocht te hebben. (Maar let op: bij Bittorrent heb je het punt dat je zelf aan het uploaden bent tijdens het downloaden, en uploaden mag niet.) Maar het is wel zo netjes natuurlijk om uit legale bron te downloaden en/of de dvd te kopen.

Het zou ergens wel mooi zijn als je een licentie koopt die universeel inzetbaar is om toegang tot het werk te krijgen. Maar ik vrees dat dat alleen administratief al onwerkbaar is.

Arnoud