Tag: Import

About Import

Subscribe Feeds

WeChat en AliExpress in VS op zwarte lijst vanwege nepartikelen

Geplaatst op in Intellectuele rechten, Regulering, 3 reacties

De Verenigde Staten hebben de Chinese diensten WeChat en AliExpress op de zwarte lijst gezet, las ik bij Nu.nl.Dat blijkt een lijst van de U.S. Trade Representative’s office te zijn, waarop 42 online marktplaatsen (en 35 fysieke) vermeld zijn die volgens de TRO grootschalig namaak (“counterfeit”) merkproducten verkopen. Klinkt stoer, maar heeft het ook daadwerkelijk effect?

Ik moest ook even drie keer nagaan om welke federale organisatie het ging. Ik dacht eerst de Federal Trade Commission (FTC), die vergaande bevoegdheden heeft om de consument te beschermen en op kan treden tegen grootschalige namaak (inbreuk op IE-rechten). Of de federale International Trade Commission (ITC) die expliciet de mogelijkheid heeft om geïmporteerde namaak tegen te houden. Maar het is dus de USTR, de Office of the United States Trade Representative, in Nederlandse termen een onderdeel van het kabinet van de president (executive office).

De Review of Notorious Markets for Counterfeiting and Piracy is sinds 2006 een Amerikaans ‘dingetje’. Formeel is het slechts een rapport, samengesteld op basis van input van industriegroepen zoals de RIAA (muziek) en MPAA (film en televisie). Het bevat wel aanbevelingen die pijn kunnen doen, zoals het nemen van handelssancties tegen landen die niet snel beter hun best gaan doen Amerikaanse rechten te respecteren. Dat merkte China vorig jaar juli toen men vanwege de vorige editie sancties nam.

Gezien de hoeveelheid aan sancties die er al ligt, is het voor mij wel de vraag wat de extra gevolgen kunnen zijn van deze vermelding. Er is geen wettelijke regeling dat bijvoorbeeld ISP’s nu Alibaba.com moeten blokkeren of dat Amerikanen niet meer mogen handelen op het platform. Dus in dit geval is het voor mij voornamelijk spierballentaal.

Arnoud

Mag iTunes je muziekbestanden wissen?

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, 18 reacties

itunes-appleApple stal mijn muziek, blogde creatief ontwerper James Pinkum vorige week. Pinkum was 122 gigabyte aan muziek kwijtgeraakt van zijn harddisk, en wist dat te traceren tot een actie van Apple’s iTunes-software. Deze had de harddisk gescand en alle bestanden die iTunes ook had, vervangen door een linkje naar de online muziekbibliotheek. Met een liberale definitie van ‘hebben’, want unieke versies van muziek bij Pinkum werden vervangen door de gewone massa-release, bijvoorbeeld. “The software is functioning as intended,” zegt Apple dan. Wat krijgen we nou?

Zoals Pinkum het samenvat:

(…) through the Apple Music subscription, which I had, Apple now deletes files from its users’ computers. When I signed up for Apple Music, iTunes evaluated my massive collection of Mp3s and WAV files, scanned Apple’s database for what it considered matches, then removed the original files from my internal hard drive. REMOVED them. Deleted. If Apple Music saw a file it didn’t recognize—which came up often, since I’m a freelance composer and have many music files that I created myself—it would then download it to Apple’s database, delete it from my hard drive, and serve it back to me when I wanted to listen, just like it would with my other music files it had deleted.

Ongetwijfeld dacht Apple dat dat handig is. Als muziek al in de cloud staat, waarom zou je daar nog domme lokale harde schijven mee lastig vallen? Vervang het lekker door een linkje en je kunt er overal bij. Oké, jammer van die unieke prereleaseversie die we nu vervangen hebben door de massa-editie, maar dat is een implementatiedetail. Of, het programmeurexcuus: dan moet je die prerelease niet de metadata geven van de gewone versie. Functioning as intended, pebkac.

Pinkum dook ook maar meteen in de voorwaarden. Letterlijk iets over dit wissen kon hij niet vinden (en ik ook niet), maar het staat er wel half:

iCloud Music Library is turned on automatically when you set up your Apple Music Subscription…When your Apple Music Subscription term ends, you will lose access to any songs stored in your iCloud Music Library.

Gaan we even kijken wat dat iCloud Music Library dan precies is:

Dankzij iTunes Match kun je al je muziek in iCloud bewaren, zelfs muziek die je van cd’s hebt geïmporteerd. Je hebt dan op al je apparaten toegang tot je muziek en kunt je hele bibliotheek beluisteren, waar je ook bent. Abonneren op iTunes Match doe je op je Mac, pc of iOS-apparaat.

Verder een hele mooie pagina met vlotte teksten, hippe plaatjes en een blij gevoel, alleen ik mis één detail: dat bestanden worden gewist nadat ze zijn “toegevoegd” aan de iCloud.

Maar is dat wel zo, wórden die bestanden per direct gewist na de import? Diverse bronnen zeggen van niet. Zo laat deze Twitteraar zien dat het best eens ‘gewoon’ een pebkac kan zijn: dialogbox niet goed gelezen, het verschil tussen “Delete download” en “Delete song” is immers reuze evident dus wat ben je voor n00b dan. iMore legt uit:

If you choose “Remove Download,” it will send the local file from your hard drive to your Trash, but leave the reference in your library — so that you can stream that track directly from iCloud Music Library. It won’t delete the file until you empty your Trash.

Dus inderdaad, het is een feature en iets waar je zelf voor koos. Dat je niet goed onderzoekt wat er gebeurt als je op een knopje drukt, tsja, dat ligt dan toch echt aan jou.

Juridisch gezien wordt het nu moeilijk. Iets zomaar wissen mag niet, dat moge duidelijk zijn. Je moet toestemming vragen en natuurlijk moet je dan uitleggen wat er gaat gebeuren. Daarbij moet je het te verwachten kennisniveau van de gebruiker in gedachten houden, maar veel verder dan dat komt het juridisch kader niet. De vraag wordt dan dus: is het duidelijk wat Apple hier geprogrammeerd heeft, moet je met die uitlegtekst en die dialog snappen dat je dan alleen een link naar de iCloud-versie van je muziek overhoudt?

Arnoud

Mag de importeur mij dwingen mijn domeinnaam af te staan?

Geplaatst op in Intellectuele rechten, Ondernemingsvrijheid, 23 reacties

Een lezer vroeg me:

Ik ben officieel dealer van enkele exclusieve badproducten. Sinds kort heb ik een aparte webwinkel daarvoor opgezet, met de merknaam plus het woord “winkel” in de .nl domeinnaam. Nu kreeg ik van de week een brief van de advocaat van de importeur dat ik binnen 48 uur de domeinnaam moet afgeven, omdat dit merkinbreuk zou zijn. Doe ik dat niet, dan zeggen ze mijn dealercontract per direct op! Kan dat zomaar?

Het gebruik van een merk in je domeinnaam mag als wederverkoper. Daarvoor hoef je geen officieel dealer te zijn: ook als je de producten betrekt via parallelle import van binnen de Europese Unie, handel je legaal en mag je de merknaam gebruiken.

Een belangrijke eis is wel dat je geen verwarring sticht over je relatie tot de merkhouder (zoals Just-Eat ooit deed). Het moet volstrekt duidelijk zijn dat je ‘slechts’ een verkoper bent. Ben je dealer, dan mag je dat natuurlijk melden. Als vuistregel adviseer ik daarbij om altijd de eigen naam het meest prominent te tonen: niet “Welkom bij de Grohe Kranenshop” maar “Welkom bij Jansen Installateur, uw Grohe-specialist.”

Of je nu dus dealer bent of niet, je mag de merknaam gebruiken en je mag dan ook domeinnamen gebruiken met de merknaam erin. Alleen, als de importeur op deze manier dwarsligt dan is het lastig. De importeur heeft namelijk géén plicht het contract met de afnemers te verlengen. Hij mag dus deze oneigenlijke eis doorvoeren, net zoals hij de prijzen mag vertienvoudigen als hij daar zin in heeft.

Natuurlijk mag hij niet eenzijdig het huidige contract opzeggen op grond van deze eis. Deze eis staat er niet in, dus is het geen grond voor ontbinding. Maar als hij écht staat op overdracht dan komt uw nieuwe contract in gevaar. Je kunt dan natuurlijk wel terugvallen op parallelle import, maar dan moet je maar net een goedkope bron in het buitenland weten te vinden. Bovendien verlies je als niet-officiële verkoper wel een hoop status.

Arnoud

“Oracle misbruikt merkenrecht tegen vrije handel”

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 3 reacties

Ja, dat vond ik ook een beetje rare kop van Webwereld bij een artikel over een Engelse rechtszaak. Waar men de term ‘misbruik’ op baseert, is me niet helemaal duidelijk. In de lead heet het namelijk ineens heel neutraal ‘gebruikt’, hoewel de geladen term ‘frustreren’ wel is blijven staan:

Oracle gaat prijsconcurrentie tegen door de import van ict-goederen naar Europa tegen te werken. Het bedrijf gebruikt het merkenrecht om het vrije verkeer van goederen te frustreren.

In ieder geval, het gaat om een Engels arrest in een zaak tussen Oracle en M-Tech, een importeur van ICT-artikelen. De laatste had merkproducten van Oracle (nou ja, Sun) geïmporteerd uit China, Chili en de Verenigde Staten. Oracle vond dat niet leuk, dus startte ze een rechtszaak (ik zei het laatst al, merkhouders hebben geen gevoel voor humor).

Oracle won in eerste instantie. Op zich niet verrassend. De merkenwetgeving is duidelijk: grijze import van buiten de EU is niet toegestaan. Oracle is volgens dit arrest alleen wel érg agressief in het tegenhouden van zulke grijze import, en timmert ook nog eens de tweedehandsmarkt stevig dicht met allerlei contractuele bepalingen richting afnemers. (Ook tweedehands Oracle-spul moet bij Oracle-dealers worden gekocht.) Dat kwam haar op een klacht wegens misbruik van haar machtspositie te staan, maar dat staat verder los van het argument waar Webwereld tendentieus van werd: hoe is het merkmisbruik om grijze import tegen te houden?

Centraal hier staat het vrij verkeer van goederen binnen de EU. Iets dat hier legaal op de markt is, mag onbeperkt worden doorverkocht. De merkhouder kan dat niet tegenhouden. Maar dit geldt alleen voor merkproducten die binnen de EU legaal op de markt zijn. M-Tech had echter een creatief argument: door de harde aanpak van Oracle, plus de onmogelijkheid om aan een product te zien of het in of buiten Europa op de markt gebracht was, werd in feite het vrij verkeer toch geblokkeerd. Niemand zou dan meer Oracle-producten durven te herverkopen, want wie weet zit er wel een oorspronkelijk-buiten-Europa-verkocht product tussen en dan krijg je die humorloze club met dure advocaten op je nek. En daarmee wordt Oracle de facto de enige die nog haar producten (origineel of gebruikt) kan verhandelen. Dat is niet de bedoeling van het Europese recht.

Een creatief argument, en voor dit gerechtshof creatief genoeg – M-Tech mag het komen aanvoeren en onderbouwen. Want dit was slechts een tussenarrest over de vraag of het hoger beroep überhaupt zin heeft of meteen afgewezen (“summary judgment”) had moeten worden. Er is dus geen inhoudelijk oordeel, tenzij je “dit overleeft de giecheltoets” als inhoudelijk ziet.

Tussen de regels door zie ik dat de raadsheren overwegen vragen aan het Europese Hof van Justitie te stellen over de grenzen van merkenrecht en uitputting. Dat zou wel een goed idee zijn.

Arnoud

Verkoop van parallelle import?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 86 reacties

shampoo.pngRegelmatig krijg ik vragen over parallelle import. Om er eentje te pakken:

Er is een fabrikant van kappersproducten (gels, shampoo etc.) en dat wordt in Nederland tegen hoge prijzen als exclusief product verkocht in kapperszaken. Wanneer je het zelf importeert, dan kost het aanzienlijk minder. Handel dus. Nu kreeg ik laatst een brief van de officiële dealer dat ik illegaal handel omdat hij de exclusieve rechten heeft voor Nederland. Of ik er maar meteen mee wil stoppen en al mijn producten wil terughalen. Kan dat zomaar?

Dat hangt er vanaf waar je inkoopt. Wat je binnen de Europese Economische Ruimte koopt, mag je overal elders in diezelfde ruimte doorverkopen. De rechten op die producten zijn uitgeput, zoals dat heet. Dit op grond van één van de grondrechten uit de EU, dat van het vrij verkeer van goederen. Wat je van bv. Japan of de VS haalt, mag je niet doorverkopen want dat is niet met toestemming van de Europese merkhouder hier op de markt gebracht.

Heb je iets legaal ingekocht, dan mag je de merknaam trouwens gebruiken om je klanten te melden dat je dit in de handel hebt. Zolang je je maar niet voordoet als officieel dealer, want dat ben je niet.

En die dealer dan? Tsja, die heeft pech. Hij heeft een exclusief contract, maar dat betekent alleen dat de fabrikant niet met anderen in zee zal gaan. Hij kan met die exclusiviteit niet voorkomen dat anderen parallel gaan importeren binnen de EU.

Soms zie je nog het argument voorbij komen dat het bedrijf waar je inkoopt, in strijd handelt met zijn contract met de fabrikant. Daar staat namelijk vaak in dat hij alleen aan geautoriseerde tussenhandelaren of zelfs alleen aan consumenten mag leveren. Maar dat contract is in principe zijn probleem, en niet het jouwe als inkoper. Koop je in een winkel of groothandel en worden er geen vragen gesteld, dan is er niets aan de hand. Moet je dat bedrijf omkopen om jou toch te leveren, dan heb je een probleem.

Ook kan het onrechtmatig zijn om stelselmatig mensen aan te zetten tot contractbreuk, als het doel daarvan is om iemands exclusieve verkooporganisatie te ondermijnen door bijvoorbeeld prijsbederf. Persoonlijk heb ik daar moeite mee, want ik zie de meerwaarde van dat soort gesloten verkooporganisaties niet zo goed. Vrij verkeer en vrije handel is een groot goed, waarom zouden mensen dat mogen verpesten door de markt netjes op slot te houden en de prijzen dus kunstmatig hoog?

Arnoud