Mag mijn werkgever me bellen op mijn privé-06-nummer?

telefoon.jpgEen lezer vroeg me:

Binnenkort is mijn beoordelingsgesprek. Ik heb me ziek gemeld omdat ik de spanning echt niet meer trek: ze hebben zó zitten zoeken en vitten de laatste tijd dat ik weet dat ze me negatief gaan beoordelen en dat kan ik niet aan, dat is niet eerlijk. Nu heeft mijn werkgever op internet mijn 06-nummer gevonden en me daarop gebeld om door te geven dat de datum is verzet tot na mijn beoordeling. Mag hij dit zomaar doen? Dat is toch een schending van mijn privacy!

Het hangt er een beetje vanaf waar het 06-nummer stond. Als dit in de telefoongids vermeld was, dan zie ik niet welke wet overtreden wordt. Staat het op het besloten deel van bijvoorbeeld een verenigingswebsite en heeft de werkgever zich met een slinkse truc daar toegang tot verschaft, dan lijkt me dat juridisch niet in de haak.

Echter, het is niet zo dat een juridische fout van de werkgever automatisch al zijn vervolgacties diskwalificeert. Dat gebeurt alleen in slechte Amerikaanse rechtbankseries.

Zelfs als het opzoeken van dat nummer onterecht is, dan nog betekent dat dus niet dat hij er niet mee mag bellen. Het zou hooguit betekenen dat hij de hierdoor veroorzaakte schade moet vergoeden, maar wat die schade is, kan ik niet bedenken.

Een brief sturen had ook gekund, en dat is legaal want de werkgever weet per definitie al waar je woont. En een brief kan een stuk harder overkomen dan een telefoongesprek, dus je kunt zelfs zeggen dat de werkgever hier vriendelijker bezig is dan had gehoeven.

Natuurlijk voelt het een tikje raar om iemands 06-nummer op internet te gaan zoeken, maar ‘raar’ betekent nog niet dat er juridisch iets mis mee is.

Arnoud

Hoe kan ik nou inloggen op DigiD met sms zonder mobiele telefoon?

mobieltje-sms-bellen-06.pngEen lezer ontving een mail van zijn verzekeraar met deze strekking:

Vanaf 1 juli 2014 wijzigt het inloggen op Mijn De Friesland. Vanaf dan kunt u alleen nog inloggen met DigiD + extra controlestap via sms. Deze wettelijke wijziging zorgt ervoor dat uw persoonsgegevens nog beter beveiligd zijn.

Dat “wettelijke wijziging” intrigeert mij dan als eerste. Waar staat in de wet dat er sms-verificatie moet gebeuren als mensen inloggen met DigiD? Nergens, althans niet letterlijk.

Het gaat hier (natuurlijk) om de privacywet, de Wet bescherming persoonsgegevens. Die schrijft voor dat je “adequate” beveiliging van persoonsgegevens moet hanteren. Wat precies “adequaat” is, staat niet in de wet. Dat moet je zelf bepalen (en kunnen motiveren) op basis van dingen als het soort gegevens, het soort aanvallen en de impact van misbruik. Ook de stand der techniek, wat is er tegenwoordig normaal en gebruikelijk, weegt hierin mee.

Vandaag de dag is tweefactorauthenticatie een bekende techniek. Niet meer alléén een wachtwoord, alleen een biometrische code of een pasje maar minstens twee van die dingen. Het idee is dat een aanvaller niet allebei die dingen onder controle kan krijgen. In de context van DigiD kom je dan al snel uit bij een controle per sms. Je kunt mijn laptop hacken maar hoe onderschep je dan óók de smsen (sms’s? Ruud?) op mijn telefoon.

Voor de techniek valt dus wat te zeggen, alleen heeft deze lezer geen mobiele telefoon en die wil hij ook niet. Wat nu? Wie een oplossing weet, ik hoor het graag en verloot een boek.

Arnoud

Is 4g eigenlijk wel een nieuwe dienst?

simyoTelecombedrijf Simyo gaat vijf euro per maand extra vragen voor 4g draadloos internet, las ik bij Tweakers. En een lezer stelde me toen de intrigerende vraag: heb je niet gewoon récht op 4g als je nu 3g hebt? Je neemt immers de dienst “draadloos internet op je mobiel af”, en de techniek die eronder ligt, staat niet genoemd in het contract.

Om met dat laatste te beginnen, de algemene voorwaarden van Simyo noemen inderdaad nergens expliciet de technologie. De enige indirecte verwijzing naar standaarden zit in de definitie van “Datadienst”:

de mobiele telecommunicatiedienst van Simyo die dataverkeer mogelijk maakt vanaf en naar netwerkaansluitpunten op het Mobiele Netwerk of andere netwerken of systemen waarmee het Mobiele Netwerk direct of indirect verbonden is. Dit met inachtneming van enige technische standaard, met behulp waarvan Simyo datadiensten aanbiedt.

Deze tekst moet je dan lezen als dat Simyo de technische standaard ondergeschikt vindt aan het soort dienst. Men kan dus besluiten, weg met 3g en hier komt 4g, en dan blijven de contractuele bepalingen overeind. Anders gezegd, mobiel internet via 4g is dan geen nieuwe dienst maar een “inachtneming van een nieuwe technische standaard”. Tsja. Er valt wat voor te zeggen maar je voelt ook wel aan dat dit niet echt is wat Simyo voor ogen had toen ze de voorwaarden schreef.

Aan de andere kant, onduidelijkheden en ambiguïteiten in algemene voorwaarden worden in het nadeel uitgelegd van de partij die ze opschreef. De gunstigste lezing voor de wederpartij wint het.

Verderop zie ik dingen staan als

Simyo spant zich in om de dienstverlening zo ongestoord mogelijk te laten verlopen.

en

De technische eigenschappen van een Mobiele Telecommunicatiedienst of van een Mobiel Netwerk kunnen door Simyo worden gewijzigd om aan de eisen van de tijd en de stand van de techniek te blijven voldoen.

maar om daar nu uit te concluderen dat de upgrade naar 4g een deel is van die ‘inspanning’ van Simyo met als doel “aan de eisen van de tijd en de stand van de techniek te blijven voldoen”, dat gaat me wat ver.

Twijfelgeval dus. Enerzijds voelt het niet echt als iets écht nieuws, maar anderzijds het levert wel dezelfde functionaliteit. Neem als analogie de televisie. Het lijkt algemeen geaccepteerd dat digitale televisie wat anders is dan analoge, hoewel het eigenlijk dezelfde functionaliteit is alleen dan méér en een stukje kwalitatief scherper.

Echter, als de televisieboer had gezegd, we hebben extra signaalversterkers op de analoge kabel gezet, dus graag €5 bijbetalen voor Superanaloge Televisie, hadden we dat geslikt dan? Ik denk het niet. Maar waarom dan wel als de televisieboer zegt “het komt nu via nieuwe technische standaarden binnen als nullen en enen in plaats van golfjes”? Gaat het erom dat je een nieuw kastje nodig hebt? Dat het anders heet? Dat we het met z’n allen gewoon anders vínden?

Arnoud

Internetten buiten de bundel moet wel afgesproken zijn

second-life-mobiele-telefoon-diefstal.jpgMet enige regelmaat krijg ik mails van boze mensen met torenhoge facturen voor mobiel internet. Zij hebben vaak dan een abonnement zonder internet, maar hun telefoon kán internetten en doet dat dan ook. Waarna de provider vrolijk een factuur stuurt per MB tegen het hoogste tarief uit de lijst. Het Hof Arnhem trekt nu soort van een streep door die praktijk: je mag geen rekening sturen voor mobiel internetten tenzij dat duidelijk áfgesproken is. Tarieflijsten op internet of het feit dát je internet is geen bewijs van zo’n afspraak.

Spontaan mobiel internetten, je vraagt je af hoe zoiets kan gebeuren. Je bent er toch zelf bij als je op dat icoontje klikt? Dat hoeft dus niet per se: een telefoon blijkt spontaan zelf dingen te kunnen downloaden, of je denkt dat je op wifi zit. Of, zoals in dit geval, je hebt je telefoon als gestolen aangemeld en daarna wordt er ineens mobiel geïnternet met die telefoon. Merkwaardig. Zeker omdat de telefoonhouder daarna dacht “dat deze wel weer zou worden teruggevonden”. Eh.

Vast stond dat het abonnement beperkt tot telefonie en sms-verkeer was. De sim was daarentegen geschikt voor 3g mobiel internetten, en Vodafone had op haar site plus in de telefoonwinkels duidelijk tarieflijsten gepubliceerd waaruit blijkt dat er kosten verschuldigd zijn voor mobiel internetten.

Het Hof vindt dat niet genoeg. Dat je geld wilt vragen voor een faciliteit is leuk, maar je moet wel áfspreken met je wederpartij dat je dat mag. Heel basaal, het moet deel zijn van je aanbod dat wordt aanvaard, anders is er geen overeenkomst. Iets ophangen in je winkel of op je site maakt het nog geen deel van je aanbod. Ook uit het feit dat iets technisch kan, mag je niet concluderen dat er een akkoord is op die mogelijkheid (en al helemaal niet op daaraan hangende kosten).

Het enkele feit dat het technisch mogelijk is om met de bewuste telefoon gebruik te maken van het internet, is als onderbouwing onvoldoende, omdat de gebruiker daar niet zonder meer op bedacht hoeft te zijn. Evenmin volstaat dat een beroep wordt gedaan op het feit dat de door Vodafone in dat verband gehanteerde tarieven vrij toegankelijk zijn door raadpleging van internet of een bezoek aan een telefoonwinkel.

Tevens woog hier mee dat de abonnementen fixed fee waren, vaste tarieven voor onbeperkt bellen en sms’en dus. Dan hoef je al helemáál niet bedacht te zijn op naheffingen per MB voor internetgebruik.

Wat ik me blijf afvragen, is waarom het Hof niets zegt over het punt dat meneer (nou ja, het bedrijf, het was een zakelijk abonnement) is gaan internetten terwijl hij dat niet had afgesproken. Je moet dan toch weten dat er iets geks aan de hand is? Wellicht vanwege dat rare verhaal over diefstal cq. kwijtraken van de telefoon. Maar ik zou dat wel een factor van belang vinden als bleek dat hij zélf was gaan internetten in strijd met zijn contract.

Het arrest biedt een mooi argument voor mensen die ook ineens facturen krijgen voor onverwacht internetten, hoewel je anno 2013 waarschijnlijk wel overal kleine lettertjes zult zien waarin wordt verwezen naar tarieven voor internet buiten de bundel (de feiten waren uit 2009). En tsja, als het erbij staat dan is het afgesproken. Hoewel ik het wel gek zou blijven vinden: een voice-only abonnement met een hoog tarief voor ‘buiten de bundel’ mobiel internetten. Wie een dergelijk abonnement weet: ik hou me aanbevolen!

Arnoud

Per ongeluk mobiel internetten = geen factuur

Als je als telecomboer telefoons of sims levert die zonder nadere handelingen van de consument gaan mobiel internetten, dan kun je daar geen factuur voor sturen. Dat maak ik op uit een recent Rotterdams vonnis tussen Telfort en een klant die bij Telfort een mobiele-telefonieabonnement had afgenomen en een rekening had gekregen voor 15 euro gebruikskosten mobiel internet, met daar later nog 232,15 euro bovenop wegens kosten blokkering en kosten contractbeëindiging.

Telfort stelde dat ze recht had op deze kosten, omdat uit hun administratie bleek dat deze klant wel degelijk mobiel had geïnternet. Men had nota’s overlegd waaruit bleek op welke dagen dit gebruik had plaatsgevonden en hoeveel megabyte het gebruik op de verschillende dagen betrof. De klant stelde daar tegenover dat hij pas achteraf had ontdekt dat er via zijn SIM-kaart onbedoeld en ongewenst contact werd gemaakt met het mobiele-internetnetwerk van Telfort. Dit gebeurde als zijn telefoon verbonden was met zijn privé Wifi-netwerk en vervolgens buiten het Wifi-bereik kwam.

De vraag is dan, was er overeen gekomen dat de klant mobiel mocht internetten? Zo ja, dan was hij de gebruikskosten verschuldigd en dan was de afsluiting wegens wanbetaling (en de boetes/kosten) terecht. Zo nee, dan mocht Telfort hem niet afsluiten.

De rechtbank begint bij de papieren waarmee het contract is aangevraagd en concludeert dat mobiel internet niet is afgesproken:

Noch uit het door [gedaagde] verzonden formulier, noch uit de bevestigingsbrief van Telfort blijkt dat partijen afspraken hebben gemaakt over gebruik door[gedaagde] van het netwerk van Telfort voor mobiel internet of het in rekening brengen van kosten terzake. Een grondslag voor het in rekening brengen van kosten ter zake van mobiel internet kan hieruit dan ook niet worden afgeleid.

Het zou nog kunnen dat er later nog een mobielinternetabonnement is afgesloten. Het is immers gebruikelijk dat je later allerlei blokken of extra’s kunt afnemen binnen een abonnement. En dat hoeft niet per se met een schriftelijke contractswijziging. Als je bijvoorbeeld via het klantenportaal een vinkje bij “mobiel internetten” zet, of “INTERNET AAN” sms’t naar het aangewezen servicenummer dan telt dat ook als akkoord. En dan zit je natuurlijk ook aan de kosten vast.

Telfort gaf aan dat eigenlijk niet meer nodig was dan je telefoon op een bepaalde manier configureren, maar ontkende dat een telefoon automatisch van een lokaal wifi-netwerk zou overschakelen naar mobiel internet. Alleen kon Telfort niet laten zien wát je dan moest doen, en of daar eventuele informatie van Telfort bij nodig was.

Cruciaal voor de rechtbank was dat er geen sleutel, wachtwoord of inloginformatie van de provider nodig is om mobiel internet te kunnen gebruiken. Dan maak je het wel érg makkelijk om per abuis op het dure 3G-netwerk te zitten in plaats van thuis op je eigen wifi-netwerk. (Weet iemand hoe dat nu eigenlijk zit? Welke telefoon gaat zelfstandig 3G internet aanzetten als hij buiten bereik van een wifi netwerk komt/)

De rechtbank gelooft dan ook de klant die zegt dat zijn telefoon dat automatisch gedaan moet hebben. Als dit niet zo werkt, dan had Telfort maar moeten uitleggen hoe je wél op het 3G netwerk zou komen met je abonnement, en met name hoe daaruit dan blijkt dat je akkoord was daarmee (en met de prijs natuurlijk). De klant hoeft dus niets te betalen voor het mobiele internetten. Ook moet Telfort zijn BKR-registratie (altijd gezellig bij zulke conflicten) ongedaan maken.

Zijn twee ton schadevergoeding wordt echter afgewezen. Hij had namelijk alleen Telfort gewaarschuwd dat hij 500 euro wilde hebben per dag dat hij afgesloten was, maar niet onderbouwd waarom die 500 euro een reëel schadebedrag was. Logisch, maar wel ergerlijk want het levert nul prikkel op voor Telfort om het beter te gaan doen.

Arnoud

Wiens verantwoordelijkheid is een mobiel abonnement met computer?

typhone.pngAls je bij een telecomshop een actiecombinatie bestelt van een mobiel abonnement, een telefoon en een computer, wie moet dan zorgen dat je die alledrie krijgt? Dat was de vraag waar de kantonrechter in Rotterdam zich over moest buigen. Een consument had bij Typhone.nl een Vodafoneabonnement gesloten, omdat hij dan een gratis multimediacomputer zou krijgen. Die zat alleen niet in het pakket dat hij per post geleverd kreeg, waarop hij de bestelling annuleerde. Vodafone verwees toen naar Typhone: die hadden de computer beloofd, niet zij.

Voor veel mensen is het moeilijk te achterhalen met wie je nu zaken doet in telecomland. Partijen zoals Typhone bieden allerlei pakketten en allerlei combinaties aan, maar treden daarbij vaak op als tussenpersoon of bemiddelaar tussen de telecomprovider (Vodafone in dit geval) en de consument. Het contract wordt dan dus met de provider gesloten, niet met de telecomshop. Aanleiding tot de rechtszaak was het feit dat de “actiecombinatie” die de klant had uitgezocht, bleek te bestaan uit een abonnement met telefoon te leveren door Vodafone en een computer door Typhone zelf.

De afwezigheid van de computer was voor deze consument reden om het abonnement te annuleren: er kon niet binnen afzienbare tijd worden geleverd, dus er was sprake van wanprestatie en dan mag je annuleren. Vodafone was het daar mee oneens, en meldde meneer meteen maar aan bij het BKR en Preventel wegens wanbetaling. Gezellig. (Update 17/7/2013 in andere zaak werd die praktijk stevig afgekeurd door de rechter.)

De rechter ziet in het contract duidelijk staan dat de contractspartijen de consument en Vodafone zijn. Typhone is slechts tussenpersoon en “valt er tussenuit” zoals dat heet. De computer stond niet in dat contract genoemd, dus wiens probleem was die nu?

[Vodafone] heeft niet weersproken dat Typhone.nl aan [gedaagde] in verband met het afsluiten van de overeenkomst mobiele telefonie een gratis multimediacomputer heeft toegezegd. Dit cadeau is zozeer verbonden aan het afsluiten van de overeenkomst, dat [gedaagde] er vanuit mocht gaan dat deze computer een onderdeel van de overeenkomst met Vodafone vormde.

Nergens was duidelijk gezegd dat de computer een apart kadootje van Typhone was dat apart geleverd werd. De onduidelijkheid die dat oplevert, komt dan voor rekening van Vodafone omdat Typhone hun tussenpersoon is. Dat blijkt uit de wet (art. 3:66 BW), die bepaalt dat rechtshandelingen van de tussenpersoon in principe voor rekening van de principaal (achterman) moeten komen.

Omdat de computer niet werd geleverd, en een Vodafone-medewerker meldde dat dit ook niet binnen afzienbare tijd zou gebeuren, mocht de consument per direct het abonnement annuleren. Een dergelijke situatie telt als “tijdelijke onmogelijkheid in de nakoming”, zoals dat heet, en dat is grond voor ontbinding. Er hoeft niets te worden terugbetaald, want de consument had de bestelling geweigerd en dus niet van de diensten gebruik gemaakt.

Ook moeten de BKR- en Preventel-registraties ongedaan worden gemaakt. De schadeclaim van de consument daarbij wordt echter afgewezen, omdat hij niet kan bewijzen welke schade hij heeft geleden. Ook claimde hij in zijn persoon te zijn aangetast, maar die reputatieschade is ook niet onderbouwd. Formeel juist maar wel een tikje irritant. Misschien wordt het tijd dat het BKR een regel invoert dat een bedrijf dat ten onrechte een consument aanmeldt, een boete moet betalen als dat uitkomt?

Arnoud