AutoCAD tweedehands verkopen mag – of niet?

Mag je in de winkel gekochte software doorverkopen, zelfs als de EULA dat verbiedt? Deze al jaren lopende discussie is nu onderwerp van een rechtszaak tussen AutoDesk, de makers van AutoCAD, en ene meneer Vernor die tweedehands exemplaren van AutoCAD verkocht via eBay. Eergisteren liep er nog een aardige draad over bij Tweakers, en gisteren verscheen een tussenvonnis in kort geding dat zegt dat het mag.

Het doorverkopen van een legaal aangeschaft exemplaar van een auteursrechtelijk beschermd werk is legaal, zo staat letterlijk in de Amerikaanse auteurswet (17 USC 106). Natuurlijk mag je geen kopieën maken en die verkopen, dit recht is beperkt tot het ene legaal gekochte exemplaar. Softwareleveranciers stellen echter al jaren dat dit recht niet opgaat voor software: je koopt geen software zoals je een boek koopt, maar je sluit een gebruiksovereenkomst. En als je software niet koopt, heb je geen “legaal aangeschaft exemplaar” en dan valt er niets door te verkopen.

In principe mag dat. Niet elke transactie waarbij je in ruil voor geld iets in je bezit krijgt, is een koop. Je kunt iets huren, lenen of tijdelijk in gebruik nemen. En zeker voor software had de Amerikaanse wetgever ook voorzien dat dat moest kunnen, zo blijkt uit de wetsgeschiedenis en uit de schaarse jurisprudentie. Uit de al wat oudere zaak United States v. Wise concludeert de rechter dat het gaat om de vraag hoe lang de licentie geldig is. Als deze eeuwigdurend is, is het een koop. Moet je na een zekere periode de zaak teruggeven, of vervalt de licentie na zekere tijd, dan was het een gebruiksrecht.

Echter, daar staat een hele trits recentere uitspraken tegenover die zich baseren op de tekst van de licentie. Als daarin staat dat de transactie geen koop is, dan mag de transactie niet als koop gezien worden. De rechter gaf in dit vonnis (via Cadcamnet) toe dat hier een levensgroot conflict zat. Hij ging daarom af op de oudste jurisprudentie. Je moet wat, nietwaar. Zijn uitspraak zou hoe dan ook in tegenspraak zijn met een deel van de jurisprudentie, geeft hij zelf toe. De bedoeling is natuurlijk dat AutoCAD in hoger beroep gaat en zo de hogere rechters dwingt om de knoop eens door te hakken.

Via Slashdot.

Arnoud

Belastingdienst schendt open source licenties

De Belastingdienst overtreedt volgens een open source-deskundige meerdere open-sourcelicenties met de aangiftesoftware, meldt Webwereld. Softwareontwikkelaar en -auditor Peter Roozemaal heeft de Belastingaangiftesoftware voor Linux uitgeplozen. In zijn rapport meldt hij dat de OpenSSL en GTK+ licenties niet zijn nageleefd.

De OpenSSL licentie vereist namelijk dat je in de documentatie bij het product de licentievoorwaarden vermeldt. De Belastingdienst volstaat met een link naar de licentievoorwaarden zoals die op internet te vinden zijn. Slordig.

Voor GTK+ ligt het iets gecompliceerder. Deze bibliotheek is beschikbaar onder de LGPL versie 2. De Belastingdienst heeft de software statisch gelinkt met haar applicatie. De LGPL eist dan dat je de gebruiker in staat stelt de GTK+ onderdelen te vervangen. Wat je daarvoor precies moet uitleveren, hangt af van de situatie, maar omdat de Belastingdienst simpelweg niets heeft uitgeleverd, is het wel duidelijk dat de licentie op dit punt niet is nagekomen.

Pijnlijk. Maar wat is de consequentie? Roozemaal schrijft namelijk:

Zolang de Belastingdienst niet aan alle van toepassing zijnde licentievoorwaarden voldoet, is er sprake van auteursrechtinbreuk en verspreiding van de Aangifteprogramma’s behoort gestaakt te worden totdat aan alle licentievoorwaarden voldaan kan worden.

Niet helemaal.

De OpenSSL licentie bepaalt nergens dat de licentie automatisch vervalt als je hem schendt. Daarvoor zal dus een rechtshandeling van de makers nodig zijn. In Nederland zijn softwarelicenties contracten. Wie een bepaling uit een contract niet naleeft, schendt het contract. Op grond daarvan mag de licentiegever het contract ontbinden. Maar dat gaat niet automatisch.

De GTK+ licentie heeft wel een bepaling over ontbinding bij schending:

You may not copy, modify, sublicense, link with, or distribute the Library except as expressly provided under this License. Any attempt otherwise to copy, modify, sublicense, link with, or distribute the Library is void, and will automatically terminate your rights under this License. However, parties who have received copies, or rights, from you under this License will not have their licenses terminated so long as such parties remain in full compliance.

Die laatste zin beperkt het effect tot wat de Belastingdienst zelf doet. De ontvangers/downloaders van de software mogen deze gewoon blijven gebruiken. Alleen verdere verspreiding van de software door de Belastingdienst of anderen is niet toegestaan.

En ik vraag me nog af in hoeverre toepassing van een dergelijke algemene voorwaarde niet als onredelijk bezwarend te zien is in situaties als deze. Naar Nederlands recht mag je een contract bij een tekortkoming niet ontbinden als “de tekortkoming, gezien haar bijzondere aard of geringe betekenis, deze ontbinding met haar gevolgen niet rechtvaardigt.” Dit is geen dwingend recht (zo te zien) maar of je zó ver kunt gaan in algemene voorwaarden, betwijfel ik.

Het is voor mij dus geen uitgemaakte zaak dat de Belastingdienst haar licentie op GTK+ kwijt is en de software niet meer mag verspreiden. Maar ze moeten wel als de wiedeweerga aan de slag om deze problemen te repareren. Want uitermate slordig is het wel.

Heeft iemand dit al aan het GTK+ team gemeld eigenlijk?

Arnoud

Reactie op reactie op: “ja, een licentie is een contract!”

Soms moet je mensen even porren om ze weer aan het bloggen te krijgen, en klaarblijkelijk is me dat bij Menno Weij gelukt.:) Hij reageerde gisteren op een opmerking in mijn blogpost over licenties en contracten waarin ik stelde dat wie software legaal downloadt, geen EULA hoeft te aanvaarden om deze te mogen gebruiken.

Menno zegt daarover:

Dit is naar mijn stellige overtuiging onjuist. Immers, je kunt er donder op zeggen dat de EULA overeenkomst bepaalt dat de software niet gebruikt mag worden indien men de EULA overeenkomst niet wenst te accepteren.

Ik geef toe dat mijn opmerking niet bepaald een mainstream uitleg van de Auteurswet is, maar deze redenering gaat me ook weer wat te snel. Als ik de EULA niet aanvaard, dan heb ik verder niets te maken met wat er in de EULA staat. Dus of daar nou staat dat ik de software niet mag gebruiken, is voor mij dan irrelevant. De auteursrechthebbende zal op grond van zijn auteursrecht tegen mij in actie komen, maar de inhoud van de EULA is daarbij volstrekt irrelevant.

Maar als ik de EULA niet aanvaard, mag ik de software dan gebruiken op grond van art. 45j? Menno vindt van niet:

Indien [de EULA niet aanvaard is], dan mag de software niet gebruikt althans gedownload worden. Immers, voor dat gebruik is alsdan geen toestemming verkregen van de auteursrechthebbende op die software. Je kunt dus ook niet teruggevallen op de wettelijke gebruiksrechten voor software in de Auteurswet, want je bent geen rechtsgeldig gebruiker.
Dat lijkt mij dan weer volstrekt onjuist. Het downloaden van software gebeurt voordat ik de EULA zelfs maar te zien krijg. Het is niet mogelijk om mijn downloadhandeling bij nader inzien alsnog te onderwerpen aan voorwaarden die ik pas na de download te horen krijg.

Natuurlijk zou de rechthebbende de EULA voorafgaande aan de download kunnen tonen, en zelfs expliciet een akkoordklik kunnen eisen voordat de download in gang gezet wordt. In dat geval is de download wel onderworpen aan de EULA. Maar dat is op internet de uitzondering en niet de regel.

Gebruikelijk is: je vindt een leuk stukje software, je downloadt het en dubbelklikt op het Installeren-icoon (hopelijk na een viruscontrole) en dan krijg je het bekende scherm met de EULA voor je neus. Of de EULA staat ergens in een tekstbestandje bij de andere programmabestanden.

Mijn stelling is dus dat ik in die gebruikelijke situatie (EULA na download pas aan mij getoond) een rechtmatig verkrijger in de zin van art. 45j Aw ben. Ik mag dan de software gebruiken binnen de grenzen van datzelfde art. 45j.

Spoor/Verkade/Visser lijken het hier op p. 597 met mij eens te zijn:

Rechtmatig verkrijger is iemand aan wie de rechthebbende of zijn (daartoe bevoegde) licentienemer het programma ter beschikking heeft gesteld. De wijze waarop dit is geschied doet niet ter zake: het kan zijn door verkoop, uitlenen of verhuur van een exemplaar, maar ook on-line.

Bovendien zegt dit artikel 45j “tenzij anders is overeengekomen”. Als een verkrijger pas rechtmatige verkrijger is nadat hij de EULA heeft aanvaard, zou deze bijzin geen betekenis meer hebben. Er moeten dus situaties zijn waarin men de licentieovereenkomst niet heeft aanvaard maar toch rechtmatige verkrijger is.

Arnoud<br/> De foto van de CD uit de envelop is gemaakt door Wellington Grey en is beschikbaar onder de Creative Commons 3.0 BY-SA licentie.

Ja, een licentie is een contract!

Naar Nederlands recht is een licentie een contract. Helaas voor PJ, maar zo is het toch echt. In Nederland dan; naar Amerikaans recht kun je er over twisten, zeker als de licentie niet voor geld wordt verstrekt.

Deze discussie speelt nogal eens bij open source en Creative Commons, en werd hier zaterdag nog opgerakeld bij mijn blogbericht over het effect van CC. Ik vond het onderwerp te belangrijk om alleen maar in de comments te hebben staan, vandaar dat ik er een nieuwe post aan wijd.

Licentie is een duur Latijns woord voor toestemming (licere) om iets te mogen doen. Als je voorwaarden wilt stellen aan de verstrekking of scope van je licentie (kopiëren mag, maar alleen met broncode er bij bijvoorbeeld), dan kan dat niet eenzijdig. Je kunt immers iemand niet eenzijdig dwingen zich aan bepaalde voorwaarden te houden.

De enige manier om iemand bepaalde voorwaarden op te leggen is middels een overeenkomst. Zo biedt de supermarkt mij elke zaterdag een overeenkomst aan: u krijgt een licentie tot binnentreden, mits u een mandje of winkelwagentje meeneemt. Ik kan die overeenkomst aangaan of niet. In het laatste geval moet ik buiten blijven. Ga ik naar binnen zonder mandje of wagentje, dan kan men mij (proberen te) dwingen er eentje te gebruiken, of de overeenkomst ontbinden wegens wanprestatie en mij buiten zetten. Ik pleeg dan immers lokaalvredebreuk.

Zo ook met software. Je moet als gebruiker natuurlijk akkoord gaan met de voorwaarden waaronder je de licentie geboden wordt. Bijvoorbeeld de prijs betalen, broncode van afgeleide werken publiceren of een bronvermelding doen. Wil je dat niet, dan ben je niet aan de voorwaarden gebonden want dan heb je het aanbod afgewezen.

Natuurlijk verlies je de aangeboden rechten als je de voorwaarden niet wenst te aanvaarden. Je valt dan terug op de wettelijke rechten aangaande software: als rechtmatige verkrijger mag je de software op 1 PC draaien (art. 45j) en een backup maken (art. 45k). Wie dus software legaal downloadt, hoeft geen EULA te aanvaarden om deze te mogen gebruiken.

Update (3 juli 2012): in de octrooicontext wordt een gesloten licentiecontract gebruikt om een beschuldiging van octrooischending te pareren.

Arnoud

Buma/Stemra treedt op tegen embedded muziekfilmpjes

De Buma gaat achter embeddende bloggers aan. Nee, niet embedded bloggers, maar bloggers die filmpjes of muziek van Youtube in hun berichten opnemen. Op C’T wordt Buma/Stemra als volgt geciteerd:

Embedden is volgens de wet echter ‘opnieuw openbaar maken’, zo zegt Buma/Stemra, en dus is er een webcasting-licentie voor nodig.

Volgens de wet? Dat dacht ik even niet. Embedden is een vorm van inline linken. Linken is geen openbaarmaken in de zin van de Auteurswet, zo blijkt uit de jurisprudentie (zie met name het ZoekMP3-arrest en de recente Shareconnector-zaak). Linken kan wel onrechtmatig zijn, omdat je door een link de inbreuk op auteursrecht faciliteert of zelfs aanmoedigt. Je moet dan wel, zo staat in diezelfde jurisprudentie, weten dat je linkt naar iets inbreukmakends. Nu denk ik dat dat vrijwel altijd wel opgaat bij embed-codes van Youtube, maar nog steeds: het is geen inbreuk maar hooguit onrechtmatig.

En nee, dat is geen gezochte juridisch-theoretische nuance. Of nou ja, dat is het misschien wel, maar hij is wel van belang. Want de manier waarop de Buma omgaat met deze onrechtmatige handelingen, is ietwat merkwaardig: men suggereert dat de blogger een webcasting-licentie nodig heeft voor dergelijke links. Zo schrijft de Buma aan Myownmusicindustry.nl:

[W]ij hebben geconstateerd dat u actief bent om (beschermde) muziekwerken uit het door Buma/Stemra beheerde wereldmuziekrepertoire ter beschikking te stellen, ontvangen wij van u graag de volgende gegevens ter bevestiging;

Dat wekt de indruk dat de embedded blogger inbreuk op auteursrecht pleegt. Alsof de embedded blogger hetzelfde doet als Youtube. Webcasting is een vorm van openbaar maken, daarvoor is een licentie nodig. Dat is duidelijk. Maar iemand die faciliteert bij webcasten, maakt zelf niet openbaar. En wie niet openbaar maakt, pleegt geen inbreuk op het auteursrecht en heeft dan ook geen licentie nodig.

Het is niet netjes om bloggers en Youtube dan zo over één kam te scheren. Youtube maakt openbaar en moet daarvoor een licentie nemen. De schade die de bloggers veroorzaken door hun embed-acties, is afgeleide schade en staat niet in verhouding tot de schade die Youtube veroorzaakt bij de auteursrechthebbenden. Die afgeleide schade kan dan niet leiden tot hetzelfde licentiebedrag als Youtube zou moeten betalen.

Buma zou met Youtube -de eigenlijke inbreukmaker- een ‘echte’ webcasting licentie afsluiten. En afhankelijk van de voorwaarde daarin zou men dan eventueel een apart, afgeleid tarief kunnen hanteren voor mensen die slechts embedden. Of, en dat zou uiteindelijk het beste zijn, Youtube laten afrekenen voor afspelen via haar embedded player, zodat bloggers vrijuit kunnen blijven bloggen.

UPDATE (17:21): De actie van Buma/Stemra was prematuur, zo meldt NU.nl zojuist.

UPDATE (14 februari) Heeft Buma/Stemra haar hand overspeeld? 3voor12 citeert Nicolien van Vroonhoven (CDA), lid van de werkgroep auteursrecht op internet: “Het is typerend hoe Buma hier nu op duikt. Het is lastig juridisch te beoordelen of ze het gelijk aan hun zijde hebben, maar je moet niet altijd het onderste uit de kan willen hebben. Youtube is een vrijplaats, en dat moeten we koesteren.”

Arnoud

Het nut van een disclaimer

Software-licenties, met name open source licenties, hebben altijd uitgebreide en vergaande disclaimers. De OpenBSD open source licentie zegt bijvoorbeeld:

THE SOFTWARE IS PROVIDED “AS IS” AND THE AUTHOR DISCLAIMS ALL WARRANTIES WITH REGARD TO THIS SOFTWARE INCLUDING ALL IMPLIED WARRANTIES OF MERCHANTABILITY AND FITNESS. IN NO EVENT SHALL THE AUTHOR BE LIABLE FOR ANY SPECIAL, DIRECT, INDIRECT, OR CONSEQUENTIAL DAMAGES OR ANY DAMAGES WHATSOEVER RESULTING FROM LOSS OF USE, DATA OR PROFITS, WHETHER IN AN ACTION OF CONTRACT, NEGLIGENCE OR OTHER TORTIOUS ACTION, ARISING OUT OF OR IN CONNECTION WITH THE USE OR PERFORMANCE OF THIS SOFTWARE.

De basisregel uit het recht is dat je aansprakelijk gehouden kunt worden voor onrechtmatig gedrag, en ook voor beloftes die je niet nakomt. Als je dus claimt dat je software perfect werkt, en er blijkt een fout in te zitten, dan heb je een probleem. Vandaar dat iedereen roept dat de software niets kan en nergens geschikt voor is.

Zo’n disclaimer werkt echter niet altijd. Zo mag een bedrijf in relaties met consumenten niet zomaar elke aansprakelijkheid uitsluiten. Als ik een wasmachine koop, dan moet deze gewoon werken en de leverancier kan niet met een sticker “This washing machine is provided as-is” daar onderuit komen.

Waarom trouwens met hoofdletters? Omdat Amerikaans recht (de Uniform Commercial Code, artikel 2-316) eist dat je bepalingen over aansprakelijkheid “conspicuous” weergeeft. En wat dat is, staat weer in artikel 1-201(b)(10):

“Conspicuous”, with reference to a term, means so written, displayed, or presented that a reasonable person against which it is to operate ought to have noticed it. Whether a term is “conspicuous” or not is a decision for the court. Conspicuous terms include the following: (A) a heading in capitals equal to or greater in size than the surrounding text, or in contrasting type, font, or color to the surrounding text of the same or lesser size; and (B) language in the body of a record or display in larger type than the surrounding text, or in contrasting type, font, or color to the surrounding text of the same size, or set off from surrounding text of the same size by symbols or other marks that call attention to the language.

Het hoeft dus niet per se in hoofdletters, maar in een plat tekstbestand heb je weinig andere keus.

Arnoud

Ben je bij publiceren op Youtube je copyright kwijt?

Een vraag van een lezer:

Als ik een eigen filmpje met een “performance” die ik heb gemaakt, zonder daarbij werk van anderen te gebruiken, op You Tube zet, lijkt mij dat dat filmpje mijn eigen copyright / auteursrecht. Maar ik hoorde dat alles wat op You Tube wordt gepubliceerd van Google is. Nu weet ik dat de Verenigde Staten een ander soort copyright hanteren dan wij hier in Europa en dat je voor de Verenigde Staten apart je copyright zou moeten aanvragen. Maar is het echt waar dat als ik mijn eigen filmpje op You Tube zet ik mijn copyright over mijn eigen filmpje verlies?

Zodra iemand een werk maakt, heeft hij daar automatisch auteursrecht op. U hoeft niets aan te vragen of te registreren. Dit is dan ook geldig in de Verenigde Staten, wederom zonder enige formaliteit.

Wanneer de maker een film plaatst op Youtube, geeft hij Youtube toestemming het werk te publiceren en aan anderen te laten zien. Dit staat in artikel 10 van de Terms of Use bij Youtube:

10.1 Als u Content naar YouTube uploadt of op de Website plaatst, dan verleent u:

1. YouTube een wereldwijde, niet-exclusieve, royaltyvrije, overdraagbare licentie (met het recht tot sublicentie) voor het gebruik, de verveelvoudiging, de verspreiding, het maken van afgeleide werken, het tonen en uitvoeren van die Content in verband met de verlening van de Diensten en anderszins in verband met het aanbieden van de Website en de ondernemingsactiviteiten van YouTube, waaronder ten behoeve van het geheel of gedeeltelijk promoten en verder verspreiden van de Website (en daarvan afgeleide werken), in welke media-formats en via welke mediakanalen dan ook; alsmede
2. iedere gebruiker van de Website een wereldwijde, niet-exclusieve, royaltyvrije licentie voor het zich via de Website toegang verschaffen tot de door u Geplaatste Content, alsmede voor het gebruik, de verveelvoudiging, de verspreiding, het maken van afgeleide werken, het tonen en uitvoeren van die Content, voor zover op grond van de functionaliteit van de Website en ingevolge de Voorwaarden is toegestaan.

Youtube wordt dus geen eigenaar van het werk. De auteursrechten blijven bij de maker liggen. Deze kan de film dus bijvoorbeeld nog steeds aan anderen verkopen of weggeven via andere kanalen. Youtube mag het werk wel aan iedereen vertonen, doorgeven en verspreiden. Logisch ook lijkt me.

Die licentie is niet eeuwigdurend, zo staat eveneens in die voorwaarden: Overigens vervalt dat recht wanneer de maker zelf de video verwijdert van Youtube.

10.2 De bovenbedoelde door u met betrekking tot Gebruikersvideo’s verleende licenties vervallen, als u uw Gebruikersvideo’s van de Website verwijdert. De bovenbedoelde door u met betrekking tot Opmerkingen van Gebruikers verleende licenties zijn eeuwigdurend en onherroepelijk, doch laten anderszins uw eigendomsrechten, die door u worden behouden (zoals in lid 8.2 hierboven vermeld), onverlet.

Vanaf dan mogen anderen het werk niet meer uploaden naar Youtube (of andere videosite).

Arnoud

Licentie nodig om software te mogen downloaden?

Een verbaasde lezer mailde me:

Gisteren wilde ik Python downloaden, en tot mijn verrassing kreeg ik toen een licentie voor mijn neus. Nu weet ik dat je voor gebruik en verspreiding van software een licentie nodig hebt, maar voor downloaden van open source? Ik zit toch pas aan de licentie vast als ik de software ga aanpassen of verder verspreiden?

Downloaden is legaal, maar voor software ligt dat anders. kopiëren, verspreiden maar ook downloaden van software mag alleen met toestemming. In plaats van het recht op een kopie voor strikt eigen gebruik, dat bijvoorbeeld downloaden van films en muziek legaliseert (ongeacht de bron), heeft de verkrijger van software alleen recht om een reservekopie (backup) te maken.

Wanneer iemand zelf het werk ter download aanbiedt, geeft hij daarmee een impliciete licentie voor anderen om het ook werkelijk te downloaden. Dat er in de zipfile of tarball misschien een lijst met voorwaarden voor gebruik zitten, is dan niet relevant. Die kun je pas lezen nadat de download klaar is, en die voorwaarden kunnen dan per definitie niet gelden voor de download zelf.

Dus of iets nou open source is of niet, maakt niet uit. Wat met toestemming ter download wordt aangeboden, mag je downloaden. De aanbieder is verantwoordelijk voor de toestemming om het te mogen aanbieden, al kun je als downloader niet zomaar je kop in het zand steken. “Klik hier voor Windows XP” is geen legitieme download.

Sommige download-sites hanteren een doorklikregime: de bezoeker moet eerst voorwaarden accepteren voordat hij een download-link te zien krijgt. Met zo’n regime is de downloader natuurlijk gebonden aan de voorwaarden die hij accepteert.

Een grijs gebied is bijvoorbeeld de tekst “Read and accept the GNU Public License (GPL)” op de SCTP download pagina. Deze link staat los van de echte download-link, die direct naar de tarball verwijst. Is lezen en accepteren van de GPL nu een vereiste om op die link te mogen klikken?

Arnoud

Exclusieve licenties maak je niet zo

Ik had er nog nooit van gehoord, maar Willem Karssenberg wees me op MaakJeZo.nl:

Ontdek hier hoe je een lamp nieuw leven in blaast, pasta bereidt of de auto winterklaar maakt. Op MaakJeZo.nl lees je in stappen hoe je dit doet. Leer van anderen en draag bij! Heb jij een geweldig MaakJeZo idee? Meld je aan en deel het met iedereen op MaakJeZo.nl.

Nu heb ik geen auto, eet ik magnetronmaaltijden en heb ik als Philips-medewerker natuurlijk eeuwigdurende gloeilampen in huis, maar leren en delen van kennis vind ik altijd leuk. Eerst even kijken wat de voorwaarden zijn:

Door akkoord te gaan met deze voorwaarden, geef je MaakJeZo.nl voor altijd toestemming en een exclusieve licentie om het door jou ingestuurde materiaal of een gedeelte daarvan openbaar te maken en te verveelvoudigen.

Exclusief? Grapjassen. Dat betekent twee dingen:

  1. Je mag het materiaal aan niemand anders meer geven.
  2. Je mag het materiaal zelf niet meer gebruiken zonder toestemming van MaakJeZo.

Over alles valt te onderhandelen, maar hier zou ik toch wel een flinke tegenprestatie voor willen krijgen.

Bovendien:

De licentie verplicht MaakJeZo.nl tot niets. In het bijzonder heeft MaakJeZo.nl niet de verplichting het materiaal te publiceren of verder te exploiteren.

Wat nu als MaakJeZo geen zin heeft in publiceren of andere exploitatie? Dan gebeurt er helemaal niets meer met het werk. Want zelf mag je het niet meer publiceren. Je mag niemand anders een licentie geven. En je mag zelfs de licentie aan MaakJeZo niet opzeggen (“voor altijd” stond er tenslotte). Het blijft dan voor eeuwig “op de plank” liggen.

Een exclusieve licentie hoort dan ook een verplichting tot exploitatie door de licentienemer te bevatten, of op zijn minst een bepaling dat de exclusiviteit vervalt als de licentienemer na een zekere tijd onvoldoende gebruik maakt van de licentie.

Arnoud

TLC: welke Creative Commons-licentie kan op een verzamelwerk?

Technologie- en media-advocaat Olivier Oosterbaan is bezig met een fotoboek over Japan, waar hij graag publiek beschikbare foto’s van anderen in wil gebruiken. Dat leidt tot gepuzzel over portretrecht, de vraag wat is “commercieel”, hoe zit het met het publiek domein, en dan nu : welke licentie kan hij op het verzamelwerk plaatsen?

If I also use content of others, I must make sure that whatever license I end up applying, or would like to apply in the future, does not conflict, in whole or in part, with the license or licenses applicable to the works I use. Carving out or replacing those parts is likely to be a painstaking process. For example, if there is a chance that how I use the works could be seen as Commercial, for example because money changes hands for the hard-copy version, then I cannot use works licensed under a Non-Commercial license.

Japan Picture Book, 6: Choosing A Creative Commons License.

Arnoud