Internetrecht door Arnoud Engelfriet

Een lezer vroeg me:

Onlangs zijn diverse winkelketens failliet gegaan. Hun webwinkels zijn nog wel open, vaak wel met waarschuwingen dat ze failliet zijn. Nu vroeg ik me af, als ik daar wat bestel en ik wil het retourneren, kan dat nog gewoon? Of geldt de wet koop op afstand niet meer na een faillissement?

De Wet koop op afstand (iets preciezer: artikel 6:230o BW) kent geen uitzondering voor het geval de leverancier failliet is. Ook de Faillissementswet zegt nergens dat consumentenrechten vervallen als je iets koopt bij een winkel die failliet is. In theorie geldt het recht om binnen 14 dagen je bestelling ongedaan te maken dus ook gewoon bij een failliete webwinkel.

Echter, in de praktijk is dat recht er eigenlijk niet meer. De leveranciers van de webwinkel zullen niet meer leveren, en de kans dat er nog voorraad is waaruit aan jou geleverd wordt, is dus vrij klein. Bovendien heeft de curator weinig reden om jou je geld terug te betalen. Je komt pas aan de beurt als alle grote schuldeisers zijn geweest. Ik zou dit dus alleen nog wagen als ik een achterafbetaaloptie kon vinden.

Volgens de juridische theorie kun je nog betogen dat zulke vorderingen (tot levering van het bestelde) buiten de boedel vallen, omdat ze na het faillissement zijn ontstaan en aangemerkt moeten worden als ‘boedelvorderingen’. Daarvoor is wel vereist dat ze door toedoen van de curator zijn aangegaan, en die lat haal je niet met een gewone bestelling bij een webwinkel.

Arnoud

Een lezer vroeg me:

Ik host mijn website en de nodige bedrijfskritische data op een virtuele server beheerd door een Nederlands hostingbedrijf. Gisteren kreeg ik bericht dat de server offline is, omdat de leverancier van die hoster zijn dienstverlening heeft gestaakt (waarom is me onduidelijk). Nu ben ik dus mijn data kwijt! Kan ik mijn hoster daarvoor aansprakelijk stellen?

In principe ja. De hoster heeft contractueel beloofd de dienst van webhosting/datahosting te leveren, en hij doet dat niet. Dat is een contractuele wanprestatie en dan is hij aansprakelijk voor de schade die daaruit voortvloeit.

Natuurlijk wordt dat wel genuanceerd door de precieze afspraken. De algemene voorwaarden van de hoster kunnen bepalen wat er wel en niet hoeft te worden geleverd en met welke kwaliteit. Plus ze kunnen natuurlijk aansprakelijkheid beperken tot bv. een aantal maanden aan facturen of een vast maar laag bedrag. En dat is in principe bindend tegenover de klant.

Het feit dat de leverancier van de hoster niet meer levert, is niet het probleem van de eindklant, de vraagsteller dus. DIe heeft geen contract met die leverancier, dus de hoster lost het maar op. Downtime van zijn leverancier is gewoon zijn wanprestatie. Behoudens overmacht of expliciete algemene voorwaarden (“De backupdienst is mede afhankelijk van de beschikbaarheid van de Dropbox-service van het Amerikaanse bedrijf Dropbox Inc”) valt er dus wel wat te claimen bij dataverlies.

Daar staat wel tegenover dat je anno 2013 moet weten dat data kwijt kan raken. Het maken van backups lijkt me dan ook een volstrekt normale en te verwachten handeling voor ieder bedrijf dat bedrijfskritische data heeft. En dan kom je juridisch bij het begrijp ‘eigen schuld’ (art. 6:101 BW): dan wordt de schade verdeeld tussen de beide partijen. Wie zelf ook schuld heeft, moet zelf ook een stuk schade dragen.

Stelling: wie geen eigen backups maakt, verdient het gewoon 100% zelf de schade te moeten dragen van dataverlies.

Arnoud

Interessante vraag vorige week bij mijn blog over “van wie is dat CMS”:

Hoe zit het met een constructie waarin de ontwikkelaar jou enerzijds het CMS onder de LGPL beschikbaar stelt en jij je er vervolgens contractueel op vastlegt het niet te verspreiden op last van een fikse boete? Waarbij de boete vervalt bij faillisement van de leverancier.

Dit is een creatieve poging om een soort van escrowregeling op te zetten. Het idee is dan dat je bij faillissement een LGPL opensourcelicentie krijgt, zodat je toch door kunt blijven werken met die software.

Alleen: het gaat niet werken.

De LGPL is in feite gewoon een licentiecontract (ja, een contract) en contracten kunnen door een curator worden gepasseerd. Dus of je nu een speciale escrowclausule in je ‘gewone’ licentie opneemt of zo’n LGPL-met-boete-constructie hanteert, het verliest zijn waarde zodra de leverancier failliet is.

De constructie deed me denken aan de term open source escrow. Dit komt erop neer dat de escrowagent de broncode in escrow houdt en uitbrengt onder een open source licentie zodra bekend is dat de leverancier failliet gaat (of met zijn bedrijfsvoering stopt om andere redenen). Dat kan dus, maar alleen als de agent de auteursrechten heeft.

Zouden mensen hier behoefte aan hebben? En zou het überhaupt werken, een stukje propriëtaire software die ineens open source wordt? Wie heeft zin daaraan te gaan werken?

Arnoud

Het zal ongetwijfeld met het economische klimaat te maken hebben, maar ik zie een duidelijke toename van het aantal vragen over faillissementen. En dan met name “hoe krijg ik mijn spullen/geld/diensten/data” wanneer de leverancier failliet is gegaan. Het korte antwoord: niet. Wanneer een bedrijf niet langer aan zijn financiële verplichtingen kan voldoen, kan het zijn… Lees verder

Een lezer vroeg me: Ik wil graag weten hoe de volgende zaken bij een online backupdienst geregeld zijn. Stel dat de provider failliet gaat. Op welke wijze is de klant dan gegarandeerd dat hij zijn data nog kan benaderen en dat de data terugkomt en dat hij de tijd heeft om zijn data kan weghalen?… Lees verder

Opnieuw heeft een curator de mogelijkheid laten bestaan om bij een failliete webshop bestellingen te plaatsen, meldde Tweakers gisteren. Het blijkt vaker voor te komen dat curatoren de fout in gaan met de bestelfunctie van over de kop gegane webshops. Nadat het faillissement is uitgesproken, zou je verwachten dat de webshop een virtueel bordje “Gesloten”… Lees verder

Naar aanleiding van deze blogpost over opnieuw uitgegeven e-mailadressen vroeg een lezer zich af of hij failliete of om andere redenen verlopen domeinnamen mag registreren en opnieuw gebruiken. Het korte antwoord is natuurlijk “ja, dat mag”, maar dat zou een saaie blogpost zijn geworden, dus er zit een staartje aan: Zo zou ik bv. de… Lees verder

Het onvolprezen weblog van TILT meldde dinsdag dat online faillissementsveilingen wel eens in strijd met de Nederlandse wet zouden kunnen zijn. Bij een faillissementsveiling is het volgens de Wet Ambtelijk Toezicht Openbare Verkopingen, de Watov, namelijk verplicht om deze “ten overstaan van notarissen of van deurwaarders bij de rechterlijke colleges” te houden. Internetveilingen draaien 24… Lees verder