Smartphone Archives - Pagina 2 van 2

Ik wil helemaal geen account op mijn telefoon!

Geplaatst op 21 maart 201618 maart 2016 in Innovatie, 17 reacties

telefoon-smartphone-kinderen-school Een lezer vroeg me:

Veel leveranciers van mobiele telefoons en tablets verplichten gebruikers tegenwoordig om extra diensten af te nemen, ook als je daar helemaal geen behoefte aanhebt. Zo moet je voor het kunnen gebruiken van een mobiele telefoon die het door Google gemaakte Android draait een account aanmaken bij Google – ook als dat apparaat door Samsung, LG of Sony geleverd is. Maar mogen ze die voorwaarde zo stellen? Nergens wordt mij gemeld dat dit een essentieel aspect van de telefoon is!

Vanuit het perspectief van Google is het logisch dat Android-gebruikers een account moeten hebben. Dat account identificeert je bij alle diensten, dus dat is handig voor persoonlijke dienstverlening (en advertenties). Vanuit fabrikantperspectief is Android handig, want dat mag (na certificering) zomaar gratis op een telefoon en dan kun je tientallen diensten als pluspunt bij de verkoop noemen. Maar ik heb inderdaad nog nooit gezien dat er wordt gezegd “Vereist Google-account”.

Europese consumentenwetgeving (bij ons art. 6:230l BW bij winkelverkoop en 6:230m bij internetverkoop) vereist dat de consument voorafgaand aan de koop geïnformeerd wordt over onder meer

de voornaamste kenmerken van de zaken of de diensten, in de mate waarin dit gezien de gebruikte drager en de zaken of diensten passend is;

Je hoeft als winkel dus niet elk detail te melden, maar datgene dat je eigenlijk gewoon wilt weten – het voornaamste – dat moet er zijn. (Daarnaast is het weglaten van belangrijke informatie een oneerlijke handelspraktijk, art. 6:193c BW), maar dan moet er wel een oogmerk van misleiding zijn. Dat lijkt me sterk bij gewone telefoonboeren.)

Is het een voornaam kenmerk, dat account? Me dunkt van wel: zonder account werkt er vrijwel niets (behalve bellen en smsen) dus dat zou wel even genoemd moeten worden. Anderzijds wordt het hebben van zo’n account gezien als een trivialiteit. Bij een nieuwe wasmachine hoeft ook niet te worden gemeld dat er een stekker aan zit die 230 volt nodig heeft, ondanks dat die stekker en die spanning best essentieel is voor een goede werking.

Tegelijkertijd doet een account wel iets meer dan een stekker. Je moet je hele doopceel lichten, of beter gezegd na aanmaken van je account komt je hele doopceel bij Google terecht. Dat gaat nogal ver, privacytechnisch gezien. Dus vanuit dat perspectief zou het wél moeten worden gemeld. “Let op: kan schade toebrengen aan uw privacy”.

Of is het nog veel simpeler: mensen die weten wat Android is, weten ook dat daar een account bij hoort. En je hoeft niet te melden wat de klant redelijkerwijs al weet.

Of nóg simpeler: niemand boeit het dat je een account nodig hebt?

Arnoud

Een iPad is een computer, fiscaal gezien dan

Geplaatst op 17 september 201517 september 2015 in Ondernemingsvrijheid, 14 reacties

De Hoge Raad heeft beslist dat de iPad fiscaal gezien een computer is en geen ‘communicatiemiddel’, las ik bij Tweakers. Dat maakt uit, want computers aan werknemers geven is fiscaal belast minstens 90 procent zakelijk gebruikt worden. Althans, tot 2011 dan want daarna zijn die regels aangepast.

Deze zaak speelt al een tijdje. RTL had haar werknemers iPads verstrekt, en claimde dat dit onder de belastingvrijstelling voor communicatieapparatuur viel. Toen de wet werd gemaakt, was het onderscheid tussen computers en communicatieapparatuur vrij duidelijk. Met een telefoon kon je bellen, met een computer niet. Met een computer kon je rekenen en software draaien, met een telefoon niet. Prima dan dat je op dat moment twee fiscale regimes loslaat op de twee categorieën.

Het onderscheid werkt heel wat minder goed als op zeker moment die communicatieapparatuur qua prestaties vergelijkbaar wordt met de traditionele computer. En daar zat het probleem: een iPad is functioneel zeer goed te vergelijken met een desktop (hoewel onhandiger qua toetsenbord). Omgekeerd kun je met een desktopcomputer of laptop prima bellen (bijvoorbeeld Skype). Dus hoe definieer je dan de grens zodanig dat de iPad aan de ene kant valt en een laptop aan de andere kant?

Het Gerechtshof hield het in 2012 nog bij “Het beeldscherm en de invoermogelijkheden zijn bij deze apparaten te beperkt voor langdurig gebruik als computer”. De HR ziet het echter anders. De definitie uit de wet werkt namelijk als een stappenplan: je moet eerst kijken of iets een computer is en pas als dat het niet is, of het dan eventueel een communicatiemiddel of wat anders is.

Een iPad is een computer, want

De in cassatie niet bestreden omschrijving van de iPads in ’s Hofs uitspraak laat geen andere conclusie toe dan dat deze in gelijke of zelfs sterkere mate dan digitale agenda’s en GPS-apparatuur zijn bedoeld voor taken die ook door een computer kunnen worden verricht.

(De digitale agenda’s en GPS apparaten waren genoemd in de toelichting bij de wet als voorbeelden van “computers of daarmee vergelijkbare apparatuur”.)

Ik las nog dat Arno Lodder blogt (hoi) dat ook de smartphone dus een computer is. Immers, die omschrijving hierboven past ook prima op de smartphone. Met als gevolg dat smartphones (onder de oude regels) óók alleen fiscaal belast mogen worden verstrekt, tenzij de werknemer meer dan 90% van de tijd zakelijk telefoneert daarmee. En dát kan nog een naheffingstechnisch staartje krijgen.

Hoe zouden jullie het onderscheid tussen telefoon/communicatieapparaat enerzijds en computer anderzijds definiëren?

Arnoud

Politie mag smartphone niet doorzoeken van Gerechtshof

Geplaatst op 5 mei 20153 mei 2015 in Regulering, 15 reacties

Het Hof Leeuwarden trekt een streep door de bevoegdheid van de politie om smartphones na inbeslagname te doorzoeken, las ik bij Computerworld. Deze doorzoekingsbevoegdheid kent te weinig waarborgen voor de privacy van de burger en is daarom niet geschikt voor informatiedragers zoals smartphones.

Alle voorwerpen “die kunnen dienen om de waarheid aan de dag te brengen” mogen in beslag worden genomen (art. 94 Strafvordering). Die voorwerpen mogen vervolgens worden doorzocht, dus wordt een rugzak of koffer in beslag genomen dan mag die open en de inhoud worden bekeken. Dat is niet heel erg op dat moment.

Specifiek bij computers en smartphones ligt dit een stuk gevoeliger. Dergelijke apparatuur bevat veel meer privéinformatie dan een koffer, denk aan foto’s, opgeslagen berichten en ook toegang tot allerlei diensten als het ding wachtwoorden onthoudt. In de strafzaak waar dit arrest over ging, had de politie toegang gekregen tot opgeslagen WhatsApp-conversaties uit de in beslag genomen telefoon.

Dat gaat te ver, aldus het Hof:

De technische ontwikkelingen anno 2015 brengen met zich dat er via een smartphone niet alleen toegang wordt verkregen tot verkeersgegevens, maar ook tot de inhoud van communicatie en privé-informatie van de gebruiker van de smartphone. En dat zonder enige vorm van voorafgaande beoordeling van de subsidiariteit en/of proportionaliteit van de bevoegdheid.

Algemeen geldt de regel in het strafrecht dat de politie niets mag, tenzij het óf hooguit een geringe inbreuk op grondrechten oplevert óf expliciet en apart geregeld is in de wet. Dat schemert ook hier doorheen: de wettelijke regeling over in beslag nemen is te generiek, daar kunnen we dus niets mee. Dus is het de politie verboden om smartphones te doorzoeken enkel omdat ze in beslag genomen worden. In dit geval gaat de zaak er zelfs half stuk op: de WhatsApp-conversatie mag niet als bewijs worden gebruikt.

Er moet dus een specifieke bevoegdheid komen om smartphones te mogen doorzoeken. Er zijn wel enkele regels (zoals 125i Strafvordering) maar die zijn vaak gebonden aan een situatie, zoals al een huiszoeking mogen doen. Dat levert dus geen algemene bevoegdheid met randvoorwaarden op.

Wat mij betreft wel een logische uitspraak. Smartphones zijn geen rugzakken, je krijgt toegang tot zó veel persoonlijke gegevens dat je een smartphonedoorzoeking op hetzelfde niveau mag stellen als een huiszoeking. Persoonlijk zou ik zelfs liever hebben dat iemand mijn huis overhoop haalt dan dat iemand in mijn telefoon gaat snuffelen. Jullie?

Arnoud

Mag je een heel boek fotograferen in de winkel met je smartphone?

Geplaatst op 27 augustus 20143 september 2014 in Intellectuele rechten, 20 reacties

Een lezer vroeg me

Laatst stond ik in een boekwinkel waar een man met zijn smartphone een heel boek aan het fotograferen was. Mag dat als thuiskopie of is het verboden? En wat nou als je dat in de bibliotheek doet?

Of je nu foto’s van de pagina’s maakt, het boek onder het kopieerapparaat legt of het gewoon overtypt, wat je krijgt is en blijft een kopie van het boek. En een kopie van een beschermd werk mag je alleen maken als je toestemming hebt of een wettelijke uitzondering op het auteursrecht weet te vinden die je dit toestaat.

De enige uitzondering die hier relevant is, is de thuiskopie: het is toegestaan voor eigen oefening, studie of gebruik enkele kopieën van een werk te maken. Je moet dat zonder winstoogmerk en als particulier doen. Een tekst fotograferen of kopiëren of scannen valt hieronder en is dus in principe toegestaan.

In principe, want specifiek bij boeken geldt er een uitzondering. Als een boek nog gewoon in de handel is, dan mag je daaruit alleen een gedeelte kopiëren. Niet het hele werk. (Bij muziek en films mag dat wél ook als ze nog gewoon in de handel zijn. De boekenlobby was destijds sterker dan de muzieklobby denk ik.)

De enige situaties waarbij je een boek integraal mag thuiskopiëren zijn bij

a. werken, waarvan naar redelijkerwijs mag worden aangenomen geen nieuwe exemplaren tegen betaling, in welke vorm ook, aan derden ter beschikking zullen worden gesteld;
b. in een dag-, nieuws- of weekblad of tijdschrift verschenen korte artikelen, berichten of andere stukken.

Een boek dat niet meer in de handel is, zou je dus als thuiskopie mogen digitaliseren bijvoorbeeld. Alleen, dat gaat per definitie niet op in de ahem boekhándel. Maar sta je bij het tijdschriftenrek dan zou je dus wel een kort artikel mogen fotograferen uit een tijdschrift dat je daar aantreft.

Of toch niet? Want we weten dat je geen thuiskopie uit illegale bron mag maken. Maar is de bron illegaal als je in een kiosk een nog niet gekocht tijdschrift openslaat? Het is (nog?) niet jouw tijdschrift. Maar die kiosk is ook weer geen Pirate Bay, die tijdschriften liggen daar legaal.

Het boek zou natuurlijk publiek domein kunnen zijn omdat de auteur al 70 jaar overleden is. Denk aan een uitgave van Shakespeare of Dickens. Maar waarschijnlijk zal de uitgever anno 2014 wel enige wijzigingen in het werk hebben aangebracht. Of hij heeft een mooie creatieve layout dan wel illustraties toegevoegd. En die neem je over als je alle pagina’s fotografeert. Dus dan kom je alsnog bij een auteursrechtinbreuk uit.

Maar jemig zeg, wat een gedoe. (En wie denkt er nu: beste man, torrent dat boek, veel sneller?)

Arnoud

Mag je autorijden met een tablet in je hand?

Geplaatst op 19 september 201316 september 2013 in Ondernemingsvrijheid, 55 reacties

De politie is de komende maanden extra alert op smartphone-gebruik in de auto en op de fiets, las ik bij Webwereld. De boete voor automobilisten die rijden met een telefoon in de hand staat sinds 1 januari op 227 euro. Aha, maar denkt menig lezer nu: dan zet ik de belfunctie uit of neem ik een tablet die wel internet heeft maar niet kan bellen. Mag dat dan wel?

Nee. Artikel 61a van het Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990 (RVV 1990) verbiedt bestuurders van een motorvoertuig tijdens het rijden een mobiele telefoon vast te houden. Een ’telefoon’ is “een apparaat dat bestemd is voor het gebruik van mobiele openbare telecommunicatiediensten”, waaronder ook datadiensten vallen. Wie dus een apparaat vasthoudt dat via 3G data kan ophalen of besturen, houdt een mobiele telefoon vast en krijgt 227 euro boete.

In april 2010 werd een man vrijgesproken omdat het bedienen van zijn TomTom niet onder dit wetsartikel viel. Dat de afstandsbediening via Bluetooth werkte, deed daar niet aan af. Hoewel Bluetooth een draadloze elektronische communicatiedienst is, is het geen “openbare telecommunicatiedienst”. Daarmee is de afstandsbediening nog geen mobiele telefoon. Ook niet trouwens als deze een daadwerkelijke telefoon bedient.

De campagne van de politie tegen bellend rijden richt zich ook tegen fietsers. Dat is opmerkelijk want dat artikel 61a noemt expliciet motorvoertuigen, en een fiets heeft per definitie geen motor. Er kan dus geen boete voor worden opgelegd, behalve via de kapstok van Koos, artikel 5 Wegenverkeerswet – gedrag dat gevaar veroorzaakt of kan veroorzaken. Een zin die ik nooit heb begrepen trouwens, gevaar ís een potentieel iets. “Kan veroorzaken” impliceert ook potentie. Dus de potentie iets in potentie te doen?

Wat is het grootste voorwerp dat jullie ooit in de hand hebben gehouden als bestuurder van een motorvoertuig?

Arnoud

Hoe veilig moet een smartphone zijn?

Geplaatst op 21 oktober 20108 september 2012 in Intellectuele rechten, Security, 33 reacties

Een lezer vroeg me:

Al enige jaren verbaas ik mij over het gebrek aan beveiligingsupdates/patches bij embedded systemen. Zo heb ik zelf een op Linux gebaseerde Nokia smartphone. Nu weet ik dat er regelmatig stabiliteits- en veiligheidslekken in Linux en de applicaties daar bovenop worden ontdekt, maar Nokia lijkt zich daar weinig van aan te trekken. Ik krijg namelijk nauwelijks firmware updates. Is een bedrijf niet verplicht om dergelijke updates te backporten als onderdeel van de aankoop van het produkt? Je mag immers verwachten dat het produkt naar behoren en veilig functioneert.

Dat is een goeie vraag, waar ik me ook regelmatig over verbaas. Inderdaad, een product moet aan de overeenkomst beantwoorden, en daarbij geldt dat

de koper mag verwachten dat de zaak de eigenschappen bezit die voor een normaal gebruik daarvan nodig zijn en waarvan hij de aanwezigheid niet behoefde te betwijfelen, alsmede de eigenschappen die nodig zijn voor een bijzonder gebruik dat bij de overeenkomst is voorzien.

Veiligheid lijkt me bij (embedded) software vandaag de dag wel een eigenschap die voor normaal gebruik nodig is. Je mag niet verwachten dat software foutvrij is, want iedereen weet dat dat niet kan voor de prijs van een smartphone, maar je mag wel verwachten dat fouten van tijd tot tijd worden gerepareerd lijkt me zo.

Niet iedere update of fix voor de originele software is automatisch ook passend voor de embedded software. Deze kan specifiek zijn voor de PC-versie in plaats van het embedded platform, hij kan dingen instabiel maken of eenvoudigweg te groot of complex zijn voor de embedded variant. Ik denk dus niet dat je mag verwachten dat elke security-update doorgevoerd zal worden vanuit de originele software. Maar waar ligt de grens?

Arnoud