Tag: Grappig

Ok, er moet me even wat van het hart. Regelmatig krijg ik mails als de volgende:

Ik doe voor mijn stage onderzoek naar Social Media bij bedrijf X. Nu las ik veel nuttige informatie op uw site, maar ik had toch nog een paar vragen en ik hoop dat u daar antwoord op wilt geven.

Wie is eigenaar van content op sociale media? Wat mag je als bedrijf daarmee doen? Kunnen wij persoonsgegevens van onze fans of volgers verzamelen en inzetten voor onze commerciële doeleinden? Welke risico’s voor misbruik zijn er, en hoe kunnen wij die beheersen? Heeft u een voorbeeld van een social media reglement dat wij kunnen gebruiken?

Met alle respect, maar zo werkt het niet. Dit soort vragen is wat ik normaal als betaalde opdracht voorgelegd krijg. En die ga ik dus niet uitgebreid zitten beantwoorden aan een stagiair.

Bovendien zijn dit niet bepaald de moeilijkste vragen. Als je mijn boek leest of een béétje rondbladert in de archieven van deze blog, dan vind je zo de nodige relevante artikelen over social media, persoonsgegevens, opt-in en dergelijke. Zie bijvoorbeeld de tags Linkedin, Facebook, privacy of persoonsgegeven. En bij Security.nl deze blog over ICT-reglementen.

Ik vind vragen beantwoorden leuk maar houd het wel redelijk aub.

(Of ben ik nu te cynisch/kritisch/geldwolverig?)

Arnoud

Eigenlijk is het geen internetrecht, maar ik bespreek ‘m toch, want de oorzaak lijkt te liggen in een typisch gebrek van websites, namelijk dat ze neit duidelijk zijn wanneer je iets bestelt en wanneer dat definitief is. Dat moet wettelijk, maar sommige ontwerpers lijken zich daar weinig van aan te trekken. Denk je iets in een winkelwagentje te stoppen, blijk je het al gekocht te hebben. Of je krijgt pas achteraf de bezorgkosten te horen.

In deze zaak had de klant via internet een bos bloemen besteld, maar de bestelling werd vroegtijdig afgebroken volgens hem. Daarop belde hij met de bloemenwinkel, die meldde dat de bestelling via internet was mislukt, omdat zij geen opdrachtbevestiging per email hadden ontvangen. Vervolgens bestelde de klant dan maar telefonisch een boeket, en uiteindelijk bleek dat er twéé boeketten waren afgeleverd.

Klassiek gevalletje misverstand zou je denken, maar het afrekenen werd wat onhandig: de bloemenwinkel factureerde een hoger bedrag (€ 27,45) dan de klant had verwacht (” 16,25). De klant betaalde wat hij dacht dat hij moest betalen, en werd vervolgens na nog enig incassogedoe voor de rechter gedaagd: betalen die € 11,20, plus wettelijke rente, plus buitengerechtelijke kosten van € 37,00. Totaal € 48,46 dus.

Dat is op zich geen hoog bedrag om over te gaan procederen, en dat vindt de rechter ook. Hij concludeert dat die € 11,20 terecht gevorderd is omdat dat nu eenmaal de prijs van het boeket was, en ook de buitengerechtelijke kosten ad € 37,00 zijn terecht (want in overeenstemming met de richtlijnen). Maar de gevraagde proceskostenveroordeling wordt afgewezen:

De kantonrechter is van oordeel dat, nu geprocedeerd is voor een bedrag in hoofdsom van € 11,20, de kosten van een gerechtelijke procedure niet in verhouding staan tot het belang van de zaak. Gesteld noch gebleken is dat er geen andere – goedkopere – methode beschikbaar was om dit geschil tot een oplossing te brengen. De kosten van de procedure zijn daarmee onnodig gemaakt. Ieder van partijen dient daarom de eigen kosten te dragen.

Oftewel “wat dóet u hier met zo’n minimaal bedrag, u verspilt mijn tijd” als ik tussen de regels door lees.

Ik vraag me wel af welke goedkopere methoden er dan zouden zijn geweest. Als de klant die elf euro moet betalen maar dat niet doet, wat moet je dan? De vordering afschrijven omdat incasso kennelijk te duur is? Honderd incassomannetjes loslaten?

Arnoud

Een lezer wees me op een nieuw politie-initiatief: de Task Force Opsporing Vuurwerk Bommenmakers (stichting spatiegebruik, kom er maar in). Doel van de Task Force Opsporing Vuurwerk Bommenmakers is het aantal delicten met vuurwerkbommen terug te dringen. Men richt zich daarbij vooral op Youtube, het podium waar deze vuurwerkbommenmakers hun kunsten laten zien.

Concreet betekent dat: de plaatser van de filmpjes achterhalen, een formele waarschuwing geven en hem verzoeken de filmpjes te verwijderen. Ok, daar valt wat voor te zeggen, vuurwerkbommen zijn immers strafbaar en men kan vorderen het bewijs daarvan af te geven, oftewel te verwijderen.

Maar hoe doen ze dat opsporen? Nou, zeer creatief: men kopieert het filmpje integraal en plakt er een persoonlijke boodschap van een streng kijkende agent in:

Bijvoorbeeld deze voor Kevin Frikandel (origineel weggehaald), deze voor Chrisz0r (origineel) en deze voor wsvoetballer (origineel) en meer algemeen het kanaal van de Taskforce OVB. Kijkwaarschuwing: maakt herrie.

Ehm, juist. Creatief is het wel, en om nou over auteursrechtenschending te beginnen lijkt me flauw. Maar hoe helpt een extra verspreiding bij de bestrijding van de verspreiding van zulke filmpjes? Een reactievideo plaatsen namens de politie lijkt me iets logischer. Of klagen bij Youtube: het tonen van video’s van “bomb making” is expliciet verboden (hoewel, hier worden ze niet gemáákt natuurlijk).

De Youtubegemeenschap vindt het tot nu toe vooral grappig, zie deze hilarische mashup van de voorgelezen Youtubeusernamen. Of deze parodiërende reactie met de stem van vuurwerkinternetfenomeen Tom.

Je bent een agunt als je met Youtube stunt?

Arnoud

Een lezer wees me op de huisregels van Diergaarde Blijdorp die in niet mis te verstane termen fotograferen verbieden:

Je mag voor je privé-verzameling natuurlijk foto’s maken en de dieren en verblijven op film vastleggen, echter alleen voor eigen gebruik en zolang je de andere parkbezoekers niet belemmert. Publicatie van beeld- en/of geluidsmateriaal is verboden, tenzij er door Diergaarde Blijdorp vooraf schriftelijk toestemming is verleend. Als je beroepsmatig opnames wilt maken, dien je daarvoor altijd vooraf contact op te nemen met de Afdeling Communicatie van Diergaarde Blijdorp. Dit geldt niet voor trouwfoto’s. Als je beroepsmatig zonder toestemming van de afdeling Communicatie foto’s of filmmateriaal maakt en/of gebruikt, bega je een strafbaar feit en kun je juridisch vervolgd worden.

Strafbaar feit? ?_?

Het is op zich toegestaan dat een bedrijf (of persoon) regels stelt aan het fotograferen op hun privéterrein. Het ‘huisrecht’ oftewel eigendomsrecht op dat terrein gaat namelijk in principe boven het recht van anderen om informatie te vergaren. De Hoge Raad bepaalde in 2003 (na eerder in 1987) dat voetbalclubs

uit hoofde van hun eigendoms- of gebruiksrecht van het stadion of het terrein in beginsel de vrijheid [hebben] om aan hun toestemming tot het betreden ervan beperkingen te verbinden, ook met het oog op het tot stand brengen van radio- en/of televisieuitzendingen.

In uitzonderlijke omstandigheden (bij héle grote nieuwsfeiten) is het denkbaar dat het eigendomsrecht opzij gezet kan worden.

Blijdorp is een private organisatie, voor zover ik kan zien, en dus geldt ook voor hun deze regel. Maar het schenden van het eigendomsrecht levert alleen een onrechtmatige daad op, en niet (meteen) een strafbaar feit. Van erfvredebreuk of lokaalvredebreuk (een misdrijf, art. 138 Strafrecht) is pas sprake als je niet weggaat naar daartoe gesommeerd te zijn. In de context van het fotoverbod zou dus pas sprake zijn van strafbaar fotograferen als je niet ophoudt na sommatie én niet weggaat ook.

In theorie is er nog het strafbaar feit “zonder daartoe gerechtigd te zijn een portret openbaar maken” (art. 35 Auteurswet) maar dat speelt pas bij publicatie van dat portret. Je kunt fotograferen an sich niet verbieden met een beroep op je portretrecht. Nog even afgezien van het punt dat dat alleen geldt bij portretten en je prima in een dierentuin kunt fotograferen zonder portretten van mensen te maken.

(De regels voor het dierentuinabonnement zijn trouwens niet Van Dam-proof, maar dat is een andere discussie.)

Arnoud