Tag: Nintendo

About Nintendo

Subscribe Feeds

Mag je Legend of Zelda decompileren en een bitwise identieke versie maken?

Geplaatst op in Intellectuele rechten, 8 reacties
aerozol / Pixabay

Het Zelda Reverse Engineering Team meldt dat ze vrijwel klaar zijn met het decompileren van de binaries van The Legend of Zelda: Ocarina of Time voor de Nintendo 64. Dat las ik bij Tweakers vorige week. Nintendo is fel tegen fanprojecten zoals ports van hun games naar andere platformen, zo voegt men daaraan toe. Toch meent dit project legaal te opereren binnen het auteursrecht, wat natuurlijk de vraag oproept hoe dat dan zit met decompileren, namaken en porten van software.

Legend of Zelda is een klassieke serie voor Nintendo-gamers, en Ocarina of Time (1998) de bekendste uit de reeks. Het spel was echter nooit beschikbaar voor moderne computers, totdat dus deze groep enthousiaste programmeurs haar decompilatie voltooide. De binaries (de machine-leesbare code van het programma) zijn via decompilatie terugvertaald naar broncode, die door mensen, althans programmeurs, gelezen en aangepast kan worden.

Punt is alleen dat dat aanpassen (en het produceren van nieuwe binaries) inbreuk op auteursrecht is. Maar het RET doet dan ook iets anders: ze vogelen uit wat de N64 binaries doen, en schrijven dan zelf broncode die na compilatie datzelfde doet. Dat is géén inbreuk op auteursrechten, want achterhalen wat iets doet is legaal, en in je eigen woorden dat navertellen is dat ook.

Deze nieuwe code is dus een soort van spirituele kloon: hij doet hetzelfde, maar op een eigen manier en zonder code van Nintendo over te nemen. Maar daarmee is men er nog niet:

But even though the game’s code has been fully decompiled, there’s still a lot of remaining work for the ZRET team including creating documentation, re-naming and re-organisation of code and definitions, and support for asset-handling so viewing or modifying on modern computers is easier.
Zodra je natuurlijk originele beelden van personages (of achtergronden of andere assets) uit het spel gaat overnemen, trap je alsnog in de auteursrechtinbreuk. Ik ben benieuwd hoe ze dat gaan oplossen.

Ook heel benieuwd ben ik naar hun reden om te gaan voor een bit-for-bit identieke binary als uitkomst, in plaats van enkel een functioneel identiek spel. Want hun streven is dus echt om hun eigen code zo te maken dat deze na compilatie en linken (haha) exact uitkomt op dezelfde nullen en enen als het origineel van Nintendo. Dat voelt voor mij als een moeilijke manier om een kopie van die nullen en enen te maken, en dat is inbreuk. Maar het zal wel een hoger artistiek doel dienen?

Arnoud

Rechter: Nintendo hoeft klanten geen kans te geven om pre-orders te annuleren

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 16 reacties

Nintendo is niet verplicht om een mogelijkheid te maken om pre-orders te annuleren, aldus Tweakers onlangs. De Duitse rechter bepaalde aldus in een proefproces van Duitse en Noorse consumentenorganisaties. Kern van de zaak is of je het “Ik doe afstand van mijn ontbindingsrecht”-vinkje ook mag inzetten bij een pre-order die pas veel later geleverd wordt. Het doet wat vreemd aan, maar ik denk dat het wel klopt.

De aanschaf van een online game is juridisch gezien een stukje dienstverlening. Bij dergelijke overeenkomsten heb je in principe altijd het recht deze binnen 14 dagen te annuleren. Alleen, en dat is uniek in consumentenrechtland, het is mogelijk om afstand van dat recht te doen. Bij de aanschaf van fysieke goederen kan dat bijvoorbeeld niet.

Die afstand moet uitdrukkelijk gebeuren (dus niet in de algemene voorwaarden) en mag ook nog eens alleen gevraagd worden als de levering binnen die 14 dagen zal gebeuren. Dit om te voorkomen dat iemand de dienst afneemt en hem daarna annuleert. Want bij een bestelling van een fysiek goed stuur je die dan gewoon terug, maar een dienst kun je niet op die manier ongedaan maken.

Bij een pre-order bestel je iets (een game, in dit geval) maar de levering zal nog wel even op zich laten wachten. Je zou dan als jurist met boerenverstand zeggen dat die mogelijkheid van afstand niet opgaat: de levering van de pre-order vindt niet plaats in de 14 dagen.

Toch wel, zegt nu de Duitse rechter. Bij een pre-order neem je namelijk twéé diensten af. Ten eerste, de aflevering van een niet-speelbare executable. En ten tweede de activatie van je game op de datum van verschijning. En die eerste dienst krijg je binnen de 14 dagen geleverd, zodat je dan rechtsgeldig gevraagd (geëist, want je moet het vinkje zetten) kunt worden om afstand van je annuleringsrecht te doen. En de betaling is dan niet meer annuleerbaar, ook niet als je dan heel slim zegt, ik wil van die tweede overeenkomst af.

Nee, deze begrijp ik ook niet helemaal. Ik lees dat er al hoger beroep is ingesteld, maar in de tussentijd kan Nintendo dus gewoon doorgaan met deze praktijk.

Wat ik niet begrijp: hoezo is een pre-order hier nuttig? Als ze de game al kunnen leveren, waarom kan ik ‘m dan niet gewoon nu al kopen? En oh ja, er lijkt niets te veranderen qua prijs als je pas na de pre-order bestelt, dus waarom zou je überhaupt pre-orderen?

Arnoud

Kan ik onder de AVG mijn Nintendo-landkeuze aanpassen?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, Privacy, 19 reacties

Een lezer vroeg me:

Recent ben ik verhuisd van Denemarken naar Noorwegen. Na het uitpakken van mijn Nintendo Wii U bleek deze echter niet te werken, omdat het Nintendo Network ID in Denemarken was geregistreerd en volgens de EULA niet overgezet kan worden naar een ander land. Mijn beroep op het correctierecht uit de AVG – ik woon nu immers in Noorwegen – werd afgewezen omdat ik akkoord was gegaan met de EULA. Maar EULA’s gaan toch niet boven de wet?

Het klopt dat een EULA niet boven de wet kan gaan. Althans niet boven wat juristen “dwingend recht” noemen, want er is ook “regelend recht” en dat is nadrukkelijk bedoeld om contractueel anders te mogen doen. Dat je een internetbestelling binnen 14 dagen retour mag melden is dwingend recht. Dat een langlopend contract op ieder moment opgezegd mag worden is regelend recht – je kunt afspreken dat je er een jaar aan vastzit.

De AVG is dwingend recht, althans de delen die burgers rechten geven, dus een EULA kan geen bepalingen bevatten die in strijd zijn met de AVG. Doen ze dat toch, dan zal de rechter die clausule negeren.

De Nintendo Wii U EULA vermeldt dat je een ID krijgt dat gekoppeld is aan je “country of residence”, het land waar je op dat moment woont. De EULA vermeldt ook dat deze niet kan worden gewijzigd:

The Nintendo Network ID is linked to your country of residence that you indicated during the registration. If you move to another country, you may not be able to use your Nintendo Network ID (including Digital Products) and you may have to create another Nintendo Network ID if you want to enjoy Nintendo Network in this new country. If you move back to the country, in which your Nintendo Network ID was registered, you will be able to use your original Nintendo Network ID again.

Op grond van de AVG heb je het recht om onjuiste gegevens te laten rectificeren (art. 16 AVG). Als je van Denemarken naar Noorwegen verhuist, dan is een registratie “Country of residence: Denmark” vervolgens onjuist, zodat je die mag laten corrigeren. Hiervoor mogen overigens geen kosten worden gevraagd (artikel 12 AVG).

Echter, ik vraag me dan af of dit wel de informatie is die men opslaat. Gezien de tekst van de EULA gaat het om een keuze, in welk land wil ik dat mijn landgebonden Nintendo-dienst werkt. Die keuze is en blijft dan Denemarken. Het zou net zoiets zijn als vergeten je betaaldparkeren af te melden in je app en vervolgens een AVG-correctie eisen naar de werkelijke wegrijtijd. De geregistreerde eindtijd is geen fout, dat was de tijd dat je áángaf weg te rijden. Dat je feitelijk eerder wegreed en vergat de parkeeractie te stoppen in de app, is iets heel anders.

Omdat de Nintendo-dienst landgebonden is, lijkt het me legitiem dat die landkeuze niet onder de AVG aangepast kan worden. Dan forceer je langs oneigenlijke weg dat de dienst ineens EU-breed geleverd moet worden op dezelfde voorwaarden. Natuurlijk kun je erover twisten of dat laatste niet behoort de werkelijkheid te zijn, maar dat los je niet op door de AVG in te zetten.

Arnoud

Is Nintendo wettelijk verplicht fangames te laten verwijderen?

Geplaatst op in Intellectuele rechten, Ondernemingsvrijheid, 11 reacties

gamepad-controller-spelOnline gameaanbieder Game Jolt heeft na claims van Nintende zo’n 500 fangames verwijderd, las ik bij Ars Technica. Fangames zijn door fans gemaakte spellen in de geest van officiële spellen, in dit geval dus Nintendo spellen: Mario Minecraft, Pokemon: PewdiePie Edition maar ook Mario on Drugs. Een bekend verschijnsel, maar wat mij dan stoort: “It’s their legal obligation to protect their IP.” Eh, nee.

In principe is het niet toegestaan om een eigen spel te ontwikkelen dat gebaseerd is op bestaande spellen van anderen. Ook als je de levels en gameplay zelf bedenkt, loop je tegen auteurs- en merkenrecht aan. Personages zoals Mario of Pikachu zijn an sich auteursrechtelijk beschermd, en daarbij maakt het niet uit of je ze kopieert of natekent en of je ze in een eigen verhaal neerzet of in een kloon. Hooguit zou een parodie of misschien een hommage (citaatrecht) legaal zijn.

Nintendo heeft dus het récht om hier wat tegen te doen, dus op zich zijn we daar snel over uitgepraat. Langere discussie kun je voeren over of dit nou wel zo verstandig is van het bedrijf. Weer zo’n internetdingetje: mensen doen dit écht omdat ze het leuk vinden en niet omdat ze er geld mee willen verdienen (al zitten er zeker ook keiharde geldschrapende piraten tussen). Het draagt in positieve zin bij aan je merk als je daaraan meewerkt, en iedereen begrijpt het als je dan zekere grenzen stelt: dat Pokémon XXX of Mario Chainsaw Massacre niet kunnen als ‘fangame’ moge duidelijk zijn.

Wat echter aperte onzin is, is dat Nintendo móet optreden omdat ze anders hun intellectueel eigendom verliezen. En niet alleen omdat er niet zoiets is als “je intellectueel eigendom”. (IE is een vakgebied, ik verlies ook niet mijn arbeidsrecht als ik ontslagen word.) Nergens in de Auteurswet, Merkenwet of welke wet binnen de IE dan ook staat dat een recht komt te vervallen als er niet adequaat gehandhaafd wordt.

De enige plek die daar een béétje naar hint, is in de merkenwetgeving. Iets kan alleen een merk zijn als het geschikt is om producten of diensten te onderscheiden van die van de concurrent. “Melk” kan dus geen merk zijn voor dat witte goedje van een koe (of geit), “Campina” wel. Een risico dat daarbij speelt, is dat een merknaam zo populair wordt dat deze de soortnaam wordt voor het product. Hagelslag was ooit een merk van Venz bijvoorbeeld maar is nu synoniem voor alle staafjes chocola die je op brood strooit. Dat merk is dus geen geldig merk meer.

Wil je als merkhouder dat voorkomen, dan moet je dus optreden tegen gebruik als soortnaam van je merk. Vandaar dat romanschrijvers die een personage de luxaflex dicht laten doen, een brief krijgen van Luxaflex bv met de suggestie voortaan de lamellen dicht te doen. En Adobe roept ook al jaren dat je geen ‘fotoshoppen’ mag zeggen, met opmerkelijk weinig resultaat overigens.

Het gebruik door die fangamemakers is iets anders: ze willen niet de Nintendo-naam of die van Mario en zijn vriendjes als generieke naam gebruiken, maar ze willen een spel aanbieden waar Nintendo-personage Mario een rol speelt. Daarmee kan er geen sprake zijn van gebruik als soortnaam. Natuurlijk is het wel merkinbreuk om een eigen product te tooien met andermans merk, maar dat doet geen afbreuk aan het merkrecht van Nintendo.

Heel heel misschien als Nintendo de hele wereld haar personages laat gebruiken, dan ontstaat er een situatie dat die personages publiek domein lijken en niet meer met Nintendo worden geassocieerd. Dan zijn ze zo via de achterdeur alsnog een soort van soortnaam geworden, net zoals zeg Sneeuwwitje. Maar het hele punt van die fangames is nu juist dat ze leuk zijn omdat er Nintendo figuren in zitten in plaats van generieke personages. Dus ik denk dat dat wel meevalt.

Arnoud

Nintendo ‘gijzelt’ Wii U’s totdat nieuwe EULA is aanvaard, mag dat?

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, 28 reacties

nintendo-wii-u-eulaWie de nieuwe EULA voor de Nintendo WII U niet wil accepteren, kan het apparaat niet meer gebruiken. Dat meldde de EFF, die het meteen maar apparaatgijzeling noemt. Nintendo heeft onlangs een softwareupdate voor haar spelcomputer uitgebracht en wie deze installeert, krijgt een EULA voor de neus die niet te weigeren is. Pas wanneer je op “Accept” drukt, kun je weer iets doen met de console. Mogen ze dat zomaar doen?

Met enige regelmaat roep ik dat er een wet op de cloud moet komen, maar een wet over de EULA zou misschien ook geen gek idee moeten zijn. Want ja, dit is legaal onder huidig recht en er zijn slechts beperkte escapes voor mensen die geen zin hebben in de nieuwe EULA.

Het idee van algemene voorwaarden – want dat zijn EULA’s, wat er ook in de koptekst staat – is dat je ze als bedrijf eenvoudig kunt invoeren. De klant hoeft ze niet eerst gelezen te hebben, jouw enige verplichting is ze vooraf ter hand te stellen. Op papier in de gewone situatie, en als downloadbare pdf of simpele printbare webpagina in een online situatie. Daar staat tegenover dat als je ze niet juist ter hand stelt, ze niet rechtsgeldig zijn.

Overeenkomsten mag je niet wijzigen, tenzij je afspreekt van wel. En met een simpele clausule in de oude EULA (“Nintendo may change these Terms at any time”) kun je zoiets afspreken. Dit voelt nogal onredelijk, want je kunt zo mensen verlokken met een simpele eerlijke EULA en na drie maanden een verplichte update met een wanstaltig lange en eenzijdige EULA er doorheen rammen. Een specifieke wetsbepaling die dit soort dingen verbiedt, ken ik niet.

We hebben de zogeheten zwarte en grijze lijsten. Daarop staan zaken die per definitie (zwart) of meestal (grijs) onredelijk zijn. Op de zwarte lijst staat een verbod op clausules die “het recht ontneemt de door [het bedrijf] toegezegde prestatie op te eisen”. Dit slaat primair op clausules die zeggen “als we niet willen leveren dan heb je pech en mag je ons niet sue’en” maaar met enige fantasie zou je ook een verplichte “Klik hier om de overeenkomst compleet te wijzigen” hieronder kunnen rekenen. Maar enkel “je moet akkoord gaan met de nieuwe voorwaarden en tot die tijd is je apparaat gegijzeld” valt hier volgens mij niet onder.

Op de grijze lijst staat een verbod om “een prestatie te verschaffen die wezenlijk van de toegezegde prestatie afwijkt”, en ook dat kun je inzetten als de inhoud sterk wijzigt ten opzichte van wat er voorheen mocht. Maar omdat erbij staat “tenzij de wederpartij bevoegd is in dat geval de overeenkomst te ontbinden”, gaat dat hier niet werken: zeg gerust je overeenkomst met Nintendo op hoor. Alleen tsja leuke deurstopper heb je dan.

Meer algemeen geldt dat wanneer je je algemene voorwaarden wijzigt, je dat op dezelfde manier ter hand moet stellen als de originele. Op de screenshot hierboven is te zien dat dát een beetje lastig is met de Nintendo EULA. Dat is een scrollvenster met een Agree-knop, en dat is te weinig. Hoe sla ik dit op? Waar is de pdf? Dát maakt de nieuwe EULA vernietigbaar onder Nederlands recht. Maar dat is snel op te lossen met een “Click to print/e-mail these terms” knopje eronder.

Wat je eigenlijk wilt, is een verbod op het eenzijdig mogen wijzigen van algemene voorwaarden maar dat is ook weer te streng denk ik. Maar wat is dan wel een zinnig compromis? Een verbod op het wijzigen zonder een maand om te lezen en na te denken? Een verplichting de oude voorwaarden te respecteren als bedrijf wanneer men de nieuwe niet wil? Oftewel dat je alleen een nieuwe EULA bij nieuwe features mag invoeren?

Arnoud

Gastpost: Niet-inbreukmakende modchips legaal na Nintendo v PC Box

Geplaatst op in Intellectuele rechten, Security, 4 reacties

modchip.jpgOmdat ik met vakantie ben deze week een aantal bijdragen van vaste bezoekers. Vandaag jurist Bas van der Geld over de legaliteit van modchips na een recent arrest van het Hof van Justitie.

Herinnert u zich die zaak nog waarin verkopers van flashcards en modchips op de vingers werden getikt? De rechter bestempelde het omzeilen van de beveiliging, ofwel ‘technische voorziening’, zondermeer als onrechtmatig (art. 29a (2) Auteurswet). De winkelier handelde eveneens onrechtmatig door het aanbieden van deze modchips (art. 29a (3) Aw). Het gevoerde verweer, dat modchips niet alleen dienen voor het gebruik van illegale kopieën, ten spijt.

Het feit dat modchips ook gebruikt worden voor niet-inbreukmakende handelingen, zoals het installeren van ‘homebrew’ werd zelfs in zijn geheel niet relevant geacht. De nadruk lag met name op de doeltreffendheid van de technische voorziening. Dat daarbij ook niet-inbreukmakende handelingen onmogelijk werden gemaakt, moest maar op de koop worden toegenomen.

Nu blijkt echter uit een vrij recente uitspraak van het Europees Hof van Justitie dat dat er naast doeltreffendheid (art. 6 (1) Richtlijn 2001/29), ook naar de proportionaliteit van een technische voorziening moet worden gekeken.

De zaak Nintendo v PC Box betrof een winkelier die ‘gemodde’ Nintendo game consoles verkocht waaronder de Wii en de DS. Naast de modchip werd er ook homebrew voorgeïnstalleerd op de consoles. Nintendo stelde zich op het standpunt dat de omzeiling van de technische voorziening onrechtmatig was, aangezien hierdoor illegale kopieën van haar videogames konden worden gespeeld. Volgens PC Box was Nintendo er echter voornamelijk op uit niet-inbreukmakende handelingen, zoals het gebruik van homebrew, te verbieden.

Het hof redeneerde dat de producent inderdaad het recht heeft om door middel van technische voorzieningen zich te beschermen tegen auteursrechtinbreuken. De voorziening moet echter wel proportioneel zijn. Dit houdt in dat deze specifiek gericht moet zijn op auteursrechtbescherming en daarbij niet verder mag gaan dan noodzakelijk.

Als gevolg rust er een verplichting op de producent om de werking van de technische voorziening te beperken tot auteursrechtbescherming. Hierdoor zijn modchips die de beveiliging omzeilen, met een commercieel doel of nut anders dan het faciliteren van auteursrechtinbreuken, niet meer per definitie onrechtmatig. De technische voorziening zou zelfs als te ruim en niet-proportioneel kunnen worden geacht.

Het is uiteindelijk aan de nationale rechter om een concrete beslissing over de proportionaliteit te nemen. Zo dient deze te onderzoeken of er minder ingrijpende mogelijkheden bestaan om de technische voorziening vorm te geven. Factoren die hierbij een rol spelen, zijn onder meer: “de kosten, effectiviteit en het effect van alternatieve technische voorzieningen”. Eveneens moet het doel van de modchip in aanmerking worden genomen. Betekenis komt onder andere toe aan het feitelijk gebruik van de modchip. Wordt deze nu juist gebruikt voor inbreukmakende handelingen of niet-inbreukmakende handelingen?

Zo zijn modchips, die het mogelijk maken om: ‘homebrew te gebruiken, een ander OS te installeren en MKV’s af te spelen’ doorgaans legaal. Mits er een minder ingrijpende mogelijkheid voor de technische voorziening is én de modchip niet tevens gebruikt wordt voor het spelen van illegale kopieën. Middels ‘firmware’ updates zal in veel gevallen de technische voorziening relatief eenvoudig aangepast kunnen worden en is een minder ingrijpende mogelijkheid ook voorhanden. Er bestaat echter wel een risico dat de modchip, in weerwil van de ontwikkelaars, feitelijk gebruikt dreigt te worden voor het spelen van illegale kopieën. De modchip omzeilt immers de technische voorziening die dit normaal hoort tegen te gaan. De ontwikkelaar doet er daarom verstandig aan om de modchip dusdaning te ontwerpen, zodat inbreukmakende handelingen worden verhinderd.

Toch blijven er een aantal vragen onbeantwoord. Wat nu als het aanpassen van de technische voorziening hoge kosten voor de producent met zich meebrengt? Of de effectiviteit van de technische voorziening aanzienlijk afneemt? Kortom, er is een alternatieve technische voorziening beschikbaar, maar met zwaarwegende negatieve consequenties voor de producent. Wegen dan de belangen van de producent zwaarder of die van de modchip ontwikkelaar?

Niettemin lijkt de uitspraak van het hof een welkome vooruitgang voor de liefhebbers van modchips en homebrew. Door technische voorzieningen onderhevig te maken aan proportionaliteit ontstaat er voor modchips een juridische opening. Ik houd me in ieder geval sterk aanbevolen voor een niet-inbreukmakende modchip. Linux weer op mijn PS3, dát zou wat zijn.

Bas van der Geld is recent afgestudeerd in de master Nederlands recht aan de Universiteit Maastricht. Hij is gefascineerd door intellectueel eigendom en IT, zowel op juridisch als technisch vlak. Met een achtergrond in Europees recht, houdt hij de Europese ontwikkelingen in deze rechtsgebieden nauwkeurig in de gaten. Bijzondere aandacht gaat daarbij uit naar ontwikkelingen op het gebied van videogames.

Flashcards en modchips schenden de Auteurswet

Geplaatst op in Intellectuele rechten, 116 reacties

De rechtbank in Den Haag heeft elf Nederlandse webwinkels op de vingers getikt omdat de bedrijven het illegaal downloaden van games van Nintendo stimuleren, las ik bij Nu.nl. In deze zaak uit 2008 draaide het om de legaliteit van modchips en flashcards. Mag je kaartjes op de markt brengen waarmee je Linux op een Wii kan draaien maar ook illegale (gekraakte) kopieën van Nintendo-spellen? Volgens de rechtbank is het antwoord nee: de kaartjes worden in de praktijk vrijwel alleen gebruikt om Nintendo’s auteursrechten te schenden.

De basis van Nintendo’s eis is artikel 29a Auteurswet, dat het omzeilen van “doeltreffende technische voorzieningen” verbiedt. Middelen om dat te doen, zijn ook verboden. In 2002 werd een verkoper van Playstation-modchips veroordeeld, maar daar ging het om artikel 32a: het omzeilen van de beveiliging van software. In de Nintendo-zaak werd ook betoogd dat artikel 29a niet op zou gaan, maar daar ging de rechter niet in mee: de Nintendo-spellen zijn naast software ook “werken” en artikel 29a geldt voor alle werken die de Auteurswet beschermt.

Bij artikel 29a is verder altijd de discussie wat “doeltreffend” is. Een niet-doeltreffende voorziening mag je immers doorbreken. Een paar jaar geleden had de Finse rechter nog geoordeeld dat het CSS-systeem voor DVD video’s niet doeltreffend was omdat het zo eenvoudig te kraken was. Maar hier is (helaas) niet ter discussie gesteld of de beveiliging van de Wii “doeltreffend”.

Je schendt de wet als je voorzieningen omzeilt die auteursrechtenschendingen voorkomen. Maar is dat wel het geval bij modchips? De maatregel beperkt immers vooral het draaien van software als zodanig (haha). Niet alleen het draaien van illegale kopieën van Nintendo-software. Maar volgens de rechtbank is dat niet relevant: omdat de maatregelen “dienen voor het voorkomen of beperken van auteursrechtelijk relevante handelingen” op de Nintendo-software, zijn ze toegestaan. Door deze maatregelen kun je geen illegale kopieën van Nintendo-spellen draaien op een ongemodde Wii, en daarom is sprake van “doeltreffende technische voorzieningen”. Ook als de maatregelen daarnaast nog andere handelingen voorkomen of beperken.

Daarover hadden de winkeliers nog het verweer ingebracht dat je met een gemodde Wii nog veel meer dingen zou kunnen doen, zoals homebrew software draaien. Dat gelooft de rechtbank simpelweg niet:

Dat de producten daadwerkelijk op grote schaal voor die alternatieve doeleinden worden gebruikt, is in het licht van het voorgaande niet aannemelijk, mede gelet op het feit dat de spelcomputers van Nintendo specifiek zijn ontworpen voor het spelen van de Nintendo spellen en niet voor het – buiten het kader van een spel – afspelen van muziekbestanden, internetten, fotograferen en bellen.

En nee, Nintendo maakt hiermee ook geen misbruik van haar machtspositie. Als iemand dit toch zou willen doen, dan kan hij bij Nintento een SDK-licentie nemen en zo geheel legaal Linux naar de Wii porten of er een audiospeler van maken.

De kaartjes worden dan ook aangemerkt als middelen die “vrijwel uitsluitend worden gebruikt voor het omzeilen van de voorzieningen die Nintendo heeft getroffen om inbreuken op haar auteursrecht tegen te gaan.” Daarmee mag Nintendo alle modchips bij de webwinkels opeisen en laten vernietigen.

Arnoud

Aanbieden modchips legaal?

Geplaatst op in Security, 12 reacties

Nintendo modchipZeven Nederlandse webwinkels zijn een procedure gestart tegen gameconsolebedrijf Nintendo met als eis dat zij flashcards en modchips voor de Nintendo-spelcomputers (met name de Wii en de DS) mogen blijven verkopen, meldde Emerce vorige week. Nintendo had geprotesteerd tegen deze verkoop, omdat zulke modchips illegaal zouden zijn.

Met modchips zijn kopieën van spellen te maken of af te spelen, inclusief grijze import uit bijvoorbeeld Japan of illegaal verspreide kopieën. Onze Auteurswet verbiedt het zonder toestemming van de rechthebbende verwijderen of omzeilen van kopieerbeveiligingen op games. Ook het aanbieden van middelen die uitsluitend bestemd zijn om dat te doen, zijn verboden. De vraag is dus of een modchip ‘uitsluitend’ bestemd is om dat te doen. En nee, het excuus “ze zijn ook leuk als oorbel of om je tafelpoot in balans te krijgen” gaat niet op.

Cyril van der Net van SOLV (dat de webwinkels vertegenwoordigt) meldt bij Emerce dat deze modchips wel degelijk meer toepassingen hebben:

Volgens Van der Net is het aanbieden van flashcards en modchips gewoon toegestaan. Dat consumenten daarmee ook eventueel illegaal vervaardigde kopieën van originele computerspellen van Nintendo kunnen spelen, zoals Nintendo beweert, doet daaraan niet af. De wet verbiedt alleen die middelen die uitsluitend bedoeld zijn om auteursrechtinbreuken te faciliteren. Daarvan is hier geen sprake, zegt Van der Net.

Ik vraag me dan wel af wat hij op het oog heeft. Het maken van een reservekopie van een legaal gekocht spel misschien? Dat was in 2004 geen excuus om Playstation-modchips te mogen verkopen in Nederland. Ook de mogelijkheid dat mensen op vakantie in Japan een game kochten en een modchip nodig hadden om die in Nederland te kunnen spelen, was niet genoeg.

Op grond van het voorgaande wordt geconcludeerd dat de modchip die door [gedaagde] in het verkeer wordt gebracht naast de omzeiling van de door Sony aangebrachte bescherming op de PS-consoles, slechts een commercieel beperkt doel of nut heeft en daarmee uitsluitend bestemd is voor het ontwijken van een technische voorziening als bedoeld in art. 32 Aw, en dus op grond van art. 32 Aw strafbaar is.

In Groot-Brittannië, waar men dezelfde wetgeving heeft omdat dit uit Europese richtlijnen komt, werd echter eerder dit jaar geoordeeld dat het ombouwen van je eigen gameconsole een legitiem doel is, zodat modchips niet per definitie onder dit verbod zouden vallen. Al in 2005 vond het Australische Hooggerechtshof dat modchips daar legaal zijn. “There is no copyright reason why the purchaser should not be entitled to copy the CD-ROM and modify the console in such a way as to enjoy his or her lawfully acquired property without inhibition,” aldus het Hof.

Ik verwacht niet dat Van der Net hier in de comments zijn strategie zal prijsgeven, dus laten we dan maar onderling speculeren. Wat zou hij op het oog hebben? En hoe gaat hij dat vonnis uit 2004 onderuit halen?

Arnoud