Mag je in een game een bekend hotel aan gort schieten?

OpenClipart-Vectors / Pixabay

Oh noes, in de vorige week verschenen game Call of Duty: Modern Warfare II wordt het Conservatorium Hotel in de hoofdstad zonder enig overleg aan gort geschoten. Dat meldde de Volkskrant onlangs. “De game reflecteert op geen enkele manier onze kernwaarden en wij betreuren dan ook onze kennelijke en ongewenste betrokkenheid”, aldus de hotelmanager die zich beraadt op juridische stappen. Ik heb zitten peinzen maar kan werkelijk geen stap bedenken.

Bij Tweakers schetsen ze een mooi beeld van de kwaliteit van deze map: 

Van de drie maps is Breenbergh Hotel de opvallendste en dat heeft een simpele reden. Wanneer je met je team aan komt vliegen in een helikopter, valt direct op dat je op dat moment uitkijkt over Amsterdamse daken. Sta je eenmaal op de grond, dan zie je dat voor de deur van het stukgeschoten hotel Nederlandse politie- en brandweerwagens staan, terwijl aan de achterzijde van het hotel het Rijksmuseum zichtbaar is. Dat is allemaal geen toeval, want Breenbergh Hotel is gebaseerd op het Amsterdamse Conservatorium Hotel. Wie wel eens in het luxueuze gebouw geweest is, zal de zalen en gangen van het hotel zeker herkennen, al zijn ze in Modern Warfare II aardig beschadigd.
Het hotel herkent zichzelf in deze ophef, wat ik ergens wel snap want als je gaat voor een luxe uitstraling (veel luxer dan het Conservatorium komen ze niet, in Nederland) dan is het bepaald niet leuk om je gebouw aan gort geschoten te zien worden.

Is er wat tegen te doen? Nou ja, de slimmeriken van producent Infinity Ward hebben natuurlijk naam en logo aangepast, en alle personages die je in beeld ziet zijn ingehuurde acteurs. Dan blijft eigenlijk nog maar één recht over en dat is het auteursrecht op het gebouw, in dit geval van de architect. Want die heeft een redmiddel tegen ‘verminking’ van het werk, als daardoor zijn goede naam wordt aangetast dan kan hij daartegen optreden (art. 25 Auteurswet).

Het gebouw is oorspronkelijk een conservatorium uit de 19e eeuw, ontworpen door Daniel Knuttel (1857-1926). Omdat auteursrechten vervallen 70 jaar na overlijden, zijn diens persoonlijkheidsrechten dus vervallen ondertussen. Echter, het gebouw is in 2012 gerestaureerd en gemoderniseerd door architect Piero Lissoni en zijn kantoor. De auteursrechten (en persoonlijkheidsrechten) op diens werk zijn dus nog niet vervallen.

Er moeten dan drie vragen worden beantwoord: (1) is er werk van Lissoni overgenomen in de game, (2) is de overname en verwoesting daarvan in de game een vorm van ‘verminking’ van het werk en (3) wordt diens reputatie daardoor aangetast? (Voor juristen: HR 29 maart 2019, vragen 2 en 3 zijn aparte vragen).

Vraag 1 is makkelijk, het uiterlijk van het hotel is vrij rechttoe overgenomen. Ik ken de architectuur niet goed genoeg om aan te wijzen welk deel exact van Lissoni is, dus laten we voor het gemak doen alsof er stukken van zijn ontwerp zijn overgenomen. Dan kom je bij, wat is de verandering en kunnen we dat een aantasting of verminking van het werk noemen?

Dat het werk (het uiterlijk van het hotel) wordt veranderd, staat buiten kijf. De verwoesting wordt zakelijk in beeld bracht, dat is nu eenmaal wat gewapend conflict in een stad doet gebeuren. Maar ik geef toe dat een verwoest gebouw toch wel een ‘aangetaste’ versie van het origineel genoemd kan worden. Dus aan die eis lijkt me wel voldaan.

Dan kom je bij: wordt de reputatie van de architect aangetast door deze verwoesting? De Hoge Raad vindt het geen vanzelfsprekendheid dat een verminking automatisch reputatieschade oplevert. Het moet anders gezegd wel op een of andere manier afstralen op de architect. De HR zegt daarover:

Bij de beoordeling van het effect dat een aantasting van een werk in de ogen van het relevante publiek heeft op de reputatie van de maker van dat werk kunnen alle omstandigheden die daarop licht kunnen werpen in aanmerking worden genomen. Daarbij valt te denken aan omstandigheden als de aard en ernst van de aantasting, de mate van bekendheid van het werk en van de maker bij het relevante publiek, de reden voor de wijziging waarin de aantasting is gelegen, de waarneembaarheid daarvan voor het relevante publiek, en de tijd die reeds is verstreken tussen de voltooiing van het werk en de aantasting.
Voor mij is dan een factor van belang dat we in de context zitten van een oorlogsspel, waarin iedereen snapt dat gebouwen en dergelijke schade gaan ondervinden. Niemand zal in die context de architect daarop aankijken, nog los van dat vrij weinig mensen wéten wie die architect is. (Dat is een ouder argument: buiten de kring van vakgenoten van de ontwerper is er geen te schaden reputatie, Hof ’s-Gravenhage 11 november 1999.) Verder heet het hotel anders, wat voor veel spelers de herkenbaarheid sterk zal verminderen, en is de verwoesting meer iets dat gebeurt dan iets dat nadrukkelijk het doel van het spel is.

Arnoud

 

 

Mag ik een game op CD (ja, op CD) twee maal installeren op twee computers?

Via Reddit:

Hello, I own the physical copy (bought legally from a store over 10 years ago) of a game that (for those who never bought games during the CD era) installs the game files on the computer and allows the game to be run without disk. I was wondering: Is installing the game using the disk on a laptop A and then moving the game files on a computer B considered illegal?
In de tijd van games streamen en alles maar online is het verfrissend zo’n ouderwets aandoende vraag aan te treffen. En het is juridisch nog iets gecompliceerder dan je zou denken.

Hoofdregel van de Auteurswet is natuurlijk dat je werken niet mag kopiëren zonder toestemming. Maar we hebben daar een uitzondering op, en die heet de thuiskopie. Je mag van een legaal verkregen werk (dus niet illegaal downloaden) een kopie maken, dat is ook waar je de thuiskopieheffing voor betaalt die op je laptop en andere lege muziek- en filmopslagmedia wordt berekend. Een film mag je dus rippen van dvd naar een digitaal bestand om op je laptop af te spelen, bijvoorbeeld.

Specifiek bij software was de lobby iets succesvoller: daar geldt het recht op thuiskopie namelijk niet, zo staat expliciet in de Auteurswet (artikel 45n). Weliswaar mag je een reservekopie maken (artikel 45k) maar dat is niet bedoeld voor een apart speelbare kopie van een spel. Wat de vraagsteller wil, mag dus binnen dat kader alleen als de ‘move’ naar B bedoeld is om van laptop A over te stappen naar computer B, met name wanneer laptop A kapot is gegaan of iets dergelijks.

Als het erom gaat om het spel op twee computers tegelijk te kunnen spelen (de laptop op het werk, de computer thuis) dan kan dat alleen als de licentie het toestaat. Daarvoor zul je dus terug moeten naar de verpakking die je tien jaar geleden weggegooid hebt, of kijken of de bij installatie langskomende EULA hier wellicht wat over zegt. Sommige spelaanbieders waren redelijk inschikkelijk, dus het is niet uitgesloten.

(Het maakt niet uit of de vraagsteller het spel twee maal installeert vanaf CD of de geïnstalleerde versie op A kloont naar computer B.)

Arnoud

Hoe toegankelijk moet je videospel zijn?

Via Reddit:

I can’t use one hand and some fingers on the other after an industrial accident. I do things on the computer using mouse and 3 foot pedals. I play this game called Path of Exile, and in the game you need to refresh 4 potion buffs every 3-8 seconds. I physically can’t press 4 keys every few seconds so I use a macro that automatically does it for me. I got banned for it recently.

Een en ander blijkt nep te zijn, maar de vraag bleek desondanks interessant genoeg om duizenden discussies in allerlei subreddits op te werpen. De kern is: hoe ver moet je als game-ontwikkelaar mensen tegemoet komen die vanwege een lichamelijke beperking het spel niet kunnen spelen op de manier die jij had bedacht?

In de VS gaat het dan om de Americans With Disabilities Act uit 1990, die kort gezegd bepaalt dat je mensen niet vanwege een fysieke beperking de toegang tot een “locatie opengesteld voor publiek” mag ontzeggen. Heb je een verhoogde ingang, dan moet daar dus een oprit voor rolstoelen bij, bijvoorbeeld. En moet je dingen lezen om wat te kunnen doen, dan moet er dus braille bij (zoals bij geldautomaten op het nummerpad). Maar is een website een locatie? In 2016 bepaalde het Hof van Beroep van niet – de website van Domino’s hoeft niet toegankelijk te zijn voor een schermlezer van een blinde persoon die een pizza wilde bestellen.

Rond die tijd was er ook in Europa ophef: in januari 2016 werd het verdrag inzake de rechten van personen met een handicap goedgekeurd. Dit verdrag beschrijft rechten van mensen met een handicap (langdurige fysieke, mentale, intellectuele of zintuiglijke beperkingen) en bevat tevens de verplichting dat verdragsstaten alle passende maatregelen nemen om te waarborgen dat redelijke aanpassingen worden verricht.

Vanaf 2017 geldt in Nederland daarom de reden dat dienstverleners – ook online – “verplicht [zijn] tot het treffen van voorzieningen van eenvoudige aard en gaandeweg zorg te dragen voor de algemene toegankelijkheid voor personen met een handicap of chronische ziekte, tenzij dat voor hem een onevenredige belasting vormt.” Er zijn geen harde specifieke regels; zo is het ondertitelen van Youtubevideo’s een voorziening maar die hoeft dus alleen als dat geen onevenredige belasting oplevert.

Maar wat betekent dat nu voor games? In 2001 bepaalde het Amerikaanse Supreme Court dat een golfer met een fysieke handicap toegestaan moest worden met een golfkarretje van hole naar hole te rijden, omdat de reglementair verplichte wandeling voor hem niet haalbaar was. Dit omdat “use of the golf cart does not “fundamentally alter the nature” of the game of golf.” Een eis dat hij de bal met de hand zou mogen werpen, zou dus niet toegewezen hoeven te worden om eens een simpel voorbeeld te noemen.

In Nederland is er volgens mij nooit zo’n zaak geweest, maar in principe zou dit criterium heel goed bij ons kunnen werken. Er zit een fundamenteel stukje eerlijkheid in: als de regel mede bepalend is voor hoe het spel verloopt, dan zou je het spel dus aantasten als je uitzonderingen gaat maken. Is het een zijdelingse kwestie (zoals dat je een bril nodig hebt als voetballer) dan is een uitzondering dus in beginsel vereist.

Tussengevallen houd je dan nog over, en die zijn lastig. In een restaurant moet de voedselhygiëne goed geregeld zijn, dus geen dieren naar binnen. Maar als ik een hond nodig heb om vrij te kunnen lopen, dan moet die hond mee naar binnen. Daar kom je denk ik niet snel uit – al is in de VS bepaald dat zo’n hond dan wél mag omdat de impact van één geleidehond op de hygiëne acceptabel klein is.

Hoe zou dat bij dit spel uitpakken? De vraagsteller gebruikt dus een trucje om niet elke zo veel minuten snel vier toetsen achter elkaar in te hoeven drukken, omdat hij daar simpelweg de vingers en flexibiliteit in de hand niet voor heeft. Het doel van deze eis uit het spel is te controleren dat je nog steeds in het spel zit. Dat voelt voor mij als een zijdelingse kwestie. Bij een boks-spel waar snel toetsen indrukken snel slaan zou betekenen, zou dit een oneerlijk voordeel opleveren namelijk beter vechten dan je eigenlijk kan.

De complicatie is natuurlijk dat de spel-aanbieder dat niet kan zien, in tegenstelling tot een scheidsrechter bij het voetbal die je medische verklaring over je ogen kan lezen, of een restaurateur die zelf waarneemt dat een persoon blind is en die hond dus nodig heeft. Het voelt dan ook best risicovol om dit toe te staan enkel omdat mensen zeggen vingers te missen. Maar heel cru oordelen “dat doen we niet want cheaters” is wettelijk ook weer niet de bedoeling.

Hebben jullie een idee?

Arnoud

 

Chinese politie en Tencent halen sites die gamecheats verkochten offline

Door gezamenlijke inzet van de Chinese politie en game-ontwikkelaar Tencent is een collectief opgepakt dat gamecheats verkocht. Volgens de politie verdiende het collectief zo’n 64 miljoen euro met de verkoop van cheat-abonnementen aan gamers in honderd landen en regio’s. En kennelijk is dat dan illegaal, hoewel voor niet iedereen duidelijk was waarom dan precies.

Wie bij cheaten nog denkt aan in je eigen spelletje idspispopd intypen en dan door muren kunnen lopen, die loopt een beetje achter. Cheaten of valsspelen kan zeer lucratief zijn, denk aan de vele toernooien waar je geld verdient door goed te spelen. Of alleen maar het makkelijker kunnen veroveren (en daarna verhandelen) van zeldzame spullen of het uplevelen van een personage dat je daarna overdraagt aan een luie medespeler.

De grote game-aanbieders hebben er dan ook al jaren lang een dagtaak aan om valsspelers buiten de deur te houden. Want voor de duidelijkheid, het gaat dus niet om het ontdekken van ingebouwde achterdeurtjes maar om het exploiteren van programmeerfouten, onbedoelde trucs en dergelijke. En natuurlijk is dat in de algemene voorwaarden van zo’n online spel verboden, maar daar krijg je de politie niet mee in beweging. Dat heet juridisch een civiele kwestie, doe ze maar zelf een rechtszaak aan.

De Chinese autoriteiten lijken het te gooien op een vorm van computervredebreuk: binnendringen in de servers van de game-aanbieder op een manier die niet geautoriseerd is, namelijk door het versturen van data die gemanipuleerd is. Want dat is waar cheaten op neerkomt, bijvoorbeeld het doorgeven van eigenlijk onmogelijke bewegingen of het verkrijgen van data waar je niet bij mag. En als je het strafrecht noemt, dan kan de politie natuurlijk wél in actie komen.

Naar Nederlands recht zou ik dat een lastige vinden. Bij ons geldt dat je natuurlijk niet mag binnendringen, maar het versturen van valse data is nog geen binnendringen. Eind vorig jaar blogde ik over onder valse personalia verkrijgen van een internetabonnement; dat is geen binnendringen in de servers van Ziggo. Evenmin is binnendringen het vervalsen van betaalopdrachten die je gewoon via een bankiersysteem aanbiedt. Pas als de data zélf zorgen voor ongeautoriseerde toegang, dan kom je bij computervredebreuk terecht.

Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe cheaten strafbaar zou zijn in Nederland. (Natuurlijk is het hier wél schending game-voorwaarden en dus einde abonnement.) Ik kan geen delict bedenken waarmee je dit via de politie zou kunnen aanpakken. Vrijwel altijd komt het neer op manipuleren van de gegevens op je eigen computer (hetzij versturen van nepgegevens, hetzij het uitlezen van gegevens die je hier niet mocht gebruiken, hetzij het door een programma laten doen wat jouw handwerk had moeten zijn). Ik hoor graag wie daar een bepaling uit het wetboek van strafrecht op weet!

Arnoud

Rechter: Nintendo hoeft klanten geen kans te geven om pre-orders te annuleren

Nintendo is niet verplicht om een mogelijkheid te maken om pre-orders te annuleren, aldus Tweakers onlangs. De Duitse rechter bepaalde aldus in een proefproces van Duitse en Noorse consumentenorganisaties. Kern van de zaak is of je het “Ik doe afstand van mijn ontbindingsrecht”-vinkje ook mag inzetten bij een pre-order die pas veel later geleverd wordt. Het doet wat vreemd aan, maar ik denk dat het wel klopt.

De aanschaf van een online game is juridisch gezien een stukje dienstverlening. Bij dergelijke overeenkomsten heb je in principe altijd het recht deze binnen 14 dagen te annuleren. Alleen, en dat is uniek in consumentenrechtland, het is mogelijk om afstand van dat recht te doen. Bij de aanschaf van fysieke goederen kan dat bijvoorbeeld niet.

Die afstand moet uitdrukkelijk gebeuren (dus niet in de algemene voorwaarden) en mag ook nog eens alleen gevraagd worden als de levering binnen die 14 dagen zal gebeuren. Dit om te voorkomen dat iemand de dienst afneemt en hem daarna annuleert. Want bij een bestelling van een fysiek goed stuur je die dan gewoon terug, maar een dienst kun je niet op die manier ongedaan maken.

Bij een pre-order bestel je iets (een game, in dit geval) maar de levering zal nog wel even op zich laten wachten. Je zou dan als jurist met boerenverstand zeggen dat die mogelijkheid van afstand niet opgaat: de levering van de pre-order vindt niet plaats in de 14 dagen.

Toch wel, zegt nu de Duitse rechter. Bij een pre-order neem je namelijk twéé diensten af. Ten eerste, de aflevering van een niet-speelbare executable. En ten tweede de activatie van je game op de datum van verschijning. En die eerste dienst krijg je binnen de 14 dagen geleverd, zodat je dan rechtsgeldig gevraagd (geëist, want je moet het vinkje zetten) kunt worden om afstand van je annuleringsrecht te doen. En de betaling is dan niet meer annuleerbaar, ook niet als je dan heel slim zegt, ik wil van die tweede overeenkomst af.

Nee, deze begrijp ik ook niet helemaal. Ik lees dat er al hoger beroep is ingesteld, maar in de tussentijd kan Nintendo dus gewoon doorgaan met deze praktijk.

Wat ik niet begrijp: hoezo is een pre-order hier nuttig? Als ze de game al kunnen leveren, waarom kan ik ‘m dan niet gewoon nu al kopen? En oh ja, er lijkt niets te veranderen qua prijs als je pas na de pre-order bestelt, dus waarom zou je überhaupt pre-orderen?

Arnoud

Mag je een historisch relevant bedrijf met merknaam opvoeren in je online game?

Red Dead Redemption 2-uitgever Take Two heeft detectivebureau Pinkerton aangeklaagd, las ik bij Nu.nl. Het detectivebureau wil geld hebben omdat er Pinkerton-agenten voorkomen in de game, en stuurde een juridische blafbrief, waarna de uitgever preventief naar de rechter stapte om een uitspraak te krijgen dat dit gewoon mag. Ik vind het een lastige. Ik zie het argument van historische accuratesse zeker wel, maar het zou wel wat ver gaan als je met dat argument ieder merk mag opvoeren dat je tegenkomt. Coca-Cola dronken ze ook al sinds 1886 en Levi’s spijkerbroeken waren uit 1873, dus kan dit spel gesitueerd in 1899 die mogen tonen?

De westerngame verscheen eind oktober en bevat een aantal Pinkerton-agenten. Zulke agenten waren gangbaar in 1899, het jaar waarin de game zich afspeelt. Maar de term Pinkerton is ook een beschermd merk van beveiligingsbedrijf Securitas AB, en andermans merknaam gebruiken om je eigen aanhaakproducten te promoten is normaal merkinbreuk. Dat levert dus een spanningsveld op: is dit gewoon een deel van het historisch verhaal, of is dit gewoon gebruik van andermans merk om meer winst te maken?

De voor mij belangwekkende voorvraag is wat een computergame nu eigenlijk is. Want de context maakt nogal uit: een logo op een t-shirt drukken en verkopen vind ik heel wat anders dan een historisch tijdschrift dat een onderbouwd artikel publiceert en daarbij het logo toont als illustratie van de wereld destijds. Take Two presenteert haar game als een soort interactieve film, speel de hoofdrol in deze historische documentaire, zoiets. Dat komt dan goed uit natuurlijk, want in een documentaire moet en mag je historisch accuraat zijn, inclusief relevante merken uit die tijd.

De Pinkerton-agenten spelen een relevante rol in het spel: in 10 van de 106 missies krijg je deze figuren achter je aan, wat je missie complexer maakt. Securitas zal daarmee het minder een documentaire vinden als wel een handig gebruik van hun merk, nu nóg spannender dankzij 10% Pinkerton. Net zoiets dus als ineens Levi’s spijkerbroeken kunnen dragen of een Winchester geweer vinden als upgrade.

Ik vind het moeilijk hier een harde grens in te trekken. Gevoelsmatig zou ik in een racespel het niet logisch vinden dat echte auto’s daar ineens opduiken zonder toestemming van de ontwerper/merkhouder, maar in een Wild West game geen Winchester met haar typerende vorm (of de Colt 1866) hebben zou ik héél raar vinden. Die zijn zodanig symbolen van die tijd, en gevoed door zó veel films en literatuur dat die er gewoon moeten zijn.

Natuurlijk is Take Two hartstikke commercieel met haar game, maar dat is de History Channel ook en toch zouden we het raar vinden als die merken gaat blurren in een aliendocumentaire garageboxjacht spokenzoektocht historische documentaire. Zijn games dan toch wezenlijk anders dan film?

Arnoud

‘Nintendo overtreedt Noorse wet met garantie op reserveringen’

De consumentenbond in Noorwegen (NCC) stelt dat Nintendo de rechten van consumenten schendt, omdat het bedrijf geen geld terug geeft na reserveringen van een spel. Dat meldde Nu.nl vorige week. De voorwaarden van de eShop van Nintendo vermelden dat alle aankopen definitief zijn (en dus niet annuleerbaar), ook niet als het spel pas geruime tijd later beschikbaar gaat komen (pre-orders). Dat is in strijd met de Europese consumentenrechten, die stellen dat je in principe alle internetaankopen binnen 14 dagen moet kunnen annuleren. Ook bij online diensten.

Wie op internet een product koopt, mag dat binnen 14 dagen ongedaan maken. Het product moet dan terug en je krijgt natuurlijk ook je geld terug. Een online game is alleen geen product, maar een dienst (misschien moet ik “data is niets” veranderen in “data is dienstverlening”). Dat maakt in principe niet uit, want ook via internet geboekte diensten kun je binnen 14 dagen weer annuleren.

Het voornaamste verschil tussen producten en diensten kopen via internet is dat bij de laatste de 14 dagen ingaat op de dag na aanschaf, terwijl bij producten de 14 dagen ingaat op de dag na ontvangst van het product. Daarnaast zijn er voor beide categorieën uitzonderingen op dit retourrecht, en voor online games is deze (art. 6:230p sub d BW) het relevantst:

een overeenkomst tot het verrichten van diensten, na nakoming van de overeenkomst, indien: 1°. de nakoming is begonnen met uitdrukkelijke voorafgaande instemming van de consument; en 2°. de consument heeft verklaard afstand te doen van zijn recht van ontbinding zodra de handelaar de overeenkomst is nagekomen;

Die afstandsverklaring is dus waarom je bij veel bestelformulieren van online diensten een zin tegenkomt à la “Ik verzoek hierbij uitdrukkelijk om onmiddellijke levering en doe afstand van mijn recht van ontbinding”. Want als je die verklaring afgeeft, dan ben je dus je recht op ontbinding kwijt. Dit is uniek bij diensten; bij producten is het onmogelijk om met zo’n verzoek afstand te doen van je annuleringsrecht.

Het komt alleen vrij nauw, zoals de NCC laat zien, want het is niet een kwestie van eisen dat men afstand doet van het recht op ontbinding. Het wetsartikel zegt immers dat je allereerst apart moet vragen om (directe) levering, en ten tweede dat je afstand doet van je annuleringsrecht zodra het contract is nagekomen. En dat is waar de NCC terecht op wijst: bij een pre-order duurt het nog wel even voordat er is geleverd, oftewel voordat er is nagekomen. En al die tijd mag je dus gewoon annuleren, zelfs met die zin.

Juridisch gezien is annuleren van deze dienst dus nu gewoon mogelijk volgens de wettelijke regels, en dat is tot 14 dagen nadat de dag dat het spel beschikbaar is. Dus ja, je mag 14 dagen gratis gamen tot ze dit hebben aangepast. Maar in de praktijk werkt het natuurlijk niet zo, want je kunt klagen tot je een ons weegt maar je geld terug krijg je niet. En wie gaat er naar de rechter om zoiets?

En wie bij Nutech.nl deze titels maakt, moet op juridische cursus. Garantie op reservering?

Arnoud

Speluitgevers maken bezwaar tegen opheffen merkrecht offline gehaalde games

Verschillende speluitgevers hebben bezwaar aangetekend tegen het verzoek om online games vrij te stellen van merkrecht als ze offline worden gehaald. Dat schreef Nu.nl vorige week. Juridische jeuk: het gaat over auteursrecht, niet over merkrecht. Het punt is namelijk dat de US Copyright Office, die dus over copyrights gaat en niet over trademarks, van plan is een uitzondering op de Amerikaanse auteurswet in te voeren waarmee ‘abandonware’ online games in musea of bibliotheken mogen worden opgenomen. Abandonware wil zeggen dat de eigenaar het spel achtergelaten heeft, zodat er geen economische reden meer zou zijn dit tegen te houden. Toch vinden deze speluitgevers dit buitengewoon vervelend.

Het begrip abandonware bestaat al langer. Een hele hoop software slingert nog her en der op internet rond terwijl de uitgever of maker al lang verdwenen is, bijvoorbeeld door een faillissement. Dat voelt zonde, vandaar dat er mensen zijn die dergelijke software opzoeken en proberen beschikbaar te houden. Net zoals met oude boeken of kranten wel gebeurt.

Een lastig punt daarbij is dat je voor gebruik van software kopieën moet maken, waardoor je tegen de Auteurswet aanloopt. Een oud boek mag je gewoon op de plank zetten als museum, en je mag mensen er doorheen laten bladeren zonder dat de Auteurswet daar iets van vindt. Maar een oud spel of ander stuk software beschikbaar stellen kan dus eigenlijk niet. In de VS is daar een regeling voor; het US Copyright Office heeft de bevoegdheid om uitzonderingen op de Auteurswet op te nemen en heeft dat gedaan voor oude spellen. Dit vanuit de motivatie dat dat deel is van het cultureel erfgoed (“wie is er niet opgegroeid met”).

Steeds meer spellen worden als dienst aangeboden: je hebt een server nodig om te spelen, bijvoorbeeld in een multiplayer modus of vanwege anti-valsspeelchecks. Als zo’n spel nu ook abandonware wordt, dan moet dus die server op een of andere manier ook worden nagemaakt door het museum of de bibliotheek.

Dat is waar de game-uitgevers bezwaar tegen maken, want dat gaat een stuk verder dan een rondslingerende kopie van software zonder zichtbare eigenaar op je museale harddisk zetten. Tegelijkertijd denk ik dan, juist als er geen eigenaar is, wat is dan het probleem van het klonen van de server? Wie zou daar bezwaar tegen hebben, tegen mógen hebben als de eigenaar weg is? Ik kom niet verder dan situaties waarin de serversoftware ook wordt gebruikt door andere aanbieders, zodat ook hun spellen met de kloonserver gespeeld kunnen worden.

De speluitgevers richten hun pijlen met name op het feit dat die musea geld verdienen door bijvoorbeeld toegang te vragen tot de ruimte waar de spellen liggen ($10 voor een dag gamen in het museum). Dat zou het “commercial use” maken, iets dat niet toegestaan is onder de beoogde uitzondering.

Arnoud

Mag Destiny achteraf de inhoud van een game aanpassen?

Onlinespelaanbieder Bungie heeft bepaalde spelelementen uit Destiny 2 vergrendeld voor bezitters van de game die niet de nieuwe Curse of Osiris downloadable content kopen, zo las ik bij Tweakers vorige week. Deze spelelementen waren origineel wel inbegrepen, maar wie de aanschaf van deze download weigerde, blijkt niet langer in staat om alle inhoud van het spel te kunnen spelen. Zo moeten spelers nu bijvoorbeeld een power level van 330 hebben om toegang te krijgen tot het onderdeel Prestige Nightfall, maar is zonder de aanschaf van Curse of Osiris is een level boven de 305 niet te halen.

Wanneer je iets koopt, heb je recht op conformiteit (“wettelijke garantie”). Het spel moet dus voldoen aan de redelijkerwijs gewekte verwachtingen, en het lijkt me dat daarbij hoort dat de verhaallijnen en onderdelen die er bij aanschaf in zitten, het gewoon blijven doen. Dat je nadien updates of uitbreidingen kunt kopen voor méér dingen staat daar natuurlijk los van.

En ja, deze regel geldt ook bij aangeschafte spellen. Al in 2012 bepaalde de Hoge Raad dat de regels uit het Burgerlijk Wetboek over koop van spullen ook gelden voor gekochte software. Wel moet het dan gaan om standaardsoftware die je tegen een vaste, eenmalige vergoeding krijgt voor onbepaalde tijd. Je hebt voor dergelijke software dus het recht op een goed product, net zoals bij een nieuwe koelkast.

Wanneer functionaliteit wijzigt bij de aanschaf van een uitbreiding, dan is dat ergens nog wel te billijken mits dat duidelijk bij de aanschaf gemeld werd. Je kiest er dan immers voor om die aanschaf te doen en dus ook om die wijziging voor lief te nemen. Bij deze dlc was daar geen sprake van.

Sterker nog, het probleem hier is niet dat mensen die de dlc kochten ineens minder kunnen, het treft juist mensen die de extra content niet hebben gekocht. Want met de release van deze extra content werden ook de algemene spelregels aangepast, waarmee dus die verhoogde power levels overal ingevoerd werden en je dus niet meer in staat bent het gehele spel te spelen. Dat zou in strijd zijn met die conformiteitseis.

Dit verhaal laat weer een zwakte zien van de recente ontwikkeling om van software een dienst te maken of deze te koppelen aan een online dienst. De koper van een product is stevig beschermd, maar wie een dienst afneemt staat eigenlijk heel erg zwak. Want dienstverleners mogen hun voorwaarden aanpassen, de inhoud van de dienst veranderen en de prijs verhogen als ze daar zin in hebben. En als afnemer kun je eigenlijk alleen opzeggen als je dat niet bevalt. Eisen dat de dienst blijft zoals je was beloofd, is niet juridisch mogelijk.

Arnoud

Is een loot box een verboden kansspel?

In een online spel iets kopen waarvan je op voorhand niet weet wat er in zit, is dat een kansspel? Die las ik (dank, tipgever) bij Eurogamer. Een loot box heet dat in gamer jargon. Ze zijn de laatste jaren erg populair geworden. Sommige loot boxes geven je daadwerkelijk voordeel, anderen hooguit een cosmetische verbetering van je personage of gameplay. Er is de nodige controverse over, onder meer omdat ze best duur kunnen zijn en je dus fors geld uit kunt geven zonder wat te krijgen. Mag dat dan van de wet?

Volgens de Wet op de kansspelen is sprake van een kansspel wanneer

de aanwijzing der winnaars geschiedt door enige kansbepaling waarop de deelnemers in het algemeen geen overwegende invloed kunnen uitoefenen

Die definitie lijkt mij prima te passen bij zo’n loot box: je hebt nul informatie over de inhoud en nul mogelijkheid om te beïnvloeden wat voor inhoud je gaat krijgen. Het is een gok wat je gaat krijgen dus, en daarmee mag dit in principe alleen als daarvoor vergunning is verleend onder de Wet op de kansspelen.

Als tegenargument zou je kunnen zeggen dat je hier eerder een product koopt waarvan je niet exact weet wat je gaat krijgen. Ik moet nu denken aan mijn Panini-voetbalplaatjes, waar je ook op voorhand niet wist wat er precies in zou zitten. Ik had nooit het idee dat ik daardoor aan een kansspel meedeed. En je hebt natuurlijk ook nog een hoop webwinkels met verrassingspakketten, waarvan ik ook niet zou zeggen dat het kansspelen zijn.

Ik neig er dus naar om dit géén kansspel te noemen, in ieder geval niet als elke loot box je iets van waarde oplevert. Dan ben je nooit echt je geld kwijt maar is het hooguit meer of minder een verrassing wat je koopt. Dat zie ik nog wel als legitiem in een spel, waar immers ook op willekeurige momenten dingen kunnen gebeuren die het spel verrassend beïnvloeden.

Arnoud