YouTube deelde in half jaar 2,2 miljoen onterechte auteursrechtenclaims uit

Ruim 2,2 miljoen YouTube-video’s hebben in de eerste helft van dit jaar ten onrechte een auteursrechtenclaim gekregen, aldus Nu.nl. Tweakers zegt het nog heftiger: 60 procent van 3,7 miljoen betwiste copyrightclaims was onterecht. De algehele indruk: het gaat goed mis met die auteursrechtclaims, als je het transparantierapport van Youtube rondom auteursrechtclaims leest. Maar eh, die 3,7 miljoen vormen slechts 0,5 procent op het totaal van 722,7 miljoen via Content ID ingediende claims op het videoplatform. Dus 60% van 0,5% blijkt onterecht. Doet Youtube het dan goed of slecht?

Youtube gebruikt al vele jaren het Content-ID systeem voor het detecteren van vermeende auteursrechtinbreuk:

Video’s die naar YouTube worden geüpload, worden vergeleken met een database met bestanden die contenteigenaren aan ons hebben verzonden.

Auteursrechteigenaren besluiten wat er gebeurt wanneer videocontent op YouTube overeenkomt met een werk waarop zij het recht hebben. Als er een overeenkomst wordt gevonden, krijgt de video een Content ID-claim.

Regelmatig lezen we over problemen met Content-ID, vrijwel altijd gaat dat dan over onterechte matches (vals positieven) of over gevallen waarin bijvoorbeeld een parodie of ondergeschikt gebruik speelt. De dansende peuter is denk ik de bekendste case hier: een peuter die vrolijk danst op muziek van Prince werd offline gehaald, vanwege inbreuk. Maar zoiets is toch fair use?

Daarom heeft Youtube het systeem van counterclaims geïntroduceerd: ben je het niet eens met een claim van een rechthebbende, dan dien je een tegenclaim in en dan kun je uitleggen waarom het wél legaal is wat je doet. De rechthebbende moet dan zijn claim intrekken of besluiten deze te handhaven, waarna het naar de rechter zou gaan.

Probleem is dat in de praktijk het claimen vrijwel geheel automatisch gebeurt, zodat discussie met fair use argumenten geen enkele zin heeft. Daarnaast is er een serieus risico: als de rechthebbende de claim handhaaft, krijg je een strike en bij drie strikes in een jaar ben je je kanaal kwijt. Dan moet je dus naar de (Amerikaanse) rechter om de claim omver te krijgen (want pas dan wordt je strike vernietigd). En wie heeft daar het geld voor?

Voor een rechthebbende is er vrijwel niets te verliezen als ze de claim gewoon handhaven, ongeacht de argumenten. Het verbaast me dus niet echt dat er maar zo weinig counterclaims zijn, de risico’s zijn groot en de video weghalen / opnieuw uploaden zonder die muziek of videoflits is een stuk slimmer.

Arnoud

De DMCA klacht over de concurrent als oneerlijke concurrentie

Als je als ondernemer ziet dat een concurrent teksten van je overneemt op zijn website, wat doe je dan? Precies, dan dien je een DMCA takedown verzoek in bij Google. Veel efficiënter dan een rechtszaak en Google straft onverbiddelijk: weg concurrent. Alleen, als die meent dat je claim onterecht was dan stapt hij natuurlijk naar de rechter met een klacht over jouw klacht. Ga er maar aan staan als rechtbank, zoals ik las bij IE-Forum onlangs.

De gedaagde is een bedrijf dat fietsen ombouwt naar elektrische fietsen. De eiser verkocht onderdelen voor elektrische fietsen, en zag dus op zeker moment tekstfragmenten opduiken op de website van dat ombouwbedrijf. Daarop diende de gedaagde partij een DMCA klacht in bij Google, waarna de gehele website van de eiser uit de index werd verwijderd. Auw. Dat gaf inderdaad snelle actie: de tekst was nu anders, en men diende een counterclaim in waarna de site weer online kwam.

Daarop stapte de eisende partij naar de rechter: deze claim was onterecht, want men zat nu eenmaal in dezelfde branche en dan krijg je dat teksten naar hun aard gaan lijken. Er zijn maar zo veel manieren om te zeggen dat je een borstelloze Hybrid-Tech vrijloop motor met LiFePo4 batterij op je fiets kunt zetten om lekker elektrisch te zoeven (vrijheid, blijheid op wielen, nietwaar).

De kern van de klacht komt neer op misbruik van recht. Misschien heb je dan wel een auteursrecht, misschien handelden wij dan wel niet netjes, maar dit was een disproportioneel middel. Er was immers niet eens eerst een klachtbrief gestuurd met kans om het aan te passen, geen schadeclaim voor de fragmenten – nee, de gehele site(!) ging in één keer uit de lucht. Dat is niet normaal, zo handel je niet als gemiddeld auteursrechthebbende (niet lachten daar achterin).

De rechtbank ziet wel degelijk auteursrecht in deze fragmenten. Ook al zit er veel zakelijke en feitelijke inhoud in, je kiest toch hoe je dat lekker laat lopen, welke woorden je exact gebruikt en hoe je alles aan elkaar fietst. De lat ligt voor auteursrecht gewoon heel erg laag, dus de gedaagde partij had in principe gewoon auteursrecht op haar tekst. En de teksten waren vrijwel hetzelfde, zodat van overname en dus inbreuk gewoon sprake is.

Blijft de hamvraag (de geletruivraag?): had de gedaagde gewoon meteen die claim moeten indienen bij Google of eigenlijk gewoon naar de rechter gemoeten? De rechtbank komt – voor mij verrassend – met het eerste als voorkeurshandeling. Een kort geding duurt lang, is duur en geeft niet meteen een uitkomst. Dat heeft dus niet de voorkeur voor een rechthebbende. Een DMCA claim heeft onmiddellijk effect en is dus een prima middel.

Dat Google zonder wederhoor die site offline haalt tot er een counter-notice is gegeven, is daarbij niet relevant. En dat stoort me wel een beetje, want ik zie het punt wel dat het een stevig middel is om in te zetten. Bij een gekopieerde site of een hele bak content, dan zie ik het wel. Dat moet onmiddellijk stoppen. Maar fragmenten? Waarvan je ook wel met enige goede wil kunt zeggen dat ze banaal zijn, zodat de auteursrechtelijke ‘waarde’ een stuk minder is? Dat voelt wel erg als met een kanon op een mug schieten.

Arnoud

Speluitgevers maken bezwaar tegen opheffen merkrecht offline gehaalde games

Verschillende speluitgevers hebben bezwaar aangetekend tegen het verzoek om online games vrij te stellen van merkrecht als ze offline worden gehaald. Dat schreef Nu.nl vorige week. Juridische jeuk: het gaat over auteursrecht, niet over merkrecht. Het punt is namelijk dat de US Copyright Office, die dus over copyrights gaat en niet over trademarks, van plan is een uitzondering op de Amerikaanse auteurswet in te voeren waarmee ‘abandonware’ online games in musea of bibliotheken mogen worden opgenomen. Abandonware wil zeggen dat de eigenaar het spel achtergelaten heeft, zodat er geen economische reden meer zou zijn dit tegen te houden. Toch vinden deze speluitgevers dit buitengewoon vervelend.

Het begrip abandonware bestaat al langer. Een hele hoop software slingert nog her en der op internet rond terwijl de uitgever of maker al lang verdwenen is, bijvoorbeeld door een faillissement. Dat voelt zonde, vandaar dat er mensen zijn die dergelijke software opzoeken en proberen beschikbaar te houden. Net zoals met oude boeken of kranten wel gebeurt.

Een lastig punt daarbij is dat je voor gebruik van software kopieën moet maken, waardoor je tegen de Auteurswet aanloopt. Een oud boek mag je gewoon op de plank zetten als museum, en je mag mensen er doorheen laten bladeren zonder dat de Auteurswet daar iets van vindt. Maar een oud spel of ander stuk software beschikbaar stellen kan dus eigenlijk niet. In de VS is daar een regeling voor; het US Copyright Office heeft de bevoegdheid om uitzonderingen op de Auteurswet op te nemen en heeft dat gedaan voor oude spellen. Dit vanuit de motivatie dat dat deel is van het cultureel erfgoed (“wie is er niet opgegroeid met”).

Steeds meer spellen worden als dienst aangeboden: je hebt een server nodig om te spelen, bijvoorbeeld in een multiplayer modus of vanwege anti-valsspeelchecks. Als zo’n spel nu ook abandonware wordt, dan moet dus die server op een of andere manier ook worden nagemaakt door het museum of de bibliotheek.

Dat is waar de game-uitgevers bezwaar tegen maken, want dat gaat een stuk verder dan een rondslingerende kopie van software zonder zichtbare eigenaar op je museale harddisk zetten. Tegelijkertijd denk ik dan, juist als er geen eigenaar is, wat is dan het probleem van het klonen van de server? Wie zou daar bezwaar tegen hebben, tegen mógen hebben als de eigenaar weg is? Ik kom niet verder dan situaties waarin de serversoftware ook wordt gebruikt door andere aanbieders, zodat ook hun spellen met de kloonserver gespeeld kunnen worden.

De speluitgevers richten hun pijlen met name op het feit dat die musea geld verdienen door bijvoorbeeld toegang te vragen tot de ruimte waar de spellen liggen ($10 voor een dag gamen in het museum). Dat zou het “commercial use” maken, iets dat niet toegestaan is onder de beoogde uitzondering.

Arnoud

Waarom wanhopige tractoreigenaren illegale firmware downloaden

Wanhopige John Deere-tractoreigenaren downloaden Oekraiense firmware hacks om hun oogst binnen te kunnen halen, las ik bij Boing Boing. Tractormerk John Deere heeft namelijk in de EULA die bij de landbouwvoertuigen hoort, bepaald dat herstel en verbetering alleen door een geautoriseerd JD-bedrijf mag worden verricht. Maar veel eigenaren hebben aanpassingen nodig om hun tractor te laten werken op hun land.

Een EULA op een tractor, het moet niet gekker worden. Maar iedere recente auto, en dus ook ieder landbouwvoertuig is al jaren eigenlijk gewoon een computer: vol met software die bepaalt wat het ding doet (of niet). En waar dat in de jaren tachtig nog beperkt was tot firmware die een chipje verving om zo één functie wat flexibeler te doen, is nu de firmware eigenlijk allesbepalend voor zo ongeveer alle functionaliteit.

Het tunen van tractors is al sinds jaar en dag staand gebruik in de landbouwbranche. Afhankelijk van terrein, gewas en andere zaken kan meer snelheid, meer tractie of wat anders erg belangrijk zijn. Ten tijde van de tractor uit het plaatje rechtsboven deed je dat met een moersleutel, nu doe je dat met een USB stick met nieuwe firmware.

Alleen: dat mag dus niet van John Deere. Want hoewel zo’n tractor rustig enkele tonnen kan kosten, ben je er geen eigenaar van. Ja van de hardware wel, maar de firmware krijg je in licentie en daar zit keurig een EULA op die aanpassen verbiedt door een ieder anders dan een geautoriseerd dealer. (Oh en die zegt dat Deere gevrijwaard moet blijven van aanspraken wegens gemiste oogst en dergelijke.) En dat kost dan $230 plus $130 per uur tijd en materialen. Dat schiet niet op als je urgent iets nodig hebt en pas geld gaat verdienen als die oogst binnen is.

Niet zo gek dus dat men dan naar illegale firmware grijpt. En nee, onder Amerikaans recht is het inderdaad illegaal je firmware te tunen: de DMCA verbiedt het onrechtmatig verschaffen van toegang tot een auteursrechtelijk beschermd werk, zoals die firmware dus. Dat die wet bedoeld was om het hacken van beschermde films en muziek tegen te gaan, doet niet ter zake. Dit is in Nederland ook verboden trouwens, hoewel er in Nederland nog geen serieuze klachten over toepassing van onze wet (art. 29a lid 2 Auteurswet) zijn geweest.

Wat nu? Een aantal Amerikaanse staten werkt aan een wettelijk “right to repair”: een herstelrecht voor eigenaren van software-aangedreven apparaten. Deze zouden dan ondanks EULA of Auteurswet gerechtigd zijn de firmware in die apparaten aan te passen als dat nodig is voor herstel of functioneel verbeteren van dat apparaat. Maar niet verrassend zijn bedrijven als John Deere daar zwaar op tegen.

Arnoud

Fair use moet je meewegen bij een notice/takedownverzoek

Een Youtube-gebruiker die een video van haar dansende baby online zette en werd aangeklaagd door het platenlabel van zanger Prince heeft een slag gewonnen in haar auteursrechtenzaak, las ik bij Nu.nl. In 2007 uploadde zij een video van 29 seconden van haar peuter die danste op het liedje Let’s go crazy van Prince. Youtube haalde de video echter weg toen men een DMCA takedownclaim kreeg van Universal Music Group, omdat deze ongeautoriseerde publicatie inbreuk op auteursrechten zou zijn. De rechtbank in hoger beroep oordeelt nu dat dit onterecht was: Universal had rekening moeten houden met ‘fair use’ voordat zij de claim deed.

Het gebeurt zeer, zeer regelmatig dat rechthebbenden verzoeken doen om materiaal weg te laten halen dat hun werk bevat, terwijl er toch op zijn minst een begin van een argument is dat dit gebruik een citaat, parodie of Amerikaansrechtelijk ‘fair use’ oplevert. Denk aan een remix van een muziekwerk, een flits uit een film in een commentaar of zoals hier een achtergronddeuntje bij een toevallige opname.

Jarenlang is het argument geweest dat zo’n fair use-verweer niet relevant is. De wet zegt immers alleen, als je als rechthebbende een schending ziet, kun je dat werk laten weghalen. Is men het daar niet mee eens, dan kan men een tegenclaim indienen waarin eventuele fair use-bezwaren worden onderbouwd. Dat had wisselend succes, zeker als een rechthebbende gewoon bleef zeggen “volgens ons is het inbreuk”. Veel mensen lieten het er dan bij zitten, want een rechtszaak over zo’n situatie is het geld niet waard.

Deze uitspraak maakt de zaak wat lastiger voor rechthebbenden. Het Hof zegt namelijk dat men bij het opstellen van de claim al direct moet nadenken over fair use, en dat het verboden is om claims in te dienen wanneer dat niet is gebeurd. Dat is niet hetzelfde als “je mag geen claim indienen als fair use in theorie mogelijk is” of “je mag geen claim indienen totdat je fair use volledig weerlegd hebt”. De eis uit de wet is dat men “in good faith” oftewel te goeder trouw mocht denken dat de video de rechten van Universal schond. En dat betekent:

Universal faces liability if it knowingly misrepresented in the takedown notification that it had formed a good faith belief the video was not authorized by the law, i.e., did not constitute fair use.

In dit geval was duidelijk dat Universal in het geheel niet had nagedacht over fair use; in hun visie was dat immers iets dat pas bij de tegenclaim of bij de rechter überhaupt een issue kon zijn. Dat is dus fout, aldus het Hof, je moet als rechthebbende wel íets van een evaluatie doen voordat je een claim indient. Dus laat maar zien, Universal, waaruit blijkt welke evaluatie je hebt gedaan.

Intrigerend is nog dat het Hof vervolgens opmerkt dat het best mogelijk moet zijn zo’n evaluatie te automatiseren. Als je automatisch werken kunt herkennen (en erover klagen) dan kun je vast ook iets inbouwen waardoor je automatisch kunt zeggen “dat zou fair use kunnen zijn, skip”. Code as law, dus.

Ik ben alleen heel benieuwd hoe dat eruit moet gaan zien. Het punt van fair use is namelijk dat het geen simpel trucje is. Er zijn vier factoren:

  1. Het doel en karakter van het gebruik, inclusief de vraag of het gebruik commercieel is of educatief en non-profit;
  2. De aard van het beschermde werk;
  3. De omvang en de scope van het overgenomen deel in verhouding tot het beschermde werk als geheel; en
  4. Het effect van het gebruik op de potentiële markt voor of waarde van het beschermde werk.

Je kunt dus niet zeggen “minder dan 30 seconden dus fair/meer dan 30 dus unfair”. Alle vier de factoren moeten worden langsgelopen. Lengte en commerciële intenties wegen mee maar bijvoorbeeld óók hoe transformerend jouw gebruik van het werk is. Letterlijk het hele werk herpubliceren voor geldelijk gewin is zelden fair use, een nauwelijks herkenbaar fragmentje in een privéfilmpje vrijwel altijd.

Maar misschien zijn er toch shortcuts te verzinnen. Het gaat immers niet om een algoritme dat fair use bewijst of weerlegt, maar om een algoritme waarmee je te goeder trouw kunt zeggen “fair use is onwaarschijnlijk, takedown die hap”. Het Hof suggereert dat dat bijvoorbeeld kan door te kijken welk deel van het werk is gebruikt: hoe kleiner het deel, hoe groter de kans op fair use. Ook kun je kijken naar de website, staan er advertenties op of wordt er toegang tot het werk verkocht? (Ik ben benieuwd welke jullie nog zouden weten.)

In ieder geval is het niet meer mogelijk om gewoon botweg te zeggen “ons algoritme detecteert een fragment dat van ons is, takedown die hap”. En dat is alvast een heel stuk winst.

Arnoud

Mag een bedrijf een datalek-publicatie offline halen?

persoon-persoonsgegeven-veilig-hek-beschermd-lek-dataEen lezer vroeg me:

Kan een bedrijf als Ashley Madison iedere website offline halen die hun gelekte data publiceert? Ik snap dat ze bepaalde rechten hebben op die data, maar er is toch ook zoiets als het algemeen belang, kunnen weten of je getroffen bent door deze datalek?

Vorige maand werden bij de datingsite data gestolen van 32 miljoen gebruikers, inclusief namen, adressen en creditcardtransacties. Kort daarna verschenen diverse sites waar deze data op gepubliceerd werd, zoals https://ashleymadisonleakeddata.com/

Wie nu op die site kijkt, ziet echter “I received a takedown notice from Avid Dating Life Media, Inc. so I’m forced to shut down this site”. De datingdienst heeft onder de Digital Millennium Copyright Act een bezwaar gestuurd: deze publicatie schendt ons auteursrecht en moet onmiddellijk offline. Onder het Amerikaans auteursrecht moet een hoster daar gehoor aan geven, en pas daarna gaan we eens uitzoeken hoe het zit.

Althans, áls er een geldig auteursrecht wordt geschonden. En dat kun je je ten zeerste afvragen. Voor auteursrecht is vereist dat de maker enige creativiteit in het werk stopte. Enkel veel data verzamelen of hard werken om het werk te maken, is gewoonweg niet genoeg. Niet bij ons en niet in de VS.

Ik zou werkelijk niet weten welke creativiteit er zit in een klantenbestand. In Europa bestaat er nog het databankrecht, waarmee je als producent van een dataverzameling rechten kunt claimen. Maar dat recht kennen ze niet in de VS.

Natuurlijk kun je zo’n bestand je “intellectual property” noemen, maar dat is een term zonder juridische betekenis. Data is geen eigendom, en “intellectueel eigendom” is jargon voor auteursrecht, octrooien en dergelijke. Meer niet. Je kunt je dus bij de rechter niet op je IP beroepen als je geen auteursrecht (of dergelijk recht) kunt aanwijzen.

Dus nee, ik heb geen idee op welke grond Ashley Madison meent dat zij een takedown mogen doen van die data.

Daar staat wel tegenover dat publicatie van die data de privacy schendt van de getroffen gebruikers. Daarmee zou je dus wel tegen de wet handelen. Alleen is dat niet iets waar het bedrijf iets tegen kan doen: een privacyschending is het probleem van de getroffen burger, niet van het bedrijf.

Bovendien geldt in de VS dan nog de specifieke regel dat je als hoster nóóit gehouden bent data te verwijderen op welke grond dan ook (zelfs als de inhoud strafbaar is), behalve bij auteursrechtinbreuk. Bij ons is dat breder: je moet als hoster optreden bij iedere evidente overtreding van de wet, dus ook bij privacyzaken. In Europa zou een getroffen persoon dus kunnen eisen dat zijn data offline gaat.

Arnoud

Boete voor DMCA-misbruikende tandarts

dmca-removed.pngEen tandarts die het auteursrecht op reviews opeiste, moet $4.766 aan juridische kosten vergoeden aan de patiënt in kwestie. Dat meldde Ars Technica vorige week. De opeisclausule was in strijd met het New Yorks contractenrecht en leverde een vorm van misbruik van omstandigheden op. De rechtbank besliste dan ook in het voordeel van de patiënt.

Het opeisen van auteursrechten op klantreviews is een zeer creatieve truc om iets te kunnen doen aan negatieve reviews. Onder het Amerikaans recht is er namelijk vrij weinig te doen aan een negatieve review: allereerst is de vrijheid van meningsuiting vrijwel absoluut, en daarnaast is een tussenpersoon zoals een reviewsite never nooit niet aansprakelijk voor wat mensen op de site plaatsen. Klagen over reviews heeft dus geen zin. Echter, heb je het auteursrecht op een tekst of foto, dan kun je vrij eenvoudig eisen dat jouw werk wordt weggehaald.

In Europa is notice/takedown (zoals dit heet) iets breder: je kunt over elke vorm van onrechtmatig handelen klagen en de tussenpersoon moet daar dan wat mee. Dus ook bij smaad, privacyschending en andere zaken. Maar ook daar gaat het een stuk sneller als je over auteursrechten klaagt, want bij de andere zaken heb je altijd een belangenafweging en bij auteursrechten maar zelden.

In deze zaak neemt de Amerikaanse rechter de belangen van de patiënt toch mee. Het opeisen van auteursrechten in algemene voorwaarden (wat eigenlijk niet eens kan) doorbreekt de vrijheid van meningsuiting van de patiënt zonder dat daar een héél goede reden voor is. En die was er hier vrij evident niet.

De tandarts in kwestie is inmiddels voortvluchtig, waardoor het incasseren van de boete waarschijnlijk niet zal gaan lukken.

Arnoud

Misbruik van de DMCA, hoe werkt dat eigenlijk?

youtube-dmca-takedown-noticeOnlangs las ik bij Popehat weer een prachtig verhaal over hoe de DMCA misbruikt wordt om onwelgevallige meningen te verwijderen. Het ging hier om een videospelmaker die een recensie op Youtube niet beviel en deze wegens auteursrechtschending weg liet halen. Dat is natuurlijk een werkelijk schandálige inbreuk op free speech en the American way. Nee maar serieus: kan dat zomaar, iets weg laten halen via de DMCA als de inhoud je niet bevalt?

De DMCA oftewel Digital Millennium Copyright Act is een aanpassing aan de Amerikaanse Auteurswet die onder meer een beperking van aansprakelijkheid voor internetdienstverleners zoals webhosters regelt. Zij zijn niet aansprakelijk voor auteursrechtinbreuk door een handeling van een gebruiker, mits ze maar direct na een klacht het materiaal offline halen. De gebruiker mag vervolgens reageren op de klacht, en daarna mogen klager en gebruiker het met elkaar uitzoeken en zit de provider er niet meer tussen.

Of nou ja, ik zeg wel beperking maar eigenlijk is het weer een verruiming: op grond van eerdere wetgeving (de Communications Decency Act, CDA) was een provider in de VS namelijk nérgens voor aansprakelijk als klanten of gebruikers het online zetten. Of het nu ging om smaad, haatzaaien, privacyschending of kinderporno: geen aansprakelijkheid want het gaat hier om meningsuitingen en daar is men fel op in de VS. Maar auteursrechten zijn ook heel belangrijk, dus vandaar dat die wél weg moesten na een klacht.

In ieder geval, dat is dus het proces dat de DMCA introduceerde. Na een klacht (notice) gaat het materiaal offline (takedown) en daarná kijken we eens of dat terecht was en hoe en wat. En de klager moet weliswaar een gezworen verklaring doen, maar die betreft alleen het feit dat hij namens de auteursrechthebbende spreekt. Formeel is het niet verboden een DMCA notice in te dienen terwijl je weet of redelijkerwijs moet weten dat de publicatie geen auteursrechtschending oplevert.

Want nee, een recensie met daarin videobeelden van een spel zal niet snel auteursrechtschending zijn onder Amerikaans recht. Zoiets wordt al heel snel ‘fair use’ genoemd: het opnemen van delen van een werk voor commentaar (al dan niet abject en infaam, dat mag immers van free speech) daarop is in principe legaal.

Maar negatieve reviews zijn bepaald onprettig, dus het auteursrecht biedt dan een haakje een klacht in te dienen. Een tekstuele review is niet aan te pakken vanwege die CDA: je kunt de provider niet aanklagen wegens beweerdelijke smaad. Maar eentje met beeld of geluid uit je spel kan wél: auteursrecht immers. En onder Amerikaans recht hoeft/mag de provider géén inhoudelijke afweging maken: na een klacht gaat het werk offline en daarna gaan we praten. Hinderlijk, zeker bij bedrijven als Youtube waar het hele proces automatisch gaat en je bovendien na drie klachten je account verliest.

In Europa zijn de regels iets anders. Een provider is niet aansprakelijk voor wat hij doorgeeft, mits hij maar ingrijpt bij terechte klachten. Dat betreft niet alleen auteursrechten maar ook bijvoorbeeld smaad, privacyschending of (in theorie) het ten onrechte gebruiken van de meester-titel door een gebruiker. De provider moet de klacht dus inhoudelijk onderzoeken, en als deze evident juist is, het materiaal offline halen. Hij mag daarbij de input van de gebruiker vragen.

Er zit dus in Europa geen automatisme in dat na een klacht het offline móet. Dat maakt de discussie iets fairder, hoewel een provider natuurlijk nog steeds snel kan beslissen dat de klacht terecht is. En met goede algemene voorwaarden is een tegenclaim wegens te snel offline halen snel te pareren.

Ik moet zeggen, ik weet niet welk systeem fairder is. Het Amerikaanse systeem is te automatiseren, en je vangt alleen de speciale gevallen op waarin mensen piepen voor handmatige afhandelingen. Bovendien is auteursrecht nog wel te beoordelen, in tegenstelling tot zeg een privacyschending of dat voeren van de mr-titel. In het Europese systeem moet je elke klacht evalueren en dat levert meer werk op, zeker als je ook in andere rechtsgebieden moet oordelen. Maar het is iets gebalanceerder omdat een takedown niet zomaar mag gebeuren.

Arnoud

Gluren bij de buren versus de DMCA

De redactie van PC-Active werd getipt door een lezer, die erachter kwam dat openbaar hangende camera’s van het bedrijf WebCam.NL door een simpele wijziging van het webadres ineens inzoomen op gebieden die normaal gesproken niet zichtbaar mogen zijn, ontdekte PC-Active. De tipgever had ook enkele beelden van de webcams online gezet, en deze werden door het bedrijf weggehaald via een DMCA notice/takedownverzoek. Eh, wacht, wat?

Camera’s in de openbare ruimte zijn toegestaan mits duidelijk gemeld is dat er gefilmd wordt. Hetzij met een bordje, hetzij zo duidelijk opgehangen dat de camera niet te missen is. Maar als de camera niet in staat is om mensen herkenbaar in beeld te brengen, dan is niet eens een melding nodig. Een webcam die de sneeuw op de bergen of de golven op de Noordzee laat zien, mag dus zomaar en zonder enige melding. Maar als die webcam in staat is tot zoomen zodanig dat je mensen kunt zien (zoals in het screenshot rechtsboven) dan valt dat echt onder de (straf-)wetgeving over cameratoezicht en had er een bordje moeten hangen. Nog even afgezien van of het überhaupt mag van de privacywet.

Dat het bedrijf niet blij is met de actie van PC-Active, geloof ik meteen. Maar een DMCA claim slaat juridisch werkelijk helemaal nergens op. Met zo’n claim verklaar je auteursrechthebbende te zijn op de foto, en daar is geen sprake van. Iets dat het bedrijf zou moeten weten. Als er al iemand auteursrecht heeft, dan was dat de man (of vrouw) die op de printscreenknop drukte toen deze scène in beeld was. En ik waag ten zeerste te betwijfelen óf er auteursrecht zit op zo’n camerabeeld. Waar is de creativiteit? Welke eigen oorspronkelijke creatie zien we hier? Dit is gewoon een weergave van de werkelijkheid.

Helaas komen dergelijke DMCA-misbruiken vaker voor. In de VS is “DMCA abuse” inmiddels een gevleugelde term voor het sturen van takedownverzoeken die eigenlijk neerkomen op “ik vind het niet léuk dat ze dit doen”. Men ziet een kritische tekst waarin drie regels van het eigen werk staan en roept briesend dat sprake is van opzettelijke en grootschalige auteursrechtschending, waarna de hoster niet weet hoe snel hij het offline moet halen. Of, zoals hier, men ziet een foto in een onprettig bericht over het bedrijf en eist dat deze wordt weggehaald. En heel ergerlijk vind ik daarbij dat je bij de DMCA formeel moet verklaren dat je under penalty of perjury zeker weet dat je claim correct is – maar waar geen enkele sanctie staat op liegen.

Mogelijk is hier het verhaal dat men meneers privacy wilde beschermen, maar dat kán niet met de DMCA. Dat is een auteursrechtenregeling, niets meer en niets minder. Bij ons kan er wel op basis van de privacywet (of eender welke andere wet) worden geëist dat dingen worden verwijderd, maar dat moet de persoon in kwestie zelf doen. De exploitant van een webcamsite kan daar niets aan doen. En in deze situatie waarin een misstand aan de kaak wordt gesteld, zal de privacy toch echt moeten wijken voor het nieuwsbelang.

Inmiddels meldt PC-Active dat de problemen gedeeltelijk zijn verholpen. Niet helemaal want een aantal camera’s is (als je even goed doorkijkt) nog steeds op afstand te bedienen.

Arnoud

Automatische auteursrechtaansprakelijkheidsclaims

computer-says-no.jpgMicrosoft eist Google-ban op BBC, Wikipedia en Bing, meldde Webwereld maandag. Het bedrijf had via automatisch gegenereerde DMCA notice/takedownberichten de verwijdering geëist van zo’n vijf miljoen webpagina’s, volgens TorrentFreak omdat deze het getal “45” bevatten dat kennelijk iets met Windows 8 te maken heeft. Eh, oeps.

Het idee achter de DMCA was een simpel wettelijk systeem te bieden waarmee rechthebbenden materiaal kunnen laten weghalen dat in strijd is met hun auteursrechten. Omdat ze in Amerika houden van duidelijke regels, was het nogal zwartwit opgezet: een rechthebbende klaagt over een publicatie, de site moet het offline halen maar mag wel de gebruiker informeren. En als die stelt dat de klacht onterecht is, dan moet het teruggezet en dan mogen gebruiker en rechthebbende samen bij de rechter gaan klagen. Omdat iedereen alles on penalty of perjury moet verklaren, en je niet willens en wetens valse claims mag indienen, zit het systeem wel snor met misbruik.

Dacht iedereen. Want de laatste jaren is de volautomatische blokkade sterk in opmars. Het was dus eigenlijk afwachten totdat we een keer zo’n foutje zouden zien als dat van Microsoft. En het zal de laatste keer ook niet zijn. Omdat het op internet wemelt van de illegale uploads, is het niet zo gek dat rechthebbenden met grof geschut gaan schieten en niet elke keer een advocaat in bloed veertien pagina’s plus kopie identiteitsbewijs van een tekenbevoegde directeur willen laten aanleveren. Oh sorry, ik ben weer even cynisch over hoe dat mooie idee van beperkte aansprakelijkheid voor internetdienstverleners compleet is mislukt.

Een aanverwant recent voorbeeld is Youtube. Deze videosite heeft volautomatische herkenning van muziek met hun ContentID algoritme. Als dit algoritme in een upload muziek herkent die bekend staat als beschermd, dan wordt de audiotrack weggehaald. En herkende video’s worden zelfs compleet verwijderd.

Na veel kritiek over de onduidelijke klachtprocedure die hierbij hoort, had Youtube recent haar systeem aangepast. Kort gezegd wordt een tegenklacht (van de gebruiker) automatisch teruggestuurd, waarna de rechthebbende óf zijn keutel moet intrekken óf een formele DMCA notice moet indienen met dus dat “op straffe van meineed” verklaren dat je zeker weet dat de videouploader fout zit.

Leuk bedacht, maar gaat het écht werken? Want de eerste uploader die daadwerkelijk een klager aanpakt wegens meineed in die verklaring moet ik nog tegenkomen. De bewijslast is namelijk hoog: men moet willens en wetens een valse klacht hebben gedaan. Niet alleen maar “er valt over te twisten of die video mocht”, maar “er was geen twijfel dat die video wel mocht”. En omdat ze in de VS de vage open norm van fair use hanteren, is er eigenlijk áltijd wel een twistpuntje van te maken.

Dat, en het feit dat in de triviale gevallen de claim gewoon juist is (en we ook allemaal wéten dat er vele juiste claims tussen zitten) maakt dat er weinig tot geen incentive is om iets te gaan doen aan dit systeem. Dus we hobbelen gewoon nog een paar jaar rond, met regelmatig weer een leuk relletje over de Marslanders wiens livestream offline gehaald worden of dergelijke flauwekul, maar niemand die een wetswijziging gaat bepleiten waar we wat aan hebben. En ja daar word ik écht cynisch van.

Arnoud