Tag: Akkoord

About Akkoord

Subscribe Feeds

Eenzijdig nieuwe voorwaarden op je site zetten is niet bindend

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 17 reacties

Nieuwe voorwaarden alleen op je site zetten is niet genoeg, las ik bij de onvolprezen Eric Goldman (althans Kieran McCarthy): die zijn in de VS alleen bindend als je ze daadwerkelijk actief mededeelt aan je gebruikers. In de oude voorwaarden zetten “kom regelmatig maar controleren of bovenstaande anders is” kan dus echt niet meer, en interessant genoeg eist de rechtszaak waar McCarthy over blogt ook nog eens bewijs van het actief mededelen. Dat kan nog een pittige worden, ook bij ons.

In het Amerikaans recht noemen ze website-voorwaarden vaak nog “browsewrap” voorwaarden, je gaat er mee akkoord door op de site te bladeren. Daar zit dus een grens aan: je moet wel constructive notice hebben gehad dat er voorwaarden zijn, en hetzelfde geldt voor wijzigingen daarvan. Zoals Goldman zegt, “The Company may update these terms of use at any time by posting updates to this site.”  is dus altijd al dubieus geweest.

In Nederland had zoiets ook niet gewerkt. Bij ons moet bij het aanbod gemeld zijn dat de voorwaarden van toepassing zijn, en moet je ze kunnen lezen (en downloaden/opslaan, bij internettransacties). Je hoeft geen apart akkoord op de voorwaarden te geven, zo’n tekst als “Door op Bestellen te klikken ga je mede akkoord met de voorwaarden” of zelfs “Op ieder gebruik van deze dienst zijn onze voorwaarden van toepassing” is genoeg. Mits er een link naar de PDF bij staat en die zin niet te missen is in het bestelformulier. Dit geldt ook voor nieuwe voorwaarden, die moeten op dezelfde manier worden gemeld.

Wat nog intrigerend is is de afsluiter die McCarthy signaleert:

What’s more, the burden on websites to provide technical evidence of notice is perhaps greater than we might previously have expected. Mere assertions and declarations might not get the job done anymore. It was always a good idea for IT departments to track with cookies or logs whenever a user assents to an online agreement. But now it’s looking like a “need to have” instead of just a “good to have.”
Die “declaration” was in dit geval een verklaring van de advocaat van eiser dat er een popup was geweest met een verwijzing naar de nieuwe voorwaarden. De rechter gaat daaraan voorbij en wil daadwerkelijk objectief tastbaar bewijs van die popup. En dat gaat voor heel veel mensen een héle lastige worden als ze dat zouden moeten aantonen.

In Nederland hebben we zoiets in 2015 bij de hand gehad: een IT-leverancier stelde dat de klant bij een offerte via de website akkoord was gegaan met de de bekende FENIT voorwaarden:

Dat ter hand stellen [van de voorwaarden, wat verplicht is om ze verbindend te verklaren] kwam hier neer op bewijzen dat de voorwaarden op de site stonden op 31 mei 2010, de dag dat de overeenkomst werd gesloten. De persoon die de website had gebouwd, verklaarde als getuige dat hij in 2010 een document had gehad en dat zonder te lezen op de pagina van de voorwaarden had gezet. Niet heel sterk, en bovendien was deze persoon óók nog eens directeur van Quantaris. Een partijgetuige, zoals dat heet, wordt niet zomaar geloofd als ze dingen verklaren in hun eigen voordeel.
Ook waren screenshots van de oude site (die ondertussen weer online waren gezet) in gebracht als bewijs, maar dat overtuigt de rechter nog minder:
[Er] kan uit die schermafdrukken op geen enkele wijze worden opgemaakt dat de FENIT-voorwaarden 2003 op de ten deze relevante datum 31 mei 2010 gemakkelijk toegankelijk waren via de site http://www.quantaris.nl. De schermafdrukken vermelden geen enkele, in dit verband relevante datum. Bovendien wijkt de schermafdruk van de website van Quantaris.nl af van de screendumps van de website van Quantaris.com die Quantaris als producties 18 tot en met 20 in het geding heeft gebracht.
Hoe dit op te lossen, daar ben ik nog steeds niet over uit. Iemand een suggestie?

Arnoud

Zullen we EULA’s in beeldschermen gewoon eens afschaffen jongens?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 19 reacties

Via Twitter deze screenshot van een Volkswagen:

Wijzig uw privésfeerinstellingen (dat geforceerde nepnederlands alleen al) om de juiste juridische teksten te kunnen laden. Wat krijgen we nou. Ik vermóed dat men op basis van locatie andere landgebonden teksten wil tonen, want in sommige landen is het explicieter verboden om aan je navigatie te zitten tijdens het rijden dan andere, zoiets.

Als dat vermoeden klopt, dan heeft dit dus geen betekenis en mag je het negeren. Ik weet niet of dat kan, dit soort onderdelen van IT-systemen hebben de neiging in beeld te blijven tot ze zijn opgelost “want dat moet van Legal” of iets dergelijks. Maar als het kan, mijn zegen heb je.

Als het wel gaat om een juridisch bindende tekst, bijvoorbeeld een landgebonden EULA met andere regels over aansprakelijkheid of zo, dan heeft Volkswagen een probleem. Want dan zijn ze wel rijkelijk laat, de auto is al verkocht en mensen dán nog binden aan voorwaarden heeft geen enkele betekenis. Te laat.

Ook niet als mensen dan alsnog op “Akkoord” klikken. Dat argument kwam ik laatst ergens tegen – je zou dan weliswaar de voorwaarden mogen afwijzen wegens te laat, maar als jij in plaats daarvan op akkoord klikt ga je alsnog akkoord en doe je afstand van het recht ze te mogen afwijzen wegens te laat. Zoiets.

Dat zie ik niet. Dit soort systemen is ontwikkeld voor een verplicht akkoord. En in een situatie waarin je akkoord kunt vragen dit opeisen is tot daar aan toe – contractsvrijheid is in principe een ding, dus afgezien van speciale gevallen zoals de AVG is het mogelijk akkoord af te dwingen als deel van een transactie. Maar als de boel al verkocht en geleverd is dán nog eisen dat iemand op akkoord klikt, is echt onmogelijk. In juridische taal is het eenvoudigste argument dat de op rechtsgevolg gerichte wil ontbrak – men wil verder met die boordcomputer, men wil geen overeenkomst sluiten.

Arnoud

Kunnen wij onze niet-tekenende partner toch houden aan de groepssamenwerking?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 17 reacties

Een lezer vroeg me:

Al een tijdje onderhandel ik met vijf partijen om tot een samenwerking te komen, waarbij we een opensourcepakket gaan exploiteren onder gezamenlijke winstdeling. Het contract ondertekenen is blijven liggen vanwege de crisis, maar we zijn wel al soort van begonnen. Nu stelt een van de partijen dat hij het eigenlijk toch niet eens is met het contract (lees: de winstdeling) en hij zegt dat hij nergens aan vast zit omdat hij nooit getekend heeft. Is dat zo, en wat kunnen wij nu doen?

Of een overeenkomst gesloten is, hangt in eerste instantie af van wat in de tekst zelf staat. Soms staat er iets van “Deze treedt in werking na de laatste handtekening” en dan is het evident dat de overeenkomst nu nog niet gesloten is omdat er handtekeningen missen.

Minstens zo vaak staat er een aanvangsdatum en is er geen duidelijke reden waarom de handtekeningen gezet moeten worden. Of er staat helemaal niets over wanneer het contract aanvangt. Dan moet je gaan duiden hoe de rest van het contract opgezet is. Wat was het doel van de overeenkomst, en is het daarvoor echt nodig dat dan iedereen moet tekenen? Wat waren, anders gezegd, de bedoelingen van partijen toen ze kozen voor een document waar een krabbel onder zou komen.

In veel gevallen geldt: niet ondertekend hebben is niet hetzelfde als niet akkoord zijn. Ook uit feitelijk handelen kun je akkoord afleiden, bijvoorbeeld omdat die ene partij ze de oprichtingsbijdrage betaald heeft, alvast het afgesproken werk ging doen of op zijn minst inhoudelijk ging discussiëren op de groepsapp waar de samenwerking mee gerund wordt. Dan is het ontbreken van de handtekening geen beletsel meer.

Uitzonderingen zijn natuurlijk mogelijk. Als de partij zich in het onderhandeltraject altijd wat afhoudend had opgesteld, dan kun je nu niet claimen dat hij stilzwijgend er aan vast zat bijvoorbeeld. Of als hij een unieke bijdrage gaat leveren (en dat nog niet gedaan heeft), dan is het ook nogal prematuur.

Maar zoals gezegd, een handtekening is niet verplicht. Juridisch zitten ze er bijvoorbeeld al aan vast als de vertegenwoordiger appt dat ze akkoord zijn en de handtekening nog even laat wachten vanwege coronaperikelen. Je kunt dus prima snel schakelen door aan te dringen op een anders gecommuniceerd akkoord, en later zien hoe je die krabbel gaat krijgen. Want die is eigenlijk nergens voor nodig, behalve je héél bang bent dat je ruzie gaat krijgen over wat er exact afgesproken is.

Arnoud

Hoe je 8% meer omzet haalt dankzij één juridisch foefje

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 25 reacties

Iedere ondernemer zoekt continu naar meer omzet. Meer klanten en meer verkopen aan bestaande klanten zijn de meest voor de hand liggende strategieën. Juridische zaken zoals je algemene voorwaarden lijken daarbij irrelevant en dat zijn ze natuurlijk ook. Maar er is een foefje dat je uit kunt halen met je algemene voorwaarden waardoor je toch net wat meer mensen over de streep trekt.

Geen mens die algemene voorwaarden leest, zul je denken. Of je nu een webshop met dierenvoer drijft of via je webwinkel juist boeken aanbiedt, je hebt voorwaarden nodig maar je wilt er natuurlijk niet te lang bij stil staan. Vaak is het ook een verplicht nummer, zeker als je consumenten producten verkoopt.

Algemene voorwaarden zijn wel erg handig. Je kunt er je retourregeling in opnemen, bepalen hoe het werkt met achterafbetalen en incassokosten en op welke manier mensen moeten klagen als er wat mis is. Ik zeg dan ook zeker niet dat je geen algemene voorwaarden moet hanteren. Maar het is wel gedoe om ze elke keer aan te bieden, dat erken ik onmiddellijk.

Maar het is precies dat aanbieden waar je je omzetstijging kunt halen. Want dat doe je in het bestelproces, en het is algemeen bekend dat iedere hindernis in het bestelproces tot afhakers leidt. En wat is de grote hindernis bij algemene voorwaarden? Precies, dat je er akkoord mee moet gaan met zo’n vinkje. En dat vergeten mensen dan, en dan zegt je webshopsoftware “Een verplicht veld is vergeten” en dan haken mensen af. Weg dus met dat vinkje.

En nee, dat vinkje is helemaal niet verplicht. Ik weet ook niet waarom iedereen dat zo doet. Of nou ja, dat weet ik wel: omdat in 1982 een Amerikaanse advocaat bedacht dat het nodig was bij online verkoop, en iedereen dat slaafs nabootst want het ziet er juridisch uit. Onze wet (noch de Amerikaanse, overigens) zegt helemaal niet dat dat moet. Ja, je moet mensen erop wijzen dat de voorwaarden van toepassing zijn, maar dat is het. Dus de korte versie: weg met dat vinkje, nergens voor nodig.

Natuurlijk moet je mensen wel expliciet wijzen op je voorwaarden. Enkel ze onderin je voetertekst opnemen is niet genoeg. Zorg er dus voor dat er direct onder of boven de bestelknop een tekst komt zoals “Door te bestellen gaat u akkoord met de algemene voorwaarden”, waarbij je die laatste twee woorden een hyperlink maakt naar een PDF-bestand met de voorwaarden. Dat is alles.

Wij hebben dit voor een hoop klanten zo uitgevoerd, en die zien allemaal leuke omzetstijgingen, dat wel tot acht procent of meer kan zijn. Dus waar wacht je nog op?

Arnoud

Wanneer zijn toestemmingsvinkjes nou verplicht?

Geplaatst op in Privacy, 9 reacties

Een lezer vroeg me:

Hoe zit het nu precies met die vinkjes die je overal moet zetten om toestemming te geven voor van alles en nog wat? Sommige sites doen dat niet (met algemene voorwaarden), anderen zelfs niet met nieuwsbrieven. Wat zegt de GDPR hierover?

Het is een misverstand dat je alleen akkoord kunt gaan met algemene voorwaarden door een vinkje of iets dergelijks. De wet eist niet meer dan dat je gewezen bent op de voorwaarden en dat je mocht begrijpen dat ze van toepassing zouden zijn. Dat kan prima door enkel de tekst “Door op ‘Bestellen’ te klikken, gaat u tevens akkoord met de verkoopvoorwaarden.” op te nemen net boven de bestelknop. (Wel even linken naar een downloadbare versie van die voorwaarden.)

Meer algemeen zegt de wet eigenlijk nergens dat een aparte handeling nodig is om instemming met wat dan ook te verkrijgen. Rechtshandelingen zijn vormvrij, zoals dat heet. Het mag op iedere manier, zolang maar duidelijk is dát die handeling opgevat gaat worden als instemming. Dat vinkje is dus eigenlijk sowieso nergens voor nodig en volgens mij vooral gemakzucht om het zo op te nemen.

Of nou ja, één wet wel, namelijk de privacyverordening oftewel AVG/GDPR. Wanneer daaronder toestemming vereist is, dan moet die “door middel van een verklaring of een ondubbelzinnige actieve handeling” worden verkregen. Dit houdt in dat de handeling waarmee toestemming wordt gegeven, niet voor meerdere interpretaties vatbaar mag zijn. Een bestelknop in een webwinkel kan dus niet tevens worden gebruikt om toestemming mee te vragen, zoals met een tekst “Door uw bestelling te plaatsen, gaat u tevens akkoord met ontvangst van onze nieuwsbrief” onder die knop. Het is immers niet ondenkbaar dat mensen wel de prominent vormgegeven knop zien maar niet de tekst daaronder.

Specifiek wordt daarbij verder nog bepaald:

Indien de betrokkene toestemming geeft in het kader van een schriftelijke verklaring die ook op andere aangelegenheden betrekking heeft, wordt het verzoek om toestemming in een begrijpelijke en gemakkelijk toegankelijke vorm en in duidelijke en eenvoudige taal zodanig gepresenteerd dat een duidelijk onderscheid kan worden gemaakt met de andere aangelegenheden.

De toestemmingsvraag moet dus echt apart komen te staan. En ik denk dat het in de praktijk dan vrijwel onvermijdelijk is dat er een vinkje bij komt te staan, al is het maar om vast te stellen dat de persoon echt bedoeld had die toestemming te geven. Een apart vormgegeven paragraaf over privacytoestemming voldoet wel aan het ‘zodanige presentatie’ vereiste, maar ik aarzel of je dat ondubbelzinnig genoeg kunt vinden.

Arnoud

Mag een webshop je bij registratie akkoord laten gaan met de verkoopvoorwaarden?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 9 reacties

Een lezer vroeg me:

Bij een webshop waar ik laatst bestelde, moest ik een account maken. Oké, maar daarbij moest ik ook akkoord gaan met de verkoopvoorwaarden. Daarin bleek te staan dat deze op ieder moment konden wijzigen en dat ik maar bij elke bestelling moest controleren of ik nog akkoord was. Een beetje slinkse truc lijkt me, is dat legaal?

In principe is het legaal om mensen voorafgaand aan het bestellen te vragen een account te maken, en je kunt ze daarbij ook akkoord laten gaan met je verkoopvoorwaarden. Met die constructie valt elke verkoop vanaf dat account vervolgens onder die verkoopvoorwaarden.

Handig voor beide partijen: voor de verkoper want je hoeft het niet steeds te vragen, en voor de koper want die hoeft ze maar één keer te lezen.

De truc van deze webshop doet wat minder gezellig aan. Het lijkt erop dat men zo wil voorkomen dat de klant wijzigingen opmerkt, en dat is natuurlijk een beetje raar. Je kunt zo van alles erin smokkelen, van een kortere betalingstermijn tot boetes of moeilijke klacht- of retourprocedures (bij zakelijke aankopen legaal) en de klant mag niet klagen want gaf een blanco akkoord op de voorwaarden.

Juridisch gezien is dit erg problematisch. Hoofdregel bij het wijzigen van algemene voorwaarden is dat ze dan opnieuw ter hand moeten worden gesteld, net zoals bij de eerste voorwaarden. Stiekem veranderen en “u had gisteren moeten kijken wat er was veranderd” is dus niet legaal. Je moet echt werken met een popup of mailtje dat de wijzigingen aankondigt. Het lijkt mij redelijk als je dan ook even een periode gunt om de voorwaarden te lezen, maar bij een webshop-constructie zou het genoeg zijn om te zeggen “Vanaf uw volgende aankoop gelden onderstaande voorwaarden”.

(Maar Facebook en Twitter doen dat toch ook? Klopt, en dat is ook niet legaal zei Calimero.)

Arnoud

Moet ik als werknemer akkoord gaan met de privacyvoorwaarden van Google?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 17 reacties

Een lezer vroeg me:

Mijn werkgever (een mkb bedrijf) is overgestapt naar een Google domein voor mail, en nu moeten wij bij ingebruikname akkoord gaan met de privacyvoorwaarden van Google. Kan ik dat weigeren? Natuurlijk, het gaat om werk mail, maar toch, Google accounts doen veel meer dan alleen werkgedrag in de gaten houden.

Dit lijkt me niet iets dat je kunt weigeren te doen. De werkgever bepaalt hoe het werk wordt uitgevoerd, en als hij ervoor kiest om Google als leverancier in te zetten dan heb jij het daarmee te doen. Dat je bij het gebruiken daarvan op een akkoord-knopje moet drukken, is dus gewoon deel van je werk.

Het is echter een misverstand dat je als werknemer dan ineens toestemming geeft aan Google voor wat dan ook. Ik geef toe, een gemakkelijke fout want er stáát immers “I agree” en er zit een privacyreglement bij ook nog. Maar als je als werknemer op zo’n knop druk, dan ga je hooguit namens je werkgever met dingen akkoord. Niet privé.

Natuurlijk kan Google allerlei dingen van je te weten komen wanneer je als werknemer met die diensten werkt. Maar ook dat is de verantwoordelijkheid van je werkgever. Als goed werkgever heeft hij de taak jouw privacy te waarborgen, en dus ook te zorgen dat leveranciers niet zomaar allerlei persoonlijke dingen van werknemers te weten komen. Hij zal dus bijvoorbeeld een bewerkersovereenkomst moeten treffen met die leveranciers, waarin staat dat deze niet gaat snuffelen in netwerkverkeer van werknemers. Je kunt hem daarop aanspreken als hij dat niet goed geregeld heeft.

En ik snap heus dat Google zich weinig aan zal trekken van zo’n Nederlands werkgevertje, maar daar zal het arbeidsrecht weinig rekening mee houden.

Arnoud

Ik wil niet namens mijn werkgever akkoord gaan met Microsoft’s EULA

Geplaatst op in Intellectuele rechten, Ondernemingsvrijheid, 15 reacties

eula-ridge-trail-bordje-sign-flickr-oregon-brandon.jpgEen lezer vroeg me:

Deel van mijn werk is het uitrollen van Office 365. Eén van de installatiestappen is het akkoord gaan met de hele riedel gebruiksvoorwaarden en privacy condities van de firma Microsoft. Dit snap ik niet. Waarom moet dat, als wij al een contract hebben? En hoe voorkom ik dat ik straks privé akkoord ga of zo?

Het is compleet onzinnig dat een bedrijfsmatige installatie van reeds gelicentieerde software zou vereisen dat je akkoord gaat met op het scherm gepresenteerde gebruiksvoorwaarden. Precies om de reden die de vraagsteller noemt: de licentienemer hééft al akkoord gegeven op voorwaarden, zij het ouderwets op een stuk papier en niet met een klik. Maar dat doet er niet toe.

(En breek me de bek niet open over akkoord op privacyverklaringen. Dat slaat écht helemaal nergens op. Privacyverklaringen verklaren. Ze zijn verplicht op grond van de Wbp ter toelichting op wat je gaat doen. Maar een akkoord daarop is net zo relevant als akkoord op de dienstregeling van de NS.)

Die software is echter geprogrammeerd om bij installatie die voorwaarden te tonen, en doet dat dus vrolijk ook al betekent het niets. Maar daar staat tegenover dat klikken dus op zich ook niets betekent, afgezien van 5 seconden extra moeite. (Ik herinner me dat er opties zijn bij zakelijk installeren om dit te skippen, wie ‘m weet mag het roepen!)

Sowieso ben je niet privé gebonden, dit installeren doe jij zakelijk dus handel jij namens je werkgever. Jij als persoon bestaat niet, onder de wet. Jij bent een hand van je werkgever en niets dat die hand doet, kan bindend worden op de persoon achter die hand.

Arnoud

Gebruik van mijn browser betekent akkoord met mijn gebruiksvoorwaarden

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, 14 reacties

ie-aagree-ezelGebruik van mijn browser betekent akkoord met mijn gebruiksvoorwaarden, een idee van David Rosenthal, digitaal conservator uit Amerika. Hij vroeg zich af waarom al die sites wegkomen met “Gebruik van onze site betekent akkoord met onze voorwaarden” en of dat niet om te keren was. Dan stel jij voorwaarden aan gebruik van je browser, en dat is niet gek als je bedenkt dat die bedrijven echt dingen dóen met je browser in plaats van alleen passief een tekst en een plaatje op te sturen.

In de kern geen gek argument. Als bezoek van een website akkoord impliceert met voorwaarden waaraan alleen in lichtgrijze tekst onderaan wordt gerefereerd, dan zou je dat ook om kunnen keren. Bijvoorbeeld door in het HTTP verzoek een header op te nemen (“License:”) met een link naar jouw voorwaarden. Ja, dat is nauwelijks opvallend en op een gekke plek, maar niet minder gek dan zo’n lichtgrijze zin. En als de een bindend is, waarom de ander dan niet?

Als eigenaar van een computer heb je zeggenschap over wat daarop gebeurt. Dat weten we in Nederland uit het XS4All/Ab.Fab arrest: de intenetprovider mocht reclame weren van het directmailbedrijf op grond van haar eigendomsrecht op de mailservers. Als dat voor een bedrijf geldt, dan ook voor mij als consument. Eigendom is eigendom. En zeker als je de cookiewet erbij haalt – er mag niets op mijn pc komen zonder mijn toestemming, en waarom zou ik daar geen voorwaarden aan kunnen verbinden?

Persoonlijk geloof ik niet dat browsewraplicenties (want dat zijn dit) rechtsgeldig zijn, precies vanwege dit soort dingen die dan mogelijk worden. Het kan niet waar zijn dat het ophangen van een bordje of het neerzetten van voorwaarden an sich leidt tot gebondenheid daaraan. Er moet iets zijn van een handeling waardoor je aangeeft ermee gebonden te zijn. Enkel een link is niet genoeg, ook niet met een toverformule die een willekeurige handeling tot akkoord verklaart. Door deze blog te lezen, zegt u toe namens uw werkgever drie jaar lang exclusief met ICTRecht zaken te zullen doen, en garandeert u bevoegd te zijn deze toezegging te doen. Giechel.

Maar stel dat je zegt, zoals die sites doen is het wél rechtsgeldig want het is nu eenmaal maatschappelijk aanvaard dat voorwaarden via lichtgrijze zinnen worden aangereikt. Ben je er dan met Rosenthals tegenargument? Dat betwijfel ik dan nog steeds. Hij stopt de tegenvoorwaarden op een wel érg rare plek, in de HTTP headers. En het is bepaald nog niet maatschappelijk aanvaard dat er voorwaarden in headers staan.

Arnoud

Mag een dienst zomaar gewijzigde voorwaarden popuppen?

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, 7 reacties

ie-aagree-ezelEen lezer vroeg me:

Op een forum waar ik vaak kom, werden ineens nieuwe voorwaarden doorgevoerd. Ik kreeg een groot scherm met de tekst en een knop “Ik ga akkoord”. Als ik die niet indruk, kan ik niets meer doen terwijl ik al jaren lid ben. Kan dat zomaar, zo eenzijdig en ineens?

Op zich is het toegestaan algemene voorwaarden te wijzigen, mits in de oude voorwaarden staat dat dit mag. Voorwaarden wijzigen zonder bevoegdheid daarvoor in de oude voorwaarden is een contractswijziging, die niet mag zonder toestemming van de wederpartij.

Bij het doorvoeren van zo’n wijziging gelden dezelfde regels als bij het initieel aanbieden van algemene voorwaarden. Ze hoeven niet gelezen te worden, maar ze moeten wel ter hand gesteld zijn zodat de wederpartij ze kan opslaan voor latere kennisname. Expliciet akkoord hoeft niet, maar een melding moet wel.

Bij popups is dat een probleem, want teksten in popups zijn niet eenvoudig op te slaan. En nee, “je kunt ze handmatig selecteren en dan via copy-paste in Word plakken” is wettelijk gezien niet ‘eenvoudig’. Die scrolvensters van drie centimeter hoog die sommige sites hanteren zijn dus óók niet rechtsgeldig. Een zinnetje met hyperlink naar een PDF-bestand is dat dan weer wél.

Het proces dat dit forum hanteert, lijkt dus legaal hoewel het buitengewoon eenzijdig en onvriendelijk is. Tenzij ze dus de oude voorwaarden niet nakomen (waar bijvoorbeeld in kan staan dat ze een maand van tevoren moeten worden gemeld), zie ik zo geen grond om dit aan te vechten. Als dat forum mijn klant was, dan had ik aangeraden om ruim van tevoren te beginnen met een banner of waarschuwing dat er nieuwe voorwaarden aankomen. Mensen kunnen dan akkoord gaan of nog een paar weken nemen om ze door te lezen. Pas ná die periode kun je dan een akkoord afdwingen.

Natuurlijk wil een akkoord op nieuwe algemene voorwaarden niet zeggen dat ze dús bindend zijn. Algemene voorwaarden mogen niet onredelijk bezwarend zijn, en het feit dat je instemt met de voorwaarden betekent niet dat je erkent dat ze redelijk zijn. Dit mechanisme staat zo in de wet precies vanwege dit soort grappen.

Arnoud