Overheden verzamelen op grote schaal tweets zonder gebruikers te informeren

OpenClipart-Vectors / Pixabay

Overheidsinstanties zoals het ministerie van sociale zaken, de Belastingdienst en de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) verzamelen op grote schaal tweets over onder andere hun beleid zonder Twittergebruikers hierover te informeren. Dat meldde Security.nl onlangs op gezag van onderzoek door AG Connect en Trouw. Het gaat om sentimentanalyse, data-analyse waarbij bakken met tweets zeg maar als “positief” of “negatief” worden gelabeld zodat je kunt zien hoe je beleid valt bij de mensen. Ook hier heerst dus die misvatting dat dat mag omdat Twitter openbaar is. Kunnen we eens ophouden met “ja maar openbare bron” als argument?

Het idee achter sentimentanalyse is dat je op basis van grote datasets de werkelijkheid kunt meten, en dat dat een stuk goedkoper/makkelijker is dan steeds een enquête eruit doen of 1200 Nederlands bellen. Waar zeker wat in zit, en we hebben ook genoeg tools (zoals van Microsoft) die op basis van statistische tekstanalyse kunnen zeggen of een tweet over een onderwerp gaat en daar dan positief of negatief over is. Dat kun je dan over de tijd meten, groeperen naar locatie van gebruikers (Randstad versus de provincie, bijvoorbeeld), groei of daling signaleren en ga zo maar door.

Punt is natuurlijk wel, dat begint allemaal bij een enorme verzameling berichten van Twitter. En tweets (met Twitternaam) zijn nu eenmaal persoonsgegevens en dus valt het verzamelen en tot sentimenten omturnen van die gegevens onder de AVG. Mag dat? Ja, in principe wel: dit is een vorm van wetenschappelijk en statistisch onderzoek en dat kun je binnen de grondslag van het gerechtvaardigd belang (art. 6 lid 1 sub f AVG) prima rechtvaardigen. (Ook bij overheden, omdat dit niet gaat om uitoefening van een publiekrechtelijke taak.) Toestemming van de twitteraars is dus niet nodig.

Wat wél nodig is, is dat mensen worden geïnformeerd over dit verdere gebruik. Dat staat gewoon in de AVG, en is iets dat altijd moet bij data harvesting. Ik geef toe dat dit bij een klantanalyse wat makkelijker is, daar zet je het in je privacyverklaring of je stuurt een update in het portaal. Bij dit soort gebruik van Twitterdata is er maar één manier en dat is iedereen een tweet sturen (DM’s sturen kan niet altijd). Daar zouden we gek van worden als iedereen dat deed, maar dat is voor een individuele organisatie niet disproportioneel of onmogelijk. (Bij data-verzameling met een drone of sensoren op straat is het natuurlijk een ander verhaal qua complexiteit, dus dan is een bordje of banner genoeg.)

Ik zie in de reacties her en der boosheid met het argument “kom op, Twitter is openbaar en iedereen doet het”. Dat laatste is vast waar, maar verandert niets aan het punt dat de makkelijke toegankelijkheid van de bron géén argument is onder de AVG. Je bent niet vogelvrij omdat men kan scrapen zonder ingewikkelde contracten of toelatingsprocedure. En vanuit juridisch perspectief zou dat ook heel raar zijn, dat het legaal is om iets te doen omdat het heel makkelijk is, en dat alleen bij moeilijk scrapen je mensen zou moeten gaan informeren of zo?

Arnoud

 

Toezichthouder: cookiepop-ups advertentie-industrie in strijd met AVG

De cookiepop-ups waar zeer veel websites gebruik van maken voor het plaatsen van trackingcookies zijn in strijd met de AVG, zo heeft de Belgische Gegevensbeschermingsautoriteit (GBA) bepaald. Dat meldde Security.nl vorige week. De websites maken gebruik van het Transparency and Consent Framework (TCF) van het Interactive Advertising Bureau Europe (IAB Europe), de branchevereniging voor de advertentie-industrie. Die heeft natuurlijk vanaf het begin duidelijk aangegeven dat dit de manier is om AVG-compliant real time bidding te doen voor advertenties, dus dat zal een forse tegenvaller zijn geweest.

Het TCF is een kader voor Real Time Bidding op advertentieruimte. Het idee is dat als je op een website komt met advertentieruimte (zoals een banner), een hele sloot bedrijven (denk een kleine duizend) hun waarde voor jouw bezoek met elkaar vergelijken (ik bied 2 cent, ik bied 1 cent maar heb betere targeting) zodat de website de best passende gebruikerservaring kan bieden.

Punt is dat je daarvoor toestemming nodig hebt, want voor zulk tracken en profileren kom je onder de AVG niet weg op een andere manier. Security.nl legt uit:

Het TCF vergemakkelijkt, via het Consent Management platform of CMP, het vastleggen van de voorkeuren van gebruikers. Deze voorkeuren worden dan opgeslagen in een “TC string”, die wordt gedeeld met de organisaties die deelnemen aan het OpenRTB-systeem, zodat zij weten waarvoor de gebruiker toestemming heeft gegeven of waartegen hij bezwaar heeft gemaakt.
Dat is dus een probleem in België:
De verwerking van persoonsgegevens (bijv. gebruikersvoorkeuren vastleggen) onder de huidige versie van het TCF is niet in overeenstemming met de AVG, wegens een inherente inbreuk op het beginsel van behoorlijkheid en rechtmatigheid. Men vraagt mensen om hun toestemming te geven, terwijl de meesten van hen niet weten dat hun profielen dagelijks talloze keren worden verkocht om hen aan gepersonaliseerde advertenties bloot te stellen.
Wat natuurlijk precies is dat iedereen in de industrie eigenlijk wel wist. Het komt terug op het algemene punt: zeg je “oh ja leuk, ik wil dat 1500 techbedrijven profielen van me opbouwen om advertenties te matchen nadat ze mijn data hebben gecorreleerd met aangekochte vage bestanden” of “donder op met je cookies ik wil het nieuws lezen”. De GBA zegt nu “dat laatste” en in juridische taal noemen we dit dan een non-AVG-compliant toestemming.

Het is wel een beetje de “hou maar op met je website”-week zo lijkt het: geen Analytics, geen Google Fonts, geen cookietoestemming meer. Toeval denk ik dat die uitspraken tegelijk komen, maar het is wel een duidelijk signaal: het recht loopt traag, maar als het eenmaal loopt dan moet je écht aan de bak.

Arnoud

Duitse website veroordeeld voor doorgeven ip-adres bezoeker via Google Fonts

Een Duitse rechtbank heeft een Duitse website veroordeeld voor het zonder toestemming doorgeven van het ip-adres van een bezoeker aan Google door middel van Google Fonts. Dat meldde Security.nl afgelopen maandag. De klagende bezoeker krijgt 100 euro schadevergoeding. Volgens de rechter heeft de website geen gerechtvaardigd belang, aangezien Google Fonts ook lokaal is te gebruiken waarbij er geen ip-adres van bezoekers naar Google wordt gestuurd. Exit Google Fonts?

De dienst Google Fonts is bedoeld om website-eigenaren makkelijker mooie lettertypes te kunnen laten serveren. Natuurlijk kan iedereen eigen fonts op de eigen site zetten, maar dan blijf je downloaden. Google zet ze centraal neer (fonts.googlea.com), en dan onthoudt je browser welke fonts al gedownload. Dat scheelt, en als er updates zijn (een ontbrekend karakter, een nieuwe emoji, noem maar op) kan dat op één plek doorgevoerd.

Nadeel: je browser maakt dan verbinding met een site van Google, waardoor die je IP-adres te pakken krijgt. En -als ik even snel in mijn eigen cookiejar kijk- ook analyticscookies en andere gezellige trackers, die ongetwijfeld gecombineerd zijn met mijn Google-profiel en ander online gedrag. Dit ter verbetering van de gebruikerservaring, veronderstel ik.

Dit is dus een probleem, om dezelfde reden als waarom Google Analytics een probleem is. Als website forceer je zo dat mensen hun persoonsgegevens (IP-adres en/of cookie) naar Amerika gaan. En hier is er ook een eenvoudig alternatief, aldus de rechtbank: je mag die fonts gewoon lokaal hosten. Je hebt dan wel een beetje overhead en extra downloads, maar toen ik dat schreef twee alinea’s terug zat ik ondertussen te Netflixen met Spotify aan én een AI model te renderen dus ik twijfelde al of ik dat nog wel een serieus argument vind in 2022.

De rechtbank bevestigt nog eens dat een IP-adres een persoonsgegeven is, ook als het “maar” dynamisch is. Gecombineeerd met datum en tijd is het gewoon het adres van een persoon – de netsurfer – en zeker voor Google, die het zo kan koppelen aan nog veel meer gegevens. En dat alles dus zonder toestemming en zonder goede reden (gerechtvaardigd belang).

In de comments bij Security.nl wordt gewezen op moderne beveiligingsmaatregelen in Firefox, waarmee je sowieso al niet meer profiteert van centrale opslag: fonts worden opnieuw opgehaald vanaf de Google-site bij iedere nieuwe site, zodat er niet één centraal overzicht komt voor de beheerder van de Google Fonts site. Wat dus specifiek bij Google niet werkt, maar bij andere meegluurders wel.

De 100 euro is een interessante opsteker voor de vele AVG-schadeclaimverzoekers. Heel hard wordt het niet onderbouwd:

The amount of the claimed damages is appropriate in view of the seriousness and duration of the infringement and is not challenged by the defendant.
Oftewel, “mja dat klinkt niet onredelijk en ik hoor ook geen serieus bezwaar van de website-eigenaar”.

Arnoud

Kun je via algemene voorwaarden je auteurs- en persoonlijkheidsrechten afstaan?

stevepb / Pixabay

Een interessante op het forum van Security.nl: “Bij ons in het dorp heeft een bedrijf diverse uitjes, dit is te boeken voor een groep. Van escaperoom, kinderfeestjes tot aan Wie is de Mol. Maar nu staat er in de Algemene voorwaarde dit:

7.5 Mogelijk zullen beeld- en/of geluidsopnamen worden gemaakt van het evenement en de deelnemers en worden opnamen openbaar gemaakt of verveelvoudigd. De bezoeker verleent onvoorwaardelijk toestemming tot het maken van voornoemde opnamen en exploitatie daarvan zonder dat de organisatie of derden een vergoeding aan de bezoeker verschuldigd is of zal zijn. Een eventueel naburig- en/of auteurs- en/of portretrecht draagt de bezoeker bij deze en zonder enige beperking over aan de organisatie. Voorts doet de bezoeker onherroepelijk afstand van het recht zich te beroepen op zijn/haar persoonlijkheidsrechten.
Tsja, hoe rechtsgeldig is zoiets. Het staat er -zoals zo vaak bij algemene voorwaarden- vooral omdat het mooi klinkt en je 90% van de klachten kunt pareren door meewarig te glimlachen en te zeggen “ja meneertje, maar artikel 7.5 zegt wat anders he”.

Het achterliggende punt is natuurlijk dat de organisatie video wil produceren op zo’n evenement, bijvoorbeeld voor reclame of social media. Dat kan niet zomaar, de mensen die daar rondlopen hebben recht op privacy en bescherming van hun persoonsgegevens. (Vroeger zouden we dan ook nog zeggen dat mensen portretrecht hebben als ze gefilmd worden, maar portretrecht is opgegaan in de AVG.)

Wat hier opvalt, is dat deze clausule zijn leven begon als een auteursrechtclausule, waar het portretrecht en persoonlijkheidsrechten aan toegevoegd zijn. Als forensisch jurist zeg ik dus dat deze tekst geschreven is door een IE-specialist. Echter, de kans dat een bezoeker een naburig of auteursrechtelijk relevante handeling verricht op het evenement is minimaal. Nog los van het feit dat voor overdracht van die rechten een ondertekend document nodig is, en algemene voorwaarden worden niet ondertekend.

Privacy/AVG technisch is dit een stuk lastiger te regelen. Je kunt in AV geen toestemming opeisen voor gebruik van je persoonsgegevens, dat moet immers van de AVG expliciet en dus apart gebeuren. Bovendien moet je vrijelijk toestemming kunnen weigeren en intrekken – je hebt er dus eigenlijk niets aan, als je toestemming vraagt aan mensen.

En ja, specifiek bij journalistieke verwerkingen is toestemming niet intrekbaar, dat klopt. Maar het soort video dat deze organisatie gaat maken zou ik héél moeilijk een journalistieke verwerking kunnen noemen, hoewel ik daar normaal erg ruimhartig in ben. Maar zelfs dan blijft het punt over dat je de toestemming expliciet moet vragen en dat deze vooraf geweigerd moet kunnen worden.

Arnoud

Oostenrijks hof vraagt EU-hof of Facebook met gebruikersdata GDPR ‘ondermijnt’

Het Oostenrijkse Hooggerechtshof heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie gevraagd of Facebook juridisch gezien wel gebruikersdata mag verwerken. Dat las ik bij Tweakers. De vraag draait om het verschil tussen toestemming en een contract als grondslag om persoonsgegevens te mogen verwerken. Sinds de AVG van kracht is, houdt Facebook namelijk vol dat mensen bij hen een dienst met gepersonaliseerde advertenties bestellen (als in: een daartoe strekkende overeenkomst sluiten) zodat je het niet over toestemming hoeft te hebben. Eh, wat.

De vragen van het Hof komen (hoe kan het ook anders) uit een rechtszaak die de privacyvoorvechters van None Of Your Business hebben aangespannen. NOYB verzet zich op alle mogelijke manieren tegen de Amerikaanse dataplundering van Facebook en consorten, en dan is dit een logische stap.

Facebook had in het verleden altijd gezegd dat het zich beriep op toestemming. Maar sinds de AVG is toestemming een heikele, zo niet onmogelijke grond om mee te werken: toestemming kan op ieder moment worden ingetrokken en dat mag geen vervelende consequenties hebben. Logisch dus dat de Facebook-juristen al snel bedachten dat je beter op uitvoering overeenkomst kon gaan zitten, want dat is niet zomaar intrekbaar. Besteld is besteld, zeg maar.

De vraag is alleen: wát is er dan besteld. Waren dat die advertenties (graag met een onsje extra personalisatie en hee wat leuk, de doorverkoop voor militaire gezichtsherkenning is afgeprijsd, doe maar) of was dat de communicatiedienst, het kunnen chatten en lezen wat mijn vrienden online doen? Mijn idee was altijd het laatste, maar omdat de Facebook-juristen zo nadrukkelijk hameren op het eerste, moeten we daar een juridische discussie over gaan voeren.

Het Oostenrijkse Hof citeert allereerst een berg literatuur die hier vrij negatief over is: Facebook is steeds het standaardvoorbeeld van een dienst met het niet-essentiële aspect van advertenties erbij. Dat helpt niet voor de beeldvorming, zullen we maar zeggen. En dan concludeert men:

The objective purpose of the contract is decisive for the definition of “necessary” in the sense of Art. 6(1)(b) of the GDPR. Artificially or unilaterally imposed services cannot be subsumed under this. The necessity of data processing for the performance of a contract depends on whether there is a direct factual connection between the intended data processing and the specific purpose of the legal obligation. … The fact that the purposes of the processing are covered by contractual clauses formulated by the provider does not automatically mean that the processing is necessary for the performance of the contract.
Dat laatste is denk ik de kern: dat een partij zegt dát het hoort bij de dienst, maakt het nog niet écht noodzakelijk voor de dienst. Daarvoor is een objectieve toets nodig. Alleen: hoe ziet die toets eruit, en hoe veel speelruimte mag je daar dienstverleners in gunnen? Is bijvoorbeeld bij WhatsApp het noodzakelijk dat iedereen mijn profielfoto ziet, of is enkel de door mij ingevulde naam noodzakelijk om te tonen aan contacten? Of ook dat niet?

Tijd dus om de hoogste Europese rechter hier een uitspraak over te laten doen. Helaas duurt dat altijd wel een dik jaar.

Arnoud

Kan iemand mij uitleggen waarom ik het gerechtvaardigd belang van anderen aan en uit kan zetten?

Via Reddit:

Al een tijdje krijgen we in de koekjesschermen een andere keuze. Het gaat niet alleen meer om waar ik toestemming voor geef, maar ook om gerechtvaardigd belang. … Wat ik niet snap, is waarom ik dan in de cookiebanner naast de toestemmingsvraag ook een vraag krijg over legitiem belang. Er staat legitiem belang en dan met een slider ernaast. Alsof ik het legitieme belang van een bedrijf aan en uit kan zetten. Wat doet die slider daar?

Adverteerders zijn een jaartje of zo geleden ineens massaal van de toestemming afgestapt en naar legitiem belang gegaan. Waarom is me nog steeds niet helemaal duidelijk, maar ik vermoed dat men de bui wel zag hangen dat met cookiemuren afgedwongen toestemming niet rechtsgeldig zou zijn.

Legitiem belang of gerechtvaardigd belang is een andere grondslag: je zegt dan eigenlijk, ik mag dit gewoon want mijn belang weegt zwaarder dan uw privacy. Daar horen dan bepaalde privacybeschermende maatregelen bij. En de marketeers hebben dan het voordeel dat in overweging 47 staat dat “verwerking van persoonsgegevens ten behoeve van direct marketing kan worden beschouwd als uitgevoerd met het oog op een gerechtvaardigd belang.” Het jargon spreekt overigens van “legitiem belang” omdat de Engelse tekst ‘legitimate interest’ zegt.

Die slider heb ik ook altijd over zitten denken. Ik had altijd het beeld dat die er was omdat hij er bij toestemming ook stond, en dat daar verder niet over nagedacht is. Want het is niet logisch, dat je iemands belang aan of uit kunt zetten.

Als je even doorbladert in de AVG dan kom je uit bij het recht van bezwaar, artikel 21 AVG:

1. De betrokkene heeft te allen tijde het recht om vanwege met zijn specifieke situatie verband houdende redenen bezwaar te maken tegen de verwerking van hem betreffende persoonsgegevens op basis van artikel 6, lid 1, onder e) of f), van artikel 6, lid 1, met inbegrip van profilering op basis van die bepalingen. De verwerkingsverantwoordelijke staakt de verwerking van de persoonsgegevens tenzij hij dwingende gerechtvaardigde gronden voor de verwerking aanvoert die zwaarder wegen dan de belangen, rechten en vrijheden van de betrokkene of die verband houden met de instelling, uitoefening of onderbouwing van een rechtsvordering.
Bezwaar maken kan dus, maar het moet gaan om redenen vanwege zijn specifieke situatie, zeg maar persoonlijke redenen. En dan moet een afweging volgen: heeft de verwerkingsverantwoordelijke dwingende gronden om tóch door te gaan?

Maar voor direct marketing is het simpeler:

3. Wanneer de betrokkene bezwaar maakt tegen verwerking ten behoeve van direct marketing, worden de persoonsgegevens niet meer voor deze doeleinden verwerkt.
Je moet de slider dus zien als zo’n bezwaar tegen marketing. De slider op uit zetten is dus “I object”, ik maak bezwaar. Dat voelt ergens niet correct, UI-technisch gezien, maar het werkt wel.

Arnoud

Heeft die consent-balk van Teams bij video-opnames ook maar enige betekenis?

Via Twitter:

als tijdens een videooverleg de organisator ‘opnemen’ aanzet dan lijkt dit me geen AVG-conforme manier om toestemming omdat die ‘vrijelijk’ gegeven moet worden.
Ik verbaas me ook regelmatig over dat balkje bovenin de meeting, met de tekst “This meeting is being recorded. By joining you are giving consent for this meeting to be recorded.” Eh nee, zo werkt het niet. Maar dit is dan weer zo’n ding waar het gewoon zo gaat en we dat met een zucht accepteren. Het lijkt wel het digitale equivalent van dat “de directie stelt zich niet aansprakelijk”-bordje (waar ik nog steeds meer voorbeelden van zoek, trouwens) te worden.

Inderdaad valt het opnemen van zakelijke meetings onder de AVG. In theorie zou het kunnen dat iemand dit voor strikt persoonlijk gebruik opneemt, maar laten we even uitgaan van een zakelijke meeting en een organisator die structureel opneemt en dat in bijvoorbeeld het zaakdossier opneemt.

Met toestemming van je deelnemers mag dat natuurlijk. Alleen: die moet vrijelijk worden gegeven, en bovendien met een actieve handeling. “Door daarnet het gesprek binnen te komen, heeft u toestemming gegeven” is daarbij een tikje laat. Die tekst had vóór het binnenkomen getoond moeten worden om überhaupt in aanmerking te komen voor de kwalificatie van toestemmingsvraag. Maar ik heb nog geen enkele meeting gehad waarbij Teams voorafgaand aan het binnenkomen me meldt dat er opgenomen gaat worden. Raar.

Zonder toestemming een meeting opnemen ligt lastig. Het kan wel: als de opname noodzakelijk is voor het werk, bijvoorbeeld voor collega’s die terug moeten kijken, dan zie ik het wel als legaal. Of als een organisatie een groot belang heeft bij de opname, de videoregistratie van een jaarvergadering wellicht als bewijs van wat er afgesproken is. Hoewel je natuurlijk daar meteen tegenover kunt stellen dat er ook notulen zijn, dus waarom moeten mensen de hele vergadering terugkijken?

(Dat laatste is de innovatieparadox uit de AVG: nieuwe dingen mogen eigenlijk nooit, want er is een bestaand oud ding dat eigenlijk net zo goed is. Dus er is geen noodzaak. En als er geen bestaand ding is dat je vervangt met je nieuwe ding, dan is het hoog risico of geen nut, dus ook geen noodzaak.)

Arnoud

 

Waarom hebben alle cookiepopups ineens een legitiem belang?

Een lezer vroeg me:

Sinds een tijdje valt me op dat allerlei cookiepopups niet alleen om toestemming vragen, maar ook opties aanbieden onder het kopje “legitiem belang”. Vaak kun je die opties niet uitzetten, maar soms wel alleen heet dat dan “bezwaar”. Wat is dit in vredesnaam?
Wie dit heeft bedacht, weet ik ook niet, maar ik vermoed dat diverse grote cookiepopuptechnologieleveranciers (dat is een branche) dit hebben ingevoerd op verzoek van organisaties zoals het Interactive Advertising Bureau (IAB). Iedereen die iets doet met cookies en tracking, ziet de bui namelijk wel hangen dat toestemming het niet lang meer uithoudt als reden (grondslag) om marketing en profiling te doen.

Toestemming was ooit het argument om persoonsgegevens te mogen verzamelen en om met cookies te kunnen werken. Dus iedereen zette lekker een dikke cookiemuur voor zijn site, waardoor we nu met het fenomeen jaklikmoeheid of consent fatigue zitten. En, belangrijker, waardoor toezichthouders eens beter zijn gaan kijken en de terechte vraag stellen waarom het eigenlijk vrijwillig is, dat mensen moeten klikken om je site te kunnen bekijken. Ja, het is jouw site en je mag mensen weigeren, maar in de AVG/GDPR staat nu eenmaal dat toestemming weigeren zonder gevolgen moet blijven – en weigeren is een gevolg, hoe je het ook wendt of keert.

Snel op zoek naar alternatieven, en dan komen we natuurlijk meteen uit bij artikel 6 lid 1 sub f AVG:

de verwerking is noodzakelijk voor de behartiging van de gerechtvaardigde belangen van de verwerkingsverantwoordelijke of van een derde,
waarbij iedereen dan meteen wijst op overweging 47 die zegt dat “verwerking van persoonsgegevens ten behoeve van direct marketing kan worden beschouwd als uitgevoerd met het oog op een gerechtvaardigd belang.” Het jargon spreekt overigens van “legitiem belang” omdat de Engelse tekst ‘legitimate interest’ zegt.

Toen is er ergens een brainstorm gekomen over welke soorten cookies en profiling onder dit kopje gerechtvaardigd kunnen worden. Je ziet dat terug in die menu’s: dingen als security & monitoring, first-party analytics en het beperken van overlast door excessief cookiegebruik (ja, serieus heb ik gezien). Daar is dan dus geen toestemming voor nodig, dus die blijven dan buiten het lijstje met dingen waar je toestemming voor moet geven.

Wel staat in de AVG dat je de mogelijkheid tot bezwaar maken moet hebben, op basis van persoonlijke omstandigheden. Bij marketing is de bezwaarmogelijkheid onbeperkt, er hoeft dan geen omstandigheid te worden opgegeven. Daarom zie je dan weer afmeldknopjes bij veel “legitiem belang” opties. Maar een afmeldoptie is in het algemeen niet verplicht. Bij security-opties (monitoring van gedrag om inbrekers-in-spe te pakken) is het natuurlijk niet zinnig om mensen zich te laten afmelden.

Arnoud

Mag de horeca gasten weigeren die geen naam en contactgegevens willen geven?

Horecagelegenheden mogen gasten die geen naam en contactgegevens willen geven niet weigeren, las ik bij Security.nl. Dit blijkt uit een bericht van Koninklijke Horeca Nederland in reactie op de nieuwe maatregelen voor de horeca in de strijd tegen corona. Een van die nieuwe regels is dat iedere horecatent moet werken met reserveringen, ook als het een kleine zaak is. En daarbij is het vragen naar naam en contactgegevens verplicht voor contactonderzoek. Maar of je ook antwoord moet geven is dus niet duidelijk aldus de belangenorganisatie.

Dat is inderdaad een tikje dubbel van de Rijksoverheid:

Daarnaast worden alle bezoekers gevraagd zich te registreren. Bezoekers laten op vrijwillige basis naam- en contactgegevens achter zodat de GGD contact kan opnemen bij een besmetting die verband houdt met de horecagelegenheid.
Vragen is dus verplicht, maar als ik zeg “dat krijg je niet” dan heb je dus pech als horecagelegenheid. Dat riep bij velen (onder meer in de draad bij Security.nl en in mijn inbox) de vraag op of je dat niet alsnog gewoon kunt afdwingen. Het is toch jouw tent, als jij wil dat alleen bij jou bekende personen binnen zijn en dat je hun mailadres hebt dan is dat toch gewoon jouw ondernemersvrijheid?

Nou ja, niet helemaal. De hoofdregel klopt natuurlijk, maar er kunnen wel degelijk wetten zijn die jou hinderen in die vrijheid. De AVG/GDPR is hier echter echt wel een probleem. Een restaurant dat zegt “geef me naam en adres zodat ik marketing op je kan doen, anders eet je maar ergens anders” loopt tegen artikel 7 AVG aan dat zegt dat toestemming vrijwillig gegeven moet worden, zonder enige dwang.

Dit is precies de discussie van de cookiemuur: kan een ondernemer zeggen, geef me toestemming voor cookies anders geen website voor jou? De AP neigt naar de interpretatie “nee”, maar de rechter heeft zich er nog niet over uitgelaten. Ik zie zelf veel voor het standpunt van de AP, ook bij horeca want tegen de tijd dat ik daar sta om half zeven dan heb ik honger en ga ik echt geen ander restaurant opzoeken.

Praktisch gezien zou ik een nepnaam en mailadres invullen net als iedereen. En als je dat wil afvangen door een online reservering te eisen met emailvalidatie of bevestigings-06, dan prima maar dan wel (artikel 13 AVG en 11.7 Telecomwet) expliciet erbij zetten dat je me reclamemails gaat sturen én een afmeldoptie op voorhand. Doen of het alleen is voor coronatracing en dán reclame sturen is gewoon tegen de wet.

Arnoud

Moet ik nog zeggen dat die ondergoedfotoapp van Albert Heijn van de AVG niet mag?

Winkelpersoneel van Albert Heijn is binnenkort in nieuwe bedrijfskleding te zien. De maat zou worden bepaald door foto’s in ondergoed. Dat las ik bij NRC (dank, vele tipgevers, ook voor dit gedicht). De foto’s worden – als ik het goed begrijp – door een AI geanalyseerd om zo de best passende maat te weten te komen, en kennelijk heeft niemand in de keten van hoofdkantoor-ontwikkelbedrijf-testgroep-management ergens gezegd “goh, is het eigenlijk niet raar dat we ons personeel verplichten in ondergoed op de foto te gaan”, of zelfs maar “goh wat zou er gebeuren als die foto’s op straat komen straks”. Zelfs de AP ontkwam niet aan de terechte kwalificatie van “bizar”.

Mijn eerste gedachte bij het lezen van dit artikel was natuurlijk, waaróm in vredesnaam kom je op het idee dat je hier een app voor nodig hebt. Het doorgeven van maten voor bedrijfskleding is toch iets dat werknemers al heel wat decennia doen (grapje voor wie in dienst zat: we hebben Te Groot en Te Klein, maar Past Precies is op). Maar her en der lees ik informeel dat een probleem is dat werknemers te grote kleding uitkiezen (dat werkt fijner) terwijl het bedrijf wil dat mensen precies passende kleding dragen (dat staat verzorgder). Dus moet er objectief worden gemeten, en toen was er iemand die zei, kunnen we niet een app dat laten doen met AI.

Voor de volledigheid toch even het juridisch inkoppertje. Het (laten) maken van digitale foto’s van personeel is een verwerking van hun persoonsgegevens, gebeurt dat bij slechts gekleed in ondergoed dan kom je mogelijk zelfs bij bijzondere persoonsgegevens (gezondheid). Daar is een grondslag voor nodig en als werkgever heb je alleen de noodzaak voor het werk of het eigen belang dat boven het privébelang gaat. Nog even los van hoe dit beveiligd is en wat er nog meer met die foto’s gebeurt (ik zie de commerciële waarde van verkoop aan jeugdkledingmakers wel).

Een noodzaak voor het werk zou dan zijn dat mensen correct gekleed moeten gaan en dat dat niet anders vast te stellen is, ondersteund door managersverklaringen dat personeel altijd te ruim gekleed gaat. Ik zou dan zeggen, daar kun je mensen op aanspreken, of desnoods iemand het laten opmeten. Zó veel personeelsleden per filiaal zijn er nou ook weer niet. (Oké, ik weet niet wat vervelender is, een collega met een meetlint of een AI die je ondergoedfoto op een AWS bucket in Amerika opslaat.) Dus nee, die noodzaak zie ik niet. Zeker niet omdat AH zegt, wie echt niet wil die kan gewoon zijn maten doorgeven. Om diezelfde reden krijg je de eigen noodzaak gewoon niet rond.

De belangrijkste vraag voor mij is, hoe had men gedacht dat dit het gestelde probleem zou oplossen? Voor zover ik weet heeft men alleen S, M, L en XL. Dus dan kan zo’n AI wel heel gedetailleerd taillematen met afwijkende mouwen, extra lange achterkant en strak kraagje aanraden, maar dan krijg je alsnog gewoon een L. Nee, dit geeft meer vragen dan antwoorden.

Arnoud