BREIN Archives - Pagina 2 van 6

Is het strafbaar om een Pirate Bay-proxy te opereren?

Geplaatst op 13 april 20164 april 2016 in Intellectuele rechten, Ondernemingsvrijheid, 24 reacties

Een lezer vroeg me:

In Engeland is een man aangeklaagd voor fraude omdat hij een Pirate Bay-proxy draaide. Hem hangt maximaal tien tot veertien jaar cel boven het hoofd! Kan dat ook bij ons?

In Engeland hebben diverse rechtbanken het verlenen van toegang naar de Pirate Bay verboden. Deze meneer wordt nu strafrechtelijk vervolgd voor fraude en witwassen, wat mij nogal gezocht klinkt. Die artikelen gaan meer over oplichting en misleiding. Helaas kan ik de aanklacht nergens vinden, mogelijk dat het gaat om een constructie waarbij de fraude is het doen alsof de Pirate Bay legitiem benaderd mag worden of zo.

Meer algemeen geldt in Engeland net als in de VS het concept van “contempt of court”. Je kunt daar de cel in gaan door iets te doen dat in een vonnis verboden is, zelfs als je geen partij bij die zaak bent. De eis is dat de rechtbank moet vinden dat jij ingaat tegen het vonnis of de rechtbank minacht. Iemand die een proxy opzet naar een verboden site, zou je langs die route kunnen aanspreken.

In Nederland bestaat die constructie niet (heel soms wel). We kennen in Nederland twee soorten ‘verboden’. Je hebt het strafrecht en het civiel (burgerlijk) recht. Strafrecht is grofweg hetgeen waar je de cel voor ingaat, en civiel recht is grofweg contracten en schade vergoeden.

In Nederland is er geen strafwetsartikel tegen het aanbieden van een proxy om bij de Pirate Bay te komen. Daarmee ga je er dus niet komen.

Civielrechtelijk heeft een aantal rechters ex parte verboden een proxy naar de Pirate Bay te opereren, met als argument dat dat gewoon onzorgvuldig is in het maatschappelijk verkeer.

Nu de blokkade is opgeheven, kun je je natuurlijk afvragen hoe houdbaar die verboden nog zijn. Maar hoe dan ook: zo’n verbod is civiel, en andere partijen hebben daar niets mee te maken.

Arnoud

Brein wil torrentschikking openbreken vanwege crowdfundingactie

Geplaatst op 8 december 20157 december 2015 in Intellectuele rechten, Ondernemingsvrijheid, 24 reacties

Een lid van Kickass Torrents heeft crowdfundingcampagnes opgezet om uploaders DisasterZany en ipod020 te helpen met het betalen van hun schikkingsbedrag aan Brein, meldde Tweakers gisteren. De twee uploaders schikten eind november met de antipiraterijstichting voor niet nader bekend gemaakte bedragen. Tegen Tweakers zegt Breinbaas Kuik “dit muisje krijgt nog een staartje” nu het erop lijkt dat anderen dan de uploaders de schadevergoeding betalen.

Allereerst: wat Brein claimt, is geen boete. Ik snap dat dat lekker bekt, maar het is fout – het is een civielrechtelijke schadevergoeding, niet meer. Dat maakt uit, want boetes worden opgelegd door overheidsinstanties belast met opsporing en bestrijding van strafbare feiten of bestuursrechtelijk verboden gedragingen.

Ten tweede is het bepaald raar om terug te komen op een schikking vanwege het feit dat anderen met de pet rond gaan om de schadevergoeding bij elkaar te brengen. Als je schikt over geleden schade, dan is het daarmee klaar. Je spreekt af dat de ander inderdaad schade heeft berokkend, je bepaalt hoe hoog die schade is en vervolgens wordt vastgelegd dat hij die zal betalen (en meestal ook zich zal onthouden van toekomstige schade, op straffe van een contractuele boete – ja, dat heet dan weer wel boete). Er is geen enkele rechtsregel dat alleen de schadeveroorzakende persoon die schade mag vergoeden.

Een schikking openbreken omdat dit je niet bevalt, zal niet gaan lukken. Je moet wel een buitengewoon hardvochtige rechter zijn wil je dáár in meegaan.

Ik geloof onmiddellijk dat Brein voor een lager bedrag heeft geschikt dan ze zouden doen bij een multimiljonair-uploader. Het is volstrekt normaal om de hoogte van een schikking af te stemmen op de persoon van de dader. Je schikt immers omdat je allebei je kansen voor een rechtszaak inschat en denkt dat je zo netto beter uitkomt. Om dan als schikking €1750 te pakken omdat je bij een rechtszaak mogelijk lager uitkomt, of de dader in schuldsanering valt waardoor je dus niets krijgt, is een reële commerciële overweging.

Alleen: daar mag je dus achteraf niet meer op terugkomen. De vaststellingsovereenkomst is in de wet geregeld (art. 7:900 en verder BW) als overeenkomst om dingen af te sluiten. Wat je op papier zet, dat is het en niets meer of minder. Openbreken kan eigenlijk niet. De lat ligt érg hoog:

Indien gebondenheid aan een beslissing van een partij of van een derde in verband met inhoud of wijze van totstandkoming daarvan in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn, is die beslissing vernietigbaar.

En dat is een heel stuk hoger dan “hela, gaan andere mensen een beetje met de pet rond, wat krijgen we nou”. Er is immers niets op tegen om met de pet rond te gaan zodat iemand zijn schadevergoeding kan betalen. Dat daaruit blijkt dat mensen het gedrag van deze uploaders eigenlijk helemaal niet onrechtmatig vinden, is vervelend voor het slachtoffer, maar dat maakt het niet “maatschappelijk onaanvaardbaar”

Ook je beroepen op dwaling of andere juridische noodgrepen zal niet snel lukken. Het kan op zich, maar er moet dan wel sprake zijn van actief zwijgen of verkeerd voorlichten door de wederpartij. Dan moet je eerder denken aan valse opgaven over je financiële status. Claimen armlastig te zijn en achteraf een ton op de bank hebben kan reden zijn (maar niet automatisch) om een lage schikking van tafel te krijgen.

Een na de schikking opgestarte crowdfunding kan echter geen geslaagde grond voor dwaling opleveren. Dwaling kan immers nooit gebaseerd zijn op een “uitsluitend toekomstige gebeurtenis” (art. 6:228 BW). Iets dat je pas achteraf ontdekt, is dus je eigen probleem.

Dus nee, ik zie hem niet. Voor toekomstige schikkingen misschien wel; Brein zal zo minder snel geneigd zijn de volgende keer weer voor een laag bedrag te schikken als de uploader stelt krap bij kas te zitten. Maar het lijkt me uitermate sterk dat als je enkel tegen dát punt bezwaar maakt, Brein bij de rechter succes krijgt met een schadeclaim.

Arnoud

‘Grotere kans op boete voor Nederlandse Popcorn Time-gebruikers’, wacht, wat?

Geplaatst op 21 oktober 201520 oktober 2015 in Intellectuele rechten, 53 reacties

popcorn-time-film-serie De kans dat auteursrechthebbenden gaan proberen om van Nederlandse Popcorn Time-gebruikers schadevergoedingen te eisen lijkt weer wat groter te zijn geworden, las ik bij NOS.nl (dat me ook om een weerwoord vroeg). Brein-opperhoofd Tim Kuik liet zich bij BNR ontvallen dat er in de wandelgangen wordt gefluisterd dat sommige rechthebbenden nadenken over mogelijke boetes voor sommige downloaders. Keihard bewijs dat het volgende week gaat gebeuren? Proest. Maar slim van Brein wel: het kost veel minder dan daadwerkelijk naar de rechter gaan, de negatieve PR-impact is een stuk minder en er zullen vast mensen zijn die nu denken “Oké, ik ga wel naar Netflix nu”.

Sinds de invoering van het downloadverbod is het al een discussie: gaan individuele up- en vooral downloaders nu aangepakt worden? Het is immers inbreuk op auteursrechten als je iets downloadt uit illegale bron, nu het excuus van de thuiskopie van tafel is.

Heeft het zin? In juridische zin vast wel: elke inbreuk beëindigd is er een. Maar praktisch gezien zie ik het niet. Een digitaal vergiet pak je niet aan door een voor een gaatjes te dichten, dat vereist andere middelen. En die heeft Brein al lang gevonden, namelijk de platforms aanpakken. The Pirate Bay blokkeren beperkt het downloaden van veel meer mensen dan een rechtszaak tegen een downloader.

Natuurlijk, er gaat een afschrikwekkend effect uit van een downloader aanpakken. Holy shit, die jongen van hier tegenover moet 8.000 euro boete (pardon, 100 euro schadevergoeding en 7.900 volledige proceskostenvergoeding, maar je weet hoe dat gaat) betalen omdat ie een film heeft gedownload op Bittorrent. Ik ~~neem wel een VPN~~ga wel naar Netflix. Zoiets.

Maar a) hoe groot is dat effect werkelijk en b) het afbreukrisico is veel te groot. Afbreukrisico? Ja. Voor je het weet sta je een grootmoeder van 85 te dagvaarden wiens aardige onderbuurjongen haar router heeft helpen beveiligen (en en passant er een seedbox-gateway van maakte), of een meisje van 13 dat alleen maar de Hunger Games wilde kijken. En je kunt je nu al de krantenkoppen (en mogelijk Kamervragen) wel voorstellen.

Dus nee, ik geloof het niet. Het is veel slimmer om door te laten schemeren dát het kan gebeuren. Want het is leuke clickbait, dit soort angstverhalen, en het kost niets om ze in de wereld te helpen. (En ja, dilemma: moet je er dan op reageren in de hoop het te ontkrachten, want zo valideer je dat het een talking point is. Maar goed.)

Arnoud

Moeten wij nu ook schadeclaims betalen voor downloaden van films?

Geplaatst op 7 mei 20146 mei 2014 in Intellectuele rechten, 71 reacties

download-downloading-uploaden Een Belgische man dreigt een schadevergoeding van meer dan 60.000 euro opgelegd te krijgen omdat hij films, software en muziek had gedownload van de site belgium-scene.be, las ik bij Tweakers. Hij had Disneyfilms gedownload voor zijn dochters, maar werd door de Belgische Brein (BAF) aangeschreven voor € 37.714 nadat men dankzij een schikking met de sitebeheerders de downloaders had weten op te sporen. En nu we in Nederland een downloadverbod hebben, roept dat de vraag op: kan dat bij ons ook?

Het is natuurlijk ‘maar’ een eis, wat het vonnis gaat zijn moeten we maar afwachten. Maar in principe werkt het in België net als bij ons: je mag geen kopie maken van een werk zonder toestemming, en doe je dat toch dan schend je het auteursrecht. Dat is formeel een onrechtmatige daad, net als iemands auto bekrassen. En wie dat doet, moet de schade vergoeden. Ook als je het per ongeluk deed, ook als je niet wist dat het niet mocht en ook als je geen commerciële bedoelingen had.

De vraag is dus: wat is de schade? Bij een auto bekrassen is dat nog wel te bepalen. Vraag een paar offertes op van autospuiterijen, neem het gemiddelde en klaar ben je. Maar bij auteursrechtinbreuk heel wat lastiger – zie de discussie over schade bij foto-inbreuk. Waar vraag je offertes op van auteursrechtinbreukherstel?

De BAF rekent voor het gemak de verkoopprijs van de DVD als schade. Dat voelt wat erg makkelijk, maar er zit een kern van juistheid in. De schade is in beginsel de waarde van de licentie die je zou hebben gekocht in de hypothetische situatie dat je het netjes gevraagd had. In die foto-inbreukzaken wordt de schade dan ook gewoonlijk gesteld op de prijs van de foto (met 25% opslag voor opsporing en aanverwant gedoe). En als dat werkt bij foto’s, waarom dan niet bij films?

Brein heeft bij ons altijd gezegd niet van plan te zijn achter downloaders aan te gaan. Deze zaak laat zien waarom: deze meneer is zielig want onwetend en Disneyfilms dus kleine huilende dochters in roze tutu’s op televisie, dat kost je je reputatie als eerzaam handhaver van auteursrechten. Dan liever zelfverklaarde piraten aanpakken onder geroep over winst die ze maken, btw die ze dan niet afdragen en wellicht connecties naar georganiseerde misdaad of terrorisme.

Daar komt bij dat Brein als belangenorganisatie geen schadevergoeding mag eisen namens hun achterban (art. 3:305a lid 3 BW) dus het houdt snel op, mochten ze van gedachten veranderen over tutumeisjes. (Dit is bij de Belgische BAF dus anders, een equivalent van 3:305a BW kennen ze niet.)

Maar dat geldt dan alleen voor een dergelijke organisatie. Een individuele rechthebbende mag wél schadevergoeding eisen van een downloader, mits hij deze kan vinden natuurlijk. Dat zal nog niet meevallen bij filesharing, hoewel je natuurlijk altijd een honeypot kunt opzetten en IP-adressen gaan loggen. En dan via de provider deze geïdentificeerd krijgen, wat in principe zou kunnen via het Lycos/Pessers arrest.

Veel zul je er niet aan overhouden. Goed, je krijgt de verkoopprijs van de DVD als schade, en de dader moet de volledige rekening van je advocaat vergoeden. Maar zelfs voor auteursrechthebbenden lijkt het me wat harteloos om voor €17,99 iemand €8000 aan proceskosten aan te doen.

Arnoud

Nederland moet downloadverbod invoeren van Europese Hof

Geplaatst op 11 april 201410 april 2014 in Intellectuele rechten, 80 reacties

Nederland moet een downloadverbod invoeren. Dat bepaalde het Europese Hof van Justitie in een al lang verwacht arrest. Iets juridischer: Nederland moet haar thuiskopie-uitzondering beperken tot het maken van kopieën uit legale bron. Daarmee is er geen grond meer in de Auteurswet om een download uit illegale bron te rechtvaardigen. Auw.

Dit arrest is het eindresultaat van een al jaren slepend conflict tussen de stichting Thuiskopie en een aantal elektronicaproducenten. Deze bedrijven moeten de thuiskopieheffing als prijsverhoging op hun producten rekenen (hoewel deze uiteindelijk aan de consument worden doorberekend), zodat rechthebbenden worden gecompenseerd voor kopieën die mensen thuis maken van bijvoorbeeld films of televisieprogramma’s. Die regeling is ooit aangenomen omdat consumenten met steeds meer apparaten konden kopiëren (videorecorder, cassettebandje, camcorder) en het niet wenselijk was dat auteursrechthebbenden “achter de voordeur” gingen handhaven.

Het grote discussiepunt in dat conflict was hoe daarbij om te gaan met downloads uit illegale bron. Je kunt zeggen: reken daar gewoon ook een thuiskopievergoeding voor, dan hoeven we geen consumenten lastig te vallen met rechtszaken. Maar dan wordt de thuiskopieheffing natuurlijk wel iets hoger. Ook kun je zeggen: illegaal is illegaal, dat mag niet dus daar hoeft geen rekening mee te worden gehouden bij de thuiskopieregeling. Dat moet bij de rechter worden aangepakt, met schadevergoedingen of strafrechtelijke vervolging. Maar daarbij raak je dan weer aan de privacy van mensen bij de handhaving, plus hoe wéét je dat mensen illegaal kopiëren? En als er niet te handhaven is, dan is een thuiskopievergoeding wellicht beter dan niets.

Het Gerechtshof Den Haag bepaalde in 2010 nog dat downloaden uit illegale bron onder de thuiskopie-regels viel, met als argument met name dat er niet stáát in de wet dat je alleen uit legale bron mag thuiskopiëren of downloaden. Ook uitspraken van de minister begin jaren nul dat dit wenselijk was omdat de consument niet goed kan zien wat een legale of illegale bron is, wogen daarbij mee. En dan kom je bij de rechtszekerheid: als de wet het niet verbiedt en autoriteiten zeggen dat het mag, dan kan de rechtbank niet zomaar ineens zeggen dat het toch niet mag.

De Hoge Raad kon het Hof een heel eind volgen maar besloot toch het Europese Hof te raadplegen: hoe zit het nu? Want onze thuiskopieregel is in de Europese auteursrechtenrichtlijn terecht gekomen, en moet dus vanuit het Europese recht worden uitgelegd.

Het Hof van Justitie begint met vast te stellen dat het Europese auteursrecht vereist dat de wettige belangen van de rechthebbende niet onredelijk worden geschaad. Vanuit dit strikte standpunt wordt dan het effect van onze ‘brede’ thuiskopieregeling afgeschoten: het is niet de bedoeling dat onze wet rechthebbenden verplicht

om de rechtsschendingen te gedogen waarmee de vervaardiging van privékopieën gepaard kan gaan.

Daarmee kan een rechthebbende namelijk niet meer in rechte optreden tegen de maker van zo’n illegale kopie. Derhalve is onze wet in strijd met het Europese recht.

Wat nu? De Auteurswet zal moeten worden aangepast, wat in feite neerkomt op iets van “van een legaal verkregen exemplaar van het werk” in artikelen 16b en 16c Auteurswet. Een kleine aanpassing maar met grote gevolgen: downloaden vanaf Usenet (nieuwsgroepen) of peer-to-peer netwerken, of gewoon vanaf een website, is daarmee dan onrechtmatig en auteursrechthebbenden kunnen dan optreden tegen iedereen die dat doet. Ook als je het als consument doet zonder winstoogmerk en ook als het werk nog lang niet in Nederland verkrijgbaar is.

Het kabinet zegt dat dit verbod per direct in werking is getreden. Het argument hiervoor is dat de wet immers niet expliciet zegt of het wel of niet mag. Met deze uitspraak is er echter maar één uitleg van de wet: het mag niet. Zit wat in, maar het Hof heeft geoordeeld dat onze wet wél illegaal downloaden toestaat (en dat die wet dus opnieuw gemaakt moet). En iets principiëler, een wet die strijdig is met een richtlijn, is niet automatisch ongeldig (HvJ Adeneler-arrest). De wet blijft staan maar de Staat is schadeplichtig voor de schade die rechthebbenden lijden totdat de wet is gecorrigeerd. (Maar Arnoud, bij de bewaarplicht zei je nog dat die mocht worden genegeerd ondanks dat onze wet formeel blijft staan? Klopt, maar daarbij zouden bedrijven gedwongen worden grondrechten van burgers te schenden. En grondrechten winnen het van wetten.)

Hoe dan ook, de grote vraag is nu: wat gaan rechthebbenden (hoi Tim) straks doen met de nieuwe wet? Brein’s strategie is altijd geweest om tussenpersonen aan te pakken, dat is voor hen een stuk kostenefficiënter dan een kwart van alle Nederlandse huishoudens individueel aanpakken. Maar na de uitspraak in de Pirate Bay-blokkade ligt het wellicht alsnog meer voor de hand een aantal downloaders te gaan aanpakken pour encourages les autres.

Zou het werken? Natuurlijk zijn er proxies en vpn’s te over. Maar hoe veel van die 1,5 miljoen huishoudens snappen die?

Arnoud

UPC heft blokkade The Pirate Bay op

Geplaatst op 20 februari 2014 in Ondernemingsvrijheid, 5 reacties

UPC heeft de blokkade van torrentsite The Pirate Bay opgeheven, meldde Tweakers gisteren. Dit naar aanleiding van het arrest in de XS4All-zaak. Hoewel UPC daar formeel geen partij bij was, zat dit er natuurlijk best hard aan te komen.

In Nederland zijn uitspraken van rechtbanken, maar ook hoger-beroepshoven en zelfs de Hoge Raad formeel alleen bindend voor de partijen die bij de zaak betrokken zijn. De rechtszaken van Brein tegen Ziggo en XS4All enerzijds en UPC, KPN en Tele2 anderzijds staan dus formeel los van elkaar en het vonnis in die laatste zaak, staat nog steeds overeind. Inclusief dwangsommen die Brein zou mogen incasseren.

Praktisch gezien zag men bij Brein ongetwijfeld de bui al hangen, want hetzelfde gerechtshof zou het hoger beroep in de UPC/KPN/Tele2 zaak uitspreken en het ligt niet voor de hand dat men daar ineens wél zou oordelen dat de TPB-blokkade effectief en gepast is. En als je bedenkt dat ze dan ook nog een keer drie ton proceskosten te moeten vergoeden aan de providers, dan kan ik me goed voorstellen dat ze bij Brein dachten dat overleg met UPC geen gek idee was.

Natuurlijk heeft Brein cassatie aangekondigd te overwegen na het XS4All-arrest. Dat doe je namelijk altijd, al is het maar om het originele nieuws weg te kunnen drukken en zelf weer de talking points te bepalen. Maar het zal nog een hele tijd duren voordat de Hoge Raad iets gaat vinden van het Haagse arrest, en dan is het ook nog maar eens de vraag of die uitspraak gunstig voor Brein zal zijn.

Immers de Hoge Raad toetst alleen of de wet correct is toegepast, en niet of de feiten juist zijn. Wat het Hof heeft vastgesteld, is feitelijk juist binnen de cassatieprocedure. En de feiten in dat arrest waren vrij duidelijk: het illegaal uploaden door klanten van de providers is niet afgenomen, en daar ging het uiteindelijk allemaal om.

Hoe nu verder. Dat is een goeie vraag. Iedere jurist zit nu te wachten op het Kino.to-arrest van het Europese Hof van Justitie, waar de vraag voorligt of ISP’s de verbinding naar websites die illegale content aanbieden moeten blokkeren. De advocaat-generaal (de adviseur van het Hof) was alvast van mening van wel, hoewel het wel een beetje halfhartig terugverwijst naar de nationale rechter:

[Een blokkeerbevel] is in beginsel niet onevenredig louter vanwege het feit dat hij aanzienlijke kosten met zich brengt, maar zonder bijzondere technische kennis gemakkelijk kan worden omzeild. Het staat aan de nationale rechters om in het concrete geval met inaanmerkingneming van alle relevante omstandigheden een afweging te maken tussen de grondrechten van de betrokkenen en aldus een juist evenwicht tussen die grondrechten te verzekeren.

Oftewel: we zeggen geen nee, maar het is aan u om te bepalen wanneer u ja zegt. Daar hebben we ook veel aan.

En als uitsmijter dan nog tegelijkertijd het nieuws dat piraterijsites 165 miljoen omzet per jaar halen en dat de Nederlandse muziekindustrie 38 miljoen omzet wist te halen, een verdubbeling van vorig jaar. Dankzij of ondanks de blokkade?

Arnoud

OM mocht uploader 5000 e-books niet vervolgen wegens strijd met eigen beleid

Geplaatst op 30 januari 201428 januari 2014 in Intellectuele rechten, Regulering, 18 reacties

Een 23-jarige man die vijfduizend e-books verspreidde via de torrentsite The Pirate Bay, mag niet worden vervolgd voor auteursrechtenschending. bij Nu.nl. Hoewel het uploaden van ebooks strafbaar is, is het Openbaar Ministerie in deze zaak niet ontvankelijk omdat ze in strijd heeft gehandeld met haar eigen beleid.

Opzettelijke inbreuk op auteursrecht is een misdrijf, zo staat in de wet (art. 31 Auteurswet). Maar in Nederland wordt niet ieder misdrijf vervolgd. De politie en het OM beslissen welke zaken belangrijk genoeg zijn om te vervolgen. Om dat een beetje formeel vast te leggen, is er een Aanwijzing intellectuele-eigendomsfraude opgesteld door het OM die de criteria noemt waaronder besloten kan worden tot strafrechtelijke vervolging van auteursrechtinbreuk. En die Aanwijzing opent heel duidelijk met:

Het uitgangspunt van het openbaar ministerie bij de bestrijding van inbreuken op intellectuele-eigendomsrechten is dat in beginsel civielrechtelijke handhaving door de rechthebbende zelf, voorop dient te staan

Afwijkingen van dit uitgangspunt kunnen zich voordoen bij

Bedreiging van de volksgezondheid of de veiligheid van de samenleving
Grootschalige namaak en piraterij, gepleegd in beroep of bedrijf, die de markt verstoren
Het bestaan van aanwijzingen van betrokkenheid van criminele organisaties of georganiseerde criminaliteit
Recidive
Niet voldoen aan transactievoorstel van de offcier van justitie ex art. 74 WvSr.

Wie e-books op internet zet, valt niet evident onder deze vijf punten. Daarmee is eigenlijk de discussie al klaar: dit is geen taak voor het OM.

Sterker nog, iets verderop staat:

Schadelijk en zeer marktverstorend is internetpiraterij. Men biedt via de site bestanden met muziek, films en/of games ter download aan. ‘Prerelease’-materiaal is daarbij zeer gewild. Vaak levert dit geen geldelijk gewin op voor de aanbieders, maar vormt het wel een ernstige inbreuk met grote economisch schade voor de branche. Civielrechtelijk handhaven staat hier voorop. Wanneer duidelijk wordt dat de aanbieder zich niks gelegen laat liggen aan civielrechtelijke handhavingsmodaliteiten (geconstateerde recidive), is strafvorderlijk optreden geïndiceerd.

Wanneer het dus gaat om niet-commerciële inbreuk, dan ligt de bal in eerste instantie bij Brein en collega’s. Pas als iemand zich ‘niks’ gelegen laat aan hun dwangsommen en vonnissen, zou het OM alsnog in actie kunnen komen. Maar daarvan was hier geen sprake.

Als je als Openbaar Ministerie dergelijk beleid formuleert, dan is dat bindend voor het OM. Zulk beleid is een belofte aan de samenleving, dit is hoe wij als OM zullen handelen. En belofte maakt schuld. Omdat het hier gaat om een first offender die zonder winstoogmerk eenmalig een grote bak e-books heeft gedeeld, valt hij buiten de Aanwijzing zodat het OM hem niet mág vervolgen.

Volgens mij is dit principe al vrij oud en het verbaast me dan ook hogelijk dat het OM überhaupt heeft gemeend te moeten vervolgen. Als ik nu “ga bóeven vangen” zeg, dan ben ik vast een tendentieuze auteursrechthater.

Arnoud

Gerechtshof verbiedt blokkade The Pirate Bay: niet effectief

Geplaatst op 29 januari 201428 januari 2014 in Informatiemaatschappij, 29 reacties

De providersblokkade van torrentsite The Pirate Bay moet worden opgeheven, bepaalde het Gerechtshof Den Haag gisteren. Doel van de blokkade was te voorkomen dat klanten van de providers auteursrechten zouden schenden, maar het Hof bepaalt nu dat deze maatregel niet proportioneel en niet effectief is om dat doel te halen. En als iets niet werkt, is het juridisch weinig zinnig.

Omdat Brein de Pirate Bay maar niet uit de lucht krijgt, leek het de auteursrechtwaakhond een goed idee die taak maar eens bij de providers te leggen. Die kunnen immers wél met een botte bijl handelen en zorgen dat je niet meer bij die site kan. En er is een juridische grond, hoewel je daarvoor wel even overdwars moet kijken: de Auteurswet biedt de mogelijkheid om een tussenpersoon een blokkadeplicht op te leggen, als via zijn diensten auteursrechtinbreuk wordt gepleegd. XS4All en Ziggo zijn tussenpersonen, en klanten die uploaden via Bittorrent plegen auteursrechtinbreuk. Dus zij moeten dit onmogelijk maken, en de beste manier om dat te doen is dan TPB ontoegankelijk te maken. (Alternatief is alle Bittorrentverkeer filteren en inbreuken blokkeren, dat gaat ‘m niet worden).

In eerste instantie gaf de rechtbank Den Haag Brein gelijk. Maar in hoger beroep wordt dit teruggedraaid: deze maatregel is niet evenredig en niet effectief.

Het argument dat TPB zélf auteursrechten schendt door magnetlinks en torrents aan te bieden, wordt afgewezen. Dat soort links aanbieden is wellicht onrechtmatig, maar een blokkade mag echt alleen worden opgelegd bij auteursrechtschending.

Het moet dus gaan om filteren om te zorgen dat er minder auteursrechtschendend geüpload wordt via Bittorrent. En dan kun je natuurlijk wel een grote site blokkeren, maar wérkt dat wel? Juridisch relevant, want in het L’Oréal/eBay-arrest bepaalde het Europese Hof dat tussenpersonen (zoals eBay, maar dus ook Ziggo of XS4All) alleen een blokkade opgelegd mogen krijgen na een belangenafweging. Daarbij speelt de effectiviteit een belangrijke rol, net als de kosten en moeite voor de maatregel. Een simpele maatregel met hoog effect moet je doen, een dure actie die toch niet gaat werken is natuurlijk onzinnig.

Volgens Brein bewees de afname van het aantal bezoeken aan TPB dat de maatregel effectief was. Kritiek daarop was er alom: je moet ook proxyverkeer meetellen. En het Hof erkent nu dat als omzeiling van de blokkade (zoals via proxies) eenvoudig is, je niet kunt zeggen dat de maatregel effectief is. Het ging immers (weet u nog, overdwars kijken) om het aantal inbreuken omlaag krijgen, niet om TPB dood te maken. Als het aantal uploads hetzelfde blijft, dan is de TPB-blokkade niet effectief om het aantal uploads te beperken.

Uit TNO-onderzoek bleek echter niets van een afname van het aantal uploads, integendeel: bij alle onderzochte isps’s bleek het aantal uploads toegenomen. Weliswaar waren er genoeg abonnees gestopt met Bittorrenten, maar het gaat niet om het aantal uploaders maar het aantal uploads. Zeker als je bedenkt dat het vooral de beginnende internetgebruikers waren die waarschijnlijk zijn afgeschrikt (“oh jee dit mag niet”) en de doorgewinterde internetter gewoon een proxylijst opentrekt (“boeieh”).

Breins aanvullend argument was nog dat zij bezig is stap voor stap het illegale internet aan banden te leggen. Eerst TPB neerhalen of blokkeren als testcase, en met die jurisprudentie als basis de overige grote jongens (Kickass.to en Torrentz.eu; deze mogen nu “Aanbevolen door Tim Kuik” als ondertitel voeren) aanpakken. Precies zoals ze het ook doen natuurlijk: denk maar aan FTD, dat van de rechter moest sluiten waarna de andere Usenetindexers meteen ook boze brieven kregen.

Het Gerechtshof gaat daar echter niet in mee. Waarom moeten Ziggo en XS4All een niet-effective maatregel nemen omdat dat toevallig Breins strategie is? Het is niet fair om één blokkade op te leggen en pas daarna eens te kijken wie je nog meer wilt laten blokkeren. Brein had dus geen TPB-blokkade maar een torrentsiteblokkade moeten vorderen, heel illegaal torrentland op de lijst dus. Maar ik snap wel waarom ze dat niet doen; de bewijslast is dan veel lastiger. TPB is door de rechter verboden verklaard, en met zo’n naam kan geen zinnig mens volhouden dat dat een legitieme informatievrijheidsite is. Dus dat is makkelijk scoren. Maar “elke site met torrents naar aanbod van onze aangeslotenen” laten blokkeren overleeft volgens mij nog niet eens de giecheltoets.

Brein mag een slordige € 325.920 aan proceskosten vergoeden aan de advocaten van Ziggo en XS4All. In theorie zouden deze providers nu zelfs een schadeclaim kunnen indienen, omdat de blokkade immers onterecht opgelegd is. Maar onderbouwen welke schade dit is? Verder dan de kosten voor het aanleggen van de blokkade kom ik niet.

Formeel heeft dit arrest geen gevolgen voor de andere blokkade bij onder meer UPC en KPN. Van het hoger beroep hiervan moet nog apart arrest komen. Maar het zou me hógelijk verbazen als het Hof hier anders zou beslissen.

Arnoud

Ondertitelen van films als inbreuk op het auteursrecht

Geplaatst op 28 november 201327 november 2013 in Intellectuele rechten, 92 reacties

Ondertitelsites Bierdopje.com en Simply Releases stoppen ermee na een sommatie van Stichting Brein, meldde Tweakers gisteren. Op deze sites worden zelfgemaakte ondertitelbestanden voor films en series (‘fansubs’) aangeboden, hetgeen de toorn van Brein heeft afgeroepen. “We snappen dat dit voor onze gebruikers en vertalers als een klap zal komen en frustratie zal opwekken maar het is helaas niets anders”, aldus Bierdopje.com.

Ja, buitengewoon frustrerend. Alleen: ik zie niet goed wat er tegen de sommatie in te brengen is. Het maken van ondertiteling voor een film of serie is namelijk inbreuk op het auteursrecht. Je vertaalt immers de gesproken tekst en legt deze vast als een schriftelijk stuk. Net zo goed als het vertalen van een boek niet mag zonder toestemming. (Goed, voor strikt eigen gebruik mag dit wel, maar verspreiden mag niet.)

Het is natuurlijk hartstikke handig om een ondertiteling van internet te halen. En een goed gemaakte fansub kan veel prettiger zijn om te lezen dan de snel afgeraffelde ondertitels bij goedkope dvd releases. En bij veel films en series is er gewoon geen officiële ondertiteling beschikbaar, omdat de product het zich niet verwaardigt deze in ons kleine kikkerlandje uit te brengen. Plus, voor de vertaler is het gewoon léuk om te zien dat mensen je werk waarderen.

Alleen, ja, wat ik dinsdag al zei: de Auteurswet heeft weinig te schaften met wat handig, makkelijk of gebruikelijk op internet is. Gij zult toestemming verwerven anders zijt gij eene vuige piraat.

En dát is elke keer de grote frustratie met auteursrecht versus internet. Mensen bedenken wat slims, maar dat mag dan niet. Ga je toestemming vragen dan krijg je die niet. Vraag je of men het dan zelf gaat doen als producent, maar nee we willen eerst het dvd-kanaal maximaal exploiteren en daarna komen wellicht internetreleases op de roadmap. Dus dan gaan we het zelf maar doen en dan krijg je ineens blafbrieven met eisen tot schadevergoeding en advocaatkosten want dan ben jíj degene die het verkeerd doet.

Arnoud

‘E-bookverkopers mogen klantinformatie doorspelen aan Brein’

Geplaatst op 4 oktober 20133 oktober 2013 in Intellectuele rechten, Privacy, 21 reacties

Aanbieders van e-books mogen in Nederland klanteninformatie doorspelen aan stichting Brein, las ik bij Nu.nl. Nou ja, mag: mag met apart gegeven toestemming onder de privacywet. Een beetje flauw dus, want met dergelijke toestemming mag zo ongeveer alles.

Naar aanleiding van eerdere berichtgeving dat Brein dit zou hebben afgesproken met ebookverkopers werden Kamervragen gesteld. In het antwoord hierop zegt de minister nu dat zoiets een verwerking van persoonsgegevens is en dat “de meest voor de hand liggende verwerkingsgrond” de uitdrukkelijke toestemming is.

Eh ja. Wanneer iemand zegt dat het gebruiken van privacygevoelige gegevens mag mits met toestemming, bedoelt hij eigenlijk dat het niet mag tenzij dat expliciet apart is gevraagd, na een stukje uitleg én mensen die toestemming mogen weigeren. Dat is immers de definitie van ’toestemming’ onder de privacywet. Een e-boekverkoper kan dus Breindoorgiftetoestemming bedingen als deel van de verkoop, maar zal dat wel met een apart aanvinkvakje moeten vragen:

We weten van de cookiewet dat je bij een weigering weer mag weigeren je dienst te leveren. Een ebookverkoper kan dus zeggen, ik verkoop je dat ebook niet want je hebt me geen Breindoorgiftetoestemming gegeven.

Echter wat zegt nu de minister:

In casu lijkt daarvoor doorslaggevend of een klant ondubbelzinnig en uit vrije wil ingestemd heeft met de gegevensverwerking met het oog op handhaving van de op eboeken rustende intellectuele eigendomsrechten. Bij deze beoordeling zal – mede gelet op een vrije toegang tot informatie en cultuur – een rol spelen of een klant ook langs andere weg kennis kan nemen van het boek.

Oftewel: als dit boek niet óók op papier te koop is, dan is er in feite sprake van een afgedwongen toestemming want toegang tot boeken, tot informatie is zo belangrijk dat “dan lees ik wel géén boek” geen optie is. Dat is wel een opmerkelijke visie, die zeker ook in andere internetsituaties leuke toepassing kan opleveren.

Iets logischer lijkt mij de grond van het “dringend eigen belang” – wie écht absoluut die gegevens nodig heeft en redelijkerwijs niet om toestemming kan vragen, mag zonder toestemming werken mits hij maar de privacy van de betrokken personen zo veel mogelijk respecteert. Dat schemert hier door:

Webwinkels kunnen zelf belang hebben bij het bewaren van klantgegevens bijvoorbeeld ten behoeve van het optreden tegen distributie van e-boeken zonder toestemming van de rechthebbende.

Dat zou dan formeel onder “goede uitvoering van de overeenkomst” vallen. Maar of het dan noodzakelijk is de gegevens aan Brein te geven?

Meer algemeen: gaat dit nut hebben? Wie zal zich laten afschrikken door deze gegevensregistratie?

Arnoud