Tag: Rechtszaak

About Rechtszaak

Subscribe Feeds

Gedagvaard via Twitter, kan dat?

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, 30 reacties

Creatief is ‘ie wel. Brein wil de in Zweden veroordeelde Pirate Bayers in Nederland voor de civiele rechter dagen, maar de deurwaarder aldaar kon ze niet vinden. Dus vandaar:

twitter-summons-dagvaarding.png

Kan dat zomaar? Goeie vraag. Een dagvaarding uitbrengen moet normaal via een deurwaarder, die dan langsgaat en de tekst in persoon overhandigt. Maar als iemand onvindbaar is, dan wordt dat lastig. Artikel 54(1) Rechtsvordering bepaalt dat je dan een openbare betekening doet door publicatie in een landelijk of regionaal dagblad. Gezien alle heisa over uitstervende dodebomenmedia vind ik het dan wel binnen de geest van de wet om met alle mogelijke elektronische media de dagvaarding onder de aandacht van de wederpartij te brengen.

Omdat de Piratenbaaiers in Zweden wonen, is hierbij de EU-Betekeningsverordening (Verordening 1393/2007) van belang. Deze bepaalt namelijk dat de dagvaarding dan naar Zweeds recht moet worden uitgebracht. En ik weet niet wat Zweeds recht zegt dat er moet gebeuren als de deurwaarder de gedaagden niet kan vinden. Waarschijnlijk ongeveer hetzelfde als wij

Ik heb geen idee of Brein’s vordering haalbaar is, omdat hun site eruit ligt sinds ze die dagvaarding uit hebben gebracht. Naar eigen zeggen gaat het om een denial-of-service aanval, maar het kan natuurlijk zijn dat ze gewoon overladen zijn vanwege de aandacht.

Waar ik bang voor ben, is dat de TPB’ers de zaak negeren, BREIN derhalve wint bij verstek en vervolgens bij Nederlandse providers gaat zwaaien met het vonnis om te eisen dat die nu een filter gaan implementeren om TPB tegen te houden. Want “ze zijn veroordeeld door de Nederlandse rechter”. Maar goed eerst maar eens de dagvaarding lezen.

Arnoud

De Mininova-zitting: van vinkjes en filters

Geplaatst op in Innovatie, Intellectuele rechten, 29 reacties

Jaja, daar zit je dan in je mooie “You wouldn’t download a car” shirt in de rechtszaal bij de Mininova-bodemprocedure. Verder was iedereen keurig gekleed, dus ik detoneerde slechts een heel klein beetje.

De zitting kende twee delen: het voorlezen van de pleitnota’s (waarom dat moet is me een raadsel) en het vuurwerk. Lees de pleitnota van Mininova of die van Brein online. Hieronder geef ik een impressie van wat me zoal opviel tijdens de zitting. Lees ook het verslag van Anne Jan Roeleveld trouwens.

Torrentbestandzoekmachine<br/> Al vanaf de opening ademde het pleidooi van advocaat Dirk Visser (inderdaad, van <a href=”http://books.google.nl/books?id=jQ0aRMeK9hMC->mijn favoriete boek) de bekende BREIN-retoriek. Ik hoorde binnen 3 minuten al de bekende kreten “leeuwendeel van het aanbod” en “faciliteren”. Plus de nieuwste in de stal, het “verspreiden van entertainmentinformatie” waarmee denk ik de torrentbestanden bedoeld worden. Dat was overigens de enige keer dat torrentbestanden als zodanig benoemd werden. De rest van het pleidooi had namelijk net zo goed geschreven kunnen zijn voor een website die zelf de content host en verspreidt.

En dat vond ik jammer: Mininova’s positie als torrentbestandzoekmachine is een wezenlijk andere dan die van een zelfhostende website, en de juridische aansprakelijkheid daarvan is mij in ieder geval een stuk minder duidelijk. Iets waarvan Visser in de repliek aangaf schoon genoeg van te hebben: al die bijdehante IT-ers bedenken moeilijke technische processen met allerlei stappen die afzonderlijk allemaal heel ondoorzichtig doen en daardoor zijn het altijd anderen die je als rechthebbende moet aanspreken. Dat moet maar eens afgelopen zijn. Mininova is de hoofdpersoon in dit hele proces, zij biedt de toegang, het startpunt van het proces en via Mininova gaan mensen het vinden. Aldus Visser, die zich tegen het einde van zijn repliek zo druk leek te maken dat me de opmerking “Denk aan je hart Dirk!” te binnen schoot.

(Overigens vind ik het al langer een interessante gedachte dat veel van de technische innovatie op dit gebied een gevolg is van de vele juridische procedures tegen ongeautoriseerde verspreiding van content. Zonder MPAA en consorten was Bittorrent nooit uitgevonden.)

Dienstverleners van de informatiemaatschappij<br/> Het verweer van Solv-advocaten Vita Zwaan en Wanda van Kerkvoorden hierover ging uit van de bekende uitsluiting voor aansprakelijkheid voor internetdienstverleners. Die geldt namelijk niet alleen voor de klassieke webhosters, maar ook voor forumbeheerders en chatboxaanbieders, zo blijkt uit de wetsgeschiedenis rondom deze Europese regel. En Mininova is niets meer of minder dan een beheerder van een platform, waar gebruikers zelf torrentbestanden, verwijzingen naar informatie elders plaatsen. Net zo min als een webhoster aansprakelijk is voor content van klanten is Mininova dat. Zie bijvoorbeeld de Franse Dailymotion-zaak, waar de Franse filmpjesdeelsite werd vrijgesproken onder dit regime.

BREIN’s standpunt kwam uiteindelijk neer op de stelling dat Mininova haar verantwoordelijkheid moet nemen en gewoon preventief moet gaan filteren. Uiteraard op eigen kosten. Maar om toch Mininova tegemoet te komen, was BREIN bereid om een lijst met 7000 trefwoorden aan te leveren (digitaal ook nog eens) waar Mininova dan makkelijk op kon filteren.

Wie nu denkt Napster, heeft helemaal gelijk: net als bij Napster is die lijst alleen maar bedoeld om de zoekfunctie van Mininova dusdanig onbruikbaar te maken dat het aantal bezoekers dusdanig terug zou vallen dat Mininova effectief failliet gaat, tenzij ze zich weet om te vormen tot een Linux-distributeur of zo. Want natuurlijk kun je (net als bij Napster gebeurde) wel dingen heel l33t g44n sp3llen, maar dan kan niemand meer vinden wat hij zoekt.

aXXo-actie<br/> Op de publieke tribune ontstond nog enige consternatie toen BREIN begon over torrent-uploader aXXo, die door Mininova bedankt zou zijn “voor zijn mooie torrents” en daarvoor ook een VIP-status zou hebben gekregen. Wie me een bron kan aanwijzen voor die twee zaken krijgt een gratis exemplaar van mijn boek én het bekende t-shirt. Update (5 juni): JoG meldde in de comments twee berichtjes op Mininova waarin ene ‘moxin’ deze uitspraken doet. Moxin is voor zover ik kan nagaan een moderator van Mininova maar of hij ook directeur/medewerker is, weet ik niet.

Speciaal voor de publieke tribune<br/> BREIN’s uiteindelijk eis was dat Mininova zou worden veroordeeld om op basis van die lijst van 7000 trefwoorden te gaan filteren, met een dwangsom als stok achter de deur. Men had nog meer eisen maar koppelde daar geen dwangsom aan, in de verwachting dat die lijst genoeg zou zijn om Mininova effectief de nek om te draaien.

Overigens, “speciaal voor de publieke tribune” meldde Visser nog dat dit een uniek aanbod was dat alleen gold voor Mininova. Andere torrentsites moesten niet verwachten dat ze met rust gelaten zouden worden als ze maar beloofden die 7000 trefwoorden te gaan hanteren.

Mininova’s filter trial<br/> Zwaan en Van Kerkvoorden gaven nog toelichting op het filter dat Mininova eerder vrijwillig installeerde. Dit blijkt een stuk uitgebreider dan verwacht. Ik dacht eerst dat men alleen op de hashcode in de torrentbestanden zelf filterde, maar als ik het goed begrepen heb dan zit er in de VS werkelijk een club mensen die torrents aan te klikken, de achterliggende content te downloaden en te kijken of daar werkelijk MPAA-inhoud aan vast zit. Zo ja, dan gaat de torrent van de site en op een zwarte lijst. Dit hele systeem implementeren zou Mininova een kleine 50.000 euro hebben gekost inclusief menskracht – een substantieel deel van de inkomsten van de site.

BREIN doet echter niet mee aan deze trial. Naar eigen zeggen omdat zij ook andere belanghebbenden dan alleen de filmindustrie (de MPAA, Motion Picture Ass. of America) vertegenwoordigden. De muziek- en softwareindustrie had geen zin in dit soort filters maar wil (concludeer ik dan maar) gewoon die sites dicht.

Vinken en modjes<br/> To filter or not to filter? Of beter, how to filter or how not to? Dat was uiteindelijk de grote vraag. En daarbij speelt de verdeling van de werklast een grote rol. Mag BREIN achterover zitten en van Mininova verwachten dat die al het werk doet? Of kan Mininova juist achterover blijven zitten tot BREIN een middag gaat “vinken”, om pas dan de aangevinkte torrents te verwijderen? Volgens de Solv-advocaten was het laatste de geëigende weg: de handhaving van auteursrechten is de taak van de rechthebbende, dus die moet zelf in actie komen als hij inbreuken bespeurt. Visser draaide de stelling om: bij zo’n grootschalige inbreuk kan dat niet het uitgangspunt zijn.

Naast trial en de notice-en-takedownprocedure die Mininova hanteert, zijn er ook moderators actief op de site. Deze vrijwilligers hebben als taak het netjes (family-friendly) houden van de site, door op te treden tegen bv. politieke teksten of pornografie. Volgens de Mininova-directie en tot kennelijk ongeloof van BREIN is deze club slechts vijf persoon sterk trouwens.

Afijn, dat roept de vraag op waarom de modjes wel kunnen constateren dat iets racistisch of pornografisch is en niet dat iets een Hollywoodfilm of Microsoftofficepakket is. “Wil je nu met droge ogen beweren dat je dat niet ziet” aldus een man uit de zaal. Tsja. Ik weet niet precies hoe actief die modjes zijn, maar ik kan me voorstellen dat ze alleen optreden op klachten en die komen er natuurlijk heel wat minder bij een geslaagde aXXo-upload dan bij een beloofde Disneyfilm die een laten we zeggen zeer volwassen vervolg op Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen (NSFW) blijkt te zijn.

De rechtbank had hierover nog een goeie vraag: kan Mininova iets terugzetten nadat de modjes het hebben weggehaald? Jazeker, dat was technisch mogelijk. Het zou me niets verbazen als dat terugkomt in het stuk over false positives bij de discussie over filteren in het vonnis. Wie gaat filteren op “Office” om de bekende Britse comedyserie of het pakket van Microsoft buiten de deur te houden, sluit immers ook OpenOffice.org buiten. En veel thuisfilms over de Veelvraat zullen er ook niet meer doorheen komen als het filter op “Wolverine” actief is. Maar dat probleem is een heel stuk kleiner als Mininova “gewoon” onterecht weggehaalde torrentbestanden weer terug kan zetten, vermoed ik dat de rechtbank zal zeggen als zij een filterplicht voor Mininova op wil leggen.

Hoe nu verder?<br/> Afijn, er is nog veel meer gezegd maar dit waren volgens mij wel de belangrijkste punten. Het pleidooi van Visser was enigszins oppervlakkig en deed vooral een appèl op het gevoel: het is toch gewoon duidelijk dat Mininova profiteert van structureel illegaal aanbod, dat kan toch niet zomaar. Ik hoorde weinig jurisprudentie of argumentatie (ok, afgezien van zeven “BREIN versus” kortgedingvonnissen) en dat vond ik jammer.

Het pleidooi van Zwaan en Van Kerkvoorden was inhoudelijk sterker en zeer grondig opgebouwd als het ging om de jurisprudentie. Volgens mij is letterlijk elke zaak over tussenpersonen sinds 1996 wel een keer genoemd, plus nog een berg arresten over vrije meningsuiting. Maar moest je nou écht al die tekst voorlezen?

Eerlijk gezegd heb ik nog geen idee wat de rechtbank zal doen. Het voorstel van BREIN om alleen het filteren op basis van de 7000 trefwoorden afdwingbaar te maken met een dwangsom klinkt aanlokkelijk, omdat het relatief weinig werk lijkt en toch redelijk zou zijn gezien de belangen van BREIN. Maar het is natuurlijk het begin van het einde. BREIN kondigde al aan die lijst wekelijks te zullen herzien, en reken maar dat “herzien” net als bij uw energieprijs altijd “verhogen” betekent.

Het notice-en-stay down idee spreekt me persoonlijk aan (zie ook mijn artikel hierover) omdat het het beste past binnen de Europese wet. Rechthebbenden constateren inbreuken, melden dit en het werk wordt aan een filter toegevoegd zodat dat nooit meer online kan komen.

Uitspraak volgt naar verwacht 15 juli.

Arnoud

Pirate Bay-beheerders veroordeeld – het vervolg

Geplaatst op in Intellectuele rechten, 22 reacties

piratebay-sunk-dank-bas-taart.pngEn daar waren we dan weer. Met dank aan Peter die voldoende Zweeds beheerst om in de comments gisteren enkele belangrijke stukken van het vonnis in de Pirate Bay-zaak te vertalen. De rechtbank besteedt in de 107 pagina’s vonnis uitgebreid aandacht aan hoe TPB werkt en hoe dit juridisch gekwalificeerd moet worden.

TPB heeft zowel een zoekfunctie om Torrent-bestanden te zoeken als een tracker om, gegeven een torrent, in contact te komen met mensen die het bijbehorende werk aanbieden. Allereerst betoogt de rechtbank dat filesharen een vorm van openbaarmaken (“communication to the public”) van de werken is, omdat in beginsel iedereen toegang krijgt tot het werk. Je hoeft alleen maar de torrent te hebben, en die is op een vrij toegankelijke website te vinden immers.

Het uitwisselen van bestanden via peer-to-peer netwerken zonder toestemming is dan een inbreuk op auteursrecht. Doe je dat opzettelijk en grootschalig, dan pleeg je een misdrijf. Daarom gooit de rechtbank het voor TPB op medeplichtigheid aan dit misdrijf. Iets dat in Nederland ook geprobeerd is bij Releases4U/Shareconnector, maar die werden vrijgesproken omdat er geen bewijs was dat mensen ook werkelijk via de hashcodes van die sites werken hadden uitgewisseld.

De Zweedse rechtbank heeft minder moeite met dat punt. Er moet worden bewezen dat het misdrijf (uitwisseling zonder toestemming) plaatsgevonden heeft. Dat is geen probleem, want op de site van Pirate Bay zelf zijn statistieken te zien hoe veel seeds beschikbaar zijn. Ook zouden torrentclients rapporteren aan TPB dat ze een werk volledig gedownload hebben. Die feature ken ik niet trouwens, maar misschien bedoelen ze daarmee dat een client meldt dat hij geen peer meer is maar een seed. Maar hoe dan ook, melden dat X mensen het werk gedownload hebben dankzij TPB is natuurlijk mooi bewijs dat X mensen het auteursrecht geschonden hebben.

Medeplichtigheid onder Zweeds recht werkt als volgt (pagina’s 62 en 63 van het vonnis, met dank aan Peter):

In overeenkomst met wat eerder aangevoerd is zal, volgens hoofdstuk 23, paragraaf 4, niet alleen degene die een misdrijf begaat (hoofdmisdrijf) veroordeeld worden, maar ook iemand die met raad of daad bijgedragen(*) heeft (medeplichtigheid). Deze bepaling is toepasbaar op alle misdrijven waar een gevangenisstraf op kan volgen. Strafrechtelijk vervolgd kan worden degene die fysiek of psychisch bijgedragen(*) heeft aan een misdrijf. De medeplichtige zal uitvoering van het hoofdmisdrijf makkelijker hebben gemaakt. Niet wordt vereist dat het handelen van de medeplichtige noodzakelijk was voor het uitvoeren van het hoofdmisdrijf. Medeplichtig is zelfs degene die slechts in onbeduidend geringe mate heeft bijgedragen aan het hoofdmisdrijf.

(*) bijgedragen: Hier staat in het zweeds “främja”, wat een heel brede betekenis heeft. Het kan betekenen bijdragen, helpen, stimuleren, bevorderen, maar zelfs zoiets als reklame maken voor, of iemand wijzen op iets.

Waarom is TPB medeplichtig volgens het vonnis:

Door het in de lucht houden van een website met goed uitgebouwde zoekfuncties en eenvoudige middelen voor uploaden en opslag, alsmede het met elkaar in kontakt brengen van individuele bestandsdelers middels de aan de site gekoppelde tracker, heeft, volgens de rechtbank, de Pirate Bay, het misdrijf vergemakkelijkt en daarmee daaraan bijgedragen.

Vervolgens kijkt de rechtbank of men de vier verdachten aansprakelijk kan houden voor dit strafbaar feit. Zijn zij verantwoordelijk te houden voor wat er gebeurde, en was het hun bedoeling dat dit zou gebeuren? Net als in Nederland is voor medeplichtigheid in Zweden opzet nodig. Een mes uitlenen maakt je niet medeplichtig aan moord, maar een mes uitlenen aan een boos iemand die aankondigt zijn schoonmoeder op te gaan ruimen wel.

Verantwoordelijk waren ze (Google Translate):

The defendant’s conduct is characterized by a partnership in which each person known to each other’s involvement and roles. They have acted and worked as a “team”, with the common objective to further develop The Pirate Bay, both technically and commercially. The district court found at an overall assessment that also Peter Kolmisoppi Sunde and Carl Lundström have been involved in The Pirate Bay operations to such an extent that they, together with Fredrik Neij and Gottfrid Blackholm Warg, may be deemed to have been responsible for the organization, administration, programming, financing and operation of file-sharing service on the way the prosecutor argues.

Was er sprake van opzet? Daarvoor moet je, in het geval van auteursrechteninbreuk, weten dat er inbreuken gepleegd worden door illegaal uitwisselen. De vier verdachten betoogden dat zij niet wisten van specifieke inbreuken, zodat ze niet medeplichtig kunnen zijn aan die inbreuken. Maar dat gaat niet op. De opzet hoeft niet op een specifieke inbreuk gericht te zijn (Google Translate):

It is instead sufficient for them to have had the intent to the fact that copyrighted materials were present in the website (see NJA 2007 p. 929). It is, inter alia, through the questioning of the defendants and the letter from the rights holders that have been published on the website The Pirate Bay, and e-mail correspondence, which talks about the activities as piracy, clear that the defendants had knowledge that the copyright protected protected works available via the website and shared via the tracker was within the framework of The Pirate Bay’s activities.

De verdediging bracht nog de regeling over aansprakelijkheid van providers ter tafel. Bittorrent-trackers en torrentsites zijn een “dienst van de informatiemaatschappij” waarbij informatie van anderen wordt doorgegeven. Volgens Europese regelgeving zijn hun aanbieders daarmee in beginsel niet aansprakelijk voor de inhoud van die dienst. Maar dan moet je wel reageren op een takedown verzoek. En dat deed TPB niet, zodat ze niet onder deze regeling kunnen vallen.

Bij Tweakers nog aandacht voor BREIN dat zoals altijd creatief met jurisprudentie omgaat en betoogt dat met dit vonnis Nederlandse ISP’s kunnen worden verplicht om TPB te blokkeren. Niet dus. Er hangt hoger beroep, dus dit vonnis heeft geen werking. Verder ben ik me niet bewust van enige wettelijke plicht om zaken te blokkeren die elders illegaal zijn verklaard.

Arnoud

Verrassing: Pirate Bay-beheerders veroordeeld

Geplaatst op in Intellectuele rechten, 16 reacties

piratebay-sunk-dank-bas-taart.pngToch nog een verrassende uitspraak. In 107 pagina’s juridisch Zweeds krijgen vier Pirate Bay-beheerders een jaar cel en gezamenlijk 2,7 miljoen euro boete opgelegd. Dit na een proces dat de Piratenbaaiers niet geheel serieus leken te nemen, en waarin de eisers vele steken lieten vallen (niet-aangemelde getuigen en bewijs, stellingen die men al heel snel moest laten vallen, en noem maar op). Dat Pirate Bay dan alsnog veroordeeld wordt, verbaast me nogal.

De reden? Tsja, mijn Zweeds is nogal roestig en een Engelstalig vonnis is nergens te vinden. Dus dat valt niet mee. Google Translate heeft een hoog bork-bork-bork gehalte, maar kort gezegd: medeplichtigheid aan strafbare inbreuk op auteursrechten. Dit omdat men “behulpzaam” is bij de inbreuk door de zoekmachine en de tracker aan te bieden. Een bijzonder algemeen en vaag criterium, dat in het vonnis niet echt uitgewerkt lijkt te zijn (maar nogmaals, het is 107 pagina’s Zweeds dus ik kan er overheen gelezen hebben).

Heeft het enig praktisch gevolg? Nee. De site blijft gewoon open. Het vonnis slaat alleen op de vier beheerders – en die gaan in hoger beroep tegen dit vonnis. De Pirate Bay zelf, laat staan Bittorrent in het algemeen, is dus niet illegaal verklaard, en het heeft al helemaal geen gevolg voor Nederlandse torrentzoekmachines of trackers.

Wordt vervolgd, en nee dat was geen woordspeling.

Arnoud

Hoe bewijs je dat iets op internet heeft gestaan?

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, 37 reacties

Een lezer mailde me:

Hoe bewijs je dat iets op internet heeft gestaan? Als je iemand aanspreekt op bv. inbreuk op auteursrecht, is de kans aannemelijk dat hij bij een aanmaning de documenten direct van internet verwijdert. Nu kan je screenshots en foto’s maken, en je kan zelfs derden vragen de pagina’s te bekijken en daar eventueel over te getuigen, maar is dit voldoende?

Er zijn geen harde regels over bewijs in dit soort rechtszaken. Je mag alles aanvoeren en laten zien waarmee je je stelling aannemelijk maakt. Het is aan de rechter om te bepalen hoe veel waarde hij aan iets toekent. Over het algemeen zijn ze sceptisch bij beweringen dat screenshots fake zijn, zeker als daar geen onderbouwing bij komt met bv. wat er dan wel stond.

Ik zou bij een sommatie naar een inbreukmaker altijd een screenshot meesturen. Dan heb je bewijs, de brief met die screenshot zit ook bij hem in het dossier en hij zal moeten reageren. Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand dan zegt “die screenshot is fake”.

Als je echt zekerheid wil, print dan de pagina uit en ga ermee naar de Belastingdienst. Die dateren alles waar ze een stempel op kunnen zetten. Dateringsdiensten zijn eigenlijk voor uitvinders die hun werk willen beschermen, maar voor deze situatie (en voor bewijs van echtheid van e-mail) kan het ook goed. En het is nog gratis ook.

Alleen, vooraf screenprints maken en dateren is leuk, maar dit wordt pas een probleem als de wederpartij in de rechtszaal ineens begint te roepen dat de screenshot fake is. En dan ben je al te laat om nog de Belastingdienst te laten stempelen. Dus ook dit biedt geen 100% zekerheid. Maar die heb je ook niet nodig: je moet de rechter overtuigen dat jouw verhaal aannemelijker is dan dat van de wederpartij. Theoretische mogelijkheden zijn daarbij minder belangrijk dan wat zich in jouw concrete geval kan hebben voorgedaan. Als je geen van beiden een computerdeskundige bent, dan is de kans klein dat er met de HTML-codes geknutseld is of dat er fake sites gebouwd zijn.

Arnoud

DDoS-ers overheidssites veroordeeld tot schadevergoeding

Geplaatst op in Security, nog geen reacties

Tienduizend euro schadevergoeding voor het DDoS-sen van overheidswebsites. Dat is wat de rechtbank Breda woensdag oplegde aan de “DDoS-kabouters” die in oktober 2004 onder andere overheid.nl, regering.nl en nederland.nl platlegden (en ook diverse Telegraaf-sites). Een hoog bedrag, maar een stuk lager dan de overheid via haar automatiseringsafdeling ICTU had geëist, namelijk een slordige 471.553,54 euro.

De verantwoordelijken voor deze denial-of-service aanvallen kregen eerder al voorwaardelijke straffen (zie o.a. LJN AT0222 LJN AT0224 en het hoger beroep, LJN AV1454). Nu meldde ICTU zich met een schadeclaim voor het opruimen van de rommel.

Allereerst speelde de vraag of ICTU wel mócht claimen, nu niet zij als stichting maar diverse overheidsinstanties schade hadden geleden. De rechtbank vindt van wel. ICTU werd als beheerder gehinderd in haar taak door de DDoS-aanvallen, en moest maatregelen nemen die ze normaal niet had hoeven nemen. Ook stonden de domeinnamen op naam van ICTU, en dat geeft nog een reden voor ICTU om op te treden tegen deze verstoring van het gebruik van de domeinnaam.

Een andere leuke vraag is wie van de DDoS-kabouters nu verantwoordelijk was voor welk deel van de schade. Daar kom je eigenlijk niet uit, maar dat hoeft ook niet. De wet kent de groepsclaim (6:166 BW), waarbij je als slachtoffer ieder lid van een groep kunt aanspreken op de hele schade. De daders regelen dan maar onderling wie wat betaalt. En dat gaat hier op voor de groep DDoS’ser. Zij hebben samen de aanvallen besproken en gecoördineerd, en aanvaardden dus elk het risico dat er schade zou ontstaan door deze aanvallen. Daarom zijn ze samen aansprakelijk.

Dan komen we bij de hoofdmoot: de hoogte van de schade. ICTU moest noodmaatregelen nemen (zoals extra bandbreedte inkopen en een extra router inzetten om te kunnen filteren), en heeft ook de nodige structurele maatregelen genomen om te zorgen dat dit niet nog een keer kon gebeuren. Mag die hele rekening naar de DDoS’sers? Nee, dat niet:

Slechts de kosten, gemaakt ten behoeve van de oplossing van de crisissituatie, ontstaan als gevolg van de aanvallen, kunnen aan gedaagden worden toegerekend. Kosten als gevolg van structurele (beveiligings)maatregelen dienen voor rekening van ICTU te blijven.

ICTU krijgt dus alleen de kosten van de noodmaatregelen en de consultancykosten om die goed in te voeren vergoed. Een terecht vonnis wat mij betreft. Dit was puur vandalisme en dan mag je betalen voor het opruimen van de rotzooi.

Via ISPam.nl.

Arnoud

Informatieverzamelaars vs. Robots.txt (Bart Beuving)

Geplaatst op in Innovatie, Intellectuele rechten, Ondernemingsvrijheid, 4 reacties

Op het altijd zeer leesbare blog van auteursrechtadvocaat Bart Beuving deze keer een bijdrage over Informatieverzamelaars vs. Robots.txt. Er is veel te doen geweest over het scrapen van andermans site. Databankrechten, auteursrechten en zelfs de geschriftenbescherming werden van stal gehaald om te voorkomen dat slimme jongens ermet duur gemaakte databanken vandoor gaan.

Beuving bespreekt nu een vaak onderbelicht aspect: de robots.txt regels. Via dit bestand kan een sitebeheerder aangeven wat robots wel en niet geacht worden te doen op een site. Maar dat is puur een beleefdheidsnorm: robots kunnen immers net als elke browser elke pagina opvragen op een site, of dat nou “mag” van robots.txt of niet.

Kun je daar iets aan doen? Nee, betoogt Beuving terecht:

Op grond van de auteurswet is het onrechtmatig om ‘doeltreffende technische voorzieningen’ te omzeilen. In normaal Nederlands: onder meer het ‘kraken’ van beveiliging is niet toegestaan. Door de Nederlandse rechter is echter in de kwestie Web Measurement Services/Weborama (ziehier, AE) uitgemaakt dat het negeren van een robots.txt niet wordt beschouwd als het omzeilen van een technische voorziening is en dus ook niet onrechtmatig is.

Inderdaad. Robots.txt is een beleefdheidsnorm. Netiquette. Die norm schenden is inderdad niet netjes, maar je onfatsoenlijk gedragen is niet onrechtmatig. Trek eens de lijn naar de ‘echte’ wereld: wat zou er moeten gebeuren als een marktkraamhouder een bordje ophangt “Medewerkers van concurrenten mogen onze prijzen niet opschrijven om er zelf onder te gaan zitten”? Kan de ene marketman dan de andere aanklagen wegens negeren van het_bordje.txt? Ik mag hopen van niet.

Maar dan schrijft Beuving:

Aan de andere kant: het opzetten en instandhouden van een informatiewebsite vereist substantiële investeringen in de vorm van tijd en geld. Verdienen dergelijke investeringen niet een betere bescherming?

En daar ben ik het volstrekt mee oneens. Elke commerciële activiteit, en niet alleen het opzetten van informatiewebsites, vereist substantiële investeringen in de vorm van tijd en geld. Maar om nu enkel en alleen om die reden een exclusief recht op die activiteit te geven gaat mij veel en veel te ver. IE-rechten worden bijvoorbeeld pas verstrekt als je iets bijzonders doet: je hebt een uitvinding gedaan, een nieuw dessin ontworpen of een werk van letterkunde of kunst gemaakt. Daar kan ik nog wel een rechtvaardiging in zien (ook al blijkt die rechtvaardiging in de praktijk niet te kloppen). Maar het enkele hard werken, wat de Amerikanen sweat of the brow noemen (Feist), behoort geen rechten op te leveren.

Meer algemeen: informatie wil vrij zijn. Informatie gaat vrij zijn. Je kunt dus beter een businessmodel verzinnen waarbij je niet afhankelijk bent van het als enige bepaalde informatie aanbieden. Anderen zullen die van je overnemen. Je moet iets toevoegen. Je bent de eerste, of je selecteert het beste, of je sorteert het het handigste. Zoiets. Bij Marketingfacts verscheen onlangs nog het bericht dat FUnda haar marktaandeel terug aan het winnen is op sites als Miljoenhuizen en Jaap. Het gaat dus om kwaliteit en actualiteit niet alleen om aantallen advertenties.

En wat vinden jullie?

Arnoud

Provider IS InterNed niet aansprakelijk voor smaad door klant

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 9 reacties

Een hostingprovider hoeft bij vermeende smaad door een klant niet meteen in te grijpen. Tenminste, als hij de feiten niet kent en daarom niet kan inschatten wat er klopt aan het verhaal. Dat blijkt uit een gisteren verschenen vonnis tussen de Staat en hostingprovider IS InterNed Services. En ik heb een leuke aankondiging, helemaal onderaan. 🙂

Een klant van IS had ruzie met de Belastingdienst. Zijn tweedehands-autobedrijf had de nodige aanslagen opgelegd gekregen, en omdat de Belastingdienst bang was dat meneer terug naar zijn eigen land zou gaan, had men aangekondigd deze aanslagen ineens te komen innen. Dat zette het nodige kwaad bloed, en de klant begon op zijn bedrijfswebsite een hetze tegen de Belastingdienst. Daarbij werd de betrokken inspecteur met naam en toenaam genoemd. Zo schreef hij bijvoorbeeld “this corrupt and racist tax official decided to impose a very high tax on me.” Ook werden zowel de inspecteur als de Dienst beschuldigd van racisme, corruptie, machtsmisbruik en discriminatie.

De Staat besloot om de hoster te sommeren de informatie weg te halen. De hoster had dit echter geweigerd met een beroep op de wettelijke bescherming voor hosting providers. De wet zegt namelijk dat providers alleen materiaal van klanten offline hoeven te halen als het ‘onmiskenbaar’ is dat dat materiaal niet door de beugel kan. Je moet met andere woorden in redelijkheid niet kunnen twijfelen aan de juistheid van de sommatie.

Wanneer is het onmiskenbaar dat iets niet mag? Bij een een illegaal aangeboden film gaat dat nog wel, maar hoe schat je als provider in of een uitlating van een klant beledigend of racistisch is? Je kent de feiten en achtergronden van de ruzie niet, dus hoe weet je dan of een opmerking terechte kritiek is of smaad?

Het is dan ook een goede zaak dat de rechter hier oordeelde dat de provider niet in de discussie tussen de Staat en de klant hoeft te treden. Precies omdat je van een provider niet kunt vragen om te oordelen over het beledigende of smadelijke karakter van een publicatie. Dat zou al snel tot een chilling effect leiden: providers die alles waar een klacht over komen, meteen maar offline halen om aansprakelijkheid te voorkomen.

Wel is het jammer dat de rechter niet nader toelicht waarom deze tekst niet onmiskenbaar beledigend is. Het vonnis zegt dat het niet hoefde omdat IS “niet wist, en ook niet kon weten, waarop de uitlatingen waren gebaseerd, zodat zij zich geen oordeel omtrent de juistheid of rechtmatigheid ervan kon vormen”. Dus als IS meer van het geschil had geweten, had ze wel zo’n oordeel moeten vormen? Waar ligt dan de grens? Hoe bekend moeten de feiten zijn? En wanneer moet de provider op de stoel van de rechter gaan zitten? Zou bijvoorbeeld de provider moeten weten dat teksten waarin de Holocaust ontkend of gebagatelliseerd wordt, discriminerend en haatzaaiend zijn? Want dan is de provider verplicht deze weg te halen. Op die vragen geeft dit vonnis helaas geen duidelijk antwoord.

En als ik dan even commercieel mag worden: sinds gisteren biedt mijn nieuwe werkgever ICTRecht een speciale Notice en takedown adviesdienst. Voor webhosters, maar ook voor bloggers en forumbeheerders die dit soort klachten krijgen en zelf niet kunnen of willen inschatten of die klachten kloppen en wat ze nu moeten doen.

Arnoud

Makelaarstichting op zelfde reden opnieuw onderuit tegen Jaap

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, nog geen reacties

Niet te geloven: stichting Baas in Eigen Huis verliest weer een proces tegen Jaap, om dezelfde reden als waarom ze in december onderuit gingen tegen huizenzoekmachine Jaap.nl. De stichting claimde namens alle makelaars van Nederland te spreken maar kon dat niet waarmaken. En nu, met vijf ordners vol steunbetuigingen, gaan ze om precies dezelfde reden weer onderuit.

De stichting wil via een collectieve actie (class action suit voor wie Amerikaanse advocatenseries kijkt) Jaap verbieden om makelaarsites te doorzoeken en huizenadvertenties op de Jaap-site over te nemen. Maar voor een collectieve actie moet je in je statuten hebben staan namens wie je optreedt, en die groep moet er ook nog eens allemaal achter staan.

Hier dacht men aan voldaan te hebben met die vijf orders met steunbetuigingen, maar, zo legt de rechter uit, de stichting snapt het onderscheid niet tussen “ik steun de stichting” en “ik wens niet gejaapt te worden”. Nog pijnlijker was dat Jaap op de zitting al 60 makelaars aan kon wijzen die weliswaar een steunbetuiging hadden ondertekend maar ook tegen Jaap hadden gezegd best in hun databank opgenomen te willen worden.

De statuten waren weliswaar gewijzigd, maar niet op de juiste manier:

Vooropgesteld wordt dat uit de gewijzigde statuten niet blijkt dat zij uitsluitend de belangen behartigt van die makelaars(kantoren) die schriftelijk hun steun hebben betuigd of zullen betuigen aan de stichting. Evenmin staat in de statuten vermeld dat zij opkomt voor de belangen van de makelaars(kantoren) die te kennen hebben gegeven bezwaar te hebben tegen het ongevraagd integraal kopiëren van hun objectgegevens op websites van derden. Hiermee staat vast dat de stichting in haar gewijzigde statuten geen onderscheid maakt tussen voor- en tegenstanders.

De stichting mag de rekening van Jaap’s advocaat voldoen (15.547,35 euro) en haar huiswerk nog eens overdoen. Terecht. Het komt op mij over als een ondoordachte en té overhaast afgeraffelde actie. Wat bijzonder jammer is. De kwestie raakt aan fundamentele aspecten van internet: wat mag een zoekmachine overnemen, hoe mogen die resultaten worden geexploiteerd en in hoeverre moet daarbij opt-in of opt-out worden gehanteerd? Door dit soort halfbakken werk krijgen we daar onvoldoende antwoord op.

Arnoud

Nederlandse rechter bevestigt lijn Europees Octrooibureau bij business method patents

Geplaatst op in Intellectuele rechten, nog geen reacties

Figuur 1 uit octrooi EP1399908Op de hiernaast getoonde vrachtwagen zit octrooi. Zat, eigenlijk, want het octrooi is vernietigd omdat de uitvinding al bekend was. De truc zat hem in dat afneembare paneel (20) met reclame (“BUY!”). Als je dat van maasmateriaal-doek met luchtdoorlatende openingen, maakt, kan de wind er minder vat op krijgen, zodat de panelen er niet zo gemakkelijk afwaaien. Slim, maar dat bleken ze in Japan al eerder bedacht te hebben. Dus werd het octrooi ongeldig verklaard.

Opmerkelijk bij dit octrooi was dat er ook een claim in stond op een werkwijze voor het verkrijgen en exploiteren van mobiele reclames. Die kwam kort gezegd neer op het sluiten van een contract met een vrachtvervoersbedrijf en het ophangen van afneembare panelen van maasmateriaal-doek aan de vrachtauto’s van dat bedrijf. Uiteraard “in ruil voor betalingen”. Hela, maar dat is een werkwijze voor het zakendoen, roepen nu alle meelezende octrooigemachtigden. En daar mag je geen octrooi op aanvragen. Octrooien zijn er alleen voor technologische innovatie, en niet voor zakelijke bedenksels, hoe creatief ook.

In het verleden werd het Europees Octrooibureau (EOB) nogal eens bekritiseerd over al te makkelijk verlenen van octrooien op dit soort zaken. De laatste jaren is men echter een stuk strenger geworden: je moet laten zien dat sprake is van een technologische vernieuwing. Maar de gehanteerde redenering was daarbij wel erg kort door de bocht, hoewel men deze zelf duidelijk genoeg vond.

De Nederlandse rechter gaat in dit vonnis nu even kort door de bocht:

Nu op grond van voornoemde TBA-rechtspraak de nieuwheid en inventiviteit slechts kan worden gebaseerd op technische maatregelen, dienen de niet-technische maatregelen bij het beoordelen van de inventiviteit van conclusie 22 buiten beschouwing te worden gelaten. Uit een en ander volgt dat conclusie 22 nietig is bij gebreke van inventiviteit.

Arnoud