Startpagina is geen merknaam

De site Startpagina.nl heeft geen merkbescherming voor haar domeinnaam, zo las ik in het Juridisch Dagblad. Deze naam is te beschrijvend en niet onderscheidend voor Startpagina ten opzichte van andere pagina’s waar je kunt beginnen met webbladeren.

Durk-Jan de Bruin is in de jaren negentig begonnen met een overzicht van links, en heeft dat Startpagina genoemd. Het concept sloeg aan (en kreeg navolging met o.a. Startkabel, Starthier en meer van die grappige variaties). De vraag is nu, associeert een Nederlandse webgebruiker de term “startpagina” met specifiek de Startpagina.nl pagina’s, of met elke pagina waarmee je zou kunnen beginnen met webbladeren?

Om voor merkbescherming in aanmerking te komen, moet de naam onderscheidend zijn. Zo zijn Google en Yahoo bijvoorbeeld merknamen voor zoekmachines, want met die namen onderscheiden de sites zich van elkaar en van andere zoekmachines. Maar een algemene omschrijving, bijvoorbeeld website.nl, kan geen merk zijn. De term “website” is immers de algemene term.

Hoe bepaal je nu of een woord onderscheidend is? Je kunt marktonderzoek doen, en kijken waar mensen het woord mee associeren. Is dat het algemene begrip, dan is het woord geen merk. Is dat specifiek het bedrijf, dan is het waarschijnlijk wel een merk. Je kunt ook, zoals de rechter in het vonnis deed, de Van Dale op naslaan:

4.6.1. Het Van Dale groot woordenboek van de Nederlandse Taal, 14e editie vermeldt onder het woord “startpagina” de navolgende betekenissen:<br/> 1. internetpagina, website die een verzameling koppelingen naar relevante websites over een bepaald onderwerp bevat.<br/> 2. internetpagina, website die ingesteld is als openingspagina bij het opstarten van de browser<br/> 3. openingpagina van een website.

Hieruit blijkt meteen dat het woord startpagina dus beschrijvend is voor wat Startpagina, Startkabel en collega’s doen: het bieden van een verzameling links (koppelingen). Daarmee kan dat woord dus geen merk zijn.

P7 meldt nog een pijnlijk foutje aan de zijde van Startpagina zelf:

Erger nog, Startpagina zelf had tot 23 maart jongstleden, dus tot vlak vóór de rechtszaak, nog haar slogan “Startpagina.nl, de startpagina van Nederland!”.
Als je zelf al het woord als algemene beschrijving van je activiteiten gebruikt, dan ga je gegarandeerd onderuit als je later roept dat het een unieke onderscheidende merknaam is.

Dit verklaart waarom merkhouders altijd zo heftig reageren als woordenboeken hun merknaam als algemene omschrijving opvoeren. Zo maakte Google een tijd geleden bezwaar tegen opname van googelen in Van Dale. De omschrijving was niet “met de zoekmachine Google zoeken” maar “zoeken op het internet, onderzoeken aan de hand van informatie via het internet”. En als die omschrijving geaccepteerd zou worden, dan had iedere zoekmachine het woord “googelen” mogen gebruiken. En dat is natuurlijk niet prettig voor het bedrijf Google.

Update (10 november 2008) het arrest van het Gerechtshof van maart 2008, nu pas gepubliceerd, bevestigt het vonnis.

Arnoud

Overnemen van nieuwsberichten door blogs

Wie blogt over nieuws, mag best stukjes van nieuwsberichten overnemen (met bronvermelding, dat wel). Dat is een citaat, en als onderdeel van commentaar op het nieuws of wijzen op een nieuwsbericht mag dat.

Een heel bericht overnemen is lastiger. Er is een uitzondering in de auteurswet die zegt dat persorganen zakelijk nieuws van elkaar mogen overnemen. Via die uitzondering is dus het voorlezen van de ochtendbladen in het ochtendjournaal toegestaan. En het lijkt mij dat een nieuwsblog aanspraak kan maken op diezelfde uitzondering en dus nieuwsberichten mag overnemen van andere sites.

Op De Telegravin las ik over een wel heel extreem geval: de site NOSmagazine.nl werd gesommeerd om te stoppen met het overnemen van complete nieuwsberichten. Weliswaar werd er een bronvermelding gegeven (“Powered by WordPress & NOS”, helemaal onderaan), maar een site wordt geen nieuwssite door er gewoon maar nieuws op te plakken.

De NOS schreef ze dan ook:

Met het overnemen van nieuwsberichten afkomstig van de officiele websites van het NOS Journaal, en het kopieren van de vormgeving van de NOS vormt u een enstige inbreuk op het merken- en auteursrecht van de NOS.
Bovendien zou sprake zijn van misleiding, nu de naam van de site ook nog eens het woord “NOS” bevat. De kans is immers reëel dat mensen denken dat NOSMagazine.nl een site is van de NOS zelf.

De makers zien dat anders, zij onderhouden slechts een fansite:

Wij hebben dus besloten, er zat niks anders op, om deze site te doen stoppen, wij vinden dit natuurlijk erg jammer en hebben dan ook laten weten dat: Wij teleurgesteld zijn in dit besluit, maar absoluut niet de bedoeling was om mensen te misleiden, want NOS Magazine was een FANSITE die gemaakt én bezocht werd door liefhebbers en fans van het NOS Journaal.
Toch hebben ze er voor gekozen om de site te sluiten. Een paar reacties suggereren om terug te gaan naar het oude adres nosmagazine.web-log.nl omdat web-log “wel het maken van fansites toelaat”. Natuurlijk mag je best een fansite voor de NOS maken, maar gewoon al het nieuws overnemen is geen fansite. En het webadres is daarbij totaal irrelevant.

Arnoud

Ik ben opiniemaker!

Tenminste, dat vinden de 7 tweedejaars studenten Redactie/Mediaproductie van het Instituut voor Media Informatie en Communicatie die bloggen onder de naam RV201B:

“Op het Internet heerst bovendien ook de gedachte dat de werkelijke identiteit van een gebruiker er weinig toe doet.” Zegt opiniemaker Arnoud Engelfriet. “Tenslotte is het netwerk zo groot dat deze naam je toch weinig zal zeggen, dus wat voor verschil is er dan nog met een anoniem adres?”

De wat losjes geciteerde tekst komt uit mijn Anonimiteit en privacy op het Internet uit 1995.

Of het waar is, durf ik niet te zeggen. Wel zag ik net dat NU.nl tegenwoordig graag naar mij verwijst als het gaat om de stelling “downloaden is in Nederland legaal“.

Arnoud

Diederik Stols: PR, gezond verstand en auteursrecht

In zijn nieuwe column bespreekt Diederik Stols de PR-aspecten van bestrijding van auteursrechtinbreuk:

Het auteursrecht spoelt weg door het elektronische vergiet dat internet heet, voorspelde Egbert Dommering in 1994 met een vooruitziende blik.

Dat die voorspelling is uitgekomen behoeft geen nadere toelichting. Anno 2007 heeft iedere scholier van 14 zijn eigen computer op zolder, zijn eigen weblog, en staan sites als YouTube voor het overgrote deel vol met inbreukmakend want ongeautoriseerd materiaal, gepost door honderdduizenden bezoekers. Het lukraak uitwisselen van bestanden met andere internetters is iets gewoons geworden.

Lees verder: PR, gezond verstand en auteursrecht.

De column roept bij mij weer de vraag op waarom we ook alweer auteursrecht hebben.

Arnoud

Microsoft en Savvysoft schikken over merknaam Excel

Pijnlijk. Het grootste software-bedrijf ter wereld was vergeten de merknaam van de populairste spreadsheet-software te deponeren als merk. In 2004 betichtte Microsoft het bedrijfje Savvysoft van merkinbreuk over hun ‘TurboExcel’ spreadsheet-pakket. Dat liep fout toen de advocaten van Savvysoft er achter kwamen dat er helemaal geen geregistreerd merk was. En zonder registratie geen merk.

Nu is er dan een schikking getroffen. Beide partijen zijn tevreden maar doen geen mededelingen over de inhoud van de schikking. TurboExcel heet nu Calc4Web.

Arnoud

Suske en Wiske en de Sinistere Site

Suske en Wiske gaan Nederlandse scholieren veilig leren internetten, zo meldt NU.nl. Dat is op zich een aardig idee, maar is het echt zo nieuw? Al in december 2005 kregen Belgische scholieren dit boekje.

Op Suske en Wiske op het WWW lees ik:

Suske en Wiske en de Sinistere Site Het verhaal draait om een tovenaar, Zwanzerik, die kinderen via een betoverde site naar zich toe lokt. Ook Wiske trapt in de val en wordt het internet in geflitst. Haar vrienden reizen Wiske achterna om haar uit de handen van de tovenaar te redden. Aan de hand van de avonturen die de striphelden beleven worden de gevaren van internet blootgelegd en wordt verteld hoe deze vermeden kunnen worden. Op de laatste 4 bladzijden van het album staan tips voor de kinderen.

Het boek is in ieder geval online te bestellen:

De prijs van een album bedraagt € 1,00 per stuk, de hoogte van de bijdrage in de administratie en verzendkosten is afhankelijk van uw bestelling (aantal exemplaren en leveringswijze). De albums worden in september geleverd.

Arnoud

Portretrecht voor de politie

Op 14 april was er de eerste Zombie Walk in Amsterdam. Maar, zo meldt VillaMedia.NL:

Bij deze demonstratie, die spontaan werd gehouden in het kader van het festival voor de fantastische film, werd de aanwezige fotograaf Jasper Groen, die o.a. werkt voor de weblog GeenCommentaar.nl, gedwongen om foto’s te wissen, waarop politieagenten herkenbaar in beeld zouden zijn. Door de politie werd geschermd met “het portretrecht van de agenten” en gedreigd zonodig hem mee te nemen naar het bureau.

Nu is portretrecht op de openbare weg altijd een lastig onderwerp. Je moet een redelijk belang kunnen aantonen waarom de foto niet gepubliceerd mag worden. Privacy is zo’n redelijk belang. Je hebt ook op de openbare weg een zekere aanspraak op privacy, maar die is wel minder dan in privé-lokaties. Er moeten dan bijzondere omstandigheden spelen, bijvoorbeeld als een foto van jou in een expliciete pose op een straatfeest gebruikt wordt in een tijdschrift. Was dat nu echt nodig, zal de rechter vragen.

Bij de politie ligt het iets anders. Zij verrichten immers een openbare taak, en de burger moet dat kunnen controleren en vastleggen. Bovendien moeten “public figures” meer kritiek en een grotere inbreuk op hun persoonlijke levenssfeer toestaan dan privépersonen.

Deze actie lijkt op een rechtszaak uit 2005, waarin een man vrijgesproken werd die agenten fotografeerde. De agenten waren bezig met flitscontroles. De foto’s kwamen op Flitsservice.nl, wat de agenten een inbreuk vonden op hun portretrecht. Het gerechtshof vond dat er wel degelijk verslag gedaan mag worden van politie-activiteiten, en of daar foto’s bij nodig zijn “is een journalistieke beslissing waarin de rechter in beginsel niet dient te treden.”

In dat specifieke geval hadden bezoekers van de site op soms zeer agressieve en dreigende manier op de gebeurtenissen gereageerd. Dat, plus het feit dat het ging over de politie als zodanig en niet specifiek deze agenten, was voor het gerechtshof genoeg om aan te nemen dat er geen journalistieke noodzaak was om de agenten herkenbaar en met hun naam erbij in beeld te brengen.

Bericht gevonden via SOLV.

Arnoud

Google niet aansprakelijk voor zoekresultaten

Afgelopen donderdag besliste de rechtbank Amsterdam dat Google niet onrechtmatig handelt als er bij zoekresultaten ongewenste links verschijnen. De kern van het vonnis:

De zorgplicht van Google reikt niet zover dat zij aansprakelijk is voor de bereikbaarheid van die informatie van die ander, indien zij niet weet of redelijkerwijs behoort te weten dat die informatie apert onrechtmatig is. In dit geval was het voor Google redelijkerwijs onmogelijk om tot de conclusie te komen dat de informatie niet correct was.

In dit geval ging het om links naar sekssites die verschenen wanneer mensen naar een tv-presentatrice zochten, zo meldt het Juridisch Dagblad. De sekssites hadden de naam van deze presentatrice in hun webpagina verstopt, zodat Google zou denken dat hun sites relevant waren wanneer mensen op haar naam zochten. En dat doet Google dan ook natuurlijk. Zij vond het uiteraard erg vervelend dat zij “ten onrechte in verbinding wordt gebracht met sekssites en dat ten onrechte de suggestie wordt gewekt dat zij op de betreffende sites naakt staat vermeld, als playboy dient en fungeert als sexcamgirl.”

Een klacht bij Google leverde op:

Het spijt ons dat deze onverwachte resultaten werden weergegeven op Google. Uw e-mailbericht is doorgestuurd naar het betreffende team. We waarderen uw hulp bij het handhaven van de kwaliteit van onze zoekresultaten.
Later heeft Google wel de links op haar zwarte lijst gezet. Probleem was wel dat dit tijdelijk is, bij de volgende indexatie-slag kunnen de sites zo weer terug zijn. Vandaar dus een kort geding om Google permanent te verbieden deze sites te laten zien bij zoekopdrachten voor haar naam.

Op zich is het zo dat een provider aansprakelijk gesteld kan worden voor de inhoud van sites waar ze naar verwijzen, als de inhoud van de site waarnaar ze verwijzen, onrechtmatig is. Dit volgt uit de Indymedia/Deutsche Bahn uitspraak, waarin o.a. werd geoordeeld:

Aangezien Indymedia weet dat enkele op haar website geplaatste hyperlinks leiden tot [onrechtmatige publicaties], handelt zij … onrechtmatig jegens Deutsche Bahn door geen maatregelen te treffen om verspreiding van de onrechtmatige informatie te staken. Daaraan doet niet af dat Indymedia, als persmedium, de gewraakte informatie niet tot haar eigen informatie maakt. De vraag welke vorm van hyperlinken wordt gebruikt is in dit verband niet van belang. Doorslaggevend is dat Indymedia het technisch mogelijk maakt en laat de informatie te bereiken.
Google is volgens de wet net zo goed een provider van informatiediensten als een website-beheerder. Een verschil is wel dat dat Google met een volledig geautomatiseerd proces het Web doorzoekt en in haar index plaatst. In een eerdere zaak, over een MP3-zoekmachine, vond de rechter dan ook dat bij zoekmachines een andere regel moest gelden:
De handelwijze [van de zoekmachine] is niet zonder meer onrechtmatig jegens al diegenen aan wie het auteursrecht dan wel de naburige rechten op de mp3-muziekbestanden toekomt, ook al is zij bekend met het feit dat degenen die de bestanden openbaar maken inbreuk plegen op de auteursrechten dan wel naburige rechten van derden. Onderzocht moet derhalve worden of die handelwijze in de bijzondere omstandigheden van dit geval desalniettemin als onrechtmatig moet worden gekwalificeerd.
Pas als er iets bijzonders is, kan een zoekmachine dus aansprakelijk zijn (bij die MP3-zoekmachine was dat zo).

Deze regel werd bevestigd in het Google-vonnis:

Het ‘crawlen’, indexeren en ‘ranken’ heeft een technisch, automatisch en passief karakter en Google kan in beginsel dan ook niet verantwoordelijkheid worden geacht voor de uitkomst van een zoekopdracht en de inhoud van de zoekresultaten.
Er waren geen bijzondere omstandigheden te vinden. Het was voor Google redelijkerwijs onmogelijk om tot de conclusie te komen dat de informatie niet correct was, zo oordeelde de rechter. Pas als het “onmiskenbaar onrechtmatige” informatie is, zou dat misschien anders zijn. Normaal kan Google niet weten of een pagina een trefwoord terecht vermeldt. Zelfs niet als de persoon wiens naam gebruikt wordt, daarover klaagt bij Google. En dan kan Google niet aansprakelijk gehouden worden voor zoekresultaten.

Arnoud

Zeven redenen waarom Microsoft van open source houdt

Met zo’n titel krijg je natuurlijk de volle aandacht van iedereen die denkt dat Microsoft er op uit is om open source te vuur en te zwaard te bestrijden. William Hurley schrijft:

I know popular opinion has Microsoft cursing open source at every turn, but what do the facts indicate? Do they really despise something they clearly benefit from? I don’t think so—the folks in Redmond aren’t that short-sighted. In fact, I’ll give you seven reasons I think Bill and Co. love open source:

Lees verder op Seven Reasons Microsoft Loves Open Source.

Arnoud

Auteursrecht buiten de territoriale wateren

The Pirate Bay overweegt de copyright-vrije ministaat Sealand te kopen, zo meldt Marco Raaphorst.

Het Prinsdom Sealand is een voormalig marineplatform op zes zeemijl (zo’n 10 kilometer) van de Engelse oostkust. Omdat niemand er naar omkeek, is ene Paddy Roy Bates er in 1967 heengevaren en heeft hij het tot onafhankelijke natie uitgeroepen. In die tijd lag de grens van de territoriale wateren op drie zeemijl. En als je naar Australië kunt varen en het als onderdeel van Groot-Brittannië kunt claimen, waarom dan niet zo’n platform? Maar helaas voor Bates is er geen enkel land dat Sealand officieel heeft erkend.

Een interessante ontwikkeling was in 2000, toen het bedrijf HavenCo zich er vestigde. Dit bedrijf boodt webhosting-diensten (colocation) waarop alleen de wetgeving van Sealand van toepassing was. Sealand kent geen auteurswet of andere regelingen over intellectuele eigendom, en het was geen lid van de Wereldhandelsorganisatie WTO, dus het was daartoe ook niet verplicht. Wie zin had om films of muziek te gaan verspreiden, kon dus via HavenCo zijn gang gaan. Heel veel animo leek er niet te zijn, en ondertussen werkt HavenCo alleen nog via resellers en verbiedt “infringement of copyright”, inclusief het linken naar elders gehost inbreukmakend materiaal in haar reglement.

Toen het eiland in januari ’te koop’ werd gezet, bedacht de Piratenpartij dat zij hier wellicht haar politiek doel – de auteursrecht wetgeving fundamenteel wijzigen– kan realiseren. Vandaar dus hun actie Buy Sealand.

Er is al 20.000 euro opgehaald, maar helaas lijkt Sealand niet meer zo geïnteresseerd:

We’re hereby officially telling you all that we have to go for plan B – buying our own island and trying to claim it as our own nation. The Sealand goverment has not been answering e-mails lately and we take that as a sign of not being willing to discuss our venture.

Terug naar de politiek in Nederland dus maar.

Arnoud