Tag: Bewijs

About Bewijs

Subscribe Feeds

Een kopie identiteitsbewijs bewijst niet dat je een contract sloot

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 42 reacties

Leuk als je via internet contracten sluit en mensen kopie identiteitsbewijs laat opsturen, maar het bewijst niets. Dat vonniste de rechtbank Rotterdam onlangs. Telecombedrijf Tele2 dacht zo’n 1800 euro te krijgen van een internetklant wegens niet-betaalde abonnementskosten en restprijs telefoon, maar liep tegen het bekende probleem aan dat iedereen wel via internet een contract kan afsluiten op andermans naam. Het is eigenlijk een wonder dat het zo vaak goed gaat met online contracteren, want als het misgaat dan heb je als bedrijf echt een serieus probleem.

De uitspraak opent als een standaardverhaal. Er was een contract gesloten voor mobiele telefonie met een telefoon op afbetaling, de rekeningen werden niet betaald dus er werd afgesloten en een incasso opgestart om het geld toch te krijgen. Dat komt vaker voor.

Nieuw was dat de abonnee nu stelde het contract nooit aangegaan te zijn. Niet hij, maar zijn ex-partner, zou dat hebben gedaan. Tele2 wees erop dat het webformulier voor het abonnement netjes was ingevuld, dat er een kopie identiteitsbewijs was ontvangen en dat er een cent was geïncasseerd vanaf de bankrekening van de gedaagde. Dat is standaard voor heel veel bedrijven en zou dus bewijs moeten zijn.

Toch niet. Want iedereen kan wel zo’n formulier invullen, dus dat bewijst niets. Sterker nog, in dit geval bleek een adres te zijn ingevuld waar de gedaagde niet woonde, dus welke check Tele2 uitvoert op die informatie is niet geheel duidelijk. Ook de kopie van identiteitsbewijs en bankpas leveren niets op: dat bewijst alleen dat de inzender daarvan die dingen had, niet dat hij de genoemde persoon is. Hetzelfde geldt voor de ene cent: bewijst dat Tele2 de incasso kon doen maar niet dat de eigenaar van die rekening het contract is aangegaan.

Oh ja, en bij de handtekening op het aanvraagformulier stond ook nog eens “i.o.”, waardoor je vrij zeker weet (als jurist dan) dat dit niet door de abonnee zelf getekend is. Het kan natuurlijk, dat je iemand machtigt om namens jou een abonnement af te sluiten, maar het is handig om dan even de machtiging op te vragen. Allemaal niet gebeurd.

Hoe moet het dan wel? Het is natuurlijk erg lastig als je niet bij de persoon zelf bent om vast te stellen met wie je te maken hebt. Alle stukken die je krijgt, zijn mogelijk vervalst of gestolen. Alle personen die je spreekt, kunnen onbekenden zijn die zich voordoen als de abonnee. Toegang tot het GBA heb je niet, dus je weet niet zeker naar welk adres je het contract moet sturen. En elke keer iemand langssturen die een identiteitscheck doet, is ook zo wat.

Ik blijf dus met de conclusie zitten dat e-commerce eigenlijk alleen maar goed gaat omdat de meeste mensen geen oplichters zijn.

Arnoud

Beter blijf je van je telefoon en WhatsApp af als de ACM binnenvalt

Geplaatst op in Regulering, Security, 20 reacties

De Autoriteit Consument & Markt (ACM) heeft aan een bedrijf een boete van 1.84 miljoen euro opgelegd omdat ze een onderzoek van de ACM heeft belemmerd. Dat meldde de toezichthouder onlangs. Medewerkers van het bedrijf dat wordt onderzocht voor het maken van concurrentievervalsende afspraken, hebben WhatsApp groepen verlaten en chats gewist tijdens een inval van de ACM. Die viel daar binnen omdat het bedrijf werd verdacht van overtreding van de Mededingingswet, zeg maar kartelvorming. En dan is het natuurlijk wel héél erg de bedoeling dat iedereen van zijn spullen afblijft en geen bewijs gaat zitten vernietigen.

De inval gebeurde in 2018, het bedrijf wordt niet genoemd omdat het onderliggende onderzoek naar die kartelvorming nog niet is afgerond. Het bedrijf zou met andere bedrijven samenspannen om de markt te verpesten, maar vanwege anonimisering is niet precies duidelijk op welke manier. Het zou bijvoorbeeld prijsafspraken kunnen zijn (samen gelijkluidende offertes maken, of afspreken dat de rest even wat hoger offreert zodat jij deze keer de opdracht krijgt), of samen coördineren hoe een concurrent uit de markt te houden, of ga zo maar door.

In ieder geval iets dat de ACM ernstig genoeg vond om een onaangekondigde inval te doen. Doel daarvan is om bewijs te vergaren om de zaak rond te krijgen, iets wat lastig is omdat dergelijke verboden afspraken (“onderling afgestemde feitelijke gedragingen”) natuurlijk niet formeel in notulen vastliggen. In dit geval bleken medewerkers dus WhatsApp in te zetten om af te stemmen met die andere partijen – althans waarschijnlijk, want vlak na de inval bleken mensen uit relevante groepen te zijn gestapt en chats te hebben gewist.

De ACM was daar natuurlijk niet blij mee, maar het is goed te lezen dat de directie zelf dat ook niet was:

Volgens de advocaat hebben zij, toen hij en de leidinggevende medewerker rond 13:30 uur erachter kwamen dat één van de hierboven genoemde werknemers chats had gewist, de relevante werknemers van de Onderneming onmiddellijk de instructie gegeven van al hun app-berichten af te blijven en uit geen enkele app-groep te stappen dan wel berichten te wissen.

Het bedrijf gaf vervolgens volledige medewerking aan het onderzoek en verstrekte zelfs meer informatie dan waar ze van de wet verplicht toe waren. Dat laat voor mij wel zien dat dit geen bewuste tactiek was om die berichten te laten wissen en dan te zeggen “ja sorry eigengereide medewerker, had niet mogen gebeuren”.

Desondanks kiest de ACM er voor om een boete van 1.8 miljoen euro op te leggen, als duidelijk signaal dat dit écht niet door de beugel kan. En vooral als signaal dat je als werkgever moet zorgen dat je werknemers dit niet kunnen doen, ook niet op eigen houtje. Ik verwacht dus dat de nodige bedrijven nu beleid gaan maken dat WhatsApp niet meer mag en/of dat de chats centraal gelogd moeten worden. Maar ja, als mensen de Mededingingswet willen gaan overtreden dan verzinnen ze daar ook weer een oplossing voor.

Arnoud

Wat als ik in het wintertijduur te hard rijd?

Geplaatst op in Regulering, 12 reacties

Een lezer vroeg me:

Gisternacht reed ik om 03:15 (zomertijd) oftewel 02:15 (wintertijd) over de A2 langs een flitspaal. Ik reed keurig 100 maar bedacht me, als ik te hard had gereden dan was ik geflitst en dan had er dus 02:15 op de boete gestaan. Maar om 02:15 (zomertijd) was ik nog op het werk, en daar zijn beelden en logs van (een datacenter). Had ik daarmee dan onder de boete uit gekund?

Leuk geprobeerd, maar nee.

Ik dacht eerst dat het antwoord makkelijk zou zijn: de tijd van de overtreding zal wel in UTC vastgelegd zijn, en dan is corrigeren voor wintertijd triviaal. Maar dat viel dus tegen, want op alle voorbeelden van verkeersboetes die ik kan vinden staat gewoon “02:15” zonder tijdzone-aanduiding. En toen las ik dat in 2013 de trajectcontrole bij de zomertijd misging, de klok werd niet verzet waardoor iedereen foute boetes kreeg. Dus eh, kennelijk is het wel mogelijk, dit theoretisch scenario.

Maar desondanks, nee je komt er niet mee onder de boete uit. Deze specifieke optie kende ik nog niet, maar dat verkeerscontrolesystemen fouten maken met de tijd van de overtreding komt vaker voor. Mensen gaan dan in beroep (Wet Mulder, meestal, maar ook in het strafrecht) en dan wordt de foute tijd aangepast door de officier en gaat de zaak gewoon verder.

Een fout als deze is volgens de leerboekjes een vormfout, de overtreding is immers niet begaan op het tijdstip dat er staat. Maar in de praktijk moet je het als officier wel héél bont maken wil je op een vormfout je zaak verliezen. Zeker als het gaat om triviale details zoals wanneer het feit precies begaan is, tenzij het tijdstip van de overtreding natuurlijk raakt aan de kern.

In geval van een verkeersovertreding als deze is het tijdstip hier niet relevant. Ja, er zijn stukken op de A2 waar de maximumsnelheid tijdsafhankelijk is, maar dan gaat het om 06:00-19:00 en of het nu 01:15, 02:15 of 03:15 was, je zit altijd binnen hetzelfde vak. Er is geen plek op de A2 waar het voor de snelheid van belang is of je er om 01:15, 02:15 of 03:15 reed.

De discussie over tijd wordt pas relevant als het gaat om zo’n tijdvakgrens. Want als je 130 rijdt om 19:02 en het systeem zegt dat je dat deed om 07:02, dan kan dat het verschil maken tussen wel of niet strafbaar zijn (pardon, onderwerp zijn van een administratieve boete, het is bestuursrecht immers). Dat is dus wat er misging in 2013 op de A2, dat zijn onterechte boetes want er was geen strafbaar feit begaan.

Maar dit zijn héél zeldzame situaties. De hoofdregel is en blijft: de tijd deed er niet toe, het gaat erom of het feit begaan is. Dus zelfs als de flitscameraklok werkelijk 100% verkeerd stond en je kunt aantonen dat je op het vermelde tijdstip werkelijk ergens anders was, dan nog krijg je de boete en die moet je gewoon betalen – als je op enig ander tijdstip wel die fout hebt begaan.

Arnoud

Mag de politie de telefoon van een getuige leegtrekken?

Geplaatst op in Regulering, 13 reacties

Via Twitter een ietwat verontrustend item van de BBC over speciale apparatuur waarmee de politie telefoons in één keer geheel uit kan lezen. Die technologie wordt ingezet bij arrestaties, maar kennelijk ook bij telefoons van getuigen. En dan heb ik het over alles, van foto’s tot chatberichten, cache-informatie en prullenbakbestanden. De journaliste vraagt zich af hoe dat dan gaat als je uiteindelijk niet vervolgd wordt, want al die data is dan al wel bij de politie. Wat nu als je alleen maar getuige bent? En hoe zit dat in Nederland?

Hoofdregel in Nederland is dat de politie in geval van een strafbaar feit “alle voorwerpen die kunnen dienen om de waarheid aan de dag te brengen” in beslag mag nemen (art. 94 Strafvordering). En een telefoon met inhoud voldoet aan die omschrijving, ook wanneer die van een getuige is. Die heeft wellicht foto’s gemaakt of in een chat met een ander relevante informatie staan, bijvoorbeeld. De nuance is natuurlijk dat de inbeslagname wel noodzakelijk en proportioneel moet zijn. Zomaar van alle omstanders de telefoon meenemen is natuurlijk idioot, maar de telefoon van een persoon die wekenlang chatte met de dader is een heel ander verhaal.

Als je de telefoon hebt, ligt snel een kopie maken en daarin spitten natuurlijk voor de hand. En hier wordt het juridisch ingewikkeld, want hier gaat het om privacygevoelige informatie en dan mag de politie in beginsel alleen dingen doen die wettelijk geregeld zijn. In 2017 bepaalde de Hoge Raad dat dit ook geldt bij telefoondoorzoekingen, maar dat gezien de praktijk het vooral van belang is dat er een duidelijke noodzaak is en er een onafhankelijke toetsing plaatsvindt. Blijkt achteraf dat de opsporing te ver ging met de doorzoeking, dan heeft dat gevolgen voor de rechtszaak (bijvoorbeeld dat het bewijs buiten toepassing blijft).

Anders ligt dat bij even snel kijken naar een paar berichtjes of foto’s. Dat is geen of slechts een geringe inbreuk op de privacy, en dat mogen agenten dus doen zonder specifieke opdracht. Even snel kijken bij de recente foto’s of de chat met de verdachte zou dus nog net kunnen, zelfs als de getuige niet meewerkt. Je moet als agent natuurlijk wel een goede aanleiding hebben waarom je dacht dat er iets zat bij die recente foto’s of waarom deze meneer/mevrouw met de verdachte zou hebben gechat en waarom dat relevant is voor het onderzoek naar die verdachte.

Arnoud

Hoe bewijs je of een creditcard echt of vals gebruikt wordt?

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, 8 reacties

Stel er wordt een creditcard op je naam aangevraagd en gebruikt, hoe bewijs je dan dat jij dat niet was? Met die vraag zag een man in Noord-Holland zich onlangs geconfronteerd, toen hij werd gedagvaard door American Express wegens het niet voldoen van de schuld die op die kaart was opgebouwd. De kaart was via internet afgenomen op zijn naam, en ook was er een betalingspatroon dat consistent leek met het gedrag van de man. AmEx vond dat het daarom duidelijk was dat hij die kaart had afgenomen. De rechter kijkt er nog eens kritisch naar en komt tot een andere conclusie.

Het eerste bewijsmiddel van American Express was de online aanvraag, waarbij immers de gegevens van de man zijn ingevoerd. Niet alleen maar wat in het telefoonboek staat, ook identiteitsnummer en de meisjesnaam van zijn moeder. Maar die gegevens waren ook bij anderen bekend, met name bij ene [naam] die verderop in het verhaal nog even terug gaat komen. De rechtbank vindt dat niet overtuigend, ook niet als blijkt dat er daarna op het opgegeven nummer is gebeld met iemand die zei dat hij de gedaagde man was.

Vervolgens werd natuurlijk de kaart toegestuurd naar het opgegeven adres, dat aan de gedaagde toebehoorde. Alleen: hij woonde daar al een tijd niet meer, en die [naam] had toegang omdat die hielp was met de verkoop ervan. Dus ook dat bewijst weinig.

Het betalingspatroon levert een interessant stukje bewijs op. Er zijn tickets naar Italië gekocht, een villa in Italië gehuurd en de nodige extra transacties daar verricht. En dat in combinatie met de Facebook-informatie van de gedaagde dat hij “ff paar dagen chillen” was (ik vind dat niet passen bij de eigenaar van een woonboerderij, maar goed) in precies dezelfde plaats en in zo’n villa, zou dan toch wel overtuigend moeten zijn? Niet helemaal: er stonden ook van vóór de vliegreis daterende transacties in Italië op die kaart.

Uiteindelijk komen we bij de kern van het verhaal: die [naam] blijkt een handige (inmiddels ex-)schoonzoon van de man te zijn, die hem aan het lijntje zou hebben gehouden over verkoop van de woonboerderij en een mooi feestje ging bouwen met schoonvader, waarbij de kosten zouden worden gedeeld. Zo’n oplichterstruc zie je vaker, en het is volgens de rechter niet meteen ongeloofwaardig dat iemand daar in zou trappen.

Als laatste bleek dan nog dat de incasso’s op schoonvader’s rekening waren mislukt, maar ook dat was iets waar hij geen rekening mee hoefde te houden. En waaruit al helemaal geen aanvaarding van de kaart uit volgt, of zelfs maar wetenschap dat er een kaart is waar je dan wat mee moet. Met name omdat de ING bank niet meldt dat zo’n incasso is mislukt, zodat je er moeilijk actie op kunt ondernemen.

Een erg feitenspecifieke zaak maar wel een mooi voorbeeld van hoe rechters kijken. Maar ik zie het zomaar gebeuren dat andere mensen zich laten overtuigen door het juridisch geweld dat je bij zo’n incasso over je heen krijgt.

Arnoud

Politiekorpsen VS mogen Ring-video’s eeuwig bewaren en onbeperkt delen, en bij ons?

Geplaatst op in Privacy, Regulering, 7 reacties

Politiekorpsen in de VS die van buurtbewoners video’s ontvangen van slimme deurbel Ring mogen dat beeldmateriaal eeuwig bewaren en onbeperkt delen met bijvoorbeeld andere korpsen of overheidsinstanties. Dat las ik bij Tweakers. Het vervolgt eerdere berichten dat Ring in de afgelopen jaren samenwerkingsovereenkomsten heeft gesloten met vierhonderd korpsen in de VS, die zo toegang krijgen tot beelden van de dienstverlener. Ring verzamelt en bewaart beeldopnames van de deurbel-met-camera op haar servers, en kan er dus over beschikken wanneer politie of Justitie daarom vraagt. Naar Amerikaans recht lijkt dat dus in orde, maar vele lezers vroegen zich af, hoe zit dat dan in Nederland gezien de AVG? En jaja, komt ie weer met z’n diensteneconomie.

Eerst maar dat bewaren door de politie. Als die beelden hebben verkregen, worden die in principe alleen gebruikt voor het betreffende onderzoek. Maar ze kunnen (Wet politiegegevens, artikel 8 en verder) ook voor andere onderzoeken worden ingezet. Zomaar een berg verzamelen en bewaren kan dus niet. Maar lijkt me ook niet heel praktisch want wat moet je met een berg video’s waar hooguit een datum en locatie bij zit?

Handiger is lijkt mij ze gewoon per geval vorderen (zoals ook gebeurt bij ons) want dan heb je precies wat je nodig hebt wanneer je het nodig hebt. En ja, vorderen moet, de politie kan beelden niet zomaar vragen omdat er persoonsgegevens op staan. Dat vereist een bevel van de officier van justitie en dat kan alleen worden gegeven in het belang van een strafrechtelijk onderzoek.

Daar staat tegenover dat een burger door hemhaarzelf gemaakte beelden vrijwillig mag afgeven. Als ik meen een misdrijf gefilmd te hebben, dan mag ik daarmee aangifte gaan doen en dan is er geen bevel meer nodig, ik kan dan gewoon die usb-stick met de beelden overhandigen. Dat geldt ook voor bedrijven, dus ook voor Ring. Als die vrijwillig beelden aan de politie willen geven, dan mag dat dus.

Complicatie hier is wel dat het niet hun eigen beelden zijn – de camera’s zijn eigendom van hun klanten, zij bewaren de beelden alleen maar op hun servers. Maar nee, zo werkt dat hier niet. Want daar is ie weer met de diensteneconomie: nee, zo werkt dat hier niet. Data is juridisch niets. Ring levert een dienst, en de artefacten van die dienst (zoals de camerabeelden) bestaan juridisch niet als zelfstandige entiteit. Ring kan daarmee dus doen wat ze wil, tenzij ze contractueel heeft afgesproken van niet. Maar zoals je van Amerikaanse diensten verwacht, zeggen die voorwaarden juist dat men alles mag.

In Nederland zou dat dus in principe ook zo gaan, zij het dat je hier als huiseigenaar er wél wat over te zeggen hebt. Jij hangt die camera op, jij filmt de openbare ruimte (ook al is het slechts bij aanbellen) dus dan zou je best eens de verwerkingsverantwoordelijke voor die beelden kunnen zijn met Ring als verwerker. En een verwerker mag natuurlijk niet zelfstandig de persoonsgegevens aan derden verschaffen. Ook niet als in de algemene voorwaarden staat van wel.

Arnoud

Mijn mailadres was fout en de webwinkel stuurt me nu incassokosten!

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 9 reacties

Een lezer vroeg me:

Een tijd geleden had ik wat besteld bij een webwinkel, maar kennelijk een typefout in mijn mailadres gemaakt. Het bestelde is geleverd, en nu twee maanden later krijg ik een brief van een incassobureau of ik even de prijs plus incassokosten wil betalen, anders gaan ze dagvaarden. Het klopt dat ik had gekozen voor achterafbetalen, en toen ik belde met de winkel bleek inderdaad dat het mailadres fout was en dat ik daarom de herinneringen per mail niet gehad heb. Maar moet ik nu zomaar de incassokosten betalen?

Een verkeerd mailadres invullen is in principe jouw risico, net als iets op een onjuist adres laten bezorgen. Een webwinkel kan niet weten dat dit niet jouw adres is. Maar het is in zoverre raar dat accounts normaal worden geverifieerd (klik op deze link om je account te bevestigen) zodat dit niet zomaar moet gebeuren. Ik ben dus verrast dat dat hier niet gebeurt.

Dat gezegd hebbende, de juridische vraag komt neer op wanneer een winkel incassokosten mag (laten) rekenen bij een niet-reagerende consument. Dat is sinds een paar jaar apart wettelijk geregeld: je moet een aanmaning krijgen met daarin een termijn van veertien dagen (art. 6:96 lid 6 BW), en pas daarna mogen kosten worden gerekend. Zo te lezen is dat hier niet gebeurd, de eerste brief van het incassobureau was gelijk mét incassokosten. Dat mag dus niet.

Het lijkt er echter op dat een dergelijke veertiendagenbrief ook per mail mag. Het is geen ingebrekestelling die schriftelijk moet, en de wetgever heeft nergens bij invoering van dit wetsartikel een schriftelijkheidseis ingevoerd. Het is dus mogelijk dat het incassobureau ook die veertiendagenbrief per mail heeft gestuurd, met dus precies hetzelfde effect als de eerdere herinneringen: nooit aangekomen.

Hoofdregel uit de wet is dat wie een bericht verstuurt, moet bewijzen dat het is aangekomen. Bij mail valt dat niet mee, tenzij je met trackers gaat werken of mensen naar zo’n portaal stuurt waar mensen moeten inloggen om het eigenlijke bericht te zien. Dat is hier niet het geval. Ik zou er dus naar neigen te zeggen dat de veertiendagenbrief niet is aangekomen zodat geen incassokosten mogen worden gerekend.

Het enige tegenargument volgt uit art. 3:37 lid 3 BW:

Nochtans heeft ook een verklaring die hem tot wie zij was gericht, niet of niet tijdig heeft bereikt, haar werking, indien dit niet of niet tijdig bereiken het gevolg is van zijn eigen handeling, van de handeling van personen voor wie hij aansprakelijk is, of van andere omstandigheden die zijn persoon betreffen en rechtvaardigen dat hij het nadeel draagt.

Je zou hier dan zeggen dat de typefout een “eigen handeling” is waardoor het bericht niet aan kon komen, of dat dit een “omstandigheid zijn persoon betreffende” oplevert. Ik zie die ergens wel, jij máákt de typefout. Maar het is zo gebruikelijk om mailadressen te verifiëren dat ik daar wel moeite mee heb.

Daar komt bij dat je normaal een foutmelding krijgt als mail niet aankomt, zodat de afzender wéét dat hier een typefout was. Dan zou ik het raar vinden dat deze achterover kan zitten en incassokosten kan gaan vragen. Helemaal als je bedenkt dat wanneer de mail wél aankomt en de ontvanger deze negeert, de afzender niet kan bewijzen dat deze is aangekomen en dan géén incassokosten mag vangen. Dat voelt zo oneerlijk dat ik zeg: ondanks deze typefout mogen geen incassokosten worden gerekend.

Arnoud

Politie brengt app uit waarmee slachtoffer onderzoek kan doen naar misdrijf

Geplaatst op in Regulering, 14 reacties

De Nederlandse politie en het openbaar ministerie brengen op 1 juni een app uit waarmee burgers zelf onderzoek kunnen doen naar het misdrijf waar ze slachtoffer van zijn geworden. Dat meldde Tweakers maandag. Mensen kunnen onder andere getuigeninterviews afnemen en foto’s als bewijs uploaden. Het gaat om een kleinschalige proef in zes basisteams in vier politie-eenheden: Oost-Nederland, Oost-Brabant, Noord-Nederland en Rotterdam. Mensen die aangifte doen van diefstal krijgen de mogelijkheid aangeboden om via de app zelf onderzoek te doen. De app documenteert dan voortgang en bewijs, zodat alles als een mooi pakketje naar de politie kan. Wat natuurlijk de vraag oproept hoe dat zit met de bewijskracht.

‘Het is niet zo dat wij burgers vragen om ons werk te doen’, benadrukt initiatiefnemer Oscar Dros. ‘We zien het echt als een vorm van samenwerking. Mensen komen steeds vaker zelf in actie, of wij nu wel of niet met hun aangifte aan de slag gaan. Wij proberen het onderzoek door burgers met deze app zo goed mogelijk te ondersteunen.’

Mensen leveren nu ook al steeds vaker bewijsmateriaal aan, maar de aard en kwaliteit wisselt nogal. Met zo’n app kun je daar sturing in aanbrengen. Getuigen interviewen, foto’s opslaan, of zelfs een video opsturen waarin je achter de dader aanrent, ik kan het me allemaal zo voorstellen.

Maar mag dat wel, is dat wel rechtmatig verkregen bewijs? Wie deze blog langer leest, weet dat het korte antwoord bij burgerbewijs is: ja dat mag, er gelden geen regels voor hoe gewone mensen bewijs mogen vergaren om het bruikbaar te laten zijn. Al breek je in om het te krijgen, het is toelaatbaar. Los daarvan ben je wel strafbaar voor inbraak, maar dat tast het bewijs niet aan. (Wel kun je een inhoudelijke discussie over de betrouwbaarheid krijgen, heb jij na de inbraak het bewijs gemanipuleerd.)

Als de politie zélf op onderzoek uit gaat, moeten ze zich aan de regels van het wetboek van strafvordering houden. Die zijn een stuk strenger, zomaar een camera ergens ophangen of stiekem foto’s maken mag niet binnen een strafrechtelijk onderzoek. En als een agent een burger inzet om bij te dragen aan zijn werk, dan valt die burger ook onder die strenge regels. De politie kan niet aan de regels ontsnappen door een privédetective in te huren, zeg maar.

Nu wordt het ingewikkeld: als je als politie deze app uitdeelt, rekruteer je dan een burger om jouw werk te doen, of geef je mensen een technisch hulpmiddel voor vrijwillig werk dat buiten strafvordering valt?

Ik neig zelf naar het laatste, omdat je mensen niet concreet instrueert om achter de dader aan te gaan of om te surveilleren bij een bekend drugspand om zo een transactie vast te leggen. Die app komt op mij over als een standaardisatiepoging voor soorten bewijs. In plaats van duizend fotoformaten te moeten kunnen lezen van honderden soorten gegevensdragers, krijg je nu de foto altijd via hetzelfde kanaal.

Arnoud

Tegenwoordig weet iedereen wél wat ACAB betekent

Geplaatst op in Uitingsvrijheid, 64 reacties

Weet u nog, dat rechters niet mogen googelen? Dat was een zaak uit 2011 waarin de Hoge Raad bepaalde dat een rechtbank niet zomaar in Google mag kijken om te zien hoe bekend een afkorting is, om vervolgens iemand die die afkorting gebruikte te veroordelen. Die afkorting was ACAB, in 2011 redelijk bekend maar ten tijde van de overtreding een stuk minder. De rechtbank had op zijn minst de bevindingen aan de verdediging voor moeten leggen. Maar nu in 2018 is er een nieuw arrest (Hof Amsterdam) waarin googlen wél mag.

In deze zaak ging het om exact dezelfde afkorting. De verdachte zong tijdens een voetbalwedstrijd de tekst “ACAB, ACAB” en keek daarbij naar politieagenten. Deze arresteerden hem voor belediging van een ambtenaar in functie. De verdachte verklaarde niet te weten wat deze term betekende. Dat voelde voor mij ook wat onwaarschijnlijk, en met mij het Gerechtshof.

Het Hof pakt Google erbij, stelt de zoekperiode in op beperkt tot uiterlijk de datum van het delict(!), en constateert dat over de afkorting (en de beledigende betekenis daarvan) zeer veel nieuwsberichten zijn gepubliceerd, zowel door regionale als landelijke media. En dat vind ik dan leuk: die berichten kwamen mede naar aanleiding van die zaak uit 2011 waarin juist werd gezegd dat Googelen niet mag om de bekendheid van een term vast te stellen.

Het Hof concludeert nu dat gezien de landelijke bekendheid van de uitspraak en de term deze nu wel algemeen bekend geacht wordt te zijn. Daarop wordt de man veroordeeld voor belediging. En dat klopt dus – met zo veel bekendheid in pers en online over die uitspraak, kun je vandaag de dag niet meer volhouden dat je dit niet wist. Al helemaal niet in een voetbalcontext, wat mij betreft.

Arnoud (Dat ik in deze blog nergens hoef te zeggen wat ACAB betekende, zegt natuurlijk ook wel wat.)

Mag een bedrijf mijn mail tracken vanwege een wettelijke plicht?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, Privacy, 22 reacties

Een lezer vroeg me:

Mag een bedrijf via email zonder toestemming tracken of je de email opent en of op een link klikt om te voldoen aan een wettelijke verplichting die op het bedrijf rust?

Het klinkt als een makkelijke vraag: als een bedrijf iets moet van de wet, dan mag men dat ook van de AVG. De AVG is als ‘algemene’ wet namelijk in principe altijd ondergeschikt aan andere wetten.

Het punt is alleen, er is bij mijn weten geen enkele wet die eist dat een bedrijf nagaat of een werknemer (of een klant) een mail geopend heeft. Ik kan de opmerking van “wettelijke verplichting” dus niet plaatsen.

Ik denk dat het bedrijf dit zo zegt omdat ze moeten bewijzen dat een bericht is aangekomen. Denk aan een aanzegging voor een niet-verlengd arbeidscontract, een bevestiging van een online aankoop of een formele waarschuwing. Het tracken van de e-mail en loggen dat een daarin opgenomen link is aangeklikt, geeft daarvoor voldoende bewijs.

Echter, dat iets effectief is onder wet A betekent nu net nog niet dat het onder de AVG ineens mag. De AVG is dus ondergeschikt, maar een gekozen maatregel om een andere wet na te leven moet wel noodzakelijk zijn om die wet na te leven. De vraag is dus altijd: is dit echt de enige manier, kan het niet een onsje minder privacyonvriendelijk?

Er zijn vele manieren om een bericht te doen aankomen en daar bewijs van te krijgen. Daarmee is “ik moet bewijzen dat je dit bericht hebt gehad” op zich dus géén excuus voor privacyonvriendelijke tracking. Grofweg zou dit alleen kunnen als dit de énige reële manier is om te bewijzen dat het bericht is ontvangen. Maar ik moet de eerste situatie nog tegenkomen waarin dat werkelijk zo is.

Arnoud