Tag: Telefoon

About Telefoon

Subscribe Feeds

Wie stel ik aansprakelijk als de ober mijn telefoon laat vallen?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 26 reacties

waiter-ober-serveren-restaurantEen lezer vroeg me:

Stel je geeft je telefoon aan een ober om een foto te maken van jou en je geliefde tijdens een diner. De ober laat vervolgens per ongeluk de telefoon op de plavuizen vloer vallen, en hij is stuk. Wie moet betalen voor de geleden schade?

Het voor de hand liggende antwoord zou zijn: de ober. Die laat immers het toestel vallen (al dan niet in de soep), en wie een ander (onrechtmatig) schade berokkent, moet deze vergoeden.

Alleen: die ober handelt hier niet als persoon, maar als werknemer van het restaurant waar je op dat moment bent. Hij doet zijn werk, en wie in de uitvoering van zijn werk fouten maakt, is daar niet zelf voor aansprakelijk. Dat is zijn werkgever, het restaurant dus. Die zal de telefoon moeten vergoeden (in de praktijk natuurlijk via hun verzekering, maar dat terzijde).

Ook als het restaurant obers verboden had om gasten te fotograferen met hun telefoons, want een verbod (al dan niet op papier en ondertekend) kan deze wettelijke regeling niet doorkruisen. En inderdaad dat geldt ook voor al die ICT-reglementen die werknemers verbieden X en Y te doen: allemaal leuk en aardig maar er ontstaat geen aansprakelijkheid van de werknemer voor.

Hooguit zou het restaurant nog tegen de gast kunnen zeggen, dit is (mede) uw eigen schuld want het is nu eenmaal algemeen bekend dat telefoons kunnen vallen als een ander die voor het eerst vasthoudt om een foto te maken. Bij zulke domme pech moet u zelf de gevolgen dragen. En dan is het dus maar hopen dat je zelf een goede telefoon- of inboedelverzekering hebt.

Arnoud

Hoe moet Samsung die teruggeroepen Note 7’s vernietigen, qua persoonsgegevens?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, Privacy, 14 reacties

samsung-note-7-recallHet is nog altijd onduidelijk wat er gaat gebeuren met de persoonlijke data op de miljoenen Note 7-toestellen die door Samsung zijn teruggeroepen. Dat las ik (dank, Franc) bij Security.nl. De wasmachines, pardon telefoons worden teruggeroepen vanwege ontploffende accus. Vanwege dat ontploffingsgevaar werd geadviseerd het toestel meteen uit te zetten en terug te sturen, zodat de kans groot is dat die toestellen vol met privégegevens teruggezonden worden. Wat nu?

Het verhaal van de ontploffende accus blijft me verbazen. Maar goed, het schijnt te kunnen gebeuren, ook bij toestellen van een marktleider. Een terugroepactie lijkt me dan ook niet meer dan normaal. Dat doen ze bij de toevallig recent ook ontbrandende wasmachines ook. Een nette oplossing voor een vervelend probleem. En juridisch volkomen terecht: Samsung is productaansprakelijk voor de schade die het gevolg is van dergelijke ontploffingen.

Samsung heeft vanwege de aard van het gevaar de consument geadviseerd het toestel meteen uit te zetten en op te sturen. Logisch, maar daardoor staan die toestellen waarschijnlijk nog helemaal vol met privéfotos, chats en dergelijke, maar ook logingegevens en actieve sessies naar allerlei diensten.

In principe is het je eigen verantwoordelijkheid om die dingen te wissen voordat je een toestel instuurt voor een omruilactie, zo staat in het artikel. Maar ik vind dat twijfelachtig worden op het moment dat de fabrikant je daartoe aanspoort. En eigenlijk ook al wanneer het toestel het niet meer goed doet, dan kún je immers niet meer je gegevens wissen. Dus wat mij betreft is het te allen tijde de verantwoordelijkheid van de terugroeper om te zorgen dat de ontvangen toestellen persoonsgegeventechnisch veilig worden behandeld.

Samsung heeft nog niet bekend gemaakt wat ze gaan doen met de naar schatting 2.5 miljoen te retourneren toestellen. Ze allemaal in de shredder duwen kan natuurlijk en is privacytechnisch perfect, maar wát een verspilling van zeldzame metalen en wat dies meer zij zou dat opleveren.

Het andere uiterste is ze allemaal handmatig uit elkaar halen en de materialen recyclen onder wissing/vernietiging van SD kaartjes en interne geheugens. Dat zou ook goed moeten werken maar voelt erg kostbaar. Dat ze tweedehands alsnog op de markt komen lijkt me niet reëel gezien de aard van het probleem: die merknaam lijkt me té besmet. Maar wat dan?

Arnoud

Is de winkel aansprakelijk voor een softwareupdate aan mijn telefoon?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 9 reacties

apple-iphone-6Een lezer vroeg me:

Ik heb een Sony Z3 Compact. Sinds de (door Sony geleverde) upgrade naar Android 5.1.1 heb ik – en velen met mij – problemen met de GPS module. Kan ik daar de verkoper op aanspreken? Die zegt namelijk dat updates achteraf iets tussen mij en de fabrikant zijn. Maar dit is toch een conformiteitsprobleem?

In principe is de winkel verantwoordelijk voor de conformiteit van de telefoon gedurende de gehele levensduur. Maar als derden dingen toevoegen, dan kun je dat moeilijk de winkel verwijten.

Hier is het echter niet zomaar een derde, maar de fabrikant zelf. Die speelt een bijzondere rol: wat hij zegt over het product, is in principe deel van de conformiteit (art. 7:18 lid 1 BW). Reclame-uitingen van de fabrikant (bv. over de hoeveelheid opslagruimte) kun je dus tegen de verkoper inzetten als die niet waar blijken.

Mijn gedachte is dan: als dat geldt voor uitspraken, waarom dan niet voor software-updates? Het lijkt me meer van hetzelfde, alleen dan in nullen en enen.

Wel denk ik is dan van belang hoe verplicht de update was. Als de fabrikant een losse update op de site zet, en je kunt kiezen die al dan niet te downloaden, dan vind ik dat wat anders dan wanneer de telefoon zo geconfigureerd is dat de updates automatisch binnengehaald en geïnstalleerd worden. In dat laatste geval hoort die update-functionaliteit bij de telefoon, en dan is een fout in een update gewoon een conformiteitsprobleem.

Bij een losse update die je zelf optioneel kunt installeren vind ik dat lastiger te verdedigen. Dat is meer een accessoire, een eigen keuze, ook al komt die van de fabrikant van je telefoon. Natuurlijk kun je de fabrikant aanspreken voor fouten in een update (en de EULA die zegt van niet is vernietigbaar) maar dat is toch van een andere orde dan gewoon terug naar je Nederlandse winkel.

In de praktijk gaat het natuurlijk anders: Sony komt na enige tijd met excuses en en nieuwe update, en we gaan vrolijk verder met z’n allen.

Arnoud

Ruim 5.000 mensen melden zich om abonnement met ‘gratis’ smartphone

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, 14 reacties

telefoon-smartphone-kinderen-schoolZeker 5.000 mensen hebben zich gemeld bij juridischeclaimclub ConsumentenClaim, omdat ze bij het aangaan van een abonnement met smartphone mogelijk niet duidelijk is verteld hoeveel de smartphone kost. De Hoge Raad bepaalde in februari dat een mobieletelefonieabonnement met all-in prijs voor toestel en gesprekskosten niet rechtsgeldig is, omdat dit moet worden gezien als een kredietovereenkomst waarvoor strenge regels gelden. Al deze abonnementen zijn nu van rechtswege ongeldig (nietig), en de consument mag niet eens een bedrag in rekening worden gebracht voor het toestel. Auw.

Al eerder bepaalde de HR dat een telefoonabonnement met een gratis GSM telt als een koop op afbetaling. Men werkt nu verder uit wat dit betekent voor al die abnonementen die gesloten zijn onder onjuiste toepassing van de regels. En dat gaat met de botte bijl: die zijn nietig, de zwaarste straf die een rechter een contract kan geven. Zo’n contract wordt geacht nooit bestaan te hebben. Dus niet: we schrappen het stukje onredelijkheid. Of: we lezen dit welwillend als X of Y dat wél legaal is. Nee, we hebben hier te maken met consumentenbescherming en wie de consument niet beschermt, krijgt het keihard voor de kiezen: contract, niks contract. U gaf gratis telefoons weg en liet mensen gratis bellen, wat aardig van u. Nee, niks te vorderen, de groeten.

Oké, juridisch ligt dat natuurlijk genuanceerder. Wanneer een overeenkomst wordt vernietigd, betekent dat niet dat je dus zomaar mag houden wat je heb gekregen of wegkomt zonder vergoeding. Je hebt dan immers een ding in je bezit (zoals die telefoon) zonder dat je daar recht op hebt. Die moet terug, die is nooit van jou geweest want zonder overeenkomst geen eigendomsoverdracht. En je hebt ook een dienst afgenomen zonder contract, daar moeten we ook wat mee.

Toestel terug dus. Maar goed, dat is nu een paar jaar oud en ongetwijfeld fors gebruikt. Dan gaan telecomjuristen natuurlijk schadevergoeding vragen voor de waardevermindering of compensatie voor het ‘genot’ van deze onverschuldigd verkregen zaak. Logisch, alleen (en hier gaat het pijn doen) dat mag niet bij dit soort situaties. De consument hoefde niet te weten dat hij het toestel zou moeten teruggeven, en dan kun je niet verlangen dat je hem mag aanslaan voor de waardevermindering. Ook andere juridische trucs (zoals houderschap te kwader trouw, ongerechtvaardigde verrijking, ‘genot’-compensatie) worden preventief alvast afgeschoten. De HR kent haar pappenheimers. (Of beter gezegd, de kantonrechter die de HR om hulp vroeg kent haar pappenheimers want die noemde in de vraag al alle mogelijke trucs.)

In het algemeen mógen zulke trucs niet, aldus de HR:

[Toekennen van een vergoeding op zo’n grond] zou bovendien afbreuk doen aan het vereiste dat de sanctie op schending van art. 7:61 lid 2 BW doeltreffend en afschrikwekkend moet zijn (zie hiervoor in 3.7.1). Om deze redenen is een vergoeding op grond van art. 6:212 BW in strijd met de strekking van deze bepalingen en derhalve onredelijk. Dit geldt ook voor een vergoeding met als grondslag de aanvullende werking van redelijkheid en billijkheid.

Stichting Consumentencaim pakt gelijk door op nog een ander punt. Die all-inprijs was bedoeld voor het abonnement als zodanig én als aflossing van de aanschaf van de telefoon. Maar dat mag niet, die aflossing verstoppen in een all-inprijs. Plus, die prijs ging nooit ineens omlaag nadat de telefoon was afbetaald. Dus daar klopt nóg iets niet. En dat is wat men wil gaan aanvechten bij de rechter in die massaclaim.

Dat wordt helemaal nog een leuke. Het voelt gek dat je daar zou toestaan dat providers zeggen “de telefoon was x euro per maand” en dan dat terugbetalen. Dat is dan immers toch iets van belonen voor een illegale constructie. Maar het alternatief is zeggen “dat maandbedrag is ongeldig want je wist niet wat je ervoor kreeg” want dan komt het neer op gratis bellen. En dat voelt ook weer wat onredelijk. Ik vermoed dus dat de rechter daar dan toch een (laag) bedrag per maand gaat kiezen dat als belkosten geldt, en dat de rest terug moet.

Arnoud

Mag de werkgever je privételefoon gebruiken voor tweefactorauthenticatie?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, Security, 56 reacties

mobieltje-sms-bellen-06.pngEen lezer vroeg me:

Vanwege de Wet datalekken is bij ons bedrijf de security aangescherpt. We moeten nu altijd met tweefactorauthenticatie inloggen: na aanmelden met wachtwoord krijg je een SMS met een code die je dan ook moet invoeren. Maar mensen die geen bedrijfstelefoon hebben, moeten nu hun privé-06-nummer opgeven. Mag ik dat weigeren? Ik wil niet dat die telefoon voor zakelijke dingen wordt gebruikt.

Hoofdregel is dat de werkgever de “gereedschappen” waarmee het werk wordt uitgevoerd (art. 7:658 BW) beschikbaar moet stellen. Hij bepaalt immers hoe het werk wordt uitgevoerd, dus hij moet ook de spullen leveren. De werkgever maakt ook de keuze: wel of geen laptop, wel of niet flexwerken, et cetera. Of in dit geval: we gaan met tweefactorauthenticatie werken, dus je typt gewoon die sms codes in vanaf nu.

Het is mogelijk af te spreken dat werknemers zelf voor bepaalde hulpmiddelen zorgen. Denk aan bedrijfskleding die mensen liever zelf kopen omdat ze dan zelf voor iets passends kunnen shoppen. Een bring-your-own-device constructie kan dus hierop worden gebaseerd.

Een dergelijke afspraak kan echter alleen als dit in het arbeidscontract is opgenomen (of een CAO) dan wel als het een zeer gebruikelijke afspraak in de branche is. Dat je van een chefkok verwacht dat hij zijn eigen messen meeneemt, lijkt me bijvoorbeeld heel normaal. Maar van een ‘gewone’ medewerker dat hij een privételefoon meeneemt voor werk, vind ik daarmee niet vergelijkbaar.

Daar staat tegenover dat je anno 2016 mag verwachten dat een werknemer een mobiele telefoon bij zich heeft waar hij sms-berichten op kan ontvangen. Vanuit dat perspectief is het een uiterst kleine moeite voor de werknemer om de daarop ontvangen code over te typen. In alle redelijkheid kun je dan moeilijk zeggen “koop maar voor iedere werknemer een telefoon met abonnement van X euro per maand” lijkt me. Dus specifiek voor die situatie denk ik dat je het wel kunt verlangen.

Uiteraard moet de werkgever iets anders verzinnen als de werknemer geen telefoon heeft of om zwaarwegende redenen weigert zijn 06-nummer te geven. En het 06-nummer mag natuurlijk niet meteen ook voor de bedrijfs-whatsapp of gewoon werkoverleg worden ingezet.

Arnoud

Een iPad is een computer, fiscaal gezien dan

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 14 reacties

De Hoge Raad heeft beslist dat de iPad fiscaal gezien een computer is en geen ‘communicatiemiddel’, las ik bij Tweakers. Dat maakt uit, want computers aan werknemers geven is fiscaal belast minstens 90 procent zakelijk gebruikt worden. Althans, tot 2011 dan want daarna zijn die regels aangepast.

Deze zaak speelt al een tijdje. RTL had haar werknemers iPads verstrekt, en claimde dat dit onder de belastingvrijstelling voor communicatieapparatuur viel. Toen de wet werd gemaakt, was het onderscheid tussen computers en communicatieapparatuur vrij duidelijk. Met een telefoon kon je bellen, met een computer niet. Met een computer kon je rekenen en software draaien, met een telefoon niet. Prima dan dat je op dat moment twee fiscale regimes loslaat op de twee categorieën.

Het onderscheid werkt heel wat minder goed als op zeker moment die communicatieapparatuur qua prestaties vergelijkbaar wordt met de traditionele computer. En daar zat het probleem: een iPad is functioneel zeer goed te vergelijken met een desktop (hoewel onhandiger qua toetsenbord). Omgekeerd kun je met een desktopcomputer of laptop prima bellen (bijvoorbeeld Skype). Dus hoe definieer je dan de grens zodanig dat de iPad aan de ene kant valt en een laptop aan de andere kant?

Het Gerechtshof hield het in 2012 nog bij “Het beeldscherm en de invoermogelijkheden zijn bij deze apparaten te beperkt voor langdurig gebruik als computer”. De HR ziet het echter anders. De definitie uit de wet werkt namelijk als een stappenplan: je moet eerst kijken of iets een computer is en pas als dat het niet is, of het dan eventueel een communicatiemiddel of wat anders is.

Een iPad is een computer, want

De in cassatie niet bestreden omschrijving van de iPads in ’s Hofs uitspraak laat geen andere conclusie toe dan dat deze in gelijke of zelfs sterkere mate dan digitale agenda’s en GPS-apparatuur zijn bedoeld voor taken die ook door een computer kunnen worden verricht.

(De digitale agenda’s en GPS apparaten waren genoemd in de toelichting bij de wet als voorbeelden van “computers of daarmee vergelijkbare apparatuur”.)

Ik las nog dat Arno Lodder blogt (hoi) dat ook de smartphone dus een computer is. Immers, die omschrijving hierboven past ook prima op de smartphone. Met als gevolg dat smartphones (onder de oude regels) óók alleen fiscaal belast mogen worden verstrekt, tenzij de werknemer meer dan 90% van de tijd zakelijk telefoneert daarmee. En dát kan nog een naheffingstechnisch staartje krijgen.

Hoe zouden jullie het onderscheid tussen telefoon/communicatieapparaat enerzijds en computer anderzijds definiëren?

Arnoud

De strafbaarheid van luisteren naar iemands broekzak

Geplaatst op in Regulering, Security, 21 reacties

broekzak-telefoon-afluisterenEen rechter in Amerika heeft besloten dat broekzakbellers hun recht op privacy verliezen door het per ongeluk bellen van derden, las ik bij Webwereld (en ik reageerde bij RTL waar ze me advocaat durven te noemen).

Uit het Amerikaanse arrest blijkt maar weer eens hoe anders men daar tegen privacy aankijkt. Privacy heb je als je thuis de gordijnen dicht doet, punt. Als jij niet goed oplet en anderen komen iets over je te weten, sucks to be you en moet je de handleiding maar lezen volgende keer. ZOals men het in dit arrest formuleert:

Under the plain-view doctrine, if a homeowner neglects to cover a window with drapes, he would lose his reasonable expectation of privacy with respect to a viewer looking into the window from outside his property.

De grens daarbij ligt bij wat mensen met “technology in general public use” niet meer kunnen. Die NSA-satelliet die dwars door je dak heen filmt, schendt dus je privacy. Die drone boven je achtertuin filmt daar legaal. Of natuurlijk wanneer de ander het initieert: als ik je telefoon pak, mezelf bel en het toestal dan met uitgeschakeld scherm terug in je zak steek, dan ben ik aan het afluisteren.

Die telefoon in je broekzak die een billenbelletje pleegt, is dus ook legaal. Algemeen bekende technologie waarvan eveneens algemeen bekend is hoe je dat voorkomt: je telefoon locken, of de appstore doorsnuffelen op zoek naar anti-butt dial apps. Oftewel, je doet je best maar om het te voorkomen want anders is het jouw probleem. Ja, dat is een tikje hard.

Bij ons ligt dat anders. Het is strafbaar een gesprek af te luisteren of op te nemen als je daar geen deelnemer aan bent en ook niet in opdracht van een deelnemer handelt (art. 139a Strafrecht als het in een besloten ruimte is en 139b Strafrecht elders). En dat is precies de situatie als je een broekzakbelletje krijgt en vervolgens meeluistert naar wat je via die broekzak kunt horen. Natuurlijk, je initieert het afluisteren niet, maar zodra je doorkrijgt dat je per abuis gebeld bent en iets hoort dat eigenlijk een gesprek zonder jou had moeten zijn, kom je toch een heel eind in het strafrechtelijk gebied. Ik denk dat je over de grens gaat zelfs.

Wat vinden jullie? Amerikaans: je moet maar opletten? Of Europees: hang op in plaats van als nieuwsgierig Aagje mee te luisteren?

Arnoud

Mag een school mobieltjes van leerlingen verbieden?

Geplaatst op in Regulering, 29 reacties

telefoon-smartphone-kinderen-schoolEen lezer vroeg me:

Bij mijn school mag je geen mobiele telefoon hebben onder schooltijd. Die moet meteen bij binnenkomst in je kluisje, en pas als je naar huis gaat mag je hem weer aan hebben. De sanctie is dat je hem een week helemaal kwijt bent. Mag de school dat zo bepalen?

Een school is bevoegd om regels te stellen om de goede gang van zaken op de school te bewaren, en om daar sancties op te stellen bij overtreding. Zij mag zelf bepalen wat die sancties zijn, zolang ze maar redelijk en proportioneel zijn. Wel moeten de sancties en hun grondslagen (wanneer krijg je welke straf) in het onderwijsreglement zijn geregeld. Een leraar mag dus niet ter plekke bedenken “jij kauwt kauwgum onder de les, lever je telefoon maar in tot 4 uur”.

Regelmatig lees ik dat mensen denken dat sancties zoals inbeslagname van spullen niet zouden mogen omdat dat in strijd is met het eigendomsrecht op die spullen of iets dergelijks. Dat is onjuist. Sanctie is sanctie. Een school mag je ook van je vrijheid beroven als sanctie – nablijven. En het is om diezelfde reden ook onjuist dat alleen de politie dingen in beslag mag nemen.

De vraag is dus, wat is de overtreding en waarom is het langdurig innemen van een telefoon gepast als sanctie bij die overtreding? Daar is geen algemene regel voor.

In 2012 blogde ik ook over dit onderwerp, met een paar uitspraken van de Onderwijscommissie. Sindsdien heb ik geen nieuwe uitspraken over het onderwerp kunnen vinden, noch van de Onderwijscommissie noch van de rechter. Het lijkt er dus op dat we het moeten doen met uitspraken uit 2008 als

De samenleving is van dien aard dat door de Commissie aan de telefonische bereikbaarheid van de vo-leerling bij het verlaten van de school na zijn laatste uur een doorslaggevend belang wordt toegekend.

Oftewel: in beginsel mag een telefoon niet langer dan de schooldag van inbeslagname worden ingehouden. Net zoals je een leerling niet een nachtje mag laten nablijven. Een leerling mag je wel diverse dagen nablijven aanzeggen, dus je zou kunnen zeggen, die telefoon mag je voor straf nu de komende vijf dagen elke dag inleveren zodra je op school komt.

De vraagsteller heeft het niet direct over sancties – de school zegt gewoon, geen telefoon tijdens de schooluren. Dat is op zich ook een orde-regel die een school kan opleggen. Alleen, om nu telefoonbezit categorisch te verbieden gedurende alle schooluren, dus ook de pauze? Dat gaat me wel erg ver. Ja natuurlijk, je kunt ook praten met je medeleerlingen en andere schoolplein/kantine-dingen doen in plaats van allemaal gebogen over dat schermpje te zitten. Maar is dat niet een heel erg achterhoedegevecht ondertussen? Als ruim 90% van de jongeren een telefoon (met internet) heeft, moet je dan nog wel regels stellen die ze het gebruik daarvan ontzegt?

Arnoud

Mag je een smartwatch om je pols houden als je een auto bestuurt?

Geplaatst op in Regulering, 27 reacties

smartwatch-apple-telefoonEen Canadese man kreeg een boete omdat hij een Apple Watch bediende terwijl hij auto reed, las ik bij Webwereld. Het is in Canada net als bij ons verboden om een telefoon in je hand te houden, en de beboetende agent was van mening dat een smartwatch die praat met je telefoon, op zich aan die definitie voldoet. De man gaat in beroep, en ik vraag me dan gelijk af: hoe zit dat bij ons?

Het verbod uit de wet (art. 61a RVV) vermeldt inderdaad letterlijk:

Het is degene die een motorvoertuig, bromfiets, snorfiets of gehandicaptenvoertuig dat is uitgerust met een motor bestuurt verboden tijdens het rijden een mobiele telefoon vast te houden.

De eerste gedachte is: hij zit om je póls en dus niet in je hand. Maar zo medisch-letterlijk wordt er in het recht niet geredeneerd. In deze zaak bij het Hof Leeuwarden uit 2006 werd bepaald dat het begrip ‘vasthouden’ breed moet worden uitgelegd:

Inherent aan deze vorm van telefoneren is dat de afstand van de gebruiker tot het toestel direct van invloed is op de kwaliteit van het contact. Dat brengt met zich mee dat niet alleen het telefoongesprek afleidt van de verkeerssituatie, maar ook het risico toeneemt dat de bestuurder fysiek te veel betrokken is bij het voeren van het telefoongesprek en daardoor minder goed in staat is de benodigde verkeershandelingen te verrichten. Blijkens de Nota van Toelichting ontstaat juist door deze combinatie van factoren een niet te veronachtzamen risico voor de verkeersveiligheid. Bovendien kan, wanneer de verstaanbaarheid bij gebruik van de speakerfunctie tijdelijk of blijvend is beperkt – bijvoorbeeld door omgevingsgeluid – eenvoudig het toestel alsnog naar het oor worden gebracht.

Oftewel, het probleem met in de hand houden is hetzelfde als met het aan de pols vastbinden, je ene arm is niet meer beschikbaar voor het bedienen van de auto. Daarom is “aan de pols binden” juridisch hetzelfde als “in de hand houden”.

Dan de vraag, is het een ‘telefoon’. Deze term is ook breed gedefinieerd: “een apparaat dat bestemd is voor het gebruik van mobiele openbare telecommunicatiediensten”. Dat begrip kennen we uit de Telecommunicatiewet. Een apparaat zoals de iPhone is bestemd voor deze diensten, zowel spraaktelefonie als dataoverdracht, valt er dus onder. Maar ook een laptop met ingebouwd 3G-modem valt eronder, want ook dataoverdracht an sich via 3G is een vorm van gebruik van mobiele openbare telecommunicatiediensten.

Een smartwatch wordt draadloos gekoppeld aan een telefoon of ander apparaat, en is daarmee dus bestemd voor mobiele communicatie. Echter, dat woordje ‘openbaar’ maakt hier het verschil: een smartwatch werkt met Bluetooth of een vergelijkbaar korteafstandprotocol, en dat is géén openbare telecommunicatiedienst. Om diezelfde reden is het dus ook niet verboden je Bluetooth oortje voor je telefoon in de hand te houden (zie dit vonnis uit 2010.)

Natuurlijk is er altijd nog Koos z’n kapstok, artikel 5 Wegenverkeerswet. Maar dan moet er wel worden bewezen dat door de handeling gevaar is ontstaan of kon ontstaan. Wie met smartwatch om de pols perfect rechtdoor rijdt net onder de maximumsnelheid, veroorzaakt geen (potentieel) gevaar.

Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe dit juridisch op te lossen. Als je het bedienen van elektronica in zijn algemeenheid gaat verbieden, valt ook de autoradio eronder. Of de boordcomputer. “Alle handelingen die niet voor het besturen noodzakelijk zijn” is een andere kapstok, dat gaat me te ver.

Arnoud