Contract Archives - Pagina 3 van 4

Tiradeweek: Doe niet zo moeilijk over elektronisch!

Geplaatst op 26 augustus 201524 augustus 2015 in Informatiemaatschappij, 7 reacties

pen-contract-ondertekenen-algemene-voorwaarden Oh ja, en in de zakelijke post zat een folder voor een tweedaagse cursus elektronisch contracteren. Leer alle uitdagingen herkennen en zorg voor rechtsgeldige elektronische contracten. Wat ís dat toch met het woord “elektronisch” dat de halve goegemeente meteen een blanco trekt en denkt dat het iets heel bijzonders zou moeten zijn?

Misschien ligt het aan mijn IT-nerd-achtergrond hoor, maar het maakt toch werkelijk geen bal uit of je nu via een e-mail wat afspreekt of per telefoon. Of dat je iemand een whatsappbericht stuurt in plaats van het hem zelf te zeggen. Maar nee, zodra er elektronen gaan springen bij een juridisch relevante gebeurtenis, is dat iets waar je twee dagen een cursus voor moet volgen.

Het meest extreme voorbeeld – ik heb me er eerder kwaad over gemaakt – is de elektronische handtekening. Wil je die op een correcte manier zetten, en wel zodanig dat de rechter er in mee moet gaan, dan moet je een hele technische infrastructuur optuigen, certificaten aanvragen en identiteitscontroles doen. Wil je een rechtsgeldige ‘natte’ handtekening zetten, dan heb je een pen en papier nodig. That’s it. En alleen als de plaatser keihard ontkent die handtekening gezet te hebben, kan deze worden aangevochten. Niks grafologie of verificatie van de ISO-betrouwbaarheid van de balpen of voorschriften voor de dikte van het papier of het aantal notarissen dat aanwezig moet zijn. Oh, en natuurlijk heb je in de praktijk geen handtekening nódig om welk contract dan ook te sluiten. Het is niet meer dan mooi extra bewijs van wat je als partij gewild had.

Maar ik zie het op meer plaatsen. Neemt er iemand ontslag via WhatsApp, dan is dat nieuws want er springen elektronen dus dat zal wel niet rechtsgeldig zijn. Wordt er gescholden op Twitter, dan moet er “cyber” voor en dan is het ineens Een Ding waar een bijlage in een weekblad aan gewijd kan worden. Welnee. Je kijkt naar de wet, en meestal staat er niets over het medium. Dan boeit het dus niet. Als er staat “schriftelijk”, dan wordt het misschien interessant of internet een geschrift is, maar neem van mij aan: dat is het in 99% van de gevallen en die 1% is alleen relevant als tentamenvraag.

Wat is dat toch? Is het nu wérkelijk zo bijzonder dat dingen via internet of elektronische middelen gebeurt?

Ik vraag me wel eens af of hier hetzelfde mechanisme bij zit dat ervoor zorgt dat iedereen het normaal vindt dat je geen verstand van computers hebt. Als je zegt dat je niet kunt lezen, is dat heel beschamend. Als je zegt dat je niks snapt van computers of internet, dan is dat heel herkenbaar en normaal en ah joh laat die rare nerds maar draaien. Er geen verstand van hebben is dus het uitgangspunt, en als je vervolgens er dan toch iets mee moet, ja dan moet je op dure cursus.

Of is het aansprakelijkheids-indekken? We weten dat het op papier allemaal legaal is, maar als een klant een elektronische handtekening zet dan hebben we nog geen 100% zekerheid. Derhalve moeten we eerst extra bestuderen of dat wel in orde is allemaal, want anders krijg je als jurist ineens een claim dat je onjuist geadviseerd hebt. Ik weet het niet. Maar ik erger me er dood aan.

Arnoud

Waarom moet contractuele correspondentie toch altijd op papier?

Geplaatst op 31 juli 201526 juli 2015 in Informatiemaatschappij, 17 reacties

dode-boom-papier-contract Een lezer vroeg me:

Waarom eist vrijwel elk (Engelstalig) contract dat je alleen notices en correspondentie rond het contract op papier mag doen? Kennen juristen nog steeds geen e-mail of zo?

Het is inderdaad zeer gebruikelijk om in contracten een “notices” clausule op te nemen. Daarin staat dan dat alle verplichte mededelingen en vaak ook überhaupt alle correspondentie rondom het contract schriftelijk moet, en wel aan de in het contract opgenomen personen en adressen.

In theorie is het idee hierachter dat je dan voorkomt dat mensen mondeling van alles roepen en dan achteraf daar stennis over maken. Maar heel vaak komt dat niet voor: wie namelijk zegt dat hij ooit wat riep, mag bewijzen dat hij dat gedaan heeft. En dat zal niet meevallen.

Mijn gevoel zegt me dat deze clausule vooral opgenomen wordt omdat het gewichtig of juridisch staat. Zoals er wel meer rare clausules in ICT-contracten staan (zie ons Handboek ICT-contracten waar ik ze fileer).

De enige echte juridische reden om papier te willen is omdat een papieren tekst – mits met handtekening – een onderhandse akte oplevert, die in beginsel dwingend bewijs is tussen partijen. Daarmee kan er achteraf dus niet of nauwelijks meer worden getwist over de inhoud van de mededeling. Althans: over de letterlijke mededeling. Ook de inhoud van aktes mag nog steeds worden gesteggeld: wat bedóelden jullie toen je dat schreef?

In mijn praktijk zie ik het papiervereiste massaal misgaan: men schrijft het keurig op “want dat hoort in een contract” en vervolgens ziet niemand het belang van het versturen van een plakje dode boom en mailt dus gewoon wat ze willen zeggen. Als ze het mooi willen doen, dan gaat dat als PDF in bijlage. Er is ook geen reden om dergelijke communicatie als minderwaardig aan papier te zien, zolang maar duidelijk is van wie deze afkomstig zijn en vaststaat dat de inhoud is zoals bedoeld door de afzender. Zet dát dan gewoon in je contract, denk ik dan.

Arnoud

Contractsluiting via activatiecode is rechtsgeldig (en waarom ook niet)

Geplaatst op 12 juni 20159 juni 2015 in Informatiemaatschappij, 5 reacties

pen-contract-ondertekenen-algemene-voorwaarden Wanneer een bedrijf een per e-mail toegezonden activatiecode voor een overeenkomst intypt, mag je daaruit concluderen dat men dat contract heeft gewild. Ook al is er geen handtekening gezet. Dat vonniste (arresteerde, maar dat klinkt gek) het Hof Arnhem-Leeuwarden onlangs. Elektronisch contracteren, het blijft een onderwerp dat de gemoederen doet losmaken.

Wie in de Nationale Zorggids vermeld wil worden, moest vroeger een contract ondertekenen en terugsturen. Dat is natuurlijk praktisch nogal omslachtig, vandaar dat het bedrijf achter de gids een nieuw proces had ingevoerd: Je krijgt een mail met een unieke activatiecode, die moet je invoeren op de website en na akkoord op algemene voorwaarden (argh) en op ‘Activering voltooien’ klikken heb je dan een contract gesloten.

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is er nul komma niets spannends aan elektronisch contracteren. Ook niet als je een huis koopt of zo, want ook dan is het simpel: dat mag niet elektronisch.

Als het wél elektronisch mag, dan zijn er eigenlijk geen inhoudelijke eisen. Wil je een gescand stuk papier met inktkrabbel, leuk voor je. Wil je een activatiecode ingevoerd zien en een vinkje bij i-agree-with-ze-terms-and-conditions dan is dat ook prima. Een overeenkomst komt tot stand door aanbod en aanvaarding, en dat is het. Een stuk papier met inktkrabbel levert sterker bewijs op dát je het aanbod hebt aanvaard, dat is alles.

En als je een proces opzet dat begint met

“Welkom in de beveiligde omgeving van de Nationale Zorggids. Voer uw activeringcode in om de vier stappen te doorlopen waarmee u uw opdracht kunt activeren en bevestigen.”

dan is dat ook prima:

Daarmee is naar het oordeel van het hof reeds bij de eerste stap voldoende duidelijk, althans zou voor een professionele wederpartij als B2B-Twente voldoende duidelijk moeten zijn geweest, dat het proces eindigde met de bevestiging van een opdracht.

Maar juristen zouden juristen niet zijn als ze niet toch een grote twijfel op weten te roepen. Hoe weet je bijvoorbeeld of de persoon die die code intypt, wel gemachtigd is om namens het bedrijf het contract te sluiten?

Gelukkig is de rechtbank hier ook lekker nuchter:

Vast staat immers dat de e-mail met de offerte is gezonden aan [e-mailadres], het e-mailadres van [de bestuurder], de bestuurder van B2B-Twente, zodat Nationale Media ervan mocht uitgaan dat het activeringsproces was doorlopen door [de bestuurder] zelf of met zijn instemming door een ander.

Uiteraard hangt het dan dus af van de persoon met wie je mailt, maar dat is niet anders dan in de gewone wereld: als je met Piet van inkoop zaken doet, dan mag je veronderstellen dat Piet je in mag kopen, maar babbel je met Marjo van HRM dan moet je even dubbelchecken of ze dat wel mag. En wat is het verschil tussen een brief van Piet, inkoper bij Example BV, en een mail van piet@example.com?

Arnoud

Waarom staan in licenties zo vaak DINGEN IN HOOFDLETTERS?

Geplaatst op 3 maart 20151 maart 2015 in Informatiemaatschappij, 36 reacties

hoofdletters Een lezer vroeg me:

Als ik licenties of andere ICT-contracten lees, staat daar altijd een hele lap tekst in hoofdletters in. Waarom is dat eigenlijk? Het is zó vervelend lezen…

Het klopt, veel ICT-contracten vermelden allerlei lappen tekst in hoofdletters. Het gaat dan met name om uitsluitingen van aansprakelijkheid (“exoneraties”). Deze gewoonte is buitengewoon storend: het is algemeen bekend dat een tekst die volledig in hoofdletters is geschreven, nauwelijks te lezen is.

Waarom doen juristen dat? De voornaamste reden: omdat iedereen het doet, en/of omdat het in de checklist staat die sinds 1993 op kantoor rondgaat. Juridisch cargoculten dus.

Oké, dat is cynisch. Er is een meer juridische reden. Amerikaans recht, met name de Uniform Commercial Code (UCC) die als harmonisatie van het contractenrecht geldt, eist dat een beperking van aansprakelijkheid ‘conspicuous’ gebeurt (section 2-316(2), over beperking van conformiteit). De UCC noemt enkele voorbeelden, zoals een groter lettertype, boldface (vetgedrukt) en een contrasterende kleur, maar NIET SPECIFIEK het gebruik van alleen hoofdletters. Adams vond een rechtszaak met deze mooie quote:

Lawyers who think their caps lock keys are instant ‘make conspicuous’ buttons are deluded.

Mogelijk is men begonnen HOOFDLETTERS TE GEBRUIKEN toen de eerste online licenties en dergelijke moesten worden geschreven. In het begin van het internettijdperk waren veel diensten nog text-only en was zelfs het veranderen van lettertype of gebruik van kleur onmogelijk. Er zijn dan weinig andere manieren OM IETS TE LATEN OPVALLEN dan het in alleen hoofdletters vermelden. Maar wellicht is de gewoonte AL IN DE TYPEMACHINE-TIJD ontstaan, waar ook zelden andere mogelijkheden zijn dan hoofdletters of onderstrepen.

Vandaag de dag zou ik geen reden meer weten om naar hoofdletters te grijpen om iets te benadrukken. Er zijn in HTML genoeg manieren om iets te benadrukken zonder dat PAARDENMIDDEL. En ook in een Word-bestand vertrouw ik er tegenwoordig wel op dat opmaak NIET INEENS STUK GAAT als je het document op een ander apparaat opent.

Hoewel? De grapjas die die installatiewizards maakt, heeft ooit bedacht dat in stap 6 je nog akkoord op de voorwaarden moet vragen en dat daar dan een simpel tekstvenster met scrollbalk voor gebruikt kan worden. En ik heb niet de indruk dat je dáár nu veel meer kunt doen qua opmaak. Dus wellicht dat de techniek hier gewoon zodanig achterloopt dat je juridisch niet anders kan.

Arnoud

Maar ik klikte alleen per ongeluk op die hyperlink in de mail!

Geplaatst op 27 oktober 201423 oktober 2014 in Privacy, 43 reacties

bevestigingslink Een lezer vroeg me:

Onlangs diende ik een aanvraag in bij een bedrijf. Ik kreeg een mail en moest op een link klikken om de bestelling te bevestigen. Toen keek ik even niet uit en klikte ik per abuis op die link. En nu zegt het bedrijf dat ik (als consument) vast zit aan die bestelling omdat zij niet kunnen zien of mijn klik opzettelijk of per ongeluk was. Wat nu?

Een overeenkomst komt volgens de wet tot stand doordat je een aanbod aanvaardt. Daarbij gelden in het algemeen geen eisen zoals schriftelijkheid. Zolang de handeling maar duidelijk bedoeld is als een akkoord, is het een akkoord.

Natuurlijk kun je per ongeluk zo’n handeling verrichten. Of je zegt voor de grap ja en de wederpartij hoort de ondertoon niet. De wet kent daarom de regel van art. 3:35 BW: als de wederpartij er redelijkerwijs op mocht vertrouwen dat je het serieus bedoelde, mag hij je eraan houden ook als jij het eigenlijk niet wilde doen.

De vraag is dus: mag de wederpartij bij het klikken op zo’n link concluderen dat je dat serieus bedoelde?

Specifiek bij zulke hyperlinks is geen jurisprudentie bekend, voor zover ik weet. Mijn gevoel zegt me dat je hier pech hebt als je per ongeluk op die link klikt. Er is geen manier om na te gaan dat je dit niet bedoelde en de handeling op zich is iets dat normaliter zeer bewust gebeurt. Ik vind het dan ook redelijk dat je als wederpartij concludeert dat de link met opzet en doelbewust is aangeklikt.

Natuurlijk moet de link wel expliciet aangemerkt zijn als “Klik hier om te bevestigen dat u een contract wil” en niet “Meer informatie” of “Ok” of zoiets nietszegends.

Overigens, mogelijk dat je via de Wet koop op afstand de overeenkomst nog kunt ontbinden. Bij de meeste bestellingen (ook aanvragen voor diensten) kan dat tot 14 dagen na contractsluiting, en bij productleveringen tot 14 dagen na levering van het product.

Wat vinden jullie? Had je maar beter op moeten letten, of moet een bedrijf dat zo werkt er rekening mee houden dat mensen per ongeluk klikken?

Arnoud

Kun je een e-mailadres meenemen als de dienstverlener stopt?

Geplaatst op 29 augustus 201425 augustus 2014 in Privacy, 36 reacties

email-e-mail-elektronische-post-envelop Ik had het nieuws ook gemist maar internetprovider Knoware is overgenomen door Telfort en het domein gaat binnenkort uit de lucht. Dat gaf allerlei klachten zo lees ik van mensen die graag hun jarenlange mailadres @knoware.nl willen behouden. Dat “kan niet” volgens de helpdesk. Maar er is kunnen en willen, volgens mij.

Technisch zie ik op zich geen bezwaren. Het doorsturen van mail op adres A naar adres B is een standaardfunctie van mailservers, en als dat eenmaal ingesteld is dan kan dat tot in de eeuwigheid (of het afschaffen van e-mail) gewoon blijven draaien. (Heren en dames mailadmins, mis ik iets?)

Of je het moet willen is vers twee. Je bent afhankelijk van twéé maildienstverleners nu, beiden kunnen spamfilters, storingen en configuratiefouten hebben dan daarmee vergroot je de kans op verloren e-mail. En je hebt dubbele kosten natuurlijk want verlangen dat men grátis een dienst actief houdt, lijkt me niet helemaal redelijk. Maar beiden zouden je eigen keuze moeten zijn.

Alleen wat nu als de dienstverlener er gewoon geen trek meer in heeft, ook niet voor $veel geld? Ik vrees dat je dan gewoon pech hebt.

De wet kent nergens een regel dat een overeenkomst tot dienstverlening eeuwig moet kunnen worden voortgezet als de klant daarom vraagt. Logisch op zich, een bedrijf moet kunnen stoppen zou je zeggen. Zolang alle lopende contractstermijnen worden uitgediend, en er dus tijdig wordt opgezegd, is dat niet meer dan logisch. Het probleem lost zichzelf dan op: in de voorwaarden staat dat het jaarlijks opgezegd kan worden, dus dan heb je een jaar om je voor te bereiden op een overstap.

Toch wringt dit voor mij een beetje. Een e-mailadres is geen onderhoudscontract voor je CV-ketel. Overstappen naar een ander impliceert gedoe welhaast vergelijkbaar met een fysieke verhuizing. En zou het vanwege dát gedoe niet redelijk zijn dat je nog een tijd een forward mag verwachten, of misschien zelfs levenslang?

Arnoud

Mag ik hacken om mijn klant te migreren naar een nieuwe omgeving?

Geplaatst op 20 maart 201417 maart 2014 in Security, 31 reacties

migration Een lezer vroeg me:

Een nieuwe klant vroeg ons hen te migreren naar een nieuwe omgeving. Echter, er blijkt een geschil te zijn met de huidige ICT-leverancier en mijn klant heeft de benodigde wachtwoorden dan ook niet. De klant heeft me gevraagd de betreffende systemen te hacken omdat dat geschil nog wel even kan duren (er zijn al advocaten losgelaten). Mag ik dit doen?

Helaas komen dit soort situaties vaker voor. De klant heeft een dispuut met zijn ICT-leverancier, die blokkeert de dienst of weigert relevante wachtwoorden of data te verstrekken en dan zit je daar als klant. Of, omgekeerd: je hebt een dispuut met je klant, die wil dan boos weg (terwijl het contract nog gewoon loopt en de klant ongelijk heeft met z’n dispuut) en dan moet jij zeker gratis alles even aan laten staan zodat hij alles kan downloaden en migreren en daarna je facturen vrolijk niet betalen.

Hoe dan ook, als nieuwe leverancier heb je daar niets mee te maken. Laat je daar ook niet toe verleiden, want voor je het weet ben je partij en krijg je een deel van het ongenoegen over je heen.

De klant helpen met een migratie mag, ook als de migratie gebeurt vanaf een omgeving waar iemand anders iets over te zeggen heeft. Net zo goed als jij als verhuisbedrijf spullen mag weghalen bij een gehuurd pand waarvan huurder en verhuurder een dispuut hebben over achterstallige huurbedragen. Wat je echter niet mag, is in zo’n situatie de door de verhuurder afgesloten deur openbreken.

In de ICT-situatie betekent dat dus: je mag geen wachtwoorden kraken van servers die in eigendom zijn bij de verhuurder, pardon de leverancier. Ook mag je niet op zoek naar achterdeurtjes om daar data uit te halen. Ook niet als het gaat om klantdata. Het mag dan “klantdata” heten in het ICT-spraakgebruik, maar juridisch gezien is data niets. Er valt dus niets op te eisen, in tegenstelling tot bv. fysieke spullen die opgeslagen zijn bij de leverancier.

Wachtwoorden kunnen ook een rol spelen bij systemen van de klant zelf, zoals laptops of door hen zelf aangeschafte servers. Door de leverancier daarop ingestelde wachtwoorden mag je wél kraken of veranderen. De systemen zijn immers eigendom van de klant, en het is niet strafbaar om in opdracht van de eigenaar een beveiliging onklaar te maken.

Twijfel je over de legaliteit van wat je klant vraagt, dan kun je een garantie en vrijwaring van je klant verlangen dat je dit mag en dat zij alle boetes en schadeclaims die jij krijgt, moeten vergoeden. Dat werkt dan echter weer niet wanneer het evident is dat de klantvraag illegaal is. “Ze draaien een oude versie van PHP, kun jij ergens op zo’n hackersite iets vinden dat je binnen kunt komen en onze database kunt downloaden” is geen legitieme klantvraag. Ook niet als daar de enige plek is waar de klantdata staat.

Hebben jullie wel eens zulke disputen meegemaakt als derde? En hoe ging je daarmee om?

Arnoud

‘Ruim van tevoren uw contract opzeggen is helaas niet toegestaan’

Geplaatst op 3 januari 201430 december 2013 in Informatiemaatschappij, 45 reacties

Oké, onverwacht schriftelijk: wat betekent ‘opzegtermijn’ volgens u?

Inderdaad ja, de uiterlijke termijn waarop je opzegging binnen moet zijn bij de wederpartij. Mis je die termijn (een deadline dus, eigenlijk), dan wordt je contract automatisch verlengd.

Toch zijn er nog veel bedrijven die de termijn opvoeren als de vroegst mogelijke termijn waarop je mag zéggen dat je van het contract af wil. Wie eerder piept, heeft pech en wordt genegeerd. En dat is echt belachelijk. Ik kan me dan ook ernstig opwinden als ik zie dat de NS Webcare met deze flauwekulinterpretatie aan komt zetten.

Op Twitter werd ze de vraag gesteld waarom men niet nu al een contract mocht opzeggen dat eind 2014 zou gaan eindigen. “Eerder dan 3 maanden van tevoren is dat niet mogelijk”, was de reactie, want “Daar zijn in het verleden veel problemen mee geweest.” Eh.

Vervolgens wordt gegooid met de algemene voorwaarden, waar in artikel 5.2 staat

Als het eerste Abonnementsjaar is verstreken, heeft u het recht het Abonnement voor onbepaalde tijd op te zeggen tegen dezelfde dag van de maand als de dag waarop uw Abonnement is gestart. (…)

Dit leest de NS dus kennelijk als “in het eerste abonnementsjaar mag u niet tegen ons zeggen dat u het Abonnement wilt opzeggen”. Wat een onzin. Het is logisch (en toegestaan) dat het contract minstens één jaar moet duren, maar het is volstrekt legaal om te willen opzeggen ruim voor het einde van dat eerste jaar. Je kunt bij wijze van spreken vijf minuten na contractsluiting al een opzegging ervan doen. Die krijgt pas effect aan het einde van de eerste contractsperiode natuurlijk maar hij is rechtsgeldig gedaan en moet dus worden gehonoreerd.

En waar mijn bloeddruk dan gevaarlijk hoog van wordt, is van opmerkingen als “Daarover verschillen we dan van mening denk ik.” Toegegeven, het recht is een bak meningen bij elkaar maar déze mening van @NS_online zou op het tentamen contractenrecht toch sterk afwijken van de mening van het modelantwoord, gok ik zo.

Argh. En ja leuk zo’n rant maar hier gaat de NS écht haar beleid niet van bijstellen. Je mag in je handjes knijpen dat je een herinnering gaat krijgen tegen de drie maanden voor einde contract, want eigenlijk kun je het toch maar het beste gewoon in je agenda zetten. Argh.

Arnoud

Wanneer is een digitale overeenkomst rechtsgeldig?

Geplaatst op 10 december 20133 december 2013 in Informatiemaatschappij, 12 reacties

Een lezer vroeg me:

Wat is de rechtskracht van een contract dat geheel digitaal tot stand is gekomen? Dus getypt in Word, uitgeprint, ondertekend, ingescand, naar de wederpartij, daar weer uitprinten, ondertekenen, inscannen en terugsturen.

Het flauwe antwoord: dat heeft rechtskracht als overeenkomst want de partijen zijn eruit wat het aanbod is en zijn het met elkaar eens dat ze dat willen. En meer dan dat is er niet nodig: een overeenkomst komt tot stand door aanvaarding van een aanbod. Hoe je dat communiceert, doet er niet echt toe. Overeenkomsten zijn vormvrij, zoals dat heet.

Vaak wordt er toch gewerkt met stukken papier waar dan creatieve inktkrabbels op worden gezet. Dat hóeft dus niet, maar het levert je een belangrijk bewijsvoordeel op: zo’n schriftelijke en ondertekende overeenkomst (“contract”) is volgens de wet een akte. En een akte is een document dat bewijst wat jij verklaart (art. 157 Rechtsvordering):

Een [] akte levert ten aanzien van de verklaring van een partij omtrent hetgeen de akte bestemd is ten behoeve van de wederpartij te bewijzen, tussen partijen dwingend bewijs op van de waarheid van die verklaring, tenzij dit zou kunnen leiden tot een rechtsgevolg dat niet ter vrije bepaling van partijen staat.

Je staat dus sterker als partij met een ondertekend contract dan als partij met een mondelinge toezegging, hoewel ze formeel dezelfde situatie opleveren.

Een akte moet op papier, maar kán ook elektronisch (art. 156a Rechtsvordering). Alleen, er moet dan wel elektronisch een handtekening onder gezet worden en de wet stelt dan nogal wat eisen (art. 3:15a BW). Ik blijf dat gek vinden, want aan de inkthandtekening wordt gewoon géén eis gesteld over hashes, certificaten en gebruik maken van “middelen die de ondertekenaar onder zijn uitsluitende controle kan houden”. Maar als je de wet welwillend leest, dan zou een scan van een inkthandtekening óók kwalificeren als een elektronische, hoewel je dan wel serieuze discussie krijgt over betrouwbaarheid (want zo te kopiëren).

Bij de werkwijze van de vraagsteller ben ik er nog niet uit of dit nu een elektronische akte is of stiekem toch een papieren akte. Het eindresultaat ís immers een stuk papier met twee handtekeningen. Dat dit is gescand en gemaild, doet er voor mij niet echt toe. Diezelfde discussie was er ook bij de fax, en daarvan bepaalde de Hoge Raad dat die een akte opleverde, omdat je het origineel erbij kon pakken en vergelijken. En dat kan hier ook, hoewel met iets meer gepuzzel: er is een origineel met handtekening A, en een origineel met handtekening B (plus een scan/print van handtekening A). Constateer dat die twee identiek zijn op inhoud, en klaar ben je. Maar wellicht denk ik daar te makkelijk over.

Ik heb echter nog nooit gehoord van problemen in de zin van “die PDF bevat niet de werkelijke inhoud van ons contract”. Wél heel veel problemen in de zin van “dat leest u verkeerd” of “artikel 15.3 laat toch écht de ruimte om ook X te doen”. Maar dat hou je altijd.

Zien jullie verschil tussen het dubbelgescande document van de vraagsteller en een compleet papieren exercitie?

Arnoud

Een contractswijziging die automatisch een jaarcontract oplevert

Geplaatst op 25 oktober 201324 oktober 2013 in Informatiemaatschappij, 7 reacties

Een lezer vroeg me:

Een half jaar terug heb ik mijn contract van mijn telecomaanbieder laten wijzigen: een groter en sneller pakket. Heel mooi, maar ik wil nu overstappen naar een nóg betere aanbieder. Dus ik dacht, ik zeg even op (Wet Van Dam immers) maar nu zeggen zij dat ik met die wijziging een nieuw jaarcontract heb afgesloten. Klopt dat? Dat hadden ze dan wel even mogen zeggen!

Dat hadden ze inderdaad wel even mogen zeggen maar in principe kan het. Meestal dan; het hangt af van de voorwaarden. (Deze vraag krijg ik overigens ook over sportscholen en allerlei andere abonnementsaanbieders.)

Een contract wijzigen kan niet zomaar, dat vereist instemming van beide partijen. Die instemming kan in algemene voorwaarden worden opgeëist, maar of dat rechtsgeldig is, is niet 1-2-3 te zeggen. Je mag zeker naar consumenten toe niet zomaar het gehele contract even eenzijdig veranderen via een regeltje in je algemene voorwaarden. Dat staat op de zogeheten zwarte lijst (art. 6:236 sub a BW).

Wat je wél altijd kunt doen, is samen besluiten dat het huidige contract opgezegd wordt en dat je een nieuw contract sluit. Dat hoeft niet eens in de voorwaarden te staan. Je mag namelijk samen álles besluiten over een lopend contract, zelfs als je besluit 100% ingaat tegen wat in dat contract staat. (Als je opschrijft “wij verbieden onszelf dit contract tussentijds op te zeggen” dan wordt het interessant.)

Wel kun je je natuurlijk afvragen of een consument die belt om een pakketuitbreiding, zich bewust is van het feit dat hij een nieuw contract gaat afsluiten. Als hij dat niet is, en de wederpartij had dat moeten weten, dan is verdedigbaar dat er géén nieuw contract is. Voor contractsluiting is namelijk nodig dat je dat wilde.

Sommige dienstverleners regelen het alsnog via de algemene voorwaarden. Zo zit ik zelf bij UPC voor televisie en internet. Zij zeggen in de AV

Voor de nieuwe dienst gaat vanaf de activering een nieuwe minimum looptijd in tegen de tarieven die op dat moment gelden.

Een stukje eerder lees ik de algemenere regel:

Indien een nieuwe looptijd voor digitale tvdienst, internetdienst of telefoniedienst ingaat vanwege een aanpassing of uitbreiding van uw overeenkomst, is de looptijd ten aanzien van het UPC Standaardpakket Radio/TV automatisch verlengd voor dezelfde bepaalde tijd.

Daarmee wordt dus de dienstwijziging geconstrueerd als een wijziging van het huidige contract. Ik denk dat ook dat wel verdedigbaar is, zeker in situaties waarin de basisdienst nódig is om de nieuwe dienst te leveren. Je kunt geen HBO afnemen als je geen digitale tv hebt.

Als je het via zo’n algemene voorwaarde doet, dan hoef je het formeel niet meer te melden. Het ís al gemeld – in die AV. Maar echt netjes is het niet tegenover je klant, want de consequenties zijn voor hem aanzienlijk en de moeite voor jou als provider is klein.

Arnoud