Suske en Wiske en de Sinistere Site

Suske en Wiske gaan Nederlandse scholieren veilig leren internetten, zo meldt NU.nl. Dat is op zich een aardig idee, maar is het echt zo nieuw? Al in december 2005 kregen Belgische scholieren dit boekje.

Op Suske en Wiske op het WWW lees ik:

Suske en Wiske en de Sinistere Site Het verhaal draait om een tovenaar, Zwanzerik, die kinderen via een betoverde site naar zich toe lokt. Ook Wiske trapt in de val en wordt het internet in geflitst. Haar vrienden reizen Wiske achterna om haar uit de handen van de tovenaar te redden. Aan de hand van de avonturen die de striphelden beleven worden de gevaren van internet blootgelegd en wordt verteld hoe deze vermeden kunnen worden. Op de laatste 4 bladzijden van het album staan tips voor de kinderen.

Het boek is in ieder geval online te bestellen:

De prijs van een album bedraagt € 1,00 per stuk, de hoogte van de bijdrage in de administratie en verzendkosten is afhankelijk van uw bestelling (aantal exemplaren en leveringswijze). De albums worden in september geleverd.

Arnoud

Portretrecht voor de politie

Op 14 april was er de eerste Zombie Walk in Amsterdam. Maar, zo meldt VillaMedia.NL:

Bij deze demonstratie, die spontaan werd gehouden in het kader van het festival voor de fantastische film, werd de aanwezige fotograaf Jasper Groen, die o.a. werkt voor de weblog GeenCommentaar.nl, gedwongen om foto’s te wissen, waarop politieagenten herkenbaar in beeld zouden zijn. Door de politie werd geschermd met “het portretrecht van de agenten” en gedreigd zonodig hem mee te nemen naar het bureau.

Nu is portretrecht op de openbare weg altijd een lastig onderwerp. Je moet een redelijk belang kunnen aantonen waarom de foto niet gepubliceerd mag worden. Privacy is zo’n redelijk belang. Je hebt ook op de openbare weg een zekere aanspraak op privacy, maar die is wel minder dan in privé-lokaties. Er moeten dan bijzondere omstandigheden spelen, bijvoorbeeld als een foto van jou in een expliciete pose op een straatfeest gebruikt wordt in een tijdschrift. Was dat nu echt nodig, zal de rechter vragen.

Bij de politie ligt het iets anders. Zij verrichten immers een openbare taak, en de burger moet dat kunnen controleren en vastleggen. Bovendien moeten “public figures” meer kritiek en een grotere inbreuk op hun persoonlijke levenssfeer toestaan dan privépersonen.

Deze actie lijkt op een rechtszaak uit 2005, waarin een man vrijgesproken werd die agenten fotografeerde. De agenten waren bezig met flitscontroles. De foto’s kwamen op Flitsservice.nl, wat de agenten een inbreuk vonden op hun portretrecht. Het gerechtshof vond dat er wel degelijk verslag gedaan mag worden van politie-activiteiten, en of daar foto’s bij nodig zijn “is een journalistieke beslissing waarin de rechter in beginsel niet dient te treden.”

In dat specifieke geval hadden bezoekers van de site op soms zeer agressieve en dreigende manier op de gebeurtenissen gereageerd. Dat, plus het feit dat het ging over de politie als zodanig en niet specifiek deze agenten, was voor het gerechtshof genoeg om aan te nemen dat er geen journalistieke noodzaak was om de agenten herkenbaar en met hun naam erbij in beeld te brengen.

Bericht gevonden via SOLV.

Arnoud

Google niet aansprakelijk voor zoekresultaten

Afgelopen donderdag besliste de rechtbank Amsterdam dat Google niet onrechtmatig handelt als er bij zoekresultaten ongewenste links verschijnen. De kern van het vonnis:

De zorgplicht van Google reikt niet zover dat zij aansprakelijk is voor de bereikbaarheid van die informatie van die ander, indien zij niet weet of redelijkerwijs behoort te weten dat die informatie apert onrechtmatig is. In dit geval was het voor Google redelijkerwijs onmogelijk om tot de conclusie te komen dat de informatie niet correct was.

In dit geval ging het om links naar sekssites die verschenen wanneer mensen naar een tv-presentatrice zochten, zo meldt het Juridisch Dagblad. De sekssites hadden de naam van deze presentatrice in hun webpagina verstopt, zodat Google zou denken dat hun sites relevant waren wanneer mensen op haar naam zochten. En dat doet Google dan ook natuurlijk. Zij vond het uiteraard erg vervelend dat zij “ten onrechte in verbinding wordt gebracht met sekssites en dat ten onrechte de suggestie wordt gewekt dat zij op de betreffende sites naakt staat vermeld, als playboy dient en fungeert als sexcamgirl.”

Een klacht bij Google leverde op:

Het spijt ons dat deze onverwachte resultaten werden weergegeven op Google. Uw e-mailbericht is doorgestuurd naar het betreffende team. We waarderen uw hulp bij het handhaven van de kwaliteit van onze zoekresultaten.
Later heeft Google wel de links op haar zwarte lijst gezet. Probleem was wel dat dit tijdelijk is, bij de volgende indexatie-slag kunnen de sites zo weer terug zijn. Vandaar dus een kort geding om Google permanent te verbieden deze sites te laten zien bij zoekopdrachten voor haar naam.

Op zich is het zo dat een provider aansprakelijk gesteld kan worden voor de inhoud van sites waar ze naar verwijzen, als de inhoud van de site waarnaar ze verwijzen, onrechtmatig is. Dit volgt uit de Indymedia/Deutsche Bahn uitspraak, waarin o.a. werd geoordeeld:

Aangezien Indymedia weet dat enkele op haar website geplaatste hyperlinks leiden tot [onrechtmatige publicaties], handelt zij … onrechtmatig jegens Deutsche Bahn door geen maatregelen te treffen om verspreiding van de onrechtmatige informatie te staken. Daaraan doet niet af dat Indymedia, als persmedium, de gewraakte informatie niet tot haar eigen informatie maakt. De vraag welke vorm van hyperlinken wordt gebruikt is in dit verband niet van belang. Doorslaggevend is dat Indymedia het technisch mogelijk maakt en laat de informatie te bereiken.
Google is volgens de wet net zo goed een provider van informatiediensten als een website-beheerder. Een verschil is wel dat dat Google met een volledig geautomatiseerd proces het Web doorzoekt en in haar index plaatst. In een eerdere zaak, over een MP3-zoekmachine, vond de rechter dan ook dat bij zoekmachines een andere regel moest gelden:
De handelwijze [van de zoekmachine] is niet zonder meer onrechtmatig jegens al diegenen aan wie het auteursrecht dan wel de naburige rechten op de mp3-muziekbestanden toekomt, ook al is zij bekend met het feit dat degenen die de bestanden openbaar maken inbreuk plegen op de auteursrechten dan wel naburige rechten van derden. Onderzocht moet derhalve worden of die handelwijze in de bijzondere omstandigheden van dit geval desalniettemin als onrechtmatig moet worden gekwalificeerd.
Pas als er iets bijzonders is, kan een zoekmachine dus aansprakelijk zijn (bij die MP3-zoekmachine was dat zo).

Deze regel werd bevestigd in het Google-vonnis:

Het ‘crawlen’, indexeren en ‘ranken’ heeft een technisch, automatisch en passief karakter en Google kan in beginsel dan ook niet verantwoordelijkheid worden geacht voor de uitkomst van een zoekopdracht en de inhoud van de zoekresultaten.
Er waren geen bijzondere omstandigheden te vinden. Het was voor Google redelijkerwijs onmogelijk om tot de conclusie te komen dat de informatie niet correct was, zo oordeelde de rechter. Pas als het “onmiskenbaar onrechtmatige” informatie is, zou dat misschien anders zijn. Normaal kan Google niet weten of een pagina een trefwoord terecht vermeldt. Zelfs niet als de persoon wiens naam gebruikt wordt, daarover klaagt bij Google. En dan kan Google niet aansprakelijk gehouden worden voor zoekresultaten.

Arnoud

Zeven redenen waarom Microsoft van open source houdt

Met zo’n titel krijg je natuurlijk de volle aandacht van iedereen die denkt dat Microsoft er op uit is om open source te vuur en te zwaard te bestrijden. William Hurley schrijft:

I know popular opinion has Microsoft cursing open source at every turn, but what do the facts indicate? Do they really despise something they clearly benefit from? I don’t think so—the folks in Redmond aren’t that short-sighted. In fact, I’ll give you seven reasons I think Bill and Co. love open source:

Lees verder op Seven Reasons Microsoft Loves Open Source.

Arnoud

Auteursrecht buiten de territoriale wateren

The Pirate Bay overweegt de copyright-vrije ministaat Sealand te kopen, zo meldt Marco Raaphorst.

Het Prinsdom Sealand is een voormalig marineplatform op zes zeemijl (zo’n 10 kilometer) van de Engelse oostkust. Omdat niemand er naar omkeek, is ene Paddy Roy Bates er in 1967 heengevaren en heeft hij het tot onafhankelijke natie uitgeroepen. In die tijd lag de grens van de territoriale wateren op drie zeemijl. En als je naar Australië kunt varen en het als onderdeel van Groot-Brittannië kunt claimen, waarom dan niet zo’n platform? Maar helaas voor Bates is er geen enkel land dat Sealand officieel heeft erkend.

Een interessante ontwikkeling was in 2000, toen het bedrijf HavenCo zich er vestigde. Dit bedrijf boodt webhosting-diensten (colocation) waarop alleen de wetgeving van Sealand van toepassing was. Sealand kent geen auteurswet of andere regelingen over intellectuele eigendom, en het was geen lid van de Wereldhandelsorganisatie WTO, dus het was daartoe ook niet verplicht. Wie zin had om films of muziek te gaan verspreiden, kon dus via HavenCo zijn gang gaan. Heel veel animo leek er niet te zijn, en ondertussen werkt HavenCo alleen nog via resellers en verbiedt “infringement of copyright”, inclusief het linken naar elders gehost inbreukmakend materiaal in haar reglement.

Toen het eiland in januari ’te koop’ werd gezet, bedacht de Piratenpartij dat zij hier wellicht haar politiek doel – de auteursrecht wetgeving fundamenteel wijzigen– kan realiseren. Vandaar dus hun actie Buy Sealand.

Er is al 20.000 euro opgehaald, maar helaas lijkt Sealand niet meer zo geïnteresseerd:

We’re hereby officially telling you all that we have to go for plan B – buying our own island and trying to claim it as our own nation. The Sealand goverment has not been answering e-mails lately and we take that as a sign of not being willing to discuss our venture.

Terug naar de politiek in Nederland dus maar.

Arnoud

Auteursrecht op vonnis

Op Platform Aandelenlease vond ik een vonnis van de rechtbank Almelo met de volgende tekst er boven:

Het gebruik maken van onderstaande uitspraak bij eventuele publicatie, is alleen toegestaan indien de gehele URL wordt overgenomen. Het kopieren van deze uitspraak en het plaatsen hiervan op een site is zonder toestemming van de Stichting PAL, uitdrukkelijk verboden.

Dit is opvallend, omdat artikel 11 van de auteurswet bepaalt:

Er bestaat geen auteursrecht op wetten, besluiten en verordeningen, door de openbare macht uitgevaardigd, noch op rechterlijke uitspraken en administratieve beslissingen.

Je kunt dus nog zo veel energie steken in het overtypen van een vonnis of het naar HTML omzetten daarvan, maar daarmee krijg je nog steeds geen auteursrecht op de tekst van het vonnis.

Arnoud

Auteursrecht op Internet: al 10 jaar actueel

Erno Mijland komt zijn eerste artikel over Internet (10 jaar geleden!) weer tegen:

“Het is het recht van een auteur om zeggenschap te hebben over zijn product, totdat hij ervoor kiest dat recht te verkopen. Dat is niet alleen een ethisch standpunt. De hele economie van informatie- en entertainmentproducten drijft op dit recht.”

Grasduinend in mijn archief ontdekte ik vandaag dat het tien jaar geleden is dat ik voor het eerst over internet schreef: een artikel over internet en auteursrecht in Tekstblad, een vakblad voor tekstschrijvers. Na publicatie van het artikel op het web kreeg ik destijds nog twee waardevolle reacties die ik verwerkt heb ik de webversie. Hoezo, web 2.0 als nieuwe ontwikkeling? Het teruglezen van mijn ‘maiden article’ over het thema ‘internet’ was allerminst de tenenkrommende ervaring die ik verwachtte (er is immers zoveel gebeurd: 10 jaar internet), omdat de boodschap gewoon nog actueel is. Alleen gaat het nu niet meer alleen over tekst, maar ook over video, muziek in cd-kwaliteit, hoge resolutie fotografie…

Arnoud

E-mailende werknemers zijn productiever

Email maakt werknemers productiever, zo meldt De Scopist. Het baseert deze conclusie op een analyse van het emailgedrag van de werknemers van een Amerikaanse headhunter-bedrijf, beschikbaar in het rapport Information Technology Use and Productivity at the Individual Level (PDF).

Uit de analyse blijkt dat vooral het aantal email-contactpersonen binnen het bedrijf een grote positieve invloed heeft op de productiviteit (lees: het totale notabedrag) van een werknemer. Het aantal mailtjes is van minder belang, het gaat vooral om de sociale positie binnen het (digitale) netwerk van het bedrijf. Die factor is zelfs belangrijker – zo blijkt uit het onderzoek – dan bijvoorbeeld de ervaring, leeftijd en opleiding van de werknemer. Wie zijn adresboek goed beheert, en zijn emailcontacten warm houdt, zit als een spin in het web van het bedrijf. Zo iemand maakt meer klaar dan de ervaren collega die elke maand op cursus gaat, maar zijn outlook met tegenzin opent.

Wellicht is er dus hoop voor de veelmailer die nu stiekem het ICT-reglement van het werk probeert te omzeilen.

Arjan Dasselaar is het er niet mee eens en citeert uit “wat willekeurige e-mails van een niet nader te noemen AEX-genoteerd bedrijf” om te laten zien waarom.

Arnoud

Hoe herken je een fotograferende terrorist?

Kunst op de openbare weg mag je fotograferen of filmen. Maar dat gaat niet voor iedereen even makkelijk. Bruce Schneier komt met dit mooie filmpje over het filmen van bruggen en nucleaire reactors. Motto: je kunt je beter kleden als Amerikaanse toerist (met Hawaiishirt en grote camera) dan als Arabier als je dat van plan bent.

Arnoud

Europees Octrooibureau presenteert scenario’s voor toekomst octrooisysteem

Het Europees Octrooibureau heeft vier scenarios voor de toekomst van het octrooisysteem gepresenteerd. In een project van twee jaar zijn 150 belanghebbenden, inclusief critici, geïnterviewd over hoe intellectueel eigendom en octrooien zich kunnen ontwikkelen in de komende vijftien tot twintig jaar. Dit leverde vier scenarios, vier verhalen over de toekomst op.

Market Rules
Het eerste scenario gaat uit van volledige marktwerking. Steeds meer zaken worden octrooieerbaar, en uitvinders dienen steeds meer aanvragen in. Het risico dat men hier signaleert, is dat het systeem onder haar eigen gewicht in kan storten.

Whose Game?
In het tweede scenario zijn het juist de ontwikkelende landen, en niet de westerse (noordelijke) landen met hun bestaande octrooisysteem, die de verandering veroorzaken. IP wordt dan een wapen in de concurrentie tussen Noord en Zuid, zoals in dit omineuze diagram te zien is:

Om dit te voorkomen, moet er (veel) meer gedaan worden aan kennis en innovatie delen met ontwikkelende landen.

Trees of Knowledge
Het derde scenario gaat uit van de groeiende kritiek op het octrooi- en IP-systeem in het algemeen. De trend die hier wordt geëxtrapoleerd, is dat deze kritiek zal leiden tot een gereduceerde rol van IP in innovatie.

De open vraag hier is dus hoe er meer openheid van kennis kan worden gerealiseerd, waarbij ontwikkelaars en uitvinders toch nog voldoende beloond worden voor hun innovaties.

Blue skies
En bij het vierde scenario zijn het de technocraten die de leiding nemen. Door de steeds grotere afhankelijkheid van technologie ontstaat een behoefte aan gedifferentieerde bescherming. Sommige technologie moet lang en breed beschermd worden, andere technologie heeft genoeg aan korte, beperkte bescherming. Er kan bijvoorbeeld een kortlevend exclusief recht voor software ontwikkeld worden in plaats van het 20 jaar lopende octrooi of het “levenslang plus 70 jaar” durende auteursrecht op software.

Arnoud