Tag: Webwinkel

About Webwinkel

Subscribe Feeds

Moet je je klacht weghalen als het probleem is opgelost?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 14 reacties

Een lezer vroeg me:

Een tijd geleden had ik een klacht gepost op een bedrijvenrecensiesite, en tot mijn (positieve) verrassing kwam de winkelier gelijk met een oplossing. Nadat dat was afgehandeld, begon hij steeds dringender te eisen dat ik de klacht weg zou halen. Ik heb er toen een positief stukje als update bijgevoegd, maar dat was niet genoeg “want zoekmachines zien dat niet”. Moet ik nu de klacht weghalen?

Nee, dat hoeft niet – aangenomen dat de klacht legitiem was toen je hem plaatste, natuurlijk.

Een klacht over een bedrijf of een aankoop valt gewoon onder de vrijheid van meningsuiting. Als jij in het openbaar wilt klagen, dan is dat je goed recht en het bedrijf kan daar niets aan doen. Natuurlijk is het niet perse aardig om in het openbaar te klagen in plaats van tegen het bedrijf, maar de wet gaat niet over aardig zijn.

Afhankelijk van de klacht moet het bedrijf er wat mee, of niet. Als het probleem bijvoorbeeld een nonconform product is, dan is de winkelier verplicht dat op te lossen. Het voegt dan weinig toe om in het openbaar te klagen, maar het blijft je recht. Dat de oplossing dan misschien langzamer gaat (boze winkeliers rennen minder hard), is dan een onvermijdelijk gevolg. En als de klacht over iets subjectiefs gaat (de bezorger was onaardig) dan hoeft de winkel er natuurlijk niets mee. Misschien is dan de klacht in het openbaar juist beter, om het bedrijf juist in beweging te krijgen.

Dat een klacht is opgelost, maakt de klacht niet meer of minder legitiem. En daarom hoeft deze niet te worden weggehaald na het oplossen. Onder de wet wordt een bericht beoordeeld op legaliteit op het moment dat het bericht werd geplaatst. De vraag is dus, had je recht van klagen toen je de klacht plaatste, staan er smadelijke zaken in et cetera. Het is natuurlijk wel netjes om de klacht te voorzien van een update dat een en ander naar tevredenheid is opgelost. Verplicht is dat niet.

Interessant wordt het nog als het bedrijf zegt, we komen u graag tegemoet maar op voorwaarde dat de klacht weggaat. Als er geen wettelijke grond is voor de klacht, dan hoeft het bedrijf immers deze niet op te lossen en kan ze dus eisen stellen. Ik twijfel alleen of deze eis gesteld kan worden. Het voelt ergens onredelijk als een klacht legitiem is om te verlangen dat deze weggehaald wordt. Aan de andere kant, als het bedrijf niet hóeft te reageren wat is er dan op tegen als ze zeggen, we doen alleen iets als u het weghaalt?

Arnoud

Hoe bindend is een bestelling met je moeders duim?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 14 reacties

Een zesjarig meisje heeft voor 250 dollar Pokémon-artikelen besteld met haar moeders iPhone, las ik in SFgate. Ze ontgrendelde de telefoon door haar moeders duim te gebruiken terwijl die sliep. Gelukkig voor het verhaal bleek de order retourneerbaar, maar het riep bij mij wel de juridische vraag op: zit je er aan vast als ouder, als je kind zo een bestelling plaatst?

Een kind van zes kan niet rechtsgeldig een overeenkomst sluiten met een winkel natuurlijk. Tenzij je zegt dat het normaal is voor zesjarigen om voor 250 dollar aan speelgoed te kopen (art. 1:234 lid 2 BW). Daar verandert het gebruik van moeders duim -of pincode, of lijst met TAN-codes, of portemonnee- niets aan. De ouders kunnen die transactie onder Nederlands recht dus zonder enig probleem terugdraaien.

Lastig wordt het alleen wel als de winkel zegt “Nee, niet het kind maar u de ouder heeft die bestelling geplaatst, het was immers uw telefoon waarmee de betaling werd geautoriseerd”. Bij dit soort bestellingen zal de bestelinformatie immers op naam van de vader of moeder staan, en inderdaad is er een betaalmiddel van de ouder gebruikt. De bal ligt dan bij de ouder in kwestie om te bewijzen dat het niet haar was maar het kind dat op die knop drukte. En dat lijkt me nog knap ingewikkeld.

In het verleden hebben we deze discussie ook gehad bij gebruik van ouderlijke creditcards, of smartphones waar recent de pincode nog was ingevoerd. Juridisch maakt het weinig verschil dat nu een vingerafdruk is gebruikt. De bewijsproblematiek wordt er volgens mij niet wezenlijk anders van. Hoe toon je aan dat je kind jouw duim pakte, dat is hetzelfde als hoe je aantoont dat je kind jouw creditcard overtypte of jouw telefoon gebruikte binnen de 20 minuten voordat de pincode weer gevraagd wordt.

Verschil in de praktijk is natuurlijk wel dat je bij die andere betaalmiddelen iets kunt doen. Je creditcard kan in een afgesloten tas. Je telefoon kun je handmatig vergrendelen. Je TAN-codes kun je op een hoge plank leggen. Maar wat doe je met je duim als je in slaap valt? Dit schijnt sleepjacking te heten, en volgens mij is het nog best lastig om dat probleem met biometrische authenticatie op te lossen.

Arnoud

Ha. Administratiekosten niet noemen in je reclame is dus gewoon misleidend

Geplaatst op in Informatiemaatschappij, 19 reacties

discount-korting-afgeprijsd-actie-aktie.pngKijk, daar word ik vrolijk van. Het splitsen van abonnementskosten in maandelijks en halfjaarlijks te betalen componenten, moet als misleidend worden beschouwd. Dat meldde Boek9.nl onder verwijzing naar het Canal Digital-arrest van het Hof van Justitie. De prijs van een abonnementsdienst is essentieel en moet volledig worden vermeld. Dat je elk half jaar een kaart moet kopen, moet dus net zo duidelijk in beeld komen als de maandprijs.

Het is me al lang een doorn in het oog dat bedrijven wegkomen met dat soort grappen. Mensen lokken met lage prijzen, en dan achteraf er allerlei administratiekosten, verpakkingskosten of wat dies meer zij. Oh ja, kaartkosten dus, wat je bij Canal+ moet betalen voor de smartcard om de betaaltelevisiedienst af te nemen.

En natuurlijk staan zulke kosten op zijn best in de kleine lettertjes onderaan de advertentie, maar meestal kom je er pas achter als de factuur binnen is en ze via automatische incasso afgeschreven zijn. Maar daar steekt het Hof nu een stokje voor:

[De regels over oneerlijke handelspraktijken moeten aldus] worden uitgelegd dat een handelspraktijk waarbij de prijs van een product in meerdere componenten wordt opgesplitst en één daarvan op de voorgrond wordt geplaatst, als misleidend moet worden beschouwd, aangezien die praktijk bij de gemiddelde consument de onjuiste indruk kan wekken dat hem een voordelige prijs wordt aangeboden en hem er voorts toe kan brengen een besluit over een transactie te nemen dat hij anders niet had genomen.

Daar is geen woord Spaans aan, en het geldt dus niet alleen voor kaartkosten. Alle vormen van opsplitsen van een prijs zijn misleidend, tenzij je alle componenten even prominent in je advertentie opneemt. “€7 per maand en €1 per film” is dus legaal voor een online filmdienst, maar wie met sterretjes gaat werken of verwijst naar de website voor alle voorwaarden, die gaat nat. Als consument heb je met deze truc de mogelijkheid om van je abonnement af te komen, want een overeenkomst die wordt gesloten door een misleidende handelspraktijk is vernietigbaar.

Ik ben wat cynischer de laatste tijd geloof ik: zien jullie bedrijven vanaf morgen snel hun aanbod gaan aanpassen?

Arnoud

Mag een webwinkel je een jaarabonnement verkopen?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 30 reacties

dino-discountWie wat koopt bij Dinodiscount, zit aan een abonnement vast dat honderden euro’s per jaar kost. Dat las ik bij Tweakers (dank, tipgevers). Dinodiscount is een webportaal voor iedereen die graag voor inkoopsprijzen producten wil bestellen en zo een heel leuk centje extra kan gaan verdienen, zo staat op de site. Maar wat ik dan niet direct kan vinden, is dat je een betaald lidmaatschap (abonnement) bij ze afsluit, terwijl dat wel is waar de vrouw van de vraagsteller over viel. Oké, het staat in de voorwaarden maar is dat dan genoeg?

De consumentenwet is vrij simpel: alle essentiële informatie over een product moet voorafgaand aan het sluiten van het contract expliciet zijn gemeld. Je mag dat niet verstoppen in algemene voorwaarden of prijslijsten. Zo staat het letterlijk in de wet, art. 6:230m BW:

verstrekt de handelaar de consument op duidelijke en begrijpelijke wijze de volgende informatie: … In het geval van een overeenkomst voor onbepaalde duur of een overeenkomst die een abonnement inhoudt, omvat de totale prijs de totale kosten per factureringsperiode. Indien voor een dergelijke overeenkomst een vast tarief van toepassing is, omvat de totale prijs ook de totale maandelijkse kosten.

Dit moet dus voor of bij het sluiten van de overeenkomst zijn gemeld. In het geval van Dino Discount gaat het dan om het registratieproces. Oké, registeren dus. Op het registratieformulier staat het netjes in de eerste alinea:

Dinodiscount is een webshop voor iedereen die op zoek is naar goedkope handel. Door u te registreren op onze website gaat u een duurverband met ons aan voor 1 jaar. U kunt dan een jaar gebruik maken van onze diensten. U betaalt hiervoor slechts 299 euro. Alle producten koopt u dan voor inkoopsprijzen en op die manier kunt u heel veel omzet maken. Veel marktplaatsverkopers kopen hun goederen bij ons in.

Als pietlut merk ik dan wel op dat de prijs een tikje verstopt voelt, zo als vierde zin in een blokje tekst.

Onderaan bij de knop ‘registreren’ staat er dan nog iets over de prijs:

Ik heb het bovenstaande en de algemene voorwaarden gelezen en ik ga akkoord met het betaald lidmaatschap op dinodiscount.

Hoe duidelijk en begrijpelijk is dit alles? Ik blijf er moeite mee houden. Het stáát er uiteindelijk wel, maar om nou te zeggen dat heel voortvarend en expliciet de prijs in je gezicht geduwd wordt, nee. En volgens mij is dat toch echt wat de wetgever wilde zeggen met dit wetsartikel. Helemaal omdat elders in de wet (art. 6:230v lid 3 BW) staat dat je écht écht écht alle onduidelijkheid moet uitsluiten:

De handelaar richt zijn elektronische bestelproces op zodanige wijze in dat de consument een aanbod niet kan aanvaarden dan nadat hem op niet voor misverstand vatbare wijze duidelijk is gemaakt dat de bestelling een betalingsverplichting inhoudt. Indien de aanvaarding geschiedt door gebruik van een knop of soortgelijke functie, is aan de vorige zin voldaan indien bij het plaatsen van de bestelling in niet voor misverstand vatbare termen en op goed leesbare wijze blijkt dat de aanvaarding een betalingsverplichting jegens de handelaar inhoudt.

Dit is dus waarom menig webshop een bestelknop met als tekst “Bestelling met betaalplicht” heeft ingevoerd, want met die tekst voldoe je aan de wet. Het hóeft niet letterlijk op de knop en het hoeft niet letterlijk die tekst, maar hoe meer pixels je verandert hoe dubieuzer het wordt. En ik blijf moeite houden met bovenstaande teksten, “niet voor misverstand vatbaar” kan ik ze niet noemen. Ik ben dus geneigd te zeggen dat aan dit artikel niet voldaan is. Gevolg hiervan is dat de consument deze overeenkomst kan vernietigen (laatste zin van 6:230v lid 3 BW).

Dit staat dan verder los van de vraag of je zo’n abonnement (want dat is het, of je het nu lidmaatschap noemt of niet) mag annuleren op grond van de gewone 14-dagenregel. Bij een dienst die je meteen in gebruik neemt, mag het annuleringsrecht worden uitgesloten. Wel moet je dat expliciet doen bij de bestelling, zo staat in art. 6:230p BW. Die tekst staat dan weer niet bij het “ik heb de AV gelezen”-zinnetje. Dus volgens mij is dat ook nog steeds een route.

Oh, maar wat zie ik nu in artikel 5.3 van die AV:

De consument kan de overeenkomst niet langer ontbinden indien de consument reeds gebruik heeft gemaakt van de door Dinodiscount te leveren diensten. U kunt alleen een bestelling plaatsen nadat u akkoord bent gegaan met de directe levering van onze diensten en daarmee afziet van uw herroepingsrecht met betrekking tot de dienst. (Akkoord is gegeven in de mail waarmee u uw email adres bevestigd en uw account en onze voorwaarden accepteerd)

Dit is dus wat bij het formulier had moeten staan. En nee, deze procedure is fout: je sluit de overeenkomst hier door op dit formulier op “Registreer” te klikken, niet door achteraf nog dingen te gaan bevestigen.

Dat er verder nog van alles anders in de algemene voorwaarden staat, doet niet ter zake. De wet is heel duidelijk: dit soort essentiële dingen moeten in het bestelformulier zelf worden vermeld en geaccordeerd.

Arnoud

Geldt de Wet Koop op Afstand ook bij een failliet bedrijf?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 13 reacties

wegens-omstandigheden-faillietEen lezer vroeg me:

Onlangs zijn diverse winkelketens failliet gegaan. Hun webwinkels zijn nog wel open, vaak wel met waarschuwingen dat ze failliet zijn. Nu vroeg ik me af, als ik daar wat bestel en ik wil het retourneren, kan dat nog gewoon? Of geldt de wet koop op afstand niet meer na een faillissement?

De Wet koop op afstand (iets preciezer: artikel 6:230o BW) kent geen uitzondering voor het geval de leverancier failliet is. Ook de Faillissementswet zegt nergens dat consumentenrechten vervallen als je iets koopt bij een winkel die failliet is. In theorie geldt het recht om binnen 14 dagen je bestelling ongedaan te maken dus ook gewoon bij een failliete webwinkel.

Echter, in de praktijk is dat recht er eigenlijk niet meer. De leveranciers van de webwinkel zullen niet meer leveren, en de kans dat er nog voorraad is waaruit aan jou geleverd wordt, is dus vrij klein. Bovendien heeft de curator weinig reden om jou je geld terug te betalen. Je komt pas aan de beurt als alle grote schuldeisers zijn geweest. Ik zou dit dus alleen nog wagen als ik een achterafbetaaloptie kon vinden.

Volgens de juridische theorie kun je nog betogen dat zulke vorderingen (tot levering van het bestelde) buiten de boedel vallen, omdat ze na het faillissement zijn ontstaan en aangemerkt moeten worden als ‘boedelvorderingen’. Daarvoor is wel vereist dat ze door toedoen van de curator zijn aangegaan, en die lat haal je niet met een gewone bestelling bij een webwinkel.

Arnoud

Nee, verzending op risico consumentklant kan ook niet met een keuzemenu!

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 15 reacties

doos-pakket-beschadigd.jpgEen lezer vroeg me:

Bij een webwinkel zag ik de volgende opties voor verzending:
– Verzenden per TNT envelop post (risico voor klant)
– Verzenden per TNT pakket post
Is dit legaal, kan men op deze manier het risico werkelijk bij de klant leggen? De winkel zegt van wel omdat je zo zelf een bewuste keuze maakt. Maar als het zo makkelijk is om om de wet heen te komen, dan klopt er toch iets niet?

Volgens de wet (art. 7:11 BW) ligt het risico van bezorging van een koop op afstand bij de verkoper tot het moment van aflevering bij de koper. Onder de oude wet gold daarbij dat je daarvan mocht afwijken, maar niet in de algemene voorwaarden gebeuren (art. 7:6 lid 2 BW, oud).

De achterliggende gedachte bij deze webwinkel is dat als je mensen expliciet laat kiezen tussen twee opties, er geen sprake is van een afwijking in algemene voorwaarden. Immers een individueel onderhandeld beding is per definitie geen algemene voorwaarden. Die zijn namelijk opgesteld om in gelijkluidende vorm in meerdere overeenkomsten gebruikt te worden.

Alleen: deze twee opties zijn “opgesteld om in gelijkluidende vorm in meerdere overeenkomsten gebruikt te worden” en van onderhandelen over de inhoud is geen sprake. Je mag zeggen welke voorwaarde je wilt laten gelden, maar dat maakt de voorwaarde an sich niet minder algemeen. Dus wat mij betreft zijn dit nog steeds gewoon algemene voorwaarden en is deze vorm van afwijken van 7:11 BW juridisch niet toegestaan.

Bovendien is de wet van de zomer aangepast: artikel 6 noemt artikel 7:11 BW in het geheel niet meer. Het is nu per definitie onmogelijk om een consument op welke wijze dan ook akkoord te laten gaan met vervoer op zijn risico.

De enige escape is nog het nieuwe lid 2 van artikel 7:11 BW:

In geval de koper een vervoerder aanwijst en de keuze voor deze vervoerder niet door de verkoper wordt aangeboden, gaat het risico over op de koper op het moment van ontvangst van de zaak door de vervoerder.

Dit gaat over de situatie dat de consument zelf zegt, stuur het maar met PostNL (of een andere vervoerder die niet in het lijstje staat op de site). Dan en dan alleen mag de winkel zeggen “prima maar dan is het risico voor jou”. Een webwinkel zou dit kunnen automatiseren door in het lijstje “Anders (op uw risico)” op te nemen en bij die keuze een invulveld te tonen waarbij je naam + contactgegevens van die vervoerder invult.

Arnoud

Het mysterieuze geval van de gehackte productwebsite met iframe

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, Security, 13 reacties

hacker-iframeDe eerste keer dat een iframe in een vonnis staat, volgens mij. En een redelijk bizarre context ook: de website van een leverancier wordt gehackt om middels een stiekem iframe productbeschrijvingen toe te voegen die ze op grond van een recent vonnis nu net niet meer mochten verkopen. Wát is hier gebeurd?

Rapoo en Gembird verkopen onder meer toetsenborden. Rapoo had een Gemeenschapsmodelrecht op een aantal modellen, en in een eerder vonnis was geoordeeld dat Gembird daar inbreuk op maakte. (Een modelrecht is een soort van auteursrecht op industriële vormgeving en productuiterlijk.)

Die inbreukmakende toetsenborden mocht Gembird dus niet meer aanbieden. Toch doken er productvermeldingen van die toetsenborden op op de website van Gembird, waarop Rapoo naar de rechter stapte en de dwangsommen eiste die ze op grond van dat eerdere vonnis mocht opeisen.

Gembird was daar een tikje door verrast denk ik, want zij hadden keurig het vinkje “Publiceren op website” van die productinformatie weggehaald in hun CMS. Maar screenshots van Rapoo lieten duidelijk zien dat die informatie wel degelijk gewoon online stond. Buitengewoon raar dus.

Uit twee onafhankelijke onderzoeken bleek echter dat Gembird het slachtoffer is geworden van een hack. De betreffende productpagina’s waren voorzien van een Javascript (dat niet werkte) en een iframe die vanaf een externe locatie informatie ophaalde. En daarmee was precies de productinformatie online die van het eerdere vonnis niet getoond mocht worden.

Een hack door de wederpartij? Je zou het haast denken, maar in de iframes was nog de tekst “Hacked by Dark Knight Sparda – BD Black Hat” terug te vinden, en wie daarop googelt ziet diverse gehackte pagina’s van anderen. Dus kennelijk is er echt zo’n club actief.

In het vonnis wordt nog geruzied over al dan niet vervalste screenshots, omdat er twee verschillende URL’s werden getoond bij dezelfde webpagina. Maar de verrassend cluevolle rechter snapt hoe het zit:

Als de muis op de hoofdpagina van Gembird Europe staat bij het in beeld brengen van de bronweergave, wordt de website van Gembird Europe weergegeven als bron. Als de muis daarentegen in het frame staat waarvan de inhoud is gehackt, wordt een bron weergegeven die verwijst naar de server van de hacker. Het verschil kan volgens de deskundige van Gembird Europe dus verklaard worden door een andere positie van de muis op het moment dat de schermafbeeldingen werden gemaakt.

Op basis hiervan concludeert de rechter dan ook dat het duidelijk is dat Gembird gehackt is en niet zelf die productinformatie online heeft gezet. Maar had Gembird niet de gehele pagina offline moeten halen in plaats van ze slechts op concept te zetten in haar CMS? Dat is toch een stukje slordig, aldus Rapoo: er is dan een kans dat een hacker die pagina terugzet met al dan niet extra iframes. Maar dat overtuigt de rechter niet:

Toen Gembird Europe er na het Vonnis voor zorgde dat de informatie niet langer op haar website te zien was, hoefde zij er niet op bedacht te zijn dat de op de server nog aanwezige informatie door een hacker gebruikt zou worden op de wijze als geschied. Gembird Europe heeft ook gemotiveerd gesteld dat zij beschikt over een voldoende beveiligd automatiseringssysteem, hetgeen Rapoo Shenzen heeft betwist, doch zonder deugdelijke onderbouwing.

Ook de stelling dat Gembird heeft getreuzeld wordt niet gevolgd. Nadat Gembird de hack had ontdekt, heeft ze direct een forensisch onderzoeker ingeschakeld en die had nu eenmaal wat tijd nodig. Plus, het is vrij logisch dat Gembird geen bestellingen zou krijgen op basis van die hackframes. En aangezien het verbod gaat over verkoop, is hiermee dan ook niet het verbod overtreden.

Hoogst merkwaardig. Ik kan uit het vonnis maar half halen wat dat iframe nu precies deed. Ik durf eerlijk gezegd niet goed te zoeken naar andere gehackte pagina’s want ik heb geen zin in een Dark Knight Sparda in mijn blog. Wie helpt?

Arnoud

Als je bij een webshop gestolen waar koopt, moet je het dan teruggeven aan de eigenaar?

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, Regulering, 16 reacties

diefstal-theft-politie.jpgIntrigerende vraag via Twitter: als je iets koopt via een webshop dat gestolen blijkt, moet je het dan teruggeven als de bestolen eigenaar opduikt?

Wanneer een zaak gestolen wordt, wordt deze vaak doorverhandeld (heling). Dat is verboden, en terecht dan ook dat de wet bepaalt dat de werkelijke eigenaar het gestolene mag terugeisen van de partij die het onder zich heeft. Juridisch heet dat recht van terugeisen revindicatie (art. 5:2 BW), en bij diefstal moet dit binnen drie jaar na de diefstal worden uitgeoefend. De koper moet dan maar zien of en hoe hij zijn geld terugkrijgt van de verkoper. Wel kan hij soms een vergoeding eisen van de eigenaar (art. 3:120 BW).

Frustrerend daarbij is echter dat je het niet zomaar weer mee mag nemen bij wijze van eigenrichting. Er worden soms zelfs mensen gearresteerd wegens diefstal omdat ze hun gestolen fiets weer meepakken. Een expliciete wettelijke basis daarvoor heb ik nog niet kunnen vinden; verder dan “het zou kunnen dat de huidige houder deze legaal onder zich heeft dus we moeten de civiele rechter het laten uitzoeken” kom ik niet.

Een houder van gestolen goed kán namelijk deze legaal hebben verkregen. De wet (art. 3:86 BW) noemt namelijk als uitzondering op het opeisingsprincipe de situatie dat:

de zaak door een natuurlijke persoon die niet in de uitoefening van een beroep of bedrijf handelde, is verkregen van een vervreemder die van het verhandelen aan het publiek van soortgelijke zaken anders dan als veilinghouder zijn bedrijf maakt in een daartoe bestemde bedrijfsruimte, zijnde een gebouwde onroerende zaak of een gedeelte daarvan met de bij het een en ander behorende grond, en in de normale uitoefening van dat bedrijf handelde

In normaal Nederlands: als een consument de zaak heeft gekocht bij een professioneel winkelier die handelde vanuit een winkel. Die nogal expliciete definitie van wat een winkel is, staat daar om verkoop op de markt of vanuit een rondrijdend busje er buiten te laten vallen. Het idee is dat de consument moet kunnen vertrouwen op koop bij ‘bakstenen’ winkels, dat zijn immers geen snel weer weg wezende schimmige handelaren.

Als onbedoeld bijeffect van die baksteenvereisende definitie zijn webwinkels nu óók uitgesloten van deze uitzondering. Het lijkt me redelijk dat een beetje webwinkel hier toch echt ook onder moet vallen, mits vergelijkbaar met zo’n bakstenen bedrijfsruimte. Ik kan er werkelijk niet bij dat een koop bij een winkeltje om de hoek wél en een koop bij Bol.com niet beschermd zou zijn.

Alleen: hoe definieer je dan een webwinkel, zonder marktkramen en busjes mee te nemen?

Arnoud

Nee, als webwinkel mag je géén vooruitbetaling eisen

Geplaatst op in Ondernemingsvrijheid, 61 reacties

Bij consumentenzaken is het zoeken naar jurisprudentie, want wie gaat er nou procederen over een relatief laag bedrag? Maar dankzij een zekere online fietsenwinkel die het wel vaker op procedures aan laat komen, hebben we er weer eentje bij: een winkel mag niet eisen dat de consument 100% vooruitbetaalt wanneer deze iets wil laten bezorgen.

Een consument had bij deze winkel via internet een Redy freestyler X-ray Booster 20 (dat is een fiets) gekocht voor 159 euro, op zich een gebruikelijke prijs. Na het plaatsen van de bestelling ging er iets mis in de communicatie, want het eerstvolgende ontvangen bericht was een aanmaning tot betaling van het volledige bedrag. De koper reageerde dat hij éérst de fiets wilde, en dan het geld. De winkel wilde eerst het geld en dan de fiets.

De voorwaarden van het bedrijf bepalen:

Betaling dient … of vooraf voor verzending te geschieden, op een door Gebruiker aan te geven wijze in de valuta waarin is gefactureerd, tenzij schriftelijk anders door Gebruiker aangegeven.

en op die grond stapte het bedrijf naar de rechter. Ok, moest dat nu echt, denkt u misschien, maar ik vind het wel handig: nu krijgen we een rechterlijke uitspraak over of dat wel mag, eisen dat mensen vooruit betalen.

Nee, dat mag niet.

De rechter verwijst droogjes naar de wet, artikel 7:26 BW, dat met zoveel woorden bepaalt dat vooruitbetaling van het gehele bedrag niet mag worden geëist. Althans, niet in algemene voorwaarden. Wie expliciet met de winkel afspreekt dat vooruitbetaling ok is, zit daaraan vast. Maar wie alleen in de kleine lettertjes terugvindt dat hij alles vooruit moet betalen, kan met de toverformule “Bij deze vernietig ik uw artikel 6 wegens strijd met dwingend recht” daar van afkomen.

Oh, even voor de duidelijkheid: het is natuurlijk wél legaal om een vooruitbetaaloptie te bieden voor mensen die dat prettig vinden. Zo lang er maar minstens één manier is om achteraf te kunnen betalen.

Natuurlijk is er wel nog steeds een koopcontract, dus de koper zal moeten betalen. Maar dat hoeft hij pas nadat de fiets geleverd is. Wel mag de koper tot en met zeven werkdagen na ontvangst de koop annuleren, zodat hij zijn betaling terug kan krijgen. Hoe dit gaat uitspelen, mag u zelf invullen. En waarom dit bedrijf met zo’n duidelijke wetstekst toch een procedure is gestart, is me een raadsel. Maar dat dacht ik na de TROS Radar-uitzending over het bedrijf ook.

Arnoud