Portretrecht Archives - Pagina 4 van 6

Onze ex-werknemer wil van de bedrijfsauto’s af!

Geplaatst op 22 juli 201321 juli 2013 in Ondernemingsvrijheid, Privacy, 15 reacties

bedrijfsbusje Een lezer vroeg me:

Onze bedrijfsbusjes hebben we voorzien van een decoratie met foto van het hele team (alle zes mensen). Nu is één van die mensen met ruzie vertrokken, en nu eist hij per brief dat we zijn gezicht van onze busjes halen. Dat betekent dus nieuwe foto’s en nieuwe stickers, een behoorlijk dure grap. Moet dat echt?

We hebben het al eens gehad over portretrecht versus smoelenboek en daar lijkt dit wel een beetje op. Bij een smoelenboek geldt als hoofdregel dat je daar alleen met vrij gegeven toestemming in mag, tenzij er een dringende noodzaak is waarom je er in móet. Hetzelfde geldt voor werknemers op Linkedin, dat kun je als hoofdregel niet eisen als werkgever. Er moet een behoorlijk zwaarwegende reden zijn om een werknemer verplicht met naam en foto op internet te zetten.

Bij dit soort foto’s geldt dezelfde regel. Ik zou zeggen dat hier niet echt een noodzaak kán zijn om mensen op de bedrijfsbusjes te zetten, dus moet hier met toestemming gewerkt worden. En die toestemming moet zonder consequentie geweigerd kunnen worden, net als bij het smoelenboek.

Maar goed, dan heeft iemand toestemming gegeven, rijden de busjes gezellig met foto rond en dan gaat meneer (of mevrouw) weg. En dan? Het is nogal gek om te blijven pronken met iemands gezicht, dus het ligt voor de hand dat je dan zo snel mogelijk de auto’s gaat laat overstickeren. Alleen, dat is nogal een dure grap. Dat is een wezenlijk verschil ten opzichte van Linkedin of smoelenboek, waar mensen met één klik weer weg zijn.

Nu zou je kunnen zeggen, dat is dan het risico van de werkgever dat die iets duurs maakt met portretten van werknemers. Akkoord, maar de wet bepaalt dat werkgever en werknemer zich ‘goed’ naar elkaar moeten gedragen. Je kunt vanuit die norm redeneren dat een goed werknemer begrijpt dat je die busjes niet 1-2-3 overgestickerd hebt vanwege kosten en gedoe. Hij zou dus moeten tolereren dat de busjes nog enkele maanden zo rondrijden. Maar tot in lengte van dagen met een ex-werknemer rondrijden, dat is dan weer niet goed vanuit de werkgeverskant.

Je zou natuurlijk stockfoto’s kunnen kopen in plaats van je echte personeel neer te zetten, maar dat voelt wel een beetje nep. Zeker als je zo’n zorgvuldig divers Amerikaans stel collega’s neemt. Maar een andere manier om dit probleem te voorkomen, weet ik niet. Jullie?

Arnoud

De privacyverwachting van de Techno Viking

Geplaatst op 24 januari 201314 oktober 2013 in Privacy, 10 reacties

techno-viking Een Duitse rechtbank gaat bepalen of de internetmeme rond de Techno Viking eigenlijk wel legaal is, las ik bij Daily Dot. De man in de virale video heeft ontdekt dat zijn gezicht wordt geëxploiteerd door diverse partijen, en stelt nu de grootste verantwoordelijke daarachter aansprakelijk.

De video van een inderdaad vikingachtig uitziende deelnemer aan een Berlijns technofestival was even populair, maar zoals bij elke meme zakt dat ook weer snel in. Kunstenaar Matthias Fritsch beet zich erin vast en publiceerde alles dat hij kon vinden over het episch icoon, inclusief remixes, plaatjes, World of Warcraft personages en ga zo maar door. Onder meer wijdde hij een complete kunsttentoonstelling aan het fenomeen. Ook doken op allerlei plekken poppetjes en andere Technoviking-parafernalia op.

Maar kun je eigenlijk wel zomaar iemand tot internetfenomeen bombarderen en daar dan kunstzinnig of commercieel mee aan de slag gaan?

In Nederland is het zo dat wanneer je portret het ‘gezicht’ van een commerciële dienst wordt, je daar bezwaar tegen kunt maken. Het lijkt dan immers alsof jij die dienst goedkeurt of aanbeveelt, en dat is een vorm van privacyschending. Een variant daarop is dat als je een Bekende Nederlander bent, je geld kunt vragen voor dat gebruik – je hebt dan een verzilverbaar portretrecht. Maar er ligt een grens bij foto’s van straatbeeld:

Het belang van de informatievoorziening brengt mee dat berichtgeving zoals hier aan de orde moet kunnen worden voorzien van illustratiemateriaal, zoals foto’s van de werkelijkheid. Het is daarbij onvermijdelijk dat foto’s van toevallige passanten worden gepubliceerd.

Een verschil tussen die zaak (een joggende dame op straat die zichzelf terugzag in de Consumentengids en als stockfoto bij Hollandse Hoogte) en deze zaak is denk ik wel dat daar de geportretteerde soort van toevallig in beeld was. De Techno Viking ís het beeld – hij staat centraal, zoals een onderschrift ergens vermeldde “The Techno Viking does not dance to the music, the music dances to the Techno Viking”. Dus om dan nog van gewoon illustratiemateriaal, van foto’s van toevallige passanten te spreken gaat mij te ver.

Maar daar staat tegenover dat hij er zelf voor kóós om zo in het openbaar te verschijnen en te dansen, in een tijd dat je toch wel mocht verwachten dat er mensen met camera’s en toegang tot Youtube zouden rondlopen. Hoewel, de film is uit 2000 en Youtube uit 2005. Televisie dan? Mocht hij verwachten in het journaal te komen als representant van de parade daar?

Of zit het venijn hem erin dat mensen geld verdienen met poppetjes of advertenties bij remixes? Op internet lijkt dat de grote scheidslijn te zijn: zodra iemand ergens een advertentie bij zet, dan is het meteen een parasitaire boef.

Update (14 oktober) ik lees hier dat de Techno Viking de rechtszaak won. De uploader/meme-starter moet €8.000 schadevergoeding en €7.000 advocaatkosten vergoeden. Helaas kan ik het vonnis (nog?) niet vinden.

Arnoud

Ik mag mijn eigen foto’s niet publiceren?!

Geplaatst op 15 januari 201315 januari 2013 in Intellectuele rechten, 111 reacties

Een boze lezer vroeg me:

Onlangs heb ik een fotograaf ingehuurd om een setje mooie foto’s van mij en mijn gezin te maken. Die zette ik vervolgens trots op de familieweblog, maar wie schetst mijn verbazing toen ik daarna vrolijk een factuur van 200 euro wegens “ongeautoriseerd hergebruik” kreeg van die fotograaf! Ik heb de fotografenfederatie gebeld en die zeggen dat ik blij mag zijn met “maar” 200 euro, omdat hij in zijn recht zou hebben gestaan om nog veel meer te vragen! Dit kan toch niet waar zijn?!

Ik ben bang van wel. Het grootste misverstand bij fotoauteursrechten is dat je als opdrachtgever alles mag doen met de foto’s die in jouw opdracht zijn gemaakt. Dat is niet zo. De fotograaf heeft alle rechten, en jij hebt alleen die rechten die je in de offerte of apart zijn toegekend. Je mag er niet vanuit gaan dat enkel omdat je de fotograaf betaalt, je alles mag doen met de foto.

Dit is met alle auteursrechtopdrachten zo, denk aan de discussie enige tijd terug over eigendom van websites. Maar het wringt wel bij niet-professionele opdrachtgevers, die staan hier zelden bij stil – en weinig fotografen die dit vooraf uitleggen. (In mijn cynische buien denk ik dan, ja, omdat ze zo achteraf lekker kunnen cashen met extra factuurtjes.)

Speciaal voor portretfoto’s in opdracht zit er ietsiepietsie meer ruimte. De Auteurswet bepaalt namelijk dat de geportretteerde het recht heeft (artikel 19 lid 1) om kopietjes (verveelvoudigingen) te maken van zijn portret. De foto scannen en uitprinten voor bij dochterlief aan de muur is dus toegestaan. Maar publicatie valt niet onder dit speciale recht.

Voor publicatie (openbaarmaking) is er de uitzondering van lid 3 nog:

Ten aanzien van een fotografisch portret wordt mede niet als inbreuk op het auteursrecht beschouwd het openbaar maken daarvan in een nieuwsblad of tijdschrift door of met toestemming van een der personen, in het eerste lid genoemd, mits daarbij de naam des makers, voor zoover deze op of bij het portret is aangeduid, vermeld wordt.

Hier wordt dus héél specifiek toegestaan om een foto-portret (niet een schilderij of tekening) te publiceren in een “nieuwsblad of tijdschrift”. Ik kan nergens ontdekken of ook een website eronder zou vallen. Dat zou wel moeten m.i., ik zie het verschil niet tussen een nieuwsblad/tijdschrift en een weblog of Facebookpagina. Maar dit artikel is ouder dan het internet(tm) en er lijkt nooit over te zijn geprocedeerd vanuit de internetcontext.

Ook kun je je wellicht beroepen op artikel 12 lid 4: verspreiding binnen de familiekring is geen openbaarmaking. Je zou een afgeschermd Facebookprofiel of een weblog achter wachtwoord wellicht hieronder kunnen rekenen, maar ik zou zeggen dat zodra de fotograaf met TinEye de foto kan vinden het niet meer de familiekring is.

Het beste is dus om vóóraf met de fotograaf af te spreken wat je mag doen met de foto, en dat ook nog eens expliciet vast te leggen.

Arnoud

Mijn huis(dier) staat op de foto!

Geplaatst op 24 februari 20128 september 2012 in Intellectuele rechten, 59 reacties

Een lezer vroeg me:

Kun je iemand verbieden foto’s te maken van je huis vanaf de openbare weg? Dat lijkt me toch een schending van je privacy, zeker als het interieur ook op de foto komt.

En een andere lezer vroeg me:

Laatst liep er bij ons op de manege een fotograaf en die zette zomaar mijn paard op de foto! Dat wil ik helemaal niet. Heb ik portretrecht en wat kan ik doen?

In beide gevallen is het antwoord kortweg: nee, dit kun je niet verbieden, en portretrecht is niet in te roepen in deze situatie.

Het portretrecht kun je inroepen als je herkenbaar op de foto staat. Daarvoor hoef je niet per se met je gezicht op de foto te staan, maar er moet wel een mens op staan. Een huisdier of een huis is geen mens, en daarbij geldt dus het portretrecht niet.

Als bij de publicatie de naam van de eigenaar wordt genoemd, dan zou er heel misschien een beroep op de privacywet (Wet bescherming persoonsgegevens) gedaan kunnen worden om zo de publicatie tegen te houden. Maar dat lijkt me niet heel sterk, zeker niet als het alléén de naam is. Dat lijkt me onder vrije nieuwsgaring te vallen. Bij de foto het privéadres noemen van het baasje zou ik wel in strijd met de privacy achten.

Ook voor huizen geldt geen portretrecht. Eén rechter verklaarde het ooit onrechtmatig om foto’s van een huis te maken zonder dat te vragen, met de motivatie dat de kantonrechter “het zelf ook niet leuk zou vinden” om zijn huis zomaar in een commerciële folder terug te zien. Dat werd in hoger beroep terecht ongedaan gemaakt. “Leuk vinden” is juridisch geen argument. Er was geen sprake van inbreuk op de privacy of op het eigendomsrecht (het “ongestoord genot” van je eigendom is deel van dat recht).

Bij foto’s van het interieur van een huis zou je wellicht wel van een privacyschending kunnen spreken. Daarvan was bij foto’s van het interieur van De Eikenhorst, op koninklijk landgoed De Horsten, sprake. Wel woog daarbij mee dat de teksten bij de foto’s (“Van de zolder met zijn geheimen, via de verdieping met VIER KINDERKAMERS…”) als tendentieus werden gezien. Ik raad fotograferende aannemers dan ook altijd aan om toestemming te vragen, als ze foto’s maken voor hun portfolio.

Een private organisatie, zoals een manege of fokkerij, zou huisregels kunnen stellen voor bezoekers. Een huisregel kan dan zijn “Verboden andermans dier te fotograferen zonder toestemming”, en op grond van die huisregel kunnen fotografen dan worden geweerd als ze toch zomaar foto’s maken. Maar dat werkt niet altijd. Bij een wedstrijd is er al snel nieuwswaarde aan de foto’s, en die nieuwswaarde kan de huisregel opzij zetten.

Arnoud

Mogen foto’s van een festival gepubliceerd worden?

Geplaatst op 2 augustus 20118 september 2012 in Privacy, 38 reacties

Een lezer wees me op de dienst Oypo waar fotografen foto’s kunnen verkopen die ze op festivals gemaakt hebben. Het idee is heel simpel: neem fotografen het gedoe met verkopen/leveren van foto’s uit handen. Ze maken foto’s, geven mensen een kaartje waar Oypo op staat, en daar kan dan worden besteld. Oypo regelt het aanleveren, betalen en de vergoeding voor de fotograaf. Mooi, alleen: mag dat wel van het portretrecht?

Het portretrecht maakt onderscheid tussen twee situaties. Wanneer geposeerd is voor de foto, en deze dus in opdracht is gemaakt, is toestemming nodig voor verhandelen of publiceren van de foto. Zo’n foto mag dus via Oypo alleen worden verkocht aan de persoon die er op staat.

De meeste festivalfoto’s zullen eerder spontane situaties betreffen. Dergelijke foto’s mogen worden verhandeld zonder aparte toestemming, tenzij er een privacybelang van de geportretteerde is dat zwaarder zou wegen. Dat hangt dus van de foto af: een gewoon dansend iemand kan eigenlijk geen bezwaar maken, maar iemand die ziek in een hoekje zit of zich met de partner (m/v) terugtrekt voor een intiem moment kan wel degelijk protesteren tegen het publiceren of verhandelen van deze foto’s.

Bij minderjarigen zou ik terughoudender zijn: hun privacybelang wordt eerder erkend dan voor volwassenen. De ouders kunnen in principe altijd eisen dat de foto wordt verwijderd met een beroep op de privacy van hun kind.

Het valt me nog op dat de voorwaarden van Oypo vermelden

2.3.1.Bij acceptatie van de Algemene Voorwaarden erkent Gebruiker dat Aanbieder niet verantwoordelijk kan worden gehouden voor openbaar gemaakt materiaal van Gebruikers en dat Aanbieder niet het materiaal controleert dat door Gebruikers via Oypo wordt geopenbaard.

maar ik denk dat dat alleen gaat over de dienst van Oypo zelf en niet het portretrecht op de geplaatste foto’s. Artikel 7.6 biedt een mogelijkheid om te eisen dat je persoonsgegevens – dus ook je foto – verwijderd worden van de site. Update (3/8) Oypo bevestigt dit in de comments, en legt tevens uit hoe zij handelt bij klachten.

Arnoud

Ik wil niet in het smoelenboek!

Geplaatst op 27 december 20102 april 2013 in Ondernemingsvrijheid, Privacy, 23 reacties

Vrijwel ieder bedrijf krijgt het op zeker moment: een smoelenboek op intranet. Handig om je collega’s te kunnen herkennen. Maar niet iedereen wil graag met naam en vooral met foto in dat smoelenboek. Zo’n publicatie kan voelen als een privacyschending. Maar is het dat ook?

Het College Bescherming Persoonsgegevens is duidelijk: een werkgever mag alleen foto’s in een smoelenboek zetten als daar toestemming van de geportretteerde voor is. Dat is inderdaad de hoofdregel uit de wet (artikel 8 Wet bescherming persoonsgegevens). Maar er is een uitzondering: als de werkgever een aantoonbare noodzaak heeft die zwaarder weegt dan je privacy, dan mag de werkgever zonder je toestemming die foto gebruiken.

Nu lijkt het me wenselijk en belangrijk dat collega’s elkaar leren kennen, en of ze dat nu bij het koffieapparaat doen of via intranet, maakt voor mij niet uit. Maar of dat genoeg is om de privacy opzij te zetten? Ik weet het niet.

Een smoelenboek op intERnet vereist eigenlijk altijd toestemming. Het “zwaarwegend belang” zal hier maar zelden bestaan, behalve misschien bij mensen met een zeer publieke functie heeft waarbij de herkenbaarheid voor het publiek essentieel is voor het bedrijf. Denk aan een management- of een public-relationsfunctie.

Een complicatie bij smoelenboeken dat foto’s als gevoelige persoonsgegevens gezien kunnen worden: je kunt erop zien van welk ras iemand is, en vaak ook of hij een bepaalde ziekte of medische beperking heeft. Dergelijke gegevens mag je als bedrijf helemaal niet verwerken, tenzij “met het oog op de identificatie van de betrokkene” (dus een pasfoto op de toegangspas mag wel), dit geschiedt met uitdrukkelijke toestemming of de betrokkene zelf de gegevens “duidelijk openbaar” heeft gemaakt.

Alles bij elkaar denk ik dat je als bedrijf dus maar beter te allen tijde toestemming kunt vragen van de medewerkers voordat je hun foto op intranet (laat staan internet) kunt zetten.

Hebben jullie een smoelenboek op intra- dan wel internet? En hoe is dat gegaan met toestemming?

Arnoud

Mag een fotograaf bruidsfoto’s online zetten?

Geplaatst op 30 september 20108 september 2012 in Intellectuele rechten, Privacy, 31 reacties

Een lezer vroeg me:

Als bruidsfotograaf wil ik mezelf graag goed presenteren, dus ik ben een website aan het bouwen met mijn portfolio. Nu kreeg ik laatste een mail van een klant dat zij niet willen hebben dat hun trouwfoto daar online staat. Dit terwijl in mijn algemene voorwaarden staat dat ik foto’s gewoon mag publiceren, maar volgens hun rechtsbijstandsverzekeraar had ik apart schriftelijk toestemming moeten vragen. Klopt dat?

Een fotograaf mag in opdracht gemaakte portretten niet publiceren, tenzij afgesproken is van wel. Dit blijkt uit artikel 20 van de Auteurswet:

Tenzij anders is overeengekomen is degene, wien het auteursrecht op een portret toekomt, niet bevoegd dit openbaar te maken zonder toestemming van den geportretteerde of, gedurende tien jaren na diens overlijden, van diens nabestaanden.

De wet zegt niet hoe die afspraak gemaakt moet worden. Het lijkt me dan dat dit in algemene voorwaarden mag, mits die natuurlijk tijdig en juist overhandigd zijn aan het bruidspaar. Dat wil zeggen:

bij de offerte, niet pas na betaling
op papier als de offerte op papier was, en als PDF bij de mail als de offerte is gemaild
met verwijzing vanuit de offerte naar de algemene voorwaarden

Als deze zo zijn overhandigd, dan zijn deze algemene voorwaarden gewoon onderdeel van de overeenkomst tot het maken van de bruidsfoto’s. Ook als ze niet gelezen zijn door het bruidspaar.

Mogelijk kan het bruidspaar de toestemming intrekken of als onredelijk bezwarend onderuit halen wanneer de foto een inbreuk op hun privacy maakt. Ik zou alleen wel zeggen dat er iets meer moet zijn dan alleen het enkele feit dat het een trouwfoto (en dus een privémoment) is. Dat is me iets te makkelijk als argument, hoewel ik meteen toegeef dat ik moeilijk een beter criterium kan verzinnen.

Arnoud

Overnemen fotootje bij forumcopypastepost geen inbreuk

Geplaatst op 30 juli 20108 september 2012 in Intellectuele rechten, Ondernemingsvrijheid, 14 reacties

Een foto die bij een overgenomen nieuwsbericht op een foto stond, levert geen schending van het auteursrecht of het portretrecht op. Dat bepaalde het Gerechtshof Amsterdam eerder deze week in het hoger beroep van de zaak Peter Vincent Schuld tegen forum Maroc.nl (via).

Een forumlid had een artikel uit een krant overgenomen, inclusief het fotootje daarbij. De fotograaf daarvan eiste een schadevergoeding van de forumbeheerders omdat zijn auteursrecht en het portretrecht van zijn dochter zou zijn geschonden. Die stond namelijk op de foto.

In eerste instantie had de rechtbank geoordeeld dat Maroc.nl als forum niet aansprakelijk was voor deze publicatie, omdat de fotograaf de klachtprocedure niet had doorlopen en haar claimbrief naar een verouderd adres had gestuurd.

In hoger beroep werd hier niet op ingegaan, omdat de rechter vindt dat er sowieso geen sprake is van schending van rechten. Het fotootje was immers een beeldcitaat:

De functie van de foto bij het artikel is functioneel van aard en vergroot de zeggingskracht van het artikel en verbeeldt op doeltreffende wijze het schrijnende karakter van het aangesneden onderwerp (kinderlokken op internet).

Nu er geen auteursrechten geschonden zijn, hoeft het gerechtshof ook niet te bedenken of Maroc.nl voor zo’n schending aansprakelijk zou zijn. Een beetje jammer, hoewel het wel goed is om te zien dat het Gerechtshof zo’n foto-overname als citaat ziet want er zijn tientallen fotografen actief die voor dat soort hergebruik gewoon een factuur menen te kunnen sturen.

Voor wat betreft het portretrecht is het Hof minstens zo snel klaar: (de ouder van) het kind had toestemming gegeven voor de originele publicatie in de krant, dus kan hij niet protesteren bij herpublicatie in dezelfde context op een internetforum. Terecht, lijkt me.

(En ja, ik ben nog met vakantie maar bij dit soort opstekertjes blog ik wel eventjes hoor.)

Arnoud

Wanneer mag je nou op straat filmen (en dat op Youtube zetten)?

Geplaatst op 7 juli 201016 mei 2013 in Privacy, Regulering, Uitingsvrijheid, 90 reacties

Naar aanleiding van GeenStijl’s berichtje van gisteren kreeg ik een hoop vragen over wat er nou wel en niet mag met filmen van mensen op de openbare weg. Ik geef dan ook maar even een samenvatting.

Hoofdregel is dat filmen en fotograferen op de openbare weg mag, omdat dat valt onder de vrijheid van informatiegaring (onderdeel van de vrije meningsuiting, artikel 10 EVRM). Gebruik je een aangebrachte camera, dan moet je mensen daarvoor waarschuwen voordat ze in beeld zijn. Bij een met de hand vastgehouden camera hoeft dat niet.

Mensen hebben portretrecht. Dat wil zeggen dat als er een “redelijk belang tegen publicatie” is, je het filmpje (of de foto) niet zomaar mag publiceren. Het wil niet zeggen dat ze het filmen of fotograferen zelf al mogen verbieden. Voor gewone mensen op straat lijkt het portretrecht niet zo sterk, hoewel daar de nodige juridische discussie over is. Voor politieagenten die gewoon aan het werk zijn, ben ik er vrij zeker van dat je ze gewoon mag filmen. Zolang je hem maar niet nodeloos hindert bij zijn werk, dus niet voor de voeten gaan lopen of een afgezet gebied betreden.

Zet je zo’n filmpje of foto online, dan kan het zijn dat je de agent onherkenbaar moet maken, zoals bleek in een rechtszaak over foto’s van flitsende agenten:

Niet alleen kan [appellant] in het kader van het kritisch volgen van het handelen van overheidsinstanties een (journalistiek) belang hebben bij de mogelijkheid op genoemde internetsite verslag te doen van de wijze waarop deze instanties een geval als het onderhavige behandelen. In hoeverre de foto’s aan dat verslag kunnen bijdragen, is een journalistieke beslissing waarin de rechter in beginsel niet dient te treden.

Film je heel intieme situaties, dan kán sprake zijn van een privacyschending. In ieder geval zul je zulke filmpjes niet zomaar kunnen publiceren.

In het filmpje waar het GeenStijl-bericht over gaat, lijkt een gesprek gefilmd te worden. Dat maakt het enigszins discutabel. Het heimelijk met een technisch hulpmiddel opnemen van een gesprek is namelijk strafbaar. Van een afstandje onopvallend filmen (met een goeie microfoon erbij) zou daaronder kunnen vallen.

Arnoud

‘Camera in woning schendt privacy insluiper’

Geplaatst op 25 oktober 20098 september 2012 in Privacy, Security, 13 reacties

Nee, ik heb het gecontroleerd: het is géén 1 april. (Wel wintertijd trouwens.) De klacht van de Bond van Wetsovertreders over privacyschending van haar inbrekende leden door camera’s in huizen is echt, hoewel ik niet uitsluit dat die alleen maar ingediend is om publiciteit voor die Bond te genereren. De kop bij Nu.nl is wat misleidend: het gaat niet om het ophangen van een camera maar om het publiceren op internet van die videobeelden.

Op het filmpje is te zien hoe een man de huiskamer doorzoekt en met een voorwerp (een tasje, denk ik) weer wegloopt. Na aangifte van de bewoner van het huis heeft de politie Drenthe de film online gezet om hem zo op te sporen. Volgens het portretrecht (art. 22 Auteurswet) mag dat:

In het belang van de openbare veiligheid alsmede ter opsporing van strafbare feiten mogen afbeeldingen van welke aard ook door of vanwege de justitie worden verveelvoudigd of openbaar gemaakt.

Ik denk dus niet dat die klacht ergens toe zal leiden. Een klacht tegen de eigenaar heeft marginaal meer kans: artikel 139f Wetboek van Strafrecht bepaalt dat je strafbaar bent als je

gebruik makende van een technisch hulpmiddel waarvan de aanwezigheid niet op duidelijke wijze kenbaar is gemaakt, opzettelijk en wederrechtelijk van een persoon, aanwezig in een woning of op een andere niet voor het publiek toegankelijke plaats, een afbeelding vervaardigt;

of kort gezegd als je geen sticker op de deur hebt dat je beveiligingscamera’s hebt hangen in je huis. Het idee is dat je gasten jouw huis als besloten en dus private ruimte zullen beschouwen, en die privacyverwachting mag je niet zomaar doorbreken.

Maar hoe zit het dan met ongenode gasten? Nou, die hebben pech want dit strafwetsartikel is niet voor hen bedoeld. De minister van Justitie meldde bij de invoering van het artikel:

Dit ligt anders wanneer een persoon wederrechtelijk de woning van de rechthebbende betreedt. Deze persoon zal geen aanspraak kunnen maken op eerbiediging van zijn persoonlijke levenssfeer door de rechthebbende van de woning die hij wederrechtelijk heeft betreden. Dit heeft tot gevolg dat de rechthebbende, indien deze van de inbreker beelden heeft vervaardigd met een camera waarvan de aanwezigheid niet op duidelijke wijze kenbaar is gemaakt, niet wederrechtelijk handelt.

Oftewel een inbreker heeft geen privacy als hij andermans huis betreedt. beep Beste Bond, u bent af, ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start, u ontvangt geen 200 dollar.

Update (23 november): de Ombudsman heeft de klacht afgewezen.

Omdat er geen redelijke twijfel kon bestaan dat de man een ernstig strafbaar feit heeft begaan, vindt de ombudsman dat politie en justitie een juiste afweging hebben gemaakt.

Met verwijzing naar zijn rapport over Overvallersgezocht waarin de publicatie van beveiligingscamerabeelden juist werd afgekeurd.

Arnoud